Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Malezyanni

Σελίδες: [1] 2 3 4 ... 6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Καρεκλάτο μπάντζι

« στις: 22/06/17, 11:42 »

Καρεκλάτο μπάντζι

Μη με μαλώνεις Εύα που σε βρίζω
με με χαστουκίζεις και με λες μισογύνη
μισός γυναίκα μισός άντρας
Στο κρατάω από τότε που ήθελες να είσαι στο πλευρό μου
και όχι το πλευρό μου
από τότε που χωριστήκαμε.
Άντε πνίξου Εύα που μας πέταξες απ' τον Παράδεισο
κι από τότε δεν σ' αναγνωρίζω.
Κι όπως λέει ο Ηράκλειτος
δεν μπορείς ποτέ να φιλήσεις δυο φορές τα ίδια χείλη
γιατί κάθε στιγμή αλλάζεις Εύα μου
όταν καθαρίζεις τα μήλα
όταν κόβεις το ψωμί
αλλάζεις χείλη
κι όταν λες "σε θέλω"
αλλάζεις
Γι' αυτό
(δεν)
σ' αγαπώ
Κι όταν μετά τη δουλειά πίνω
θέλω να γίνομαι ντίρλα
για να ξερνάω το ποτάμι των αμαρτιών που τρώει το στομάχι μου
προσκυνώντας την λεκάνη σου
δακρύζοντας εξομολογητικά στην λεκάνη του μπάνιου
γονατιστός μπροστά της λίγο μετά την αφόδευση
φιλώντας το καπάκι
έτσι για να θυμάμαι ποιος είμαι.
Και να προσποιούμαι πως δεν θα το ξανακάνω
και το επόμενο βράδυ το στομάχι να κραυγάζει πάλι την αλήθεια
με τρεις σουβλιές
Δεν μπορείς να φιλήσεις δυο φορές τα ίδια χείλη
κι αυτό είναι η πτώση Εύα μου
κι αυτό είναι μονογaμία
μία φορά και γεια σου
ή
η πολυγaμία της ξεφτισμένης εικόνας σου
Να σταθώ μπροστά στον γκρεμό και να βουτήξω για το όλα ή τίποτα
ή
να περπατήσω πάνω στην γέφυρα που χτίσαμε τόσα χρόνια
με παιδιά
με δουλειά
με σπιτικό
και να περάσω ένα ελαστικό σχοινί γύρω μου
για να βουτήξω
γνωρίζοντας πως κάθε επαναφορά θα είναι και πιο αδύναμη απ' την προηγούμενη
ίσα ίσα για να νιώσουμε ασφάλεια
και λίγο περιπέτεια
Δεν μπορείς να φιλήσεις δυο φορές τα ίδια χείλη
εκτός κι αν δεν τα φίλησες ποτέ
τότε σε κυνηγάν για πάντα
Έφυγες
ίσως να έφυγα κι εγώ
κι από τότε περιμένω στις στάσεις των λεωφορείων
ψάχνοντας την διαδρομή που κάποτε ακολουθούσες
το 11 το 14 ή το 15
Όμως είχες φύγει
Κι αποφάσισα να κάνω μπάντζι τζάμπινγκ
με ένα γερό σκοινί και μια καρέκλα

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Χριστούγεννα (Σ' αυτούς που πίστεψαν πριν τα θαύματ

« στις: 05/01/11, 20:00 »

Xolidoxe δεν διαφωνώ, λείπει μια εσωτερική αρμονία στον ρυθμό του και στα πατήματα, αλλά να σου επισημάνω, έτσι για το εξωλογοτεχνικό της υπόθεσης, πως η πρώτη μου κουδουνίστρα είχε επάνω τρία αστεράκια και μισό φεγγάρι....

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Χριστούγεννα (Σ' αυτούς που πίστεψαν πριν τα θαύματα)

« στις: 31/12/10, 19:31 »

Πίστεψα σε σένα χωρίς να ξέρω τίποτα

για σένα

Με την ίδια λατρεία που είχα

για τ' αστέρια σαν μωρό στην κούνια με την κουδουνίστρα

Όχι με την ανάπηρη πεποίθηση του ρομαντικού αλλά

γνωρίζοντας πως γεννήθηκα Μάγος

Τα παράτησα όλα κι άρχισα ταξίδι να σε βρω

μ' έναν γυάλινο μονόκερο στα χέρια για δώρο

ακολούθησα τ' αστέρια.

Μην διδάσκετε ιστορία στα παιδιά μας

δεν ξέρετε πως πέθανα προσπαθώντας

να ξεχάσω;

Κάθε θάνατος, κάθε φόνος, κάθε οικονομία

κάθε καθεστώς, κάθε απουσία γυναίκας

δεν μ' άφηναν να κοιμηθώ

Και κυρίως τη γλώσσα μην διδάσκετε

έχασα τόσα δειλινά μέσα στην σκέψη

και την κουτσή περιγραφή

μέσα στο χάος της γλώσσας

χάνοντας μια για πάντα την σιωπή.

Τα μαθηματικά δεν μ' έβλαψαν τόσο

μιας κι έμαθα γρήγορα απ' τη γιαγιά

την πρώτη που πέθανε πως όλοι

πεθαίνουν

ακόμη και οι Μάγοι που λατρεύουν αστέρια

ακόμη και τ' αστέρια απ' την Φυσική που τόσο μίσησα

Μόνο αυτά όμως αφήστε να διδάξουν

όσο μένουν

γιατί γνωρίζουν

πως το φως τους προέρχεται απ' την ομορφιά του κλαμμένου σου προσώπου. Και μες την μοναξιά τους

ακτινοβολούν και τη μοιράζουν

για να 'χει λίγο φως η κουδουνίστρα μου
ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ας γελάσω

« στις: 04/08/10, 19:25 »

Γιατί δεν συμπόνεσες
αυτούς που αυτοκτόνησαν
ομαδικά
σε μια τελική ελπίδα να μοιραστούν
το θάνατό τους
Που παίζουν κάθε μέρα
κορώνα-γράμματα
και διαλέγουν την κορώνα
ενώ μπορούν να πεθάνουν
Κι αν κάθε μέρα έρχεται κορώνα
δεν πάει να πει πως από μια στιγμή
και μετά
δεν θα έρχεται συνέχεια γράμματα
Ξύπνα απ' τη νιρβάνα σου
μου ψιθύρισε η μάνα
Κι ο Cobain μου χαμογελούσε πίσω απ' το τζάμι
όπως έκλεινα τα μάτια.
Βούτηξα σε μια μπανιέρα με καφέ
απορίπτωντας το αλκοόλ και τα φάρμακα
Κι έτσι όπως ήμουνα γυμνός
-δεν είχα τσέπη για περίστροφο-
βούλιαξα μες τον καφέ
Είναι αλλιώτικο το
μπορεί να πεθάνω
απ' το μπορώ να πεθάνω
Τεντώνεις μετά τη μουσούδα σου
στον αέρα και περιμένεις
να συλλάβεις μια μυρωδιά ερεθιστική σαν της γάζ-ί-ας
κλείνοντας το ραδιό-φονο
την πλακωνόπορτα
μπαίνοντας σαν κλέφτης στις 4 το πρωί
για να μην ξυπνήσεις
κανέναν
τους γείτονες
τη μάνα
τον εαυτό σου
Πετώντας την γόπα της πυγολαμπίδας
στο δρόμο απ' τον τρίτο
Την παρατηρείς να σβήνει
και χαίρεσαι που έδιωξες το άγχος να σε πιάσουν
ν' αργοπεθαίνεις
Βλέπεις τον θάνατο να ξεψυχάει
στο δρόμο
και προσπαθείς αθόρυβα να κοιμηθείς
χωρίς στριφογύρισμα, ιδρώτα
χωρίς την παγωνιά του σώματός σου
Είναι αλλιώτικο να μένεις ξύπνιος
όταν δεν σε παίρνει ούτε ο ύπνος
Κι εκεί ξαναπιάνεις τα φάρμακα
το αλκοόλ
Κι όπως ψάχνεις στο ακατάστατο
δωμάτιο
και στο σκοτάδι
το περίστροφο υπό τους ήχους κροτίδων
Πέφτεις ξερός απ' τον φόβο

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Η τρίτη όψη

« στις: 14/01/10, 19:13 »

Πες τα. Έτσι, για να μην νομίζουμε πως είμαστε μόνοι

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΚΛΕΦΤΗΣ

« στις: 12/01/10, 20:53 »

Μου αρέσει.

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Έντι Βάσιλ εια σοϊ

« στις: 23/12/09, 20:57 »

Θυμάσαι; Θυμάμαι να λες και να ματώνεις
θυμάσαι που πέφταν οι βόμβες πάνω σε παιδάκια γυναίκες γέρους ελέφαντες αγόρια
σου
κρατούσα το χέρι μια κρύα βραδιά.
Θυμάσαι που βίαζαν τη μητέρα σου και την κόρη που παραβλέπαν την περίοδο
σου
χτένιζα τα απαλά μαλλιά με τα δάχτυλα
'Η τότε που μπήκαν στο σπίτι σου και κλέψαν όλα τα χρυσαφικά και την παρθενιά σου;
και γω χαμογελούσα

Χαμογελούσαααα και έσπαγα τα τέμπλα και τις εικόνες και πάγωνα και πάγωνα
κι εσύ ήθελες πίσω τα δανεικά σου και σου έγδερνα τη φάτσα και τις τσέπες τις λειωμένες με κερί

Με θυμάσαι τώρα; Που τουμπανιάζω τα μαυράκια για να περνάς εσύ καλά ή τουλάχιστον να τα βολεύεις;

Όμως εγώ αγάπη μου είμαι τρυφερός και γλυκός....έτσι δεν
είναι;
είμαι;

Γι αυτό ζήτησες να με παντρευτείς

κι έτσι μου λείπει η απουσία σου

Όταν παράτησα τα πάντα για το γάμο σου
όταν ξέχασα τα προβλήματα των άλλων
άρχισε το μεγάλο μου
Πρόβλημα

Με θυμάσαι πώς ήμουν;

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σπερματικό

« στις: 26/11/09, 19:12 »

Τινάζοντας αυτάρεσκα
το σπέρμα που με γέμιζε
Έτσι τέλειωσα
ομοιοτέλευτα
Κι έριξα χλωρίνη τη βροχή
για να παίξω κρυφτό με τις πομπές μου
αγαλματάκια
με την αναπαραγωγή
να φανώ καυστικός
με το κόκκινο φώς
στα μάτια
Μόνο μια σταγόνα κράτησα
αυτήν που δεν έλεγε να χαιρετήσει
την άλειψα στα χείλη
κι ήρθα να σε φιλήσω
Δεν ξεγελάστηκες
Η χολή
Η χολή πέτρωσε
Τινάζοντας αυτάρεσκα
το σπέρμα
Κρατώντας μια σπίθα
λευκή
στα χέρια
και μιαν ακούραστη αγάπη που την είπες φαντασίωση πετώντας με έξω απ' το παράθυρο πετώντας με έξω
πετώντας
εσύ
Έτσι πετάχτηκα απ' τον ύπνο

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / 17 Νοέμβρη

« στις: 12/09/09, 15:50 »

Κι έρχεσαι συ τώρα
να μου πεις γιατί γράφω
και τι κάνω στα ποίματα μου
Αντίθετα με σένα
έχω πάψει ν' ασχολούμαι
από καιρό
Τα δίπλωσα στις τέσσαρες άκρες
αυτό τα 'κανα
κι ύστερα τα ρίζωσα σε
πάτους
άδειων μπουκαλιών μπύρας
Τα 'βαλα φωτιά ρε
πριν τα καταλάβει κανείς
για να πάνε στον Παράδεισο
παρθένα
Μα ο εμπειρογνώμων
παρθενιακής καταστάσεως
ο διακορευτής μου
αποφάσισε πως ήταν βόμβες
ίσως
Τα πέταξα φλεγόμενα
ακαθόριστες φωτιές
ά-σχημες
στα πόδια μπάτσων
γιατί φαντάστηκα, πως φταίν' αυτοί
γιατί κόντεψα να πιστέψω πως θα τους νοιάξει
γιατί λείπεις
και έσμπρωξα μες τις αλυσίδες και τις γραμμές
στους στοίχους ανθρώπων λέξεων
για να βγω μπροστά
στήθος με στήθος φώναζα
ούρλιαζα τραβώντας
τα κλαδιά της ιτιάς που φύτρωναν
στο κεφάλι μου
και σκάλιζα τις δυο πέτρες πάνω απ' την κυρτή μύτη
για να τις ξεριζώσω
παρακαλούσα
κι όλοι με λέγανε τρελό και φαντασμένο
ικέτευα για λίγα χημικά
" Ρίξ τε τα χυμι κα σας ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε"
Γιατί λείπεις
τα δακρυγόνα μου στέρεψαν
Έν' άδειο μπουκάλι Amstel
κι έν' άγραφο ποίμα
γιατί έτσι μου αρέσει
γιατί τίποτ' άλλο δεν μου 'χει μείνει
από τότε που ό,τι ζήτησα θέλησε να παίξει θέατρο
στο Κρατικό

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / 28-8-09 Καλαμάτα

« στις: 12/09/09, 15:48 »

Και να που έγινα
ένας απ' αυτούς
παπαγάλος στον φουσκωτό ώμο του καραβανά
Έμαθα και λέξεις
Μάλιστα διατάξτε
οχτώ μήνες είναι θα περάσουν
θα περάσουν τα διαμελισμένα σώματα
στο χώμα
ένα κομμάτι κρέας το παιδί
και ξεμυαλισμένα χύμα κρανία
θεία κοινωνία
αν δεν μπεις στην αρβύλα
πώς θα καρεκλώσεις αναπαυτικά
τον κώλο σου;
ηθική ακμαιότατη
να περνάει εντατική σύριγγα
κάτω απ' όλη την επιφάνεια
του δέρματος
τα νεύρα του κράτους
πονάνε οι φαντάροι
αντοχή ατελείωτη
οχτώ μήνες ας βάλουμε και μεις
το χεράκι μας
Κι όταν αντικρύζω τον καθρέφτη
για το υποχρεωτικό καθημερινό
κόντρα ξύρισμα
να αγνοώ τις δαχτυλιές
ξυρισμένος παπαγάλος
στο χρώμα της χλέπας και του πύου
Εγώ. Που όταν ήμουν παιδί φορούσα κολώνια
κάθε βράδυ
περιμένοντας την γυναίκα των ονείρων μου
Που κάθε ύπνος ήταν πρώτο ραντεβού και τελευταίο με το
γαλάζιο

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το πρώτο γράμμα (μολυβένιος στρατιώτης)

« στις: 30/08/09, 16:40 »

Ο μολυβένιος στρατιώτης
ξέμεινε από μελάνι
κι έφαγε το σώμα του
πάνω στο χαρτί
γρατζούνισε την καρδιά του
για να γράψει
Ο μολυβένιος στρατιώτης
το ξεχασμένο τριαντάφυλλο στο πατάκι
αποξηραμένος σελιδοδείκτης
για την χορεύτρια του
αέρα
Ο μολυβένιος
η ξεχασμένη
που ήταν κάποτε παιδί
και πάτησε με την αρβύλα
την κατσαρίδα
και την έλιωσε
την ξέχασε
Ο μολυβένιος στρατιώτης
κάτι γυρεύει
κι ακούει καμπάνες
πηδάει μάντρες
περιμένει στην πύλη
πάντα περίμενε
όσο κρατάει το δίωρο
της υπηρεσίας
η διωρία της υπομονής
ώσπου να μαλακώσει το τσιμέντο
η μοναξιά
της τούρκικης τουαλέτας
Κι η χορεύτρια
χορεύει
απλά χορεύει και
δεν την νοιάζει
Κι ύστερα σου πιπιλάνε
πως ο στρατός δεν έχει
λογική.
Μακάρι να 'ταν έτσι
θα τον έλεγα αγάπη
θα τον έλεγα ποίηση
ντυμένη στο χακί.

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 13/08/09, 16:33 »

Κοίτα, ψειριάρικο σχόλιο είναι, το ξέρω. Απλώς το τέλος του στίχου έχει από μόνο του λειτουργία στίξης (στο προσωπικό μου αισθητήριο, που είναι και περίεργο, μου φαίνεται πως το φορτώνεις). Το κέρδος στο δικό μου μυαλό, είναι πως αφήνεις ελεύθερο τον ρυθμό ανάγνωσης στον αναγνώστη. Εκτός κι αν θέλεις να περάσεις τον δικό σου (καθαρά ιδεολογικό θέμα). Τώρα θα μου πεις, τα κάνει όλα αυτά μια τελεία που μπορεί να μην χτυπάει καν στο μάτι? Ίσως ναι, ίσως όχι.
Συνέχισε να διαβάζεις και να γράφεις, αξίζει

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο «Άγγελος» του

« στις: 13/08/09, 16:21 »

Ο Άγγελος του, η Αγγελική μου...

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κοιμάσαι

« στις: 13/08/09, 16:18 »

Νομίζω...σε ένιωσα, ίσως λοιπόν οι δέκα στιγμές να έγιναν έντεκα

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 13/08/09, 16:14 »

Μου αρέσει το υλικό σου, έχεις κάνει ένα καλό ξεκίνημα. Επιμένω στην στίξη στο τέλος των στίχων, νομίζω δεν χρειάζεται...
Μια ερώτηση. Η έλλειψη αναφοράς (μου, σου, του, φχψ) στο "δικός" του προτελευταίου στίχου, είναι εσκεμμένη?

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κλαίουσα Ιτιά

« στις: 08/08/09, 02:53 »

Παράθεση από: ipeas στις 26/07/09, 19:12

Ιππέας 25 – 7 – 1009

Συγγνώμη αν στο χαλάω, αλλά αποκλείεται να το έγραψες το 1009

Θα ήταν απίστευτης αξίας μουσειακό χειρόγραφο

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο σκα(σ)τό-χοίρος

« στις: 08/08/09, 02:47 »

Ο σκα(σ)τό-χοίρος

Δυο στάλες καθαρές δεν έχω
ν’ ακουμπήσω στη γλώσσα σου
να ξεγελιόμαστε πως με γεύτηκες
μόνο κάτι καμπανάκια στη σειρά
πολυσήμαντρα

Άμα νιώσεις έναν μωβ αέρα
διάδρομο στο παρκέ
δεν φταίω εγώ είναι
ο καμπούρης ο κωδωνοκρούστης
που δεν μ’ αφήνει αταλάντευτο

Εξάλλου ο σκαντζό-χοιρος
μια γάτα που νοιάζεται
πιο πολύ για τον εαυτό της

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΟ ΠΑΛΤΟ

« στις: 21/07/09, 17:28 »

Μου αρέσει.
Να πετάξω μια ιδέα?
Τι θα έλεγες να αφαιρούσες όλη τη στίξη?

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Φλας στο ταβάνι

« στις: 20/07/09, 18:04 »

Παράθεση από: jim.ni στις 20/07/09, 00:54

ένα φλας με
μια λάμπα xenon
αναβοσβήν
ανάβ
σβήν
ανάβ
σβήν
αναβοσβήνει πριν καεί
sky σκάει και φλόγες (μέχρι τον ουρανό) πετάει
μη σ' αγγίξει
έχει ρεύμα
κρυστάλλινο θραύσμα σου κόβει το αίμα

φίλε οδηγέ, φίλε οδηγέ έβαλες flash στην μπαταριά ?

Είναι πολύ καλό το μέτρο και η ομοιοκαταληξία, αλλά βρίσκω τουλάχιστον αηδιαστική την επανάληψη. Μπορούσες να πεις σκέτο "αναβοσβήν" ή έστω μόνο μία φορά το "ανάβ" "σβην".

;DΕπίσης σε ένα pure ελληνογενές ποίημα δεν χωράει η λέξη sky καθώς παραπέμπει σε τηλεοπτικούς σταθμούς και ένα άσμα του Μιχάλη Ρακιτζή

. Βέβαια, δεν πειράζει γιατί, αυτό κάνει την μετάφρασή σου,(λένε πως οι ποιητές μεταφράζουν τον κόσμο) διακειμενική.

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Φλας στο ταβάνι

« στις: 19/07/09, 17:57 »

Α. Εννοείται πως το άφησα επίτηδες διφορούμενο με την ελπίδα πως κάποιος θα τσιμπήσει. Πρώτον γιατί δεν είχα χρόνο να εξηγηθώ όταν έγραφα το πρώτο post και δεύτερον γιατί με γαργαλούσε.

Στην πορεία μπήκα για να το αποτρέψω, αλλά με πρόλαβε ο P.D.L.

Τι να κάνουμε όλοι δεχόμαστε πειρασμούς

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Φλας στο ταβάνι

« στις: 19/07/09, 17:53 »

Όχι. Το ευχαριστώ μου ήταν ειλικρινέστατο. Μου έδωσε μια νότα ευτυχίας γιατί πέτυχα κάποιους από τους σκοπούς μου, όταν το έγραφα. Αυτά που έγραψε ο Anastasis, (έστω και διαισθητικά ή μη) είναι πολύ κοντά σε αυτά που ήθελα να περάσω. Ίσως να ήταν λάθος ο όρος καλό ποίημα (εννοούσα πετυχημένο).
Τώρα για τα περί κριτικής. Δημοσιεύω ένα ποίημα για να το μοιραστώ. Και χαίρομαι όταν αυτό συμβαίνει. Δεν το κάνω για να μιλάω γύρω από αυτό (προτιμώ να τρώω από το να μιλάω για το φαγητό), χωρίς βέβαια να αποκλείω σε όποιον θέλει να το κάνει. Γενικότερα πάντως, είτε θετική κριτική μου κάνουν είτε αρνητική, πολύ δύσκολα θα αλλάξει κάποιος την αίσθηση μου γι' αυτό που έχω κάνει. Και μιλάω για την κριτική και επαγγελματιών κριτικών και αναγνωστών. Αν σ' αυτό διακρίνεις έπαρση, έχεις κάποιο δίκιο. Εγώ θα το έλεγα γεύση αυτογνωσίας. Μπορώ να διακρίνω ποια ποιήματα με εκφράζουν (εμπράγματα) και ποια όχι.

Σελίδες: [1] 2 3 4 ... 6

Νέα: