Αναρριχώμενο το χτες,

[ivikos]

Αναρριχώμενο το χτες, στις κορυφές του Μάρτη,
το πλάτωμα καμάρωνε…που ‘χε χιονάτη θέα,
και του κορμιού σου τη βροχή, κουκίδα μες στο χάρτη
που νύχτες το αιχμαλώτιζαν, Άγγελοι με ρομφαία!!!!!!!!!!!!!

Κι ενώ ρυάκι κύλαγε στης ηδονής τα ρείθρα
σιγανοψιθυρίζοντας ακούστηκα να λέω:
«Ξεδίψασέ με με φιλί…..με δυό χειλιών κηρύθρα,
αν με άλλον κάψεις τ’ όνειρο, μερόνυχτα θα κλαίω»

Μα εσύ, με των κυμάτων σου, με ανάσαινες την αύρα,
βγάζοντας τα φεγγάρια σου, στον άστατο καιρό μου,
μου ‘λεγες: «κοίτα γύρω μας, δεν είναι όλα μαύρα,
θ’ ανθίσει η αγάπη με φιλί,…και θα ‘σαι τ’ όνειρό μου»

Περάσανε δυό τέρμινα….η αγάπη έχει βαλτώσει…..
φοράς της νύχτας τ’ άρβυλα…..έρημο και μονάχο,
μα το άστρο σε άκουσε να λες, ενώ έχεις πατώσει…:
«Πεθαίνω, το κορμάκι του….πέντε στιγμούλες να ‘χω!!!!»

Αναρριχώμενο το χτες στης ερημιάς τα ύψη
έκαιγες μου είπαν έρωτες, τις νύχτες σου με άλλους,
κι ενώ καρδιά μου φρόντιζα τίποτα μη σου λείπει,
προδίδοντας….με τσάκιζες, στης νύχτας τους υφάλους!!!!!