Μετά από πέντε κορίτσια ήμερα ένα αγόρι περίμενα Για να ριζώσει τ’ ονομά μου
Μετά από πέντε ξενύχτια άγρια πως καρτερούσα πως υπέμενα Πολλά τα νυφικά πια, φτάνουν
Αφήνω το χωράφι και ξεκινώ κοιτώ με εγκαρτέρηση τον ουρανό Πολλά τα νυφικά πια, φτάνουν
Μα κάτω απ’ την εικόνα της Παναγιάς και όπως τρεμοπαίζει ο ίσκιος μας Πράγμα, δύσμορφο, στρεβλό Ραγίζει την καρδιά μου
Είναι σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά, κυρά το αγόρι σου ισχνό και θα υποφέρει Και πες πως έφυγε μαζί με το αγέρι, όπως σκορπούν τα ροδοπέταλα στη γη
Κυρά μην κλαις και μη ρωτάς πια το γιατί, και αν το σκέπασα καλά να μην κρυώνει Η κάθε ανάσα του μου ανοίγει μια πληγή, θα μας κοιτά απ’ του Παραδείσου το μπαλκόνι
Στα χρόνια που περνούν σαν καταιγίδα, ζεύω το βόδι μου μα αυτό άγρια με κοιτά Σκύβω να πιώ νερό μα στάζει αίμα, πικρός καρπός τη γη μου σπαταλά
Οι πέντε κόρες μου αργοπεθαίνουν, και ένα στίγμα τους τρώει τα σωθικά Χλωμή η κυρά μου ουρλιάζει « φέρτον πίσω », μα πως να δέσω δέρμα σε σκιά
Σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά Σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά
https://soundcloud.com/atreu73/m-66
vartanis:
Μου αρεσει η ερμηνεια σου και ακουω σχεδον οτι ανεβαζεις.
Δυστυχως η μελωδια δεν " τσουλαει" και δεν βοηθανε και οι στιχοι.
I went out to the hazel wood, Because a fire was in my head, And cut and peeled a hazel wand, And hooked a berry to a thread; And when white moths were on the wing, And moth-like stars were flickering out, I dropped the berry in a stream And caught a little silver trout.
When I had laid it on the floor I went to blow the fire aflame, But something rustled on the floor, And some one called me by my name: It had become a glimmering girl With apple blossom in her hair Who called me by my name and ran And faded through the brightening air.
Though I am old with wandering Through hollow lands and hilly lands, I will find out where she has gone, And kiss her lips and take her hands; And walk among long dappled grass, And pluck till time and times are done The silver apples of the moon, The golden apples of the sun.
Στρατοπεδεύσανε στην πεδιάδα Κι ο βασιλιάς τους ήρθε να μας πει Πως προτιμάει μια αστεία νίκη Πως προτιμά η πόλη να δοθεί
Είμαστε λίγοι και είναι χιλιάδες Είμαστε πράοι κι είναι τρομεροί Κι οι μύστες συγκεντρώνουν τις κυράδες Για να εξηγήσουν τις βουλές τις θείες Το μέγα «ναι», χωρίς καμιά ντροπή
Πως είν’ αργά, πολύ αργά για μάχες Πως είν’ ανούσιες πλέον οι θυσίες Και τις προθέσεις του κατακτητή
Κι έτσι αργά ανοίξαμε τις πύλες Κι έτσι απλά ελπίσαμε σε όρκους Φτάνει η πόλη μας να μη χαθεί Και ξεχυθήκαμε όλοι στις πλατείες Με γέλια και χορούς κι ωραίους τρόπους Κι οι μύστες έλεγαν μια προσευχή
Μα κανείς, δε θα πει ποτέ για εμάς Καμιά γιορτή ποτέ για μας Καμιά χαμένη Κυριακή Κανείς, δεν θα ευχηθεί ποτέ για εμάς Ούτε θα πιει κάτι για μας Για εμάς τους ζωντανούς
atreu73:
https://soundcloud.com/atreu73/et-in-arcadia-ego
Et in Arcadia Ego
Εγώ το μυστικό Εγώ το μυστικό κι ο κήπος που θα σπείρεις
Εγώ το μυστικό κι ο κήπος που θα σπείρεις Εγώ κάθε λέξη που ακούς στον αέρα Εγώ το μυστικό κι η άκρη που θα γείρεις Σε μια υπέροχη ηλιόλουστη όμορφη μέρα
Εγώ το μυστικό κι ο κήπος που θα σπείρεις Εγώ ο κανόνας, η ρώγα που δίνει Εγώ το μυστικό κι ο ύπνος που θα γείρεις Εγώ ό,τι χαράζει, εγώ ότι σβήνει