Χρόνε, μπαγάσα

[Ρηνιώ-kouzoulotetia]

Ήσουν εκεί..
κουβαλώντας στα χέρια γεμάτα, ζεστά και άγρια χρόνια
που σε πυροβόλησαν στο όνειρο.
Το χαμόγελο όμως παραμένει…
Ήσουν εκεί κι εγώ κοντά
να σε κοιτώ με αγωνία
για την επόμενη λέξη που θα μου χάριζες.
Θεε μου, πόση ζεστασιά μέσα στον θαλασσινό αέρα
που κυνήγαγε τα λόγια μας
να τα φυλακίσει και να τα κρατήσει μέσα του
ως μια πληγή στο χρόνο.

…σκέψου, έστω και για μια στιγμή
τον χρόνο τον παγώσαμε.
Αυτή τη στιγμή που λύτρωσε την ανάσα
κι ήρθε ένα φως άγνωστο να μου δείξει κάποιο δρόμο

Ο χρόνος ξεκίνησε και πάλι
την ίδια γνωστή πορεία
προς το αιώνιο
το μοιραίο
το άγνωστο.

Δεν θα κοιτώ πια τα μάτια εκείνα
που ξέρουν και φυλούν τα μυστικά μου

Αγωνίας συνέχεια…συνέχεια…
θα υπάρξει ξανά αυτή η στιγμή;
Τι κι αν ο χρόνος σκοτώνει;
Τι κι αν χαίρεται να βλέπει οικείες ψυχές
να απομακρύνονται.
Είναι δυστυχισμένος…

Δυστυχία είναι να ανταμώνεις κάποτε την Ευτυχία
αλλά να πρέπει να φύγεις…
γιατί κυλάς και τρέχεις και δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω
ούτε για μια στιγμή
ούτε για ένα χαμόγελο

Εγώ, όμως, χρόνε δύστυχε…
κρατώ την καρδιά ζεστή
και τις ψυχές που με μάγεψαν γρήγορα θα ανταμώσω
για να σου ρίξω και πάλι μια
να σωριαστείς
να ζήσω για μια στιγμή την ευτυχία
κι ύστερα πάλι να σηκωθείς,
να συνεχίσεις το παιχνίδι της ιστορίας…

…

Μη φεύγεις από δίπλα μου…
Θα χαθώ μες στο κρύο σκοτάδι της μοναξιάς μου.
Λίγο ακόμα,
κι ας μας κοιτά από δίπλα ο χρόνος..
Δεν βλέπεις την ζήλια που τον καίει;
(έβαλε τις ώρες να τρέχουν σαν τρελές)

Μη φεύγεις…σε παρακαλώ.
Θα γυρίσω σε κρύα μαύρα σεντόνια
και σε κλειστές πόρτες.
Αποζητώ για λίγο ακόμα το φως σου.
Το φως εκείνο που άνοιξε την ψυχή…

Μπαγάσα, Χρόνε,
«Μια μέρα θα βρω το κλειδί
για το χρονοντούλαπό σου!»

[alex68]

καλώς μας ήρθες και σε τούτη την ακρογυαλιά
συντέκνισα με λόγια ολογλυκοτραγουδιστά

γεια σου Ρινιώ