Βία ανθρώπου προς άνθρωπο: Ανεκτή υπό προϋποθέσεις ή απολύτως ανεπιθύμητη?

[Lo.Lee.Ta]

Το αναγκαζόμαστε που είπες eternayta....είναι πολύ περίεργο ρήμα....γιατί πέρα από αυτούς που έχουνε Ανάγκες...όλοι οι υπόλοιποι που έχουμε πλασματικές Ανάγκες, δηλαδή δεν αναγκαζόμαστε, αλλά κάνουμε πράγματα που θέλουν οι άλλοι και δεν θέλουμε εμείς, χρειαζόμαστε ψυχίατρο. Μην μου πεις δε, ότι ο ψυχίατρος, κάνει μόνο πράγματα που θέλει στη ζωή του και ότι δεν έχει πλασματικές ανάγκες...Κατά αυτό το τρόπο και ένας σχιζοφρενής ή ασθενής που έχει κάποιες πλασματικές ανάγκες, αυτοκτονεί. Όταν λοιπόν γνωρίζουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες και όμως εμείς φτιάχνουμε ένα κάρο πλασματικές ανάγκες, δεν βιάζουμε τον εαυτό μας, όπως τον βιάζει ένας σχιζοφρενής αλλά ας πούμε σε μικρότερο βαθμό ? Όι άνθρωποι λοιπόν, βιάζουνε πολύ πέρα από τα όρια της Αναγκαιότητας ή κάνω λάθος ? Έαν κάποιος βάζει ή αφήνει έναν άλλο άνθρωπο να τον βιάσει, έμεσα δεν βιάζει τον εαυτό του? Νομίζω από μόνος σου μπορείς να βρεις άφθονα παραδείγματα για όσα λέω παραπάνω. Αυτός ο οποίος χτυπά έναν άλλο και προκαλεί ζημία και στο ίδιο του το χέρι, δεν βιάζει τον εαυτό του ? Αν και ο παππούς μιλά ακόμη πιο γενικά για το θέμα της Βίας.

Να υπενθυμίσω, ότι ο χαρακτήρας, έχει τις ρίζες του στο ρήμα χαράσω.

Germ1984, πως γνωρίζεις ότι ο παππούς συμπαρασύρει τους υπόλοιπους ? ότι οι υπόλοιποι δεν έχουν την δική τους γνώμη ? Γιατί δεν συμπαρασύρει και εσένα, αφού συμπαρασύρει τους υπόλοιπους ? Έχεις κάτι το ξεχωριστό που δεν έχουνε οι άλλοι ?

Ρίχτε και μια ματιά εδώ.

http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=292

[Germ1984]

Φίλε μου eternauta,
O δεύτερος ορισμός δεν ανήκει στον papοu, είναι ο σωστός ορισμός της λέξης, που παρέθεσα εγώ.
O ορισμός του papou μπάζει πολύ και είναι υπερβολικά γενικός.
Ας αναφέρω σε ποιά σημεία γίνετε αυτό απομονώνοντας τις αντίστοιχες φράσεις.

"η επέμβαση στην προσωπικότητα κάποιου ατόμου (σωματική και ψυχική)"  "και έχει ως συνέπεια την μεταβολή της προσωπικότητάς του"

Καταρχήν ο ορισμός από μόνος του αποτελεί πλεονασμό. Νοείται μήπως και επέμβαση στην προσωπικότητα χωρίς μεταβολή της προσωπικότητας; Για ανέφερε κάποιο παράδειγμα που να συμβαίνει κάτι τέτοιο και θα σε παραδεχτώ. Τα επιμέρους παρά είναι γενικόλογα και ασαφή.
Τι σημαίνει επέμβαση στην προσωπικότητα; Aς το διευκρινήσει.Να σου φέρω ορισμένα απλά παραδείγματα για να εντοπίσεις το λάθος του ορισμού..
Αν η γυναίκα σου για παράδειγμα, σου γνωστοποιήσει οτι είναι έγγυος, θα σου έχει ασκήσει βία; Αν μάθεις οτι η ομάδα σου πήρε το πρωτάθλημα θα σου έχει ασκηθεί βία;
Ανατρέχοντας στις πρώτες σελίδες παρατηρώ οτι υπάρχει ακριβώς η ίδια διαφωνία απο τον Απόλλων και τον freemind. Αντι ο papous να διορθώσει το πασιφανές λάθος του ορισμού του συνεχίζει να τον χρησιμοποιεί με την ίδια μορφή εδώ και τόσες σελίδες, οδηγώντας τη συζήτηση σε παράλογα μονοπάτια..
Βεβαίως για να πατήσει σε αυτόν τον "τρελό" ορισμό της βίας, ανέφερε το παράδειγμα της εγχείρησης στην αρχή αφού μάλλον και ο ίδιος καταλάβαινε οτι κάπου μπάζει το κατασκεύασμά του.

Αλλά η ερώτηση μου περιμένει. Που τον βρήκες αυτόν τον ορισμό ρε pappou;

Xolidoxos τα συμπεράσματα δικά σου.


 

[Lo.Lee.Ta]

Αυτό το οποίο ρωτάς Germ, είναι αυτό το οποίο υποστηρίζω και εγώ και πιθανότατα αυτό που υποστηρίζει και ο παππούς. Βέβαια γνώμη θα πάρεις από τον ίδιο.
Αυτό όμως που λες εσύ, με έναν και μόνο παράγοντα είναι βίαιο. Ποιος είναι ο παράγοντας αυτός ? Αυτός που ανέλυσα πολύ πιο επάνω.
Εφόσον δεν γνωρίζουμε τα πάντα, δεν ξέρουμε τι θέλουμε και τι όχι. Οπότε μπορεί να κάνουμε κάτι στον εαυτό μας ή στους άλλους, που ενώ είναι βίαιο, οι γνώσεις μας δεν φτάνουνε για να το αντιληφθούμε αυτό. Όταν λοιπόν αποκτήσουμε γνώσεις, θα ξέρουμε ότι βιάσαμε πόσο κόσμο κάτω από συνθήκες άγνοιας.
Προς το παρόν λοιπόν, όπως ισχύει και για οτιδήποτε άλλο, δεν γνωρίζουμε, συμβατικά όμως, ακολουθούμε ο καθένας μία πορεία. Αυτή η πορεία είτε αυξάνει την βία είτε την μειώνει, χωρίς όμως να την μηδενίζει. Γιατί πολύ απλά οι ίδιες οι ανάγκες μας, είναι τέτοιες, που μόνο με την βία μπορούμε να επιβιώσουμε. Όποιος λοιπόν διαβιώνει και δεν επιβιώνει, χρησιμοποιεί πολύ περισσότερη βία από το επιτρεπτό της φύσης. Τώρα έαν εσύ προσωπικά, δεν δολοφονήσεις κάποιον, αλλά βάλεις κάποιον άλλο να το κάνει ή την ώρα που θα πάει να δολοφονήσει εσύ δεν τον αποτρέψεις, δεν έχει μεγάλη διαφορά από το να το έκανες εσύ ο ίδιος. Σε όλες τις περιπτώσεις, έχεις γνώση. Η γνώση αυτή σε βοηθά να κρατάς την ισορροπία της ζωής. Έαν δεν κρατάς την ισορροπία της ζωής, βιάζεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο αναγκασμός που λες παραπάνω, είναι βία, καθαρή βία. Ποιος στην σημερινή εποχή δεν αναγκάζεται να κάνει πράματα ? για να καταφέρει κάποια άλλα, τα οποία είναι πολύ πιο πάνω από τις βασικές του ανάγκες ?

Το όλο θέμα είναι λοιπόν, να ελαττώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε την βία, να ισορροπήσουμε μέσα στη ζωή, γιατί έαν προσπαθήσουμε να την εκμηδενίσουμε, θα πρέπει είτε να πεθάνουμε εμείς οι ίδιοι, είτε να γίνουμε τίποτα αγγελικά όντα - θεός.

Όλο αυτό έχει να κάνει και με την οικολογία, έβαλα στο Ζωή και Άνθρωπος ένα θέμα που έχει στοιχεία τέτοια.

[papous]

"Η βία είναι η μητέρα των πάντων" είχε πει ο Ηράκλειτος, "η συνήθεια είναι η μητέρα της λήθης" λέω εγώ.

Πολλοί έχουν συνηθίσει τόσο πολύ την βία στις διάφορες εκφάνσεις της ζωής τους ώστε δεν καταφέρνουν να νοηματοδοτήσουν εννοιολογικά τον τύπο της ενέργειας που τους οδηγεί να πράττουν ή απλώς να σκέφτονται. Δεν καταφέρνουν ούτε καν να περιγράψουν την ενέργεια αυτή: από που προέρχεται, πως καθοδηγείται, τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αποδεκτή.

Αυτή η ενέργεια, απόρροια της δύναμης που περιγράφεις, είναι η βία Germ1984. Και απορώ για ποιόν λόγο συνεχίζεις την κριτική για τον αρχικό ορισμό, από την στιγμή που αποδέχτηκα αυτόν που παρέθεσες, τον οποίο μάλιστα τον δόξασα ως πληρέστερο! Αυτή είναι η καινούρια βάση συζήτησης πλέον...

[analogio]

Σιγα-σιγα, μη βιαζεσται ! 

[Vaiking]

Αυτό είναι ένα απο εκείνα τα θέματα που έχουν μεγάλη επιτυχία στο forum!!! Γεμάτο με παράθεση σοφιστειών, πολιτικές και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, επαναπροσδιορισμούς εννοιών και πάντα κάπου εκεί μέσα βρίσκεται και ο papous!!! Έχω αρχίσει να πιστεύω πως προκαλείς φίλε μου σκόπιμα τη λογική και το κοινό αίσθημα με καλό σκοπό... να δημιουργήσεις έντονες συζητήσεις. Το έκανε και ένας φίλος μου αυτό και ας εξέφραζε απόψεις με τις οποίες δε συμφωνούσε ούτε ο ίδιος... η συζήτηση όμως πάντοτε άναβε και διαρκούσε πολλές ώρες. Αν φίλε papous κινείσαι σε αυτό το forum με αυτή τη γραμμή σκέψης κι εγώ μαζί σου κι ας έχουμε διαφωνήσει εντονότατα σε άλλα θέματα!!!

Να δώσω κι εγώ έναν απλοικό "μπακαλίστικο" ορισμό στη βία;

Βία λοιπόν, συνιστά κάθε πράξη οποιασδήποτε μορφής που σκοπό έχει να επιβάλλει (ο ασκών) τη δική του θέληση στο δέκτη παρά τη θέλησή του, ή παρά τη φυσική αντίσταση του δέκτη ( αν ο δέκτης δεν είναι έμβιο η έλλογο ον).

Και οι εκφράσεις της είναι πολλές.. Απο το έντονο χτύπημα στο καπάκι του βάζου που "δεν ανοίγει το ρημάδι!!", απο το πολύ αυστηρό βλέμμα του δασκάλου που θα παγώσει και θα "συνεφέρει" το άτακτο παιδί, απο την έμμεση, άμεση ή και καλυμμένη απειλή της αποχώρησης απο μια σχέση/συνεργασία, ως τη μαζική δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων απο ένα πολιτικό ή θρησκευτικό καθεστώς (οποιοδήποτε καθεστώς δεξιού ή αριστερού τύπου, χριστιανικού η μουσουλμανικού τύπου ή οποιουδήποτε άλλου, δεν παίρνω θέση σε αυτό)

Θέσεις  του τύπου "η βία της ιατρικής πράξης" ή "βία που ασκούμε στον ίδιο στον εαυτό μας" δε νομίζω πως στέκουν λογικά... Γιατί στη μεν πρώτη περίπτωση ο ιατρός δεν ασκεί βία έναντι του ασθενούς αλλα έναντι της σκωληκοειδίτιδος του ασθενούς η οποία "δεν έχει την ευγένεια να φύγει απο μόνη της  ) ενώ στη δεύτερη περίπτωση κανείς άνθρωπος που έχει "σώας τας φρένας" δε θα προβεί σε κάποια πράξη έναντι του εαυτού του "με τη θέλησή του" (ως ασκών) και "παρά τη θελησή του" (ως δέκτης) ταυτόχρονα. Η πράξη που κάνει κάποιος με σκοπό να βλάψει τον εαυτό του είναι συνήθως αποτέλεσμα βίας που έχει δεχθεί στο παρελθόν απο άλλους ανθρώπους.

 Για παράδειγμα, αν μια κοπέλα η οποία δέχεται διαρκώς απειλές απο τον πατέρα της πως "αν μείνει ποτέ έγκυος θα την σκοτώσει" (άσκηση ψυχολογικής βίας μέσω της απειλής), μείνει τελικά έγκυος και φοβούμενη την πραγματοποίηση της απειλής, θολώνει η σκέψη και κρίση της και αυτοκτονεί, τι ισχύει σε αυτή την περίπτωση; Έχει ασκήσει η ίδια βία στον εαυτό της η απλά μετέβαλλε τον εαυτό της -χωρίς να το επιθυμεί- σε όργανο άσκησης της πατρικής βίας εναντίον του εαυτού της; Μάλλον εδώ τελειώνω με τις papouδιες ερμηνείες περι βίας...είμαι σίγουρος πως πάλι θα λογομαχήσουμε και μάλιστα στα Αρχαία Ελληνικά!! Αστειεύομαι, μη μου θυμώνεις!!!

Το ζήτημα είναι άλλο... είναι η χρήση βίας βασικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης; Εγώ λέω ΝΑΙ, στο βαθμό που είναι και ο ανθρώπινος εγωισμός ο οποίος και μας κάνει να θέλουμε να επιβάλουμε τη θέλησή μας στους υπολοίπους ως πιο σωστή ή ως πιο συμφέρουσα προς εμάς τους ίδιους. Πηγάζει μέσα απο το ίδιο μας το ένστιγκτο της αυτοσυντήρησης χωρίς να έχει συνήθως εμφανή σχέση με αυτό (το οποίο και αλλοιώνεται απο εποχή σε εποχή και απο άνθρωπο σε άνθρωπο αλλα πάντα κάνει αισθητή την παρουσία του).

 Παράδειγμα: Αν βρεθώ στην άκρη ενός γκρεμού και γλυστρήσω ενώ κάποιος βρίσκεται δίπλα μου, η ενστικτώδης κίνηση είναι να κρατηθώ απο τον ίδιο χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα τον συμπαρασύρω, η αν θέλει ο ίδιος να κρατηθώ επάνω του. Σε αυτή τη περίπτωση ασκώ βία επάνω του προκειμένου να επιβιώσω.

Αν βάλω τη φωνή στο παιδί μου, το κάνω γιατί θέλω να οδηγήσω τη συμπεριφορά του προς κάποια κατεύθυνση που εγώ θεωρώ σωστή μιας και το παιδί μου αποτελεί τη δική μου συνέχεια...

Αν βιάσω μια κοπέλα, το κάνω γιατί ένα διαστρεβλωμένο πνεύμα συναισθηματικής αυτοσυντήρησης με παροτρύνει να το κάνω προκειμένου να συμβιώσω με τον εαυτό μου και τη σεξουαλικότητά μου, χωρίς να με ενδιαφέρει η συγκατάθεση της κοπέλας ή αν θα της προξενήσω βλάβη, σωματική και ψυχική. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσω τις γενετίσιες ορμές μου. Κάποιος ψυχολόγος θα μας διαφωτίσει καλύτερα ενδεχομένως διορθώνοντάς με...

 Αν είμαι ένας ζάμπλουτος μεγαλοεπιχειρηματίας, θα ασκήσω βία πάνω στους εργαζόμενούς μου προκειμένου να διασφαλίσω τα υπέρογκά μου υπερκέρδη γιατι ενδόμυχα (και μάλλον παράλογα) φοβάμαι πως μπορεί να τα χάσω και να απειληθεί η επιβίωσή μου ή η επιβίωση των απογόνων μου που αποτελούν και τη βιολογιοκή μου συνέχεια, αλλα και η κοινωνική μου θέση την οποία και θεωρώ βασικό στοιχείο της ύπαρξής μου.

Αν ασκήσω βία στα πλαίσια μιας τιμωρίας, εκδίκησης, αυτοδικίας εναντίον κάποιου, το κάνω γιατί ο δέκτης της βίας μου, έπληξε κατα το παρελθόν την ύπαρξή μου (σωματική ή ψυχοσυναισθηματική) και θεωρώ πως μόνο εγώ ο ίδιος μπορώ να αποκαταστήσω τη βλάβη που μου προξένησε, προκαλώντας του κι εγω ανάλογη βλάβη (σύμφωνα με τη δική μου εκτίμηση και όχι αυτή ενός δικαστηρίου για παράδειγμα). Έτσι θεωρώ πως θα επανακτήσω τις εσωτερικές μου ισορροπίες και θα στείλω το μήνυμα και σε άλλους πως "κανείς δε μπορεί να με βλάψει και να μείνει ατιμώρητος" Διασφαλίζω έτσι την επιβίωση και τη σωματική-ψυχική μου ακεραιότητα αποτρέποντας τη μελλοντική άσκηση βίας εναντίον μου.

Αν είμαι ο νομοθέτης και επιβάλλω "βίαιες" κυρώσεις σε αυτούς που παρανομούν, το κάνω σύμφωνα με τη δική μου άποψη για την προστασία της κοινωνικής ηρεμίας και συνύπαρξης των μελών της κοινωνίας η σύμφωνα με τις επιθυμίες της προκειμένου να θεωρηθώ απο τον εαυτό μου αλλα και απο το σύνολο ως καλός και δίκαιος νομοθέτης και να ικανοποιήσω την εσωτερική μου ανάγκη να γίνω χρήσιμος στους συνανθρώπους μου (περιπτώσεις που απλά χρηματίσθηκα προκειμένου να νομοθετήσω άδικα τις αφήνω απ'έξω).

 Αν είμαι ένας δικτάτορας (βάλτε όποιο όνομα θέλετε), θα ασκήσω βία στους αντιφρονούντες για να επιβληθεί η ιδέα μου έναντι των άλλων, τις οποίες και θεωρώ και καταστροφικές είτε για τον τόπο, είτε για εμένα τον ίδιο. Έτσι εξασφαλίζω την επιβίωση και συνέχεια της "ορθής" μου ιδεολογικής σκέψης μαζί με τη μακρόχρονη και πλούσια -σε όλα τα επίπεδα που με απασχολούν- ζωή μου.

Και τα παραδείγματα συνεχίζονται  και σε πολλούς άλλους τομείς αλλα πιστεύω έκανα (και με το παραπάνω) κατανοητή τη σκέψη μου...

Άρα, κάτω απο αυτό το πρίσμα, η βία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά. Και κανένα ιδεολογικο-κοινωνικό-οικονομικό-θρησκευτικό-νομικό σύστημα ή καθεστώς δε θα την εξαλείψει ποτέ! Η διαφοροποίηση στην εκάστοτε κοινωνία βρίσκεται στο κατα πόσο θεωρούμε (στο συγκεκριμένο τόπο/χρόνο/συνθήκες) ορθή τη θέληση και πρόθεση εκείνου που ασκεί τη βία είτε πρόκειται για μεμονωμένο άτομο (γονιό, δάσκαλο, ή απατημένο σύζυγο), είτε για μια ή περισσότερες ομάδες ανθρώπων (αναρχικοί και χρυσαυγίτες στα εξάρχεια) είτε για ένα ολόκληρο κράτος, στο εσωτερικό αλλα και το εξωτερικό του  (ειδικά αυτό το κράτος με την αστερόεσσα)...

 Στο ερώτημα λοιπόν "ποιά είναι η δεκτή και ποια η απαράδεκτή βία" ποιός μπορεί να δώσει τη ΜΙΑ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΡΘΗ απάντηση; Εγώ πάντως όχι...
 
Υ.Γ. Όποιος πει οτι δεν τον κούρασα, ψεύδεται ασυστόλως!!!

[Lo.Lee.Ta]

Για το βιασμό, να μας πούνε μερικοί Βιολόγοι, εκτός από τους ψυχολόγους ? και για τα υπόλοιπα, να μας μιλήσουνε μερικοί ψυχολόγοι.
Μια χαρά είσαι, γράφεις καλά, οπότε δεν κουράζεις.
Εγώ πάλι πιστεύω ότι μπορείς να δώσεις μία απάντηση, γιατί στη βάση τους οι άνθρωποι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, από εκεί και πέρα ξεκινάνε και διαφέρουν.
Ακόμη λοιπόν και αν δεν μπορείς να τους περιορίσεις πρακτικά, θα μπορούσες να θέσεις κάποιους νόμους, που εν μέρη γίνονται πράξη και ορίζουν μέχρι που είναι αποδεκτή η ανεκτή η βία σε μια κοινωνία. Αλλιώς θα τους λέγαμε όλους κάντε ότι θέλετε και θα το εξετάσομεν μετά όταν υπάρχει κατηγορία και σας πιάσουμε!

[papous]

Οπωσδήποτε Vaiking, ένας μόνος του δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα. Πολλοί μαζί ή καλύτερα όλοι μαζί, όμως μπορούν. Γι' αυτό άλλωστε γίνονται και οι συζητήσεις!

Πριν προχωρήσω στο θέμα κάνω μια παρατήρηση για τα παραδείγματα που έθεσες. Στον προβληματισμό σου εξετάζεις μονοδιάστατα και επιφανειακά. Πχ στην παρακάτω φράση σου:

Θέσεις  του τύπου "η βία της ιατρικής πράξης" ή "βία που ασκούμε στον ίδιο στον εαυτό μας" δε νομίζω πως στέκουν λογικά... Γιατί στη μεν πρώτη περίπτωση ο ιατρός δεν ασκεί βία έναντι του ασθενούς αλλα έναντι της σκωληκοειδίτιδος του ασθενούς η οποία "δεν έχει την ευγένεια να φύγει απο μόνη της  )

Αν θεωρήσουμε ότι το άρρωστο μέλος δεν ανήκει στον ασθενή, είναι κάτι ξένο προς αυτόν, τότε ναι, ο συλλογισμός σου έχει βάση: Ο γιατρός δεν ασκεί βία στον ασθενή αλλά στο άρρωστο ξένο μέλος του. (Τότε βέβαια χρησιμοποιούμε τον όρο "μέλος" κατ' εφημισμόν, διότι δεν είναι δυνατόν κάτι ξένο προς σ' εσένα να είναι μέλος σου = κομμάτι σου)
Αν όμως γενικεύσουμε αυτήν την θεώρηση που οδηγούμαστε? Ότι πχ στις ψυχιατρικές ασθένειες, όπου το άρρωστο μέλος είναι το μυαλό, δηλ ο εγκέφαλος, δηλ το κεφάλι, στην περίπτωση που το κόβουμε δεν ασκούμε βία στον ασθενή αλλά στην αρρώστεια!
Εκτός αυτού προκύπτουν και διάφορα δεοντολογικά και ηθικά προβλήματα τα οποία ο καθένας τα καταλαβαίνει και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να τα αναλύσω.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προσπάθησε να αναλύσεις και τα υπόλοιπα παραδείγματά σου.


Μια ερώτηση: Όταν αναφέρεσαι στην θέληση την εννοείς με την σημασία της επιθυμίας, ή με κάποια άλλη σημασία?

Επίσης μια άλλη ερώτηση: Όταν αναφερόμαστε σε κανόνες λειτουργίας, σε κανονιστικούς κώδικες κοινωνιών, σε έλεγχο, σε ηθικά και κοινωνικά "πρέπει" για την εύρυθμη λειτουργία, δεν αναφερόμαστε σε βία? Όλα αυτά γίνονται μέσω μιας έμφυτης επιθυμίας ή θελήσεως, η οποία επέρχεται φυσικά με την γέννηση του ανθρώπου? Ή αναγκάζεται ο καθένας μας να τα αποδεκτεί, άλλως δεν έχει την δυνατότητα να είναι μέλος της κοινωνίας, και είναι υποχρεωμένος να ζήσει μόνος του, υποβαλλόμενος στην βία του εξωτερικού περιβάλλοντος η οποία είναι άκρως χειρότερη από τα "πρέπει" των κανόνων?

Στους οργανισμούς όπως είναι τα βιοφιλμ, το ανθρώπινο σώμα ή οι ανθρώπινες ή ζωικές κοινωνίες, συναντούμε πάντα μια αυτορύθμιση. Και αυτή δεν επέρχεται μόνη της αλλά με την συνεργασία όλων των μελών. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για ατομική θεώρηση και ατομική θέληση σ' ένα οργανισμό. Δηλ αυτό που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι η βία λειτουργίας της κοινωνικής μηχανής (βία των νόμων, βία των θεσμών, βία των σχέσεων) είναι απαραίτητο να υπάρχει. Και όχι μόνο δεν μπορεί να την εξαλείψει κανείς, όπως αναφέρεις, αλλά δεν πρέπει καν να σκέφτεται να την εξαλείψει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να θεσμοθετηθούν οι προϋποθέσεις άσκησής της.
Διότι η κοινωνική βία ελέγχου εξασκείται από τους ίδιους τους ανθρώπους ώστε να προστατευθούν από την εξωτερική η εσωτερική βία που θα προκύψει όταν αφεθεί ο βίος ανέλεγκτος.

Έτσι η ατομική θέληση προσφέρεται στην ομαδική-οργανική. Και είναι κοινό μυστικό ότι στις περιπτώσεις που προάγεται η ατομική θέληση αυτό γίνεται διότι το άτομο πρόκειτε να ή έχει βγει ήδη από τις οργανικές-κοινωνικές δομές. Είναι ανεξάρτητο άτομο μεν, υπό εκμετάλευση δε. Η κοινωνική λογική επιτρέπει την ύπαρξή του μόνο υπό τον όρο της απόδοσης κέρδους, και συνήθως ωμού κέρδους. Όπως ακριβώς αναμένουμε την απόδοση κέρδους από την ύπαρξη των ατομικών θελήσεων των αγελάδων ή των προβάτων...