Θέματα

1

Επιστήμη και Τεχνολογία / Windows 7

« στις: 04/12/09, 23:25 »

Σήμερα μόλις παρέλαβα καινούριο υπολογιστή με τα windows 7.
Το θεμα ειναι ότι προσπάθησα να εγκαταστήσω κάποια παιχνίδια (π.χ. το the sims) και αφού τα εγκατέστησα μου λέει ότι υπάρχει πρόβλημα συμβατότητας μ'αυτήν την έκδοση των windows.
Ξέρει κανείς αν μπορώ να κάνω κάτι ώστε να παίζουν κανονικά;

2

Διασκέδαση / Αναζήτηση Κινουμένου Σχεδίου

« στις: 08/09/08, 13:44 »

Ψάχνω εδώ και πολύ καιρό ένα κινούμενο σχέδιο -είτε τον τίτλο του, είτε το ίδιο το κινούμενο σχέδιο- που έβλεπα μικρή. Πριν από 10 χρόνια μπορεί και λιγότερο. Το στόρι απ’ όσο θυμάμαι είναι το εξής: Είναι ένα χρυσό πουλί το οποίο κάθε βράδυ πάει και κλέβει μήλα από ένα δέντρο, κάποια μέρα λοιπόν, ένα αγόρι κάθεται κάτω από το δέντρο για να πιάσει το πουλί…. Μετά, αυτό που θυμάμαι είναι ότι το πουλί αργότερα βρίσκεται φυλακισμένο σ’ ένα χρυσό κλουβί σ' ένα κάστρο. Και επίσης θυμάμαι την κακιά που είχε σχιστά μάτια –σαν κινεζάκι- και αυτή είχε και κάτι ρομποτάκια τα οποία μοιάζουν λες και είναι φτιαγμένα από κάδους σκουπιδιών και έχουν στα κεφάλια τους κάτι κωνικά «καπέλα». Για τυχόν λάθη στην πλοκή συγχωρήστε με αλλά έχω να το δω και κάμποσα χρόνια….

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Του κοριτσιού το βλέμμα...

« στις: 05/04/08, 18:27 »

Ανάμεσα στα βράδια που πεισμώνει
και στις μέρες που μαζεύεται
υπάρχει του κοριτσιού το βλέμμα.

Αφήνει το τεράδιο,αφήνει το γράψιμο,
την ύπαρξη της, ασάλευτα δυό μάτια.
Στο τραπέζι το φως του κεριού τρεμοπαίζει.

Τι κοιτάζει άραγε;
Το τέλος ή την αρχή της;
Αυτή θα πει πως τίποτα δεν βλέπει.
Θα πει πως διάφανο είναι το άπειρο
και μαύρο το κενό.
Δεν θα μάθει όμως ποτέ κανείς πως τα κοίταζε
και γιατί δάκρυζε...
                         (4-4-08)

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τα Βράδια...

« στις: 29/01/08, 04:11 »

Συχνά τα βράδια
βγαίνω έξω μονάχη.
Περιπλανιέμαι πολύ.
Βλέπω ανθρώπους ή ερημιά
κι όταν νιώσω κούραση
επιστρέφω στο σώμα μου.

Συχνά τα βράδια βγαίνω έξω.
Γίνομαι κουρέλι, σέρνομαι,
μουρμουρίζω, μεθάω,
αυτοκτονώ
κι έπειτα γυρίζω αργά-αργά στο σώμα μου.

Συχνά τα βράδια φεύγω μακριά.
Περπατάω αποστάσεις που τ' αεροπλάνα
θα έκαναν αιώνες να διανύσουν.
Ανακαλύπτω τις βαθύτερες σκέψεις
στα πιο απομακρυσμένα σημεία
του μυαλού μου.

Συχνά τα βράδια γράφω ποιήματα...

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

« στις: 26/01/08, 14:55 »

Όλη τη μέρα σέρνονται φίδια γύρω μου και αντί να σφυρίζουνε, μιλάνε με ήχους ανθρώπινους, με λέξεις και με φράσεις πρόστυχες
και μ’ αγκαλιάζουνε σφιχτά, όχι αρκετά για να με πνίξουνε μα αρκετά για να με υποτάξουνε.
Αυτή την νύχτα κάθομαι πίσω από την κλειδωμένη πόρτα.
Αυτή την νύχτα πρέπει να σπάσω τις αλυσίδες μου, θα φύγω, θα περάσω την πόρτα χωρίς να κοιτάξω πίσω.
Θα περπατήσω μέχρι την έρημη και φωτισμένη πλατεία, για να ακολουθήσω τον κατασκότεινο δρόμο, κάτω από έναν ουρανό κάτασπρο από μικρές λαμπερές σπίθες.
Αυτό το βράδυ θα είμαι εντελώς μόνη καθώς θα περπατάω προς την θάλασσα.
Κάποια στιγμή θα βρεθώ εκεί και θα κοιτάξω γύρω μου με λύπη για τελευταία φορά.
Ύστερα θα ξαπλωθώ μέσα στην άμμο, που θα είναι σαν τον τάφο μου.
Θα ακούω τα φύκια να αναδεύονται.
Καθώς τα κύματα θα γλιστράνε, θα ακούω τον ψιθυριστό τους ήχο.
Θα νιώσω τον άνεμο να φυσάει απαλά πάνω από τα κλειστά μου βλέφαρα και θα σκεπάζει το πρόσωπο μου με τα μαλλιά μου.
Θα αφήσω τις αισθήσεις μου ελεύθερες να πετάξουν όσο μακριά θέλουν.
Θα περιμένω να περάσει η νύχτα, για να ξαναγεννηθώ όχι πάλι από κάποια μήτρα, αλλά από την φυλακισμένη μου ύπαρξη.
Απαιτώντας το δικαίωμα ν’ αρχίσω να ζω πραγματικά, θα υψώσω το κορμί μου προς τον ουρανό,
καθώς οι κόκκοι της άμμου θα γλιστράνε από πάνω μου σαν ζάχαρη, θ’ ανοίξω τα μάτια μου στο φως
και θ’ απλώσω τα χέρια μου μέχρι να πονέσω, για να αγκαλιάσω αυτό το πρώτο ρόδινο φως της ζωής μου
και θα ζήσω επιτέλους ελεύθερη.
Θα βλέπω τα πουλιά να πετάνε
και θα είμαι και εγώ μαζί τους,
τα κύματα να φεύγουν μακριά
και θα τα’ ακολουθώ.
Θα βλέπω τις φλόγες να λιώνουν
και θα είμαι βαθιά μέσα στην καρδιά τους.
Θα κυλάω μαζί με δάκρυα από χιλιάδες μάτια.
Θα ακολουθώ τον άνεμο όπου και αν πηγαίνει.
Θα μεγαλώνω με τα δέντρα και
θα πεθαίνω όταν πεθαίνουν τα λουλούδια...

6

Άνθρωπος και ζωή / Πρότυπα ομορφιάς ή πρότυπα ανορεξίας;

« στις: 21/12/07, 23:58 »

Σήμερα είδα γραμμένο σ' ένα τοίχο στη μυτιλήνη το εξής: "Τα πρότυπα ομορφιάς, όμορφα καίγονται". Και σκέφτηκα ότι όλοι ακολουθούν κάποια συγκεκριμένα πρότυπα π.χ. μοντέλα. Τελικά που βαδίζουμε; Στην πιστή αντιγραφή άλλων προσώπων επείδη θεωρούνται από κάποιους όμορφοι... Όλοι είναι όμορφοι, με διαφορετικο βέβαια τρόπο ο καθένας...
Πολλοί και ιδιαίτερα νέες κοπέλες κάνουν πολλά για να θεωρούνται όμορφοι και φτάνουν στο σημείο να κάνουν κακό στην υγεία τους... Ναι, θίγω το θέμα της ανορεξίας... Μετά από τόσους θανάτους νομίζω ότι είναι καιρός να ευαισθητοποιηθούμε όλοι πάνω σ' αυτό το θέμα... Τι πιστεύετε; Υπάρχει σωστή ενημέρωση σχετικά με τις συνέπειες της ανορεξίας; Και αν όχι, τι μπορούμε εμείς σαν νέοι να κάνουμε; Ακούω γνώμες...

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αγάπη...

« στις: 16/12/07, 00:44 »

Ξύπνησα
πάνω στο πρωινό σου χάδι
κι η νύχτα σκοντάφτοντας
το έσκασε τρομαγμένη.
Πιο πέρα ήταν μια χαμένη αίσθηση,
ένα όνειρο τραγικό...
και ξύπνησα επάνω γερά γαντζωμένη.
Η δροσιά που έστειλε ο ουρανός στη γη
ρουφήχτηκε άπληστα από χιλιάδες στόματα
και μαζί με τον ήλιο έφτιαξε μέλι
και το ακούμπησε στα χείλη σου.
Οι ματιές μας διασταυρώνονται
γδύνοντας το περίβλημα του απόκρυφου,
προσπαθούν να σπάσουν τον τοίχο της σιωπής
που υψώνεται μπροστά τους.
Σ' αγαπώ...!
Και ο τοίχος της σιωπής γκρέμισε.
Στο πρωινό σου χαμόγελο
σκύβω να πιω αγάπη και...
μεθάω....!!!

Αφιερωμένο σ' ένα μικρό και γλυκό ξωτικό που πάντα σκέφτομαι και αγαπάω...[/color]

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ύπαρξεις...

« στις: 06/12/07, 16:36 »

Αποτεφρωμένες αναμνήσεις αγκαλιάζονται
με τεμαχισμένα όνειρα και σκουριασμένες ελπίδες
σ' ένα τρελλό υπαρξιακό θλιμμένο χορό
και ψάχνουν να βρουν ένα στήριγμα στο κενό,
στο άπειρο αυτού του διαμελισμένου κόσμου
μετά από τόσα χρόνια περιπλάνησης.

Αφόρητη σιωπή, απέραντος πόνος
πιασμένοι χέρι-χέρι τριγυρίζουν
τραγουδώντας ένα παιδικό τραγούδι γεμάτο αβεβαιότητα.
Για εκατομμύρια χρόνια ακολουθούν τη ζωή
και βάζουν φωτιά στα χνάρια απ' τα πατήματά της,
δημιουργώντας σκοτάδι εκεί που υπήρχε φως.

Αδύνατες μορφές ικετεύουν αγάπη και ζωή,
με μάτια γεμάτα αίμα, ορθάνοιχτα και τρομαγμένα
βλέπουν τις βδέλες να γλυστράνε,
να σέρνονται και να στραγγίζουν τα κορμιά τους,
και περιτριγυρίζονται από αόρατα δηλητηριώδη αγκάθια
καθώς πλησιάζει το τέλος.

Υπάρχω;