Το Ταξίδι του Τζερόνιμο Σόνιο

[ε?]

    
"δωσε μου το χερι σου χαμενε μου ιπποτη
το μαυρο δασος μεσα μου πεπερπατησε να βρεις
τον πελεκη του φοβου σου που τρεμεις τον δεσμωτη
στην κρυα πετρα θαψε μου βαθια αν το μπορεις

κι επειτα το χαμογελο που φερνει καλοκαιρι
σαν τραγουδιακι ευθυμο στο τελος της γιορτης
αγκαλιασε Τζερονιμο τρεμαμενο αστερι
και κλεισε τα ματακια σου ευχη να μου σκεφτεις

πως θες αερας να φυσα της έρημου Σιροκκος
και εναν ηλιο κοκκινο σε θαλασσα ανοιχτη
ναναι οι λεξεις της σιωπης στερνος αγαπης ορκος
στο δερμα σου Αποκαλυψη ξανα να χαραχτει"

Σε μαυρο δασος αγριο χαμενε μου ιπποτη
βουλιαζεις ολομοναχος ξανα στο παρελθον
μαχαιρι κρυβεις και ζητας να βρεις τον καταδοτη
που σ εριξε σε θανατο στο κοσμο των σκιων

λουλουδια που στα χερια σου κρατας κι ολο θλιμμενος
δαγκωματα στο σωμα σου ματωνουν την ψυχη
ζωης σκληρης καταδικος μετρας βαριεστημενος
καπνιζοντας στα σιδερα την πρωτη σου ευχη

[ε?]

και παιρνεις την αποφαση να πεσεις στο σκοταδι
σπουδη του κοσμου τ αλυτα να βρεις στον ουρανο
απλωνεις τα μεσανυχτα στ αστερια παραγαδι
στην αβυσσο ,στο τιποτα και τον ωκαιανο

παρανοιας παραγγελμα κι αυτο το σχεδιο σου
του θολου τ απαστραποντα φλεγομενα να δεις
να κανεις το απολυτο ολοτελα δικο σου
και μες στην αυταπατη του να πεσεις να χαθεις

τους ηλιους της πανσεληνου να μαθεις εναν εναν
και σχηματα παραξενα κρυμενα μυστικα
τον ορκο δινεις φωναχτα να μην το πεις κανεναν
το οραμα που σου βαλε φωτια στα σωθικα

κι ετσι ο Τζερονιμο αρχιζει ο καημενος
ψευδαισθηση που ντυνεται στα φωτα της καρδιας
τ αστερια στο κεφαλι του στριμωχνει τρελαμενος
τ αονοματα και οι θεσεις τους στο παρτυ της βραδιας

λιονταρια που παλευουνε , παλιους θεους προδοτες
της τιμωριας δεσμιοι αρχαιοι εραστες
φαντασματα παραξενα περιστροφα και μποτες
σημιαδια ανεξητηλα που αφησε το χτες

μπροστα του λαμπυριζουνε χορευοντας με ταξη
μπερδευονται κυκλονονται κι αρχιζουνε ξανα
συναφι που τραβιοτανε παλια να το ριμαξει
στολιδια στα χαμογελο Θεου του Σατανα

[ε?]

Οι ωρες που περνουανε του θρεφανε την πλανη
μετεωρα του συμπαντος να ψαξει και να βρει
τη δυναμη που ατρωτο στη θλιψη θα τον κανει
στα συννεφα που στελνουνε στα ματια του οι καιροι

Μετραει τα αμετρητα βαφτιζει τα χαμενα
και μ ενα κιαλι ψευτικο τα παρακολουθει
το βραδυ να αναβουνε της μερας τα σβησμενα
το χερι πως  του απλωνουνε και τα ακολουθει

στα σιγουρο το δρομο του θα φερουνε νομιζει
την λυση που δε μπορεσε στον κοσο πουθενα
στο ονειρο προσευχεται σιγα του και ελπιζει
σε λεξεις και ανεμελα βιωματα κοινα

Περασανε αμετρητα φεγγαρια και γεμισαν
αδειασανε κρυφτηκανε στα μαυρα τους νερα
του γερου τα οραματα θεριεψαν και αρχισαν
να βγαζουνε τα κερατα τα δοντια και φτερα

κι ενω αυτος ατενιζε δεμενος στο μπαλκονι
με ενα κιαλι ψευτικο τη νυχτα απο μακρια
στην πτωση του αφεθηκε νιφαδα απο χιονι
που λιωνει κι αργοχανεται πριν πεσει στη στερια

Τα χρονια που τον βρηκανε ακινητο κει πανω
δε ξερω πια στα σιγουρα ποσα ταν να σας πω
στο θεαμα του σκιαχτρου του συχνα πυκα τα χανω
φοβαμαι απο τα νυχια του κι εγω να μην κοπω

το μονο που με τρανηξε εκει που μουν ριγμενος
πως ενα βραδυ εκπληκτος κοιταξε τα ψηλα
ο χρονος παλι ανεπνευσε κι αυτος απορημενος
κι ενωσα το αιμα μου στις φλεβες να κυλα

(ΤΕΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ)

[ε?]

τα ματια του γυαλισανε μυστηρια αναμμενα
το προσωπο που φωτιζε αχνο σεληνοφως
ζωγραφισε στη σαρκα του τ αστερια ενα ενα
και εγινε παραξενος ο ιδιος ουρανος

τα συμβολα που εδωσε απανω στο κορμι του
κι επλεξε στα τραυματα στοριες μυστικες
την πίστη του αντανακλαση μαθαινει η ζωη του
λεπτη γραμμη που χανεται μεσα στις φυλακες

κι ενω πια την αληθεια του γευοταν μαγεμενος
κι εραβε τον δασκαλο απανω στη καρδια
κοιτα καλα και χανεται αποψε σαστισμενος
πως εφυγε απ τα στηθη του φεγγαρι απο φωτια

μαλλια που ανεμιζανε χρυσα της Βερενικης
στη ραχη ενος δρακοντα δεμενη στο βορα
Θεων καταρα τιμημα αρχοντισα της φρικης
στολιδια ουρανια σωματα καρφιτσα που φορα

σιγα σιγα ξεγλυστρισε απο την καταδικη
το σχημα της και αφησε τον δρακο ορφανο
να φερνει βολτες κλαιγοντας απο το αδειο μπρικι
σε εναν τοσο αγνωστο και ξενον ουρανο