Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες > Δικοί μας στίχοι και ποιήματα

Ποίημα της χρονιάς 2009 - Αποτελέσματα

<< < (2/3) > >>

Ο Νέος Κιθαρωδός:
5) Σαν Xουάν - augo

Σαν Χουαν

Απ΄ το μεσαίο το κατάρτι ήρθε πρώτα
του γέρο-ναύκληρου που χρόνια δεν κοιτάει
μπάσα φωνή και την καρδιά μου διαπερνάει
"στο Σαν Χουαν αχνά φανήκανε τα φώτα".

Αδημονούσα όταν στρίψαμε στη Μόνα
για Πόρτο Ρίκο κατευθείαν όλα πρίμα
μα το παλιό μου με βασάνιζε το κρίμα
που σ΄είχ΄ αφήσει τότε μέσα στο χειμώνα.

Όλα τα χρόνια μου περάσαν τόσο κρύα
Σάντο Ντομίνγκο, Σαλβαντόρ και Σαν Φερνάντο,
ανέμοι ατίθασοι, τους έκανα κουμάντο
μα της καρδιάς μου είχα χάσει την πορεία.

Το Σαν Χουαν έγινε φλόγα που μ΄ ανάβει
και τρέχω γρήγορα στ΄ανήλιαγα δρομάκια
ώσπου να φτάσω τα λευκά σου τα χεράκια
να ξεδιψάσουν χρόνια μαύρα στο καράβι.

Όμως δεν βρίσκω πουθενά την ύπαρξή σου
μου είπαν άστρο πως εγίνηκες μια μέρα,
τώρα στο κάστρο του Ελ Μόρο λίγο πέρα
είναι θαμένο πια για πάντα το κορμί σου.

Έχω σαλπάρει, πλησιάζω Κουρασάο,
γλυκιά βραδιά κι όλο κοιτάζω προς τα πάνω,
θα σε ξανάβρω αγαπημένη όταν πεθάνω
μα μέχρι τότε δεν θα πάψω να πονάω.

Ο Νέος Κιθαρωδός:
6) Γλυκιά μητέρα μου - Βάγια

"Γλυκιά ΜΗΤΕΡΑ μου"

Τόσος ο πόνος που δεν πρόλαβα να γράψω
δύο τετράστιχα όταν σ’ είχα στη ζωή μου!
Μάταια διατάζω εδώ την όση δύναμή μου
ρίμες να δέσω στη σειρά δίχως να κλάψω.

Η ανάσα κόβονταν και μου ‘κοβε τα πόδια
δύο σιωπές κραυγάσαν, στάξαν απ’ τα μάτια
κίτρινο δάκρυ. Με μια απόφαση αναρμόδια,
πενήντα χρόνια με μιας έγιναν κομμάτια.

Γλίστρησες μεσ’ από τα χέρια μου σαν βόλος.
Ήταν το κράτημα αδέξιο, φοβισμένο.
Σ’ είδα να φεύγεις και μαζί σου ο κόσμος όλος
έγινε ένα άσπρο μαντηλάκι μουσκεμένο.

Τώρα δεν έχω σε ποιόν ν’ αποδείξω κάτι.
Ήσουνα η μόνη αναφορά μου και πυξίδα
και ημερολόγιο να πω όλα όσα είδα.
Έρωτες, τυχερά, αμαρτίες μου και λάθη.

Κάποιες καρτούλες γενέθλιων μου κοιτάζω
και τις ευχές σου μες το πέτο μου έχω ράψει.
Τα μαύρα απώλεσα, το χθες σου αναπαύω
και όλο το αύριο μου από χθες το έχω κλάψει.

Σήμερα φόρεσα το άσπρο σου φουλάρι
και το μικρό κομπολογάκι σου κρατάω,
αυτό το διάφανο, από χάντρες κεχριμπάρι.
Στο κάθε χτύπημα τα λόγια σου μετράω.

Γέμισα όλη την αυλή μου φρέσκο χώμα
και κάθε μέρα την ποτίζω μαύρο δάκρυ
και περιμένω το πρωί στο κρύο γιόμα,
μια μοβ κορφούλα σου στης γλάστρας μου την άκρη.

Ο Νέος Κιθαρωδός:
7) Στις διαθλάσεις - ivikos

Στις διαθλάσεις

Να ταριχεύσεις αναμνήσεις απ’ το χτες
με δυό μπακίρια να πληρώσεις τ’ όνειρό μου
να με μολύνεις με δυό νύχτες σου φριχτές
και να τσακίζεις πριν πετάξω, το φτερό μου.

Με άγιο σκαρί σ’ έναν αμίλητο γιαλό
και μ’ ένα αρχέγονο πανί στις κουπαστές σου
να ταξιδεύεις στους καημούς σαν σε φιλώ
και να μου λες, τα σ’ αγαπώ μου για ληστές σου.

Με τα δρολάπια ν’ ατενίζεις τις φωτιές
και να μου λες δεν το μπορείς το διάσελό μου,
πως θα συνέλθεις, αν με δεις κάποιες νυχτιές,
σε λαιμητόμους ν’ ακουμπώ τον τράχηλό μου.

Μπορεί σε αρχέγονα παλάτια να σε βρω
να με ενώνεις με του έρωτα τους πύρους
να σου έχουν κλέψει τον παλιό τον θησαυρό
και της αγάπης να διαβάζεις τους παπύρους.

Μ’ ένα κοράνι.. με βαγγέλιο…με σταυρό…
να σε ανιχνεύω στης ψυχής μου τις οάσεις,
να σε γυρεύω, και να λες πως θα σε βρω
κάπου στη δύση…στου καημού τις διαθλάσεις!!

29.05.09

Ο Νέος Κιθαρωδός:
8. Εκτελούνται έργα - Μιχάλης 13

ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

Η πινακίδα στην άκρη του δρόμου σου έγραφε :
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ .
Μια κίτρινη ειρωνεία που στοιβαζόταν σε λέξεις .
Συνταιριάζoνταν καμιά φορά οι δρόμοι μας ,
σαν στένεψαν απότομα και οι δύο.
Και από τότε μονάχα διαβάτες
με λασπωμένο στόμα και κατακόκκινα μάτια
περνούν από δω ,  κατά λάθος .
Φωτισμός ανύπαρκτος :
τους τελευταίους πυλώνες της λάμψης σου ,
τους είχε καταπνίξει μια αλμυρή βροχή
που ‘χες φορέσει για να δροσιστείς .
Και το ‘χες λησμονήσει πως ήταν δύσκολο πολύ ,
διψασμένες αυλές και γαλάζιοι γείτονες να κοντοσταθούν
στα ορισμένα σύνορα σου.
Άχρωμες γάτες μονάχα σου ψιθύριζαν
πως μπορούσαν να αναπλάσουν το σκοτάδι
και να βαφτίσουν τις αλήθειες με ονόματα απλά
που δε φοβίζουν .
Μα σαφώς εκτελούνται έργα .
Εργάτες θορυβώδεις πάλεψαν πάνω σε χάρτινες σκαλωσιές
για να κατεβάσουν πιο χαμηλά τα άστρα .
Κι άλλοι θέλησαν να φυτέψουν πλαστικά τριαντάφυλλα
στο χώμα που σου ‘χε απομείνει να μετράς .
Φάλτσες μελωδίες άρχισαν να ακούγονται από λεωφορεία
που ξεμπάρκαραν τις ενοχές τους σε μια στάση
κάπου εδώ κοντά .
Κι ύστερα σε είδα φτιασιδωμένο με λογής γιαπιά
που περίμεναν να υποδεχθούν
τους πρώτους γυάλινους ενοικιαστές τους .
Μα σαφώς εκτελέστηκαν έργα .
Δε θα συνταιριαστούν πια οι δρόμοι μας .
Ο δικός μου είναι ακόμα τόσο στενός όσο τον θέλω .
Ούτε πινακίδα δε χωράει να σταθεί .

Ο Νέος Κιθαρωδός:
9) Μια ιστορία παλιά όσο εμείς - rakenditos

Μια ιστορια παλια οσο εμεις

-Θα σου πω την ιδια ιστορια ξανα.

Μα αυτη την φορα

θα αλλαξω τα προσωπα.







Εσυ , θα εισαι ενας περιπλανωμενος μαγος
φυλακισμενος στην ερημο

κι εγω ενα ολολευκο αστερι
στον βραδινο ουρανο.







Θα βρεθουμε και οι δυο
στο φως της αυγης
κοιτωντας να ανθιζει το πιο ομορφο χαμογελο
στα χειλη ενος μικρου ,
κατατρεγμενου θεου,
ενος φτωχου μαραγκου
και μιας παρθενας απο την μακρινη,
μακρινη Ναζαρετ.







Θα ειμαστε μονοι , μ’ ακους?
σε εναν πολυχρωμο κοσμο
γεματο καρπους , χρωματα και μουσικη...





Θα τρεχουμε ξυπολυτοι απο σπιτι σε σπιτι
και θα γελαμε και θα πινουμε
και θα παρακαλαμε αυτο το μικρο παραξενο αγορι
να κανει και παλι κρασι το νερο
και θα τραγουδαμε ερωτευμενοι
εξω απο την πορτα
του πιο γλυκου ,
πιο αθωου κοριτσιου.



Εγω και εσυ..
οι καλυτεροι φιλοι αυτου του χωριου…











Ωσπου να μεγαλωσουμε λιγο,
να γινουμε αντρες



-εγω και εσυ!!-



ρωμαιοι στρατιωτες που βλαστημαν την ανατολη,
ο ουρανος σκοτεινος
και ο πρωτος μας ερωτας
μια πορνη στους δρομους
ενος λιμανιου .







Την ελεγαν Μαγδαληνη και ειχε μια ελια στο αριστερο της το μαγουλο
κι αν δεν τολμησαμε ποτε
να της αγγιξουμε το χερι
εκεινη το ξερει..το ξερει καλα



πως βγαλαμε νυχια



και δοντια και χρονια
σκαλιζαμε πετρες
και γραφαμε νομους
και τρωγαμε ριζες
και καναμε δωρα



σε εταιρες φθηνες ,μικρες, ξεφτισμενες
και χωρες γυρνωντας



με διαβατηριο
μονο



το ασβεστο μισος.



Θυμασαι?



Ποσους εχεις σκοτωσει…θυμασαι….?



Εκατο.
Εκατο μειον ενα.



Εγραψε η ιστορια πολλα,
αλλα εγω δεν φερω ευθυνη για εκεινο το δυστυχο
που φερνανε σερνοντας κι αφησαν μπροστα μου.

Το αιμα του στα κεφαλια των παιδιων των δικων σας



γιατι εγω απλως εκτελουσα διαταγες να γνωριζεις



και καθολου δεν το χαρηκα περισσοτερο απο εσενα αδερφε μου
οταν καρφωνες τα ισχνα του τα χερια
στο ξυλινο ικριωμα.







Ναι..



Για αυτο θα σου πω
την ιδια ιστορια ξανα



μα αυτη την φορα θα αλλαξω τα προσωπα…







Εσυ , θα εισαι εσυ
και εγω θα ειμαι εγω



και ολοι οι αλλοι
θα μεινουν οι ιδιοι
στραβοι και τυφλοι να βλεπουν
το δραμα
ενος μικρου , κατατρεγμενου ουρανου
που παιρνωντας πανω του τις αμαρτιες του κοσμου
εμπλεξε με τους ληστες
και γινηκε λασπη
και τωρα κλαιει και φοβαται
και παρακαλαει να μην το πιει αυτο το ποτηρι



αυτος , ποιος?!!αυτος!!!!



που μας κερναγε καποτε το κρασι ,πριν αιωνες
και λεγαμε «ελα ,ελα να παμε σε εκεινη!!»



Τωρα



σπαρταραει κρεμασμενος σε ενα φρικιαστικο σιδερενιο σταυρο
υποταγμενος στο θελημα των καιρων
και των μαυρων μας εργων.



Τα χερια του σταζουν με αιμα
τα ματια του αδειαζουν
και η μονη που βρεθηκε να κλαψει για εκεινον
ειναι μια ξεσκισμενη που**να
που πια δεν «της» μοιαζει….



Θα σου πω λοιπον την ιδια ιστορια ξανα



μα αυτη την φορα
θα αλλαξω τα προσωπα.



Εσυ και εγω ,
αγαπημενε μου φιλε
περματαμε πλαι πλαι το μονοπατι του φοβου
σερνοντας τυψεις βαριες και καταρες.







Το αγορι εκεινο ειναι κουλουριασμενο στο κελι του
και εκεινη γυρευει
για νεους πελατες…



Και η ιστορια αυτη



ποτε δεν τελειωνει…

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

[*] Προηγούμενη σελίδα