Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κεριά στο πάτωμα

« στις: 10/03/09, 04:39 »

Μαζεύει πάλι ο ουρανός στάχυα να με τυλίξει
όπως εκείνη την αυγή που έφυγες εσυ
ένα αιμάτινο σταυρό στα χέρια μου είχες κρύψει
και στο λαιμό σου πέρασες της λήθης την κλωστή

Φεγγάρια βρέχουν στις γιορτές εσένα να θυμάμαι
βαριές σταγόνες που 'λεγες θα γίνουν προσευχές
μα όπως φεύγουν οι βραδιές μονάχο με κερνάνε
μπουκάλια που μυρίζουνε σαν τις παλιές σου ευχες

Μα τώρα που με ξέχασες σε γειτονιά με μνήμες
κερί η αγάπη για όνειρα φλόγα που μου ζητά
τραγούδια γράφω στις σιωπές να βυθιστώ σ'εκείνες
τις νύχτες που τραγούδησες για μιά μου ζωγραφιά

Κι αν χάνονται οι μέρες μου στις καταχνιές του Μάρτη
πίσω από τζάμια βρόχινα στον δρόμο θα κοιτώ
μια ζωή που δίχως φως γυρεύει την αγάπη
μ'ένα παλιό τραγούδι μου που δε θα ξαναπω

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Dorian Gray

« στις: 28/11/08, 17:43 »

Σε κοιτάζω με βλέμμα μικρού παιδιού
και φορώ τα ρούχα σου τα παλιά.
Αυτά τα αρώματα που μυρίζουν θλίψη και έρωτα μαζί.

Πόσοι δρόμοι χωρούν τα βήματά μας;
Και πόσοι ουρανοί χωρούν τα βλέμματα μας...

Πάρε ένα χαλίκι από τους δρόμους που φιληθήκαμε
και κρύψε το σε μια τσέπη της καρδιάς σου.
Άφησε το ύστερα στο χέρι μου,
που ίσως τότε να μην μοιάζει σαν άλλο πορτραίτο του Dorian Gray...
(Αφηρημένη τεχνη πίσω από μαυρο μανίκι, παλιές και πρόσφατες πινελιές...)

Κάπου μακριά, ενα φανάρι πλέει μονάχο στην αλμύρα αυτού του κόσμου.
Παίρνω μολύβι και γράφω πάνω στις γυμνές σκιές μας "παντοτινα"...
Με τι χρώμα χαρτί περιτυλίγματος να αγκαλιάσω τις αναμνήσεις μου;

Από ποιόν όροφο να αφήσω την αγάπη μου για σένα,
για να σπάσει όσο ικανοποιητικά θες εσυ;

                                                          Σε σένα, που θα διαβάσεις αυτο, και δεν θα σηκώσεις πια τo τηλέφωνο   
                                                                       για μια καταχώρηση που ίσως γραφει ακόμη dntlis...
                                                                                           

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Όταν η Δ αυτοκτόνησε τον Β

« στις: 16/10/08, 10:46 »

Καιρό πριν το είχε σκεφτει.
Δεν ήταν απόφαση της στιγμής.
Άλλωστε, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος ο Β.
Θα έλεγες οτι δεν είχε την δύναμη...

Αλλά πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για κάποιον που δεν έχει κανένα;
Μάταια έψαχνε τις νύχτες το ελιξίριο...Και τα ξυράφια;
Πόσα ξυράφια χρειάζονται για να χαράξουν την σιωπή;
Μέχρι που μπορείς να πεθάνεις για να ζήσεις;
Θολές οι γραμμές στη θάλασσα της νύχτας...
Πώς να επιλέξεις μισή ζωή όταν οι φλέβες στο χέρι σου ουρλιάζουν ολόκληρο θάνατο;

Μπορείς να με κάνεις να πεθάνω πιο πολύ από τώρα;
Πόση ομορφιά αντέχει να νοσταλγεί το μυαλό μου...

Στο παραμύθι της γιαγιάς δεν ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Από τον Παράδεισο ως τον Αχέροντα

« στις: 24/01/08, 16:13 »

Κόκκινο αστέρι το στολίδι σ' άγρια θάλασσα
πίσω από βράχο στο βυθό μου φοβισμένο
πες μου ουρανέ θολό νερό να περιμένω
να βρέξω πάλι την ψυχή μου σ' ό,τι χάλασα

Φεγγάρι κόκκινο κρυμμένο στη ντουλάπα της
βάφει τα ρούχα που έχουν μείνει κρεμασμένα
γυμνός πιο πέρα τα όνειρά μου απλωμένα
σ'ένα σχοινί που όλο με δένει με τα μάτια της

Λίμνη γεμάτη με τη στάχτη απ'τα τσιγάρα της
από τα χέρια αυτά για ναύλα χάρισέ μου
φιλιά στα χείλη ατέλειωτε Παράδεισέ μου
ο Αχέροντας θυμίζει κατι απ'τα σκοτάδια της

Σκόρπια κοιτάζουν τα βιβλία της στο πάτωμα
σώμα από χώμα στα σεντόνια μου χυμένο
το ίδιο βράδυ πάντα θα σε περιμένω
μήπως ξεφτίσει του θυμού σου το παράγγελμα
μήπως μεθύσεις στων ονείρων μου το άγγιγμα

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αϋπνία

« στις: 17/12/07, 11:07 »

Ο ήλιος είχε ανακαθίσει στις άκρες των χειλιών σου
την τελευταία φορά που σε φίλησα.
Το φως του έκαψε την πνοή μου
για να μην σου πω...
Λόγια αγάπης,
δάκρυα,
αίματα βαμμένα πράσινα
για να μην τα ξεχωρίζεις στο πράσινο
των ματιών σου.
Εκείνο το απαλό και γλυκό που σου έλεγα
θα χαθώ τα βράδια κοιτάζοντας το σώμα σου να κείτεται ήρεμα
στην μέση του μονού μου κρεβατιού.

Τώρα, μπροστά στο τζάμι του λεωφορείου,
ανακαλύπτω την φύση μου.
Το κασκόλ σου, μόνο άγγιγμα σου...

Και τα κόκκινα ματια.
Το πιο θλιμμένο και θλιβερό τοπίο του κόσμου...
"Σκούπισέ τα λίγο, για να βγεις εντάξει στην φωτογραφία...
Καλή μας νύχτα Βασίλη..."

17-12-2007, 07.54, 140                                               
Για έναν κόκκινο αστερία κρυμμένο πίσω από τον πιο άγριο βράχο στα βάθη της θάλασσας...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κορινθος-Αθήνα

« στις: 09/11/07, 15:51 »

Φωτιές τα δυο χάρτινα μάτια σου.
Πρόστυχα ζωγραφισμένα θυμίζουν το τελευταίο φιλί.

Χάρτινα καραβάκια τα μάτια σου.
Προσεκτικά καμωμένα από τα δάχτυλα του
τελευταίου εραστή...

Πρίγκιπες γύρευες σε τουτες τις παράξενες μέρες...
Μόνο για να καταστρέψεις αργότερα
βάζοντας εδω και κει φωτιές στο πιο όμορφο αστέρι...
Σαν φωτοβολίδα να διαλυθεί στο σκοτεινό
ουρανό σου...
                                               
Να στολίσει σπαρμένους ήλιους
το βραδινό σου φόρεμα, εκείνο το
μαυρο...
Έτοιμα τα πάντα για την τελευταία έξοδο.

Ποτάμια στα όμορφα μάτια σου...
Χρόνια αργότερα, ένα αδίστακτο "γιατί"
περιφρουρεί στενα την ευτυχία...

                                                                                                   Ηράκλειο-Καλαμάτα και βύσσινο γλυκο
                                                                                            να με ρωτάς σταμάτα τι ψάχνω για να βρω...


                                                                                               

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πόθοι μακρινοί

« στις: 19/10/07, 10:35 »

Αν αρχίσει μια βροχή,
σαν αγρίμι,
πάλι,
στο μαυρο σου φουστάνι θα κρυφτω...

Αν με τυλίξουν σύννεφα,
ενα μωρό που φοβάται τον καθρέφτη,
στην αγκαλιά σου θε να κλειστώ...

Αν φωλιάσω στην ψυχή σου
βαθιά
ωστε να μην υπάρχει αυριο...

                                                                                                    Τίποτα δεν πήγε στραβά...

8

Άνθρωπος και ζωή / Τι θα σώζατε, τα αρχαία ή το σπίτι σας;

« στις: 28/09/07, 12:20 »

Θα θέσω ένα δύσκολο θέμα ηθικής φύσεως.
Στις πρόσφατες φωτιές στην Ηλεία, το σπίτι ενός φίλου μου παραλίγο να καεί. Σε αυτό το σπιτι εγω είχα μείνει, και αυτό το λέω για να τονίσω οτι δεν είμαι συναισθηματικά και ηθικα αποστασιοποιημένος από το θεμα. Είχα κι εγω αναμνήσεις από εκεί και στενοχωρήθηκα πολύ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση εξ'αρχης και θέλω να σχολιάσετε ήταν η πρώτη ατάκα που είπε οταν με είδε.
"Καλύτερα να καιγόταν το σπιτι μου παρά τα αρχαία".

Φαινομενικά, είναι σωστο. Η αξία του πολιτισμου(κτλ, κτλ) είναι διαχρονική και ανεκτίμητη και μια παρακαταθήκη που αφήνουμε στην επόμενη γενιά, όπως μας άφησαν και εμας οι ένδοξοι πρόγονοί μας...(τα κάναμε στην εκθεση στο λύκειο...)
Αλλά εδω μιλάμε για ένα σπίτι που είναι και αυτό παρακαταθήκη. Ένα σπίτι, όπως και οτιδήποτε άλλο που ένας πατέρας έχει δώσει χρόνο και πολύ χρήμα να φτιάξει, μπορέι να πει κανεις τοσο ευκολα να καεί, κι ας είναι για μια ανώτερη αξία όπως ο πολιτισμός; Εννοώ, μήπως πρέπει να σταματήσουμε να θεοποιούμε και να εξιδανικεύουμε κάποια πράγματα, κάποιες αξίες; Μήπως πρέπει να πατήσουμε δυνατά στο έδαφος, να κατεβούμε από το αερόστατο που μας δείχνει τον Παρθενώνα πανέμορφο από ψηλά, μα δεν φαίνονται καθόλου τα προβλήματα ακριβώς στην πλαγιά του βουνου;

Δεν είναι οτι δεν συμμερίζομαι την αγάπη και λατρεία κάποιων για τον αρχαίο πολιτισμό, αλλά υπάρχουν και όρια νομίζω. Χρειαζόμαστε περισσότερο απτές λύσεις και πρακτικες για το σήμερα. Πείτε απόψεις.

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μοίρας παιχνίδια και τύχης ζάρια...

« στις: 24/09/07, 15:37 »

Για τα φεγγάρια στο κορμί σου με ρώτησες χθες.
Αν θα σε ταξιδέψει, κυρά μικρή,
μεσα από το Παραμύθι
εκείνος,
την ζωή να σου μάθει
και τα αγγίγματα.
Άσπιλη παράξενη ομορφιά, εσύ...

Μην είμαι εγω γριά τσιγγάνα που βλέπει το χέρι
απ' τη ζωή σου;

Μην είμαι ο ταξιδευτής που θα σε ξυπνήσει αύριο,
γλυκιά Χιονάτη;

Μήτε η τσιγγάνα είμαι, μήτε ο ταξιδευτής(δεν ξέρω...)

Μόνο κύκλος στη ζωή σου σαν τους άλλους.
Τεμνόμενος, μα κλειστός, διαφορετικός.
Κι ούτε ξέρω
τι θα χαραχτει στο επόμενο λευκό χαρτί που έχει στα χέρια της η πονηρή Μοίρα ή η τύχη-εσύ δώσε όνομα.

Αν θα ζωγραφίσει κύκλους ή παράλληλες ευθείες.
Κοντά αλλά ποτέ...

                                                                                                                             

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σώμα λειψό

« στις: 10/08/07, 14:39 »

Ψάχνω να βρω τις σκέψεις
που μόνος άφησα για να σε συναντήσω.
Τον μισό μου εαυτό που άλλαξα
για να μοιάζει το σώμα μου με το δικό σου...
Αφου έλεγες οτι θα είμαστε ένα.

Και τώρα έχει απομείνει το λειψό μας σώμα
και μια σκιά να θυμίζει την απουσία σου,
εκεί που άλλοτε υπήρχες εσυ.

Κοιτάζω πίσω στον καθρέφτη να δω τι έχει αλλάξει.
Οι εικόνες σου αργά σκίζουν την κουρασμένη μου καρδιά.
Στη θέση της, μια δική σου φωτογραφία.
Μου χαμογελάς, λέει...


                                                                                     Η αρχή από τον Μ.Γ σε ένα άδειο λεωφορείο,
                                                                                     κάπου έξω από την Κόρινθο...

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / "νερο, ήλιος+εσυ"

« στις: 29/06/07, 13:16 »

Ξεχασμένα μονοπάτια,
γύρω από το παλιό κάστρο.
Στις πολεμίστρες, το βράδυ,
θεοί και δαίμονες σε καλούν
να βουτήξεις στα γοητευτικά νερά.
Να βουτήξεις για να ξεχάσεις.
Να κοιμηθείς εκεί που πραγματικά αγαπάς,
στη θάλασσα,
για πάντα...
Και να ξυπνας κάθε πρωί μέσα της,
να σε μεθάει η μυρωδιά της.
Να ταξιδεύεις.
Αυτό δεν ήθελες πάντα;
Ταξίδι και μουσική...
Καθώς οι σταγόνες θα χαιδεύουν
το υγρό σώμα της...
Καθώς το κύμα, όταν φυσάει,
τις ιστορίες σου στο βράχο,
άλλοτε ψιθυριστά και άλλοτε φωνάζοντας
θα τραγουδάει...
Και λευκός θα είναι ο αφρός,
σαν την αγάπη σου για εκείνη...
Έτσι δεν έλεγες;
Τι άλλο ζητάς;

Κι όταν μόνος θα νιώθεις,
θα σε επισκέπτονται καράβια.
Θα σου χαρίζουν ιστορίες,
από χώρες μακρινές, ίσως από εκείνη...
Μόνο τα νησιά θα είναι
ακίνητα στον χρόνο,
σαν εσένα...

Έλα, μην κλαις...
Αυτό δεν έλεγες οτι θέλεις;
Να κρατήσεις τις στιγμές σου μαζί της;
Να μείνει σε εσένα η ανάμνησή της;

Να την αγαπάς για πάντα;

Σκέψου...
Τα βράδια η φωνή της,
να σε κοιμίζει από την άκρη της θάλασσας θα έρχεται.
Αφού αυτό σου λείπει περισσότερο...

Και που ξέρεις;
ίσως να δώσω σε μια γοργόνα τη μορφή της,
για σένα...
"νερό, ήλιος+εσύ" δεν σου είχε πει;
Ταξίδια μαζί της δεν θέλεις;

Βούτηξε...



Απόγευμα Πέμπτης το σώμα του αγκάλιασε τα κρύα νερά μιας αγριεμένης θάλασσας. Ώρες αργότερα, τον βρήκαν ασυνήθιστα ζεστο, με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο προσωπό του... Ενα μαύρο κασκόλ έπλεε δίπλα του. Χόρευε μαζί του σε έναν γλυκό ρυθμό που έδινε ένα απαλό φως από τα βάθη της θάλασσας.Το μόνο που κανείς δεν κατάλαβε ήταν γιατί τα χείλη του ήταν βιαστικά βαμμένα κόκκινα...



                                                                                               

12

Λάθη και προτάσεις / Προβλημα στο chat

« στις: 21/05/07, 14:38 »

εχω όνομα στο chat, μου έστειλαν και κωδικό προσβασης αλλά δεν με βάζει μέσα. Θα με βοηθήσει κάποιος;;;;;;;;;;;;;;;;

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / 43 Ηλιοβασιλέματα...

« στις: 14/05/07, 13:49 »

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!
Ξέρεις ... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα ...
- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;
Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.


Στον αρχαίο ναό σκοτωμένα όνειρα
που δεν τα άφησαν...
Καράβια τα πήραν μακριά
σε έναν τόπο που δεν έχει μνήμη.
Κι άφησαν ανθρώπους
έρημους, να στέλνουν ικεσίες για καλή τύχη.

Τα νησιά,
συνηθισμένα σε εικόνες φυγής, έχουν μάθει πια.
Ούτε ρωτάνε τίποτα.
Γεμίζουν θλίψη με το ανεκπλήρωτο.
Μόνο προσφέρουν τις απόκρημνες πλαγιές τους
σαν βωμό
για σκοτεινές πια ελπίδες.
Ξεπλένει η θάλασσα το αίμα από τα βράχια
και βάφει το βασίλειο του Ποσειδώνα.
Αυτός σηκώνει τα νεκρά κορμιά
και τα αφήνει στο μονοπάτι του ήλιου.
Αγγίζουν λίγο το φως
αφου δεν κατάφεραν
να ζήσουν στις καρδιές των ανθρώπων.
Προσεύχονται εκείνοι
για να σβηστούν τα όνειρα από την καρδιά τους
αλλά σκοντάφτουν στην θέληση του Ποσειδώνα.

Τα όνειρα γεννιούνται στις καρδιές.
Εκεί πεθαίνουν.
Μα μένουν σαν ανάμνηση.
Ενώνεται η μοναξιά τους
με εκείνη των ανθρώπων που τα έπλασαν.
Και αναζητούν μέρος χωρίς μνήμη.
Να μην θυμούνται πληγωμένες πια καρδιές
 που κάποτε τα κοιμιζαν.

Καράβια που ταξιδεύουν με μαύρα πανιά
φουσκωμένα από τον άνεμο της προδοσίας.
Με προορισμό την υγρή φυλακή των "θέλω".

Το χώμα στον άγιο τόπο
ποτίζεται χρόνια
από τα δάκρυα όσων έσπρωξαν τα όνειρά τους στην θάλασσα
κι ύστερα μετάνιωσαν.

Τώρα ψάχνουν εξιλέωση στα πιο ψεύτικα "σ'αγαπώ"...

Και το μόνο που μένει για τα όνειρά τους
είναι μια προσευχή για καλό ταξίδι
και ένα δάκρυ
για όσα φοβήθηκαν να κρατήσουν.

Στα ερείπια του αρχαίου νότου σιωπες...
 

15-03-2007, Σούνιο.

14

Λάθη και προτάσεις / προβλημα στο "πεζοζ λογοσ"

« στις: 07/05/07, 13:32 »

εχω στειλει εδω και κανα 3 εβδομαδεσ κατι στον πεζο λογο και ακομη..... καθε ποτε τα ενημερωνετε;

15

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

« στις: 03/05/07, 12:56 »

Είναι πολύ καταθλιπτικό μέρος το παραμύθι.
Παλιό αρχοντικό, αποπνέει το γλυκό παρελθόν.
Γεμάτο από στιγμές μας κρυφές.
Ξύλινες καρέκλες και τραπέζια, γυριστή σκάλα, μικρά παράθυρα.
Σαν να σε φυλακίζει στον πανέμορφο κόσμο του...
Σ' έναν κόσμο φτιαγμένο από αγάπη...
Όμως δεν σ' αφήνει να δεις από τα μικρά παράθυρα τον αληθινό κόσμο...
Σε κλείνει σ' ένα τοπίο τόσο γλυκό που τελικά καταλήγει να σε πληγώνει.
Οι μορφές μας ζωγραφισμένες απαλά σ' έναν τοίχο.
Ένα παραμύθι κι εμείς, που τελείωσε γρήγορα και θλιβερά,
όπως άλλωστε κάθε παραμύθι της ζωής...
Τα παραμύθια των βιβλίων κοιτούν απορημένα.

Σοκολάτα...
Χάνσελ και Γκρέτελ...
Όμορφα ψέματα.
Ψέματα όμως...



(Για όσους ζουν στην Αθήνα έχω να πω ότι αναφέρεται στο Παραμύθι, ένα μαγαζί στην Γλυφάδα κοντα στην παραλια. και ιδιαίτερα αν συνδεθεί με δικές τους καταστάσεις, όπως σε εμένα.)