ΚΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΘΕΑΤΕΣ

[tinios]

         ΚΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΘΕΑΤΕΣ





Είναι κάτι ουρανοί, που ποτέ δεν φωτίζουν,
δεν τους λούζει με φως, η ελπίδα.
Θλιβερές ζωγραφιές, σ’ αποχρώσεις του γκρίζου,
ουρανοί, που γεννούν καταιγίδα.

Είναι κάτι παιδιά, φοβισμένα αγρίμια,
που δεν μοιάζουν, σε σένα και μένα.
Στον καθρέφτη κυτούν, μιας ζωής τα συντρίμια,
είναι κάτι παιδιά, προδωμένα.

Είναι κάτι στιγμές, πουπαγώνουν το χρόνο,
κι όλο πίσω τη σκέψη γυρίζουν.
Μοναξιές καθισμένες, στο χρυσό τους το θρόνο,
είναι κάτι στιγμές, που δακρύζουν.

Είναι κάτι ψυχές, που κρατούν σ’ ομηρία
τυχοδιώχτες, με ξύλινα λόγια.
Μ’ ένα μέλλον τυφλό, δυό γραμμές ιστορία,
κλειδωμένες ψυχές, στα υπόγεια.

(Ρ)

Κι όλοι εμείς θεατές, ενός κόσμου που αλλάζει
με ταχύτητα, ερήμην μας πάντα.
Γελαστοί ναυαγοί, στο σκάρι που βουλιάζει,
τραγουδάκια ακούμε απ’ τη μπάντα.
 

[Ωρίωνας]

Πολύ καλός στο μέτρο. Σε διάβασα μονορούφι χωρίς να μου κοπεί το μέτρο της ανάγνωσης. Δεν κόμπιασα κάπου. Επίσης άλλο ένα θετικό είναι οτι η ομοιοκαταληξία σου είναι παροξύτονη στο σύνολό της.