Με δυό φιλιά

[ivikos]

Με δυό φιλιά αποτσίγαρα και καύτρα το αγαπώ σου
 μ’ έριξες στο καμίνι σου, κι οι πόρτες σου κλειστές
 δέντρο που σε ξεφύλλιζα κόβοντας τον καρπό σου
 μα τη σκιά σου χάριζες στου έρωτα τους ληστές

 η ανάσα μου παγόβουνο κι ας λέω: « Η Ναυσικά μου
 θα ατενίζει πέλαγα, θα καιροφυλακτεί….
Ξανέμισα στα πέρατα τα όνειρα τα γλυκά μου
 σαν ναυαγός στους Φαίακες, δυό μέτρα απ’ την ακτή

 Με το κορμί σου δίκοπο λεπίδι που με σφάζει
 με της Πυθίας το χρησμό, δίγνωμα να μετρώ,
τη μια μου λέει για έρωτα, στα ουράνια με ανεβάζει ,
την άλλη «γεια» και με πετά στου Άδη το μετρό

 Με δυό φιλιά ανισόβαρα, το ένα σε ξένα χείλη,
πέφτει, και φέρνει σκοτεινιά της νύχτας το ρελέ,
τη μια με κλείνεις σε κελί, την άλλη σε κοχύλι
 κι οι εραστές σου, του κορμιού, πίνουν τον ναργιλέ…