H γειτονιά μου...

[mati]

Στη γειτονιά μου δε θα βρεις παιδιά χαρούμενα να παίζουν
σε μια πλατεία που ο ήλιος τη φωτίζει…
Ούτε εφήβους να περνούν πιασμένοι χέρι χέρι με μάτια λαμπερά…
Δεν έχει δέντρα με τον κορμό τους γραμμένο
από ερωτευμένων το σουγιά και λόγχη φαντάρου…

Τα πουλιά δεν έρχονται να οικοδομήσουν το σπιτικό τους
κι ούτε πορείες διαμαρτυρίας κάνουν οι κάτοικοι…

Στη γειτονιά μου δεν έχει δρόμους που να οδηγούν
και να σε βγάζουν στον προορισμό σου…
Δεν έχει όνειρα να πλανώνται στον αέρα
ψάχνοντας μια πραγμάτωση…

Ούτε θα συναντήσεις περαστικό που χάθηκε
να σταματήσει σε σταυροδρόμι με αγωνία…

Στη γειτονιά μου αέρας δε φυσά
κι ούτε η βροχή το χώμα κάνει νοτερό και τ΄ αυλακώνει…

Ούτε και μένα θα με βρεις να λογαριάζω το χρόνο
που χαμένος μου χτυπά την πόρτα
και με τραβάει να γίνω μια άλλη φωνή,
ένας άλλος μάταιος αλαλαγμός…

Έχω πεθάνει...

[Αλκιβιαδης]

...Έχω πεθάνει...

Σύντομα λόγια και σταράτα έχω να πω ως σχόλια στο ποιήμα σου mati .
Το είδα επειδή μπήκε στα 10 τελευταία μντ που κάθε λίγο τα κοιτάζω .
Δε κρίνω καν τα όσα έγραψες αφού είναι προσωπικά σου όπως κατάλαβα .
Στέκομαι μόνο στα τελευταία λόγια σου και στο προφίλ που έχεις στο Κιθάρα .
Μια τόσο νέα κοπέλα , 22 χρονών λέει το προφίλ σου , γιατί να νιώθει ότι έχει πεθάνει
και να το κάνει αυτό ποιήμα πέφτοντας σε κατάθλιψη διαρκείας ?
Ας πω όμως και μια καλή κουβέντα γι' αυτά που μάς έστειλες mati .
Καλά και όμορφα ήταν αλλά πολύ καταθλιπτικά .
Να μάς στείλεις κάτι άλλο πιο ανάλαφρο , ν' αλλάξεις διάθεση , ν' ανέβεις ,
ό,τι κι αν τέτοιο στείλεις να είσαι σίγουρη πως εγώ τουλάχιστον θα το διαβάσω .
Αν και δεν είμαι φίλος τής ενότητας αυτής .
Καλημέρα σου . 

[N.K.]

...Έχω πεθάνει...

Δε κρίνω καν τα όσα έγραψες αφού είναι προσωπικά σου όπως κατάλαβα .
Στέκομαι μόνο στα τελευταία λόγια σου και στο προφίλ που έχεις στο Κιθάρα .
Μια τόσο νέα κοπέλα , 22 χρονών λέει το προφίλ σου , γιατί να νιώθει ότι έχει πεθάνει
και να το κάνει αυτό ποιήμα πέφτοντας σε κατάθλιψη διαρκείας ?

Ξέρεις, Αλκιβιάδη, το προσόν ενός ποιητή είναι να παρουσιάζει φανταστικές σκηνές με τον πιο αληθινό τρόπο. Ένα λυπητερό ποίημα δεν είναι, δεσμευτικά, καθρέφτης του εκάστοτε ψυχολογικού συναισθήματος. Τουλάχιστον, αυτό αισθάνομαι εγώ, αφού συνηθίζω να γράφω σε τέτοιο ύφος χωρίς να επηρεάζομαι από την διάθεσή μου. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει πως δε σου δίνει δίκιο... και ας με διαψεύσει η mati. Το σχόλιό μου; Χάρμα... περνάει μηνύματα.

[mati]

Αλκιβιαδη, εκτιμώ το ενδιαφερον σου αλλα κανοντας αυτο το ταξιδι στο μελλον,
εκατο χρονια μετα και δεχομενη την πραγματικοτητα της ανυπαρξιας μου, ερχομαι πισω
και ανεβαινω ακομα περισσοτερο...χαιρομαι ακομα περισσοτερο την τωρινη "γειτονια" μου
που ειναι ακριβως το αντιθετο...
λυπαμαι αν σου εδωσα αυτη την εντυπωση, μακαρι να επασχαν ολοι απο τη δικη μου"καταθλιψη"...

Παρατηρητη, ετσι πραττει ο ποιητης...αλλα δεν ειμαι ποιητρια ( και οπως ολα δειχνουν δεν προκειται να γινω ),
αρα εχω το ακαταλογιστο...συνηθως, ενα παιχνιδιασμα χαρας εκφραζει την αντιθεση του στη λυπη, για να κανει
τη χαρα πιο υπαρκτη,πιο σταθερη, πιο γνησια και πιο επιθυμητη...

σας ευχαριστω...