Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: augo στις 25/01/10, 23:40
-
Πιο βαθιά μες τη μιζέρια
πιο μικρά τα καλοκαίρια
κι η καρδιά μου όπου πατεί
λάσπη γίνεται κι αυτή.
Πιο μακριά στέκονται τ’ άστρα
κάποτε μού μοιάζαν άσπρα
τώρα ξέθωρα, θολά
με κοιτάζουνε τρελά.
Τι με πιάνει, τι μου φταίει;
μια φωτιά μέσα μου καίει
να τη σβήσω δε μπορώ
τα κλαδάκια ένα σωρό.
Ο χειμώνας ο μπερμπάντης
της κολάσεως ο Δάντης,
μάντης ήτανε σοφός
που προφήτεψ’ ακριβώς:
«Θα γυρνάς σαν ερημίτης
πιο φτωχός κι από σπουργίτης
τον Παράδεισο θα βρεις
μα δεν θα ’ναι πια νωρίς».