Θέματα

1

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Electric Litany - How to Be a Child & Win the War

« στις: 26/02/10, 03:33 »

Ακούω με ασίγαστο πάθος και με μια παραδομένη στην αέναη δίψα της ψυχής διάθεση το ντεμπούτο των Electric Litany εδώ και 2 μέρες, ίσως γιατί ο ήχος τους είναι η μόνη δύναμη που κατόρθωσε να χαλιναγωγήσει τις μονίμως σε φρενίτιδα σκέψεις της καθημερινότητας. Δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η αχλύ της μελαγχολίας και της ακοίμητης εξιλέωσης που αναδύει κάθε νότα τους...την είχα συναντήσει σε μια πρώτη μορφή τους στο προϋπάρχον εκφραστικό όχημα του Αλέξανδρου Μιάρη, τους Dead Eyes Of Youth, αλλά το εγχείρημα είχε υπονομευθεί από την φτωχή παραγωγή, που ευτυχώς όμως δεν κατάφερε ποτέ να αναιρέσει τις εξαιρετικές τους συνθέσεις. Εδώ μαζί με τους Richard Simic από το Devon και Duane Petrovich από το Texas, κατορθώνουν να αναδείξουν έναν εύθραυστο και πηγαίο λυρισμό, μια μελωδική ουσία που είχα χρόνια προσωπικά να συναισθανθώ και να με παρασύρει, όπως το σύνολο του cd την αποκαλύπτει, αλλά κυρίως η μεγαλειώδης στιγμή του February. Μάταιο να προσπαθείς να περιγράψεις όσα η εσωτερική συγκίνηση υποβάλλει...αρκεί να αφεθείς ο ίδιος σε αυτήν την εξώκοσμα όμορφη αισθητική, που δανείζεται από το σπουδαίο Ρίτσο ("Σονάτα Υπό Το Σεληνόφως") την εισαγωγή του σπαραχτικού

Tear

στην Ελληνική:

"Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ' ακούσω...άφησέ με να έρθω μαζί σου"

Συνθέσεις που αιμορραγούν, υμνώντας όσα οι καταραμένες συνειδήσεις επιτάσσουν στους λησμονησμένους. Βλέμματα που στράγγιξε το δάκρυ τους ο χρόνος. Φωνές που στέκουν να ακούσουν τη σιωπή που τους χάρισε η ανεπάρκειά τους. Νοσταλγία μιας ζωής που δεν ανέπνευσε τη ζωή. Χέρια που δεν έσμιξαν κι έμειναν αδειανά να κοιτάζουν το άπειρο αμήχανα. Δεν είναι λέξεις το "How to Be a Child & Win the War" αλλά ένα ασυγκράτητο μούδιασμα των αισθήσεων και μια λιτανεία που περιφέρει το σαρκίο της ψυχής στρατοκόπων σε δύσβατες ατραπούς. Δεν αξίζουν λέξεις, αλλά χρειάζεται να περιληφθεί και ένα κομμάτι της συνέντευξης που έδωσαν πρόσφατα στο Tranzistor κι είναι ενδεικτικό της καλλιτεχνικής αλήθειας κι ωριμότητας που κρύβουν αυτά τα παιδιά:

"Παράνομο download, είναι μέρος της ζωής μας πλέον. Ποια η άποψη σου επί του θέματος; Τελικά θα έπρεπε να έχουν όλοι δωρεάν πρόσβαση στα μουσικά πονήματα των καλλιτεχνών;

Παράνομο, ε πολλά πράγματα θεωρούνται παράνομα αλλά στην ουσία είναι ουσιαστικά πιο νόμιμα από άλλα πράγματα που θεωρούνται όντως νόμιμα. Κοίταξε εδώ υπάρχει μια μικρή διχοτόμηση στο σκεπτικό, δηλαδή. Ναι είναι πάντα ωραίο να έχει κάποιος τον αυθεντικό δίσκο, με τα χαρτιά του μέσα, τους στίχους τα χρώματα που είναι μέρος της μουσικής, αυτό είναι το ιδανικό. Αλλά από την άλλη τώρα, αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τα λεφτά να τον αγοράσει, η και να τα έχει ας πούμε δεν θέλει να δώσει τόσα, ε τότε ναι φυσικά να τον κατεβάσει, να τον αντιγράψει, να τον κλέψει στην τελική. Στην τελική όλοι κερδίζουν, οι άνθρωποι ακούνε την μουσική, οι μουσικοί ακούγονται, και η εταιρία αν το έχει στήσει καλά δεν θα χάσει κ αυτή in the long run. Και για να τα λέμε και απλά αν είναι για τις μεγάλες εταιρίες, καλύτερα να χάσουν αυτές παρά ο καθένας από εμάς που δεν μας περισσεύουν κιόλας. Μην ανησυχείτε δεν θα φτωχύνουν αυτοί, τα 'χουν στην μπάντα, και έχουν φάει πλούσια έως τώρα.. εξευτελίζοντας νέους μουσικούς, καταστρέφοντας ελπίδες μπαντών κτλ κτλ. Ας πάνε να πνιγούν όλοι αυτοί, μαζί και ο καθείς σε κάθε τομέα του συστήματος που φέρεται με τον ίδιο τρόπο. Ευτυχώς εμείς είμαστε σε καλά χέρια στην Ελλάδα με την εταιρία και ανήκει σε μιαν άλλη δική της κατηγορία."

2

Μουσικά νέα και συζητήσεις / "Έφυγε" οικειοθελώς ο Vic Chesnutt!

« στις: 28/12/09, 21:11 »

Αποφάσισε να αφήσει πίσω ένα παραπληγικό κορμί και την εξαίσια μουσική του που ακούγεται ανατριχιαστικά ωμή πολλές φορές. Αναπαράγω την είδηση από το Mixtape.gr:

--------------------------------
"Με μία λιτή ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο website της δισκογραφικής του εταιρίας Constellation Records το βράδυ των Χριστουγέννων, επιβεβαιώθηκε το τέλος του Vic Chestnutt:

Surrounded by family and friends, Vic Chesnutt died in Athens Georgia this afternoon, Friday 25 December at 14:59. In the few short years that we knew him personally, Vic transformed our sense of what true character, grace and determination are all about. Our grief is inexpressible and Vic's absence unfathomable. We will make more information available according to the wishes of Vic's family and friends.

Η φίλη του Vic, Kristin Hersh ξεκίνησε μέσω του website της μία προσπάθεια να ενισχυθούν οικονομικά οι άνθρωποι που άφησε πίσω του, μαζί με ένα συγκινητικό αποχαιρετηστήριο κείμενo...

O James Victor Chesnutt γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1964 στο Jacksonville της Florida, αλλά αμέσως υιοθετήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Zebulon της Georgia. Έμαθε να παίζει κιθάρα από τον παππού του.

Η ζωή του άλλαξε για πάντα σε ηλικία 18 ετών όταν οδηγώντας μεθυσμένος, τράκαρε με το αυτοκίνητό του, με αποτέλεσμα να σπάσει τον λαιμό του, και να μείνει παράλυτος από την μέση και κάτω.

Γύρω στο 1985 μετακόμισε στην Αθήνα της Georgia, και εκεί άρχισε να εμφανίζεται συχνά ως solo καλλιτέχνης στο 40 Watt Club, όπου τον ανακάλυψε ο Michael Stipe των R.E.M.. O Stipe τον βοήθησε να ηχογραφήσει και έκανε και την παραγωγή των πρώτων δύο αριστουργηματικών album του "Little" και "West of Rome", το 1990 και το 1991 αντίστοιχα. Συνέχισε να κυκλοφορεί εξαιρετικά albums ασταμάτητα έως και φέτος, συνολικά 13 προσωπικά, συν 2 ακόμα ως Brute μαζί με τους Widespread Panic, έχοντας συνεργαστεί πολύ στενά με σπουδαίους καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι Lambchop, Elf Power, Van Dyke Parks, και A Silver Mount Zion.

Το 1993 αποτέλεσε το θέμα του ντοκιμαντέρ "Speed Racer: Welcome to the World of Vic Chesnutt", ενώ το 1996 συμμετείχε στην κινηματογραφική ταινία του Billy Bob Thornton "Sling Blade", ενός από τους πάρα πολλούς διάσημους θαυμαστές του τεράστιου ταλέντου του Vic Chesnutt. Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς, όπως η Madonna, o Joe Henry, οι Sparklehorse, οι Smashine Pumpkins και φυσικά οι R.E.M. και η Kristin Hersh μεταξύ άλλων συμμετείχαν στην συλλογή "Sweet Relief II: Gravity of the Situation" του 1996 που σκοπό είχε να βοηθήσει οικονομικά τον Vic Chesnutt και την οικογένειά του.

Η γυναίκα του Tina Chesnutt ήταν πάντα δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια.

Χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί επίσημα, όλα δείχνουν - ειδικά τα μηνύματα της Kristin Hersh στο twitter, ότι ο Vic Chesnutt αυτοκτόνησε από υπερβολική δόση μυοχαλαρωτικών χαπιών, αφήνοντας μάλιστα πίσω του και αποχαιρετήστηριο σημείωμα.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Chesnutt είχε πέσει θύμα του περίφημου συστήματος Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών, εκείνου που προσπαθεί να αλλάξει τους τελευταίους μήνες ο νέος Πρόεδρος της χώρας. Aν και είχε καταφέρει να έχει μία μικρή ιδιωτική ασφάλιση, από την στιγμή του ατυχήματός του, είχε συνεχώς τεράστια χρέη από τα συσσωρευμένα κόστη ιατρικής περίθαλψης που είχε ανάγκη. Κάτι που ομολογεί και σε μία συγκλονιστική συνέντευξη που παραχώρησε στις αρχές του μήνα στο site www.npr.org και μπορείτε να κατεβάσετε και να ακούσετε εδώ.

Στην ίδια συνέντευξη, ομολόγησε επίσης ότι είχε δοκιμάσει να αυτοκτονήσει 3-4 φορές ήδη στο παρελθόν

"You know, I've attempted suicide three or four times. It didn't take. I've flirted with death my whole life. Even as a young kid I was sick and almost died a few times." (...) "Sometimes I'd be angry that they revived me. I'd be like, 'How dare you?'...But of course as the hours and days wear on, you realize, well, there is joy to be had."

Και κάτι σε πιο προσωπικό επίπεδο, αν μου επιτρέπετε...

Έχοντας την συγκλονιστική τύχη να έχω παρακολουθήσει μία φόρα ζωντανά τον Vic Chesnutt, πριν από μερικά χρόνια στα μέσα της δεκαετίας που τελειώνει αυτές τις μέρες, είχα δοκιμάσει να τον φέρω μαζί με την γυναίκα του Tina, για μία συναυλία στην Αθήνα.

Είχα ανταλλάξει αρκετά emails με την Tina, η οποία για να συμφωνήσει θέλησε απλά να πάρει κάποιες αυτονόητες γι' αυτήν διαβεβαιώσεις για τον χώρο που θα πραγματοποιούνταν οι συναυλίες, όπως ράμπα και άνετους χώρους κίνησης για τον Vic και το αναπηρικό καροτσάκι του, στη σκηνή και στα παρασκήνια... Διαβεβαιώσεις που φυσικά δεν μπορούσα να της δώσω, όσο και να προσπάθησα, σε μία Αθήνα που κάθε άλλο παρά φιλική δεν είναι σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, πόσο μάλλον οι συναυλιακοί της χώροι... Λυπάμαι Vic...

Vic Chesnutt R.I.P.
1964- 2009"
--------------------------------

Προσωπικά θα σας πρότεινα να ακούσετε το σπαρακτικό

Coward

, στο οποίο τον συνοδεύουν μέλη των Fugazi, GY!BE και A Silver Mt. Zion, καθώς και το

Everything I Say

...δεν του αξίζει ο θρήνος, αλλά η προσπάθεια να μεταγγίσουμε την μουσική του.

3

Υγεία / Μυικά προβλήματα

« στις: 29/07/09, 20:08 »

Καταρχάς να ξεκινήσω από το αυτονόητο: φυσικά και δεν αξιώνω να υπάρξει ενδελεχής, πλήρως εμπεριστατωμένη και κατασταλλαγμένη γωμοδότηση κι ούτε θεωρώ το forum υποκατάστατο οποιουδήποτε ιατρείου. Θέτω τα ερωτήματα, όπως θα τα έκανα, έχοντας απορίες, σε ένα φίλο που εμπιστεύομαι σε ένα βαθμό την κρίση του. Μιλάω για τα παιδιά κυρίως που έχουν σπουδάσει το αντικείμενο της φυσιοθεραπείας ή της ιατρικής κι έχουν μια σχετική επάρκεια. Έχουμε και λέμε:

1) Εδώ κι ένα διάστημα αισθάνομαι έναν πόνο στην σαρκώδη περιοχή κάτω από τον αντίχειρα του αριστερού χεριού, στην βάση της παλάμης, ειδικά την πιέζω. Ταυτόχρονα υπάρχει το γνωστό "μυρμήγκιασμα" στον καρπό, μια ενόχληση στην περιοχή του βραχίονα και κάτω από τον αγκώνα, καθώς και στην περιοχή του ώμου (σχεδόν ως τον αυχένα). Στοιχεία τενοντίτιδας (τανοντοπάθειας); Ενδεχομένως, αν κρίνω από παρελθοντικές μου περιπέτειες. Αυτό όμως που βασικά προσπαθώ να διαπιστώσω κι άκρη δεν βγάζω εν τέλει, είναι αν καθημερινά (και με δεδομένο πως προσπαθώ να αποφύγω τα αντιφλεγμονώδη και μάλιστα άνευ συνταγής γιατρού) χρειάζεται να χρησιμοποιώ κρύα ή ζεστά επιθέματα. Έχω κατά καιρούς αγοράσει τόσο ψυχρά gel, όσο και ειδικές θερμοφόρες, αλλά οι πληροφορίες που αντλώ είναι σχετικά αντιφατικές. Άλλοι υποστηρίζουν πως στην τενοντίτιδα (αν μιλάμε πράγματι για τέτοια) το ζητούμενο είναι να αποφεύγονται τα ζεστά, άλλοι πάλι πως καλό είναι να χρησιμοποιούνται σε μυικά ζητήματα κρύα επιθέματα τις πρώτες 48 ώρες (που φυσικά τις έχω υπερβεί εδώ και μέρες) κι έπειτα θερμά. Στο γυμναστήριο έχω επιδίώξει να κάνω πλέον ζέσταμα, διατάσεις και ελάχιστα συγκριτικά βάρη, για να διατηρούνται απλώς και μόνο "ζωντανοί" οι μύες της περιοχής.

2) Προ εξαμήνου κι ελέω συνδυασμού γυμναστηρίου, εργασίας, 5x5, ποδηλάτου κοκ κάπου το σύστημα κλάταρε. Ένοιωσα έναν πόνο στην βουβωνική περίπου περιοχή που διατηρήθηκε κι ως ενόχληση για έναν 2μηνο τουλάχιστον κι ως γενικότερη ευαισθησία. Αρχικώς σκέφτηκα την κήλη, αλλά μετά την επίσκεψη στον ορθοπεδικό, το γυρίσαμε σε θλάση. Θεώρησα πως είχα αναρρώσει πλήτως, μια και τα συμπτώματα είχαν εξαφανιστεί, αλλά 6 μήνες μετά βρίσκομαι και πάλι σε μια ανάλογη κατάσταση. Το θέμα είναι πως αφενός προσπαθώ να καταλάβω τι το προκαλεί, αφετέρου ποια είναι η ενδεδειγμένη αποκατάσταση (ζεστά, κρύα κοκ) καθότι πάλι με έχει μπερδέψει λίγο η ιστορία. Ίσως να μην μιλάμε ουσιαστικά γαι πρόβλημα κοιλιακών, αλλά για αυτό που λένε (και κάποιοι γιατροί αποδέχονται, κάποιοι άλλοι πάλι όχι) "κήλη των αθλητών" (Sportsman's Hernia ή Gilmore Hernia) που αποδίδετε πρωτίστως στον λαγονοψοΐτη μύ (αν έχω καταλάβει σωστά). Η αλήθεια είναι πως θεωρώ πιθανότερο να έχω καταπονήσει τα κάτω άκρα με γνώμονα τη δραστηριότητά μου και να προέρχεται από εκεί το πρόβλημα, παρά να το παράκανα σε κοιλιακούς/ραχιαίους (sit ups δεν κάνω ούτως ή άλλως).

Σε κάθε περίπτωση, μια γνώμη, απλώς και μόνο για να ξεδιαλύνω μια πρώτη θολούρα, θα μου ήταν χρήσιμη. Δηλώνω εκ των προτέρων ευγνώμων.

4

Κιθάρα - Μάρκες και τύποι / Αναζήτηση κλασικής για αρχάριο

« στις: 08/07/09, 12:58 »

Να ξεκαθαρίσω πως δεν υπάρχουν τίποτα φοβερές ανάγκες, γι' αυτό και το ποσό τελικά δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 100-150€. Ό,τι καλύτερο φυσικά γίνεται μέσα σε αυτό το χρηματικό πλαίσιο ευπρόσδεκτο ως πρόταση ακόμα κι από εξωτερικό...αρκεί να δέχεται paypal. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

5

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Ólafur Arnalds - Found Songs

« στις: 21/04/09, 19:53 »

Εξαιρετικό ταλέντο αυτός ο 21χρονος Ισλανδός. Το έχει αποδείξει έμπρακτα σε 1 προσωπικό album και 1 ep, όπου μια ώριμη κλασικότροπη συνθετική άποψη σε έκανε να απορείς αν ψεύδονται ανερυθρίαστα για την ηλικία του. Το συγκεκριμένο album πάντως μόνο ψέμμα δεν είναι κι ας μην βρεθεί ποτέ (πιθανότατα) στα ράφια των δισκοπωλείων. Ο μικρός ανέλαβε να ηχογραφήσει κάθε μέρα κι από ένα κομμάτι με βαση το πιάνο και να τα προσφέρει δωρεάν στο τέλος της εβδομάδας...κι αυτό έπραξε. Μελαγχολικές καταθέσεις, λυρισμός ζηλευτός, μελωδικότητα στο ζενίθ κι απαράμιλλη ευαισθησία σε συνθέσεις που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο πλούσιες μέσα στην απλότητά τους. Επέλεξα ο ίδιος ένα -κατ' εμέ- σχετικό εξώφυλλο, εξ όσων έφτιαξαν οι φίλοι του μέσα από το Flickr.

Τα κομμάτια φυσικά προσφέρονται αφιλοκερδώς...αν κι αυτό το "φυσικά" μόνο αυτονόητο δεν είναι ακόμα. Όσοι αρέσκονται στην καλλιτεχνία των Dustin O' Halloran, Max Richter, Hauschka, George Winston, Goldmund κοκ, θα βρουν κάτι άξιο να αγαπηθεί κι εδώ.

6

Άνθρωπος και ζωή / Κατερίνα Γκουλιώνη - Και για το Πείσμα σας Γουρούνια θα Αντέχω

« στις: 27/03/09, 01:20 »

Αντιγράφω από το blog InLoveWithLife τη σχετική είδηση που "παίζει" πλέον σε αρκετά blog κι έρχεται να επιβεβαιώσει αμείλικτα τη διάβρωση σε κάθε επίπεδο:

Η Κατερίνα Γκουλιώνη είναι η 41χρονη κρατούμενη στις φυλακές του Ελληνικού κράτους, που πρωτοστάτησε στον αγώνα για την κατάργηση της κολπικής εξέτασης στις γυναικίες φυλακές της χώρας. Τη στάση της αυτή αντίστασης την πλήρωσε με τη ζωή της. Ξημερώματα Τετάρτης (18/3) βρέθηκε νεκρή στα χέρια των ανθρωποφυλάκων με αίματα στο πρόσωπο κατά τη μεταγωγή της με πλοίο προς το λιμάνι του Πειραιά. Ακολουθεί η καταγγελία της προς τον Συνήγορο του Πολίτη που είχε κάνει έναν μήνα πριν, όπου περιγράφει τα βασανιστήρια στα κολαστήρια των Ελληνικών φυλακών :

Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης
Γκουλιώνη Αικατερίνης

Ελεώνας Θηβών (20-02-09)

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω…

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

7

Άνθρωπος και ζωή / Θοδωρής Τενέζος - Απεργία Πείνας

« στις: 26/03/09, 01:20 »

Σε περίπτωση που το αγνοούν ορισμένοι, ο Θοδωρής Τενέζος βρίσκεται στην 41η ημέρα απεργίας πείνας, έξω από τα γραφεία της Επιτροπής Ανταγωνισμού στην Πατησίων, διαμαρτυρόμενος για το καρτέλ χάλυβα που εξώθησε την επιχείρησή του στην πτώχευση και την διαπλοκή της εν λόγω επιτροπής. Ελάχιστη η ευαισθητοποίηση της πολιτικής σκηνής (αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι έχουν επιδείξει αδιαφορία των άκρων), μηδαμινή η τηλεοπτική κάλυψη, ενώ και οι εφημερίδες έχουν δώσει ρέστα (η συνωμοσία της σιωπής)...ενδεικτικά μέχρι προχθές:

* Το Βήμα: Μία αναφορά και μόνο σε τρεις παραγράφους, ένα μήνα και βάλε μετά την έναρξη απεργίας πείνας του Τενέζου και μισή αράδα αναφορά στον ίδιο.
* Καθημερινή: Γενικό άρθρο περί καρτέλ στις 8/3 με μισή αράδα πάλι αναφορά στον Τενέζο.
* Ελευθεροτυπία: Μηδενική αναφορά.
* Ελεύθερος τύπος: 2 σύντομες αναφορές στις 16 και στις 17/3.
* Τα Νέα: Μηδενική αναφορά.
* Η Χώρα: Μηδενική αναφορά.
* Απογευματινή: Μηδενική αναφορά.
* Έθνος: Μηδενική αναφορά.

Θα ήταν περιττό να αναφέρω πόσες αντίστοιχες αναφορές είχε πχ η Πετρούλα. Λεπτομέρειες παρακάτω:

• Foxnews
• Stopcartel

8

Λοιπά / Λογοκρισία, αυθαιρεσία κι άγιος ο Θεός

« στις: 09/03/09, 15:26 »

Εν έτει 2009 ακολουθεί και το παρακάτω γεγονός που για πολλοστή φορά αποδεικνύει πως συνορεύουμε και συγγενεύουμε με το Ιράν παρά με μια οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα...από το σημερινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας:

Συνδικαλιστές σαμποτάρουν παράσταση για λόγους σεμνοτυφίας
Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ

Το είδαμε κι αυτό. Συνδικαλιστικό σωματείο να αναλαμβάνει αυτοβούλως τον ρόλο του προστάτη των χρηστών ηθών και να αξιώνει να λογοκριθεί παράσταση στην οποία τα μέλη του συμμετέχουν. Δεν μπέρδεψε απλώς τον ρόλο του το Δ.Σ. της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής. Διεκδίκησε να έχει λόγο και άποψη στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, με τον ίδιο τρόπο που διεκδικεί αύξηση στο ημερομίσθιο των μουσικών. Κι όταν αυτό δεν έγινε αποδεκτό, επέλεξε να εκφράσει ηχηρότατα την αποδοκιμασία του, ενημερώνοντας το «αθώο» κοινό πριν από την έναρξη της πρεμιέρας. Ευτυχώς, η διοίκηση της Λυρικής Σκηνής παρέμεινε ανυποχώρητη.

Την Παρασκευή το βράδυ, το κοινό που έσπευσε να γεμίσει το «Ολύμπια» για την πρώτη πανελλήνια παρουσίαση της όπερας «Ρούσαλκα» του Ντβόρζακ (συμπαραγωγή με την όπερα της Νίκαιας), είδε με έκπληξη να μοιράζεται -εκτός από το πρόγραμμα- η σύνοψη της υπόθεσης σε περίτεχνη σομόν σελίδα. Κι αν στη μία πλευρά της ήταν τυπωμένη όντως η σύνοψη, στην πίσω πλευρά ήταν τυπωμένες οι... προσωπικές απόψεις της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της Ορχήστρας. Και καθώς η παράσταση δεν ήταν του γούστου τους, αφού δεν «πληροί τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα της ΕΛΣ», ενημέρωναν το κοινό ότι «η συγκεκριμένη σκηνοθετική απόδοση εκτός του ότι αλλοιώνει το λιμπρέτο προσδίδει στον κεντρικό ήρωα του έργου ομοφυλοφιλικές τάσεις με ακραίες σκηνές, κάτι για το οποίο διαμαρτυρηθήκαμε εγγράφως στη διοίκηση της ΕΛΣ».

Το αποτέλεσμα ήταν, στο τέλος της παράστασης, το κοινό να μοιραστεί. Οι γιουχαϊστές να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα θερμά χειροκροτήματα, και το αντίστροφο. Κάποιος από τον εξώστη φώναξε δυνατά στα σεμνότυφα μέλη της Ορχήστρας το ωραιότατο «να πάτε να παίξετε στην Τεχεράνη». Ευτυχώς δεν εκπροσωπούν όλους τους μουσικούς της Ορχήστρας οι απόψεις της πλειοψηφίας του εκλεγμένου Δ.Σ. Οι «επικριτές» όμως κατάφεραν να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους, καθώς, όταν η Γαλλίδα σκηνοθέτις Μαριόν Βάσερμαν ανέβηκε στη σκηνή, δεν την άφησαν καν να μιλήσει. Δημοκρατικά πράγματα...

Το Σάββατο, ένα τέταρτο πριν από την έναρξη της παράστασης, περίπου 50 άτομα, μεταξύ των οποίων ομοφυλόφιλοι, λεσβίες και τρανσέξουαλ ακτιβιστές, μέλη του ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφιλικό Λεσβιακό Κίνημα Ελλλάδας), κινητοποιημένοι, σύμφωνα με πληροφορίες από την ίδια τη Μάριον Βάσερμαν, επιχείρησαν να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για το «ομοφοβικό» όπως το χαρακτήρισαν κείμενο που διανεμήθηκε την προηγούμενη στην ΕΛΣ. Δεν κατάφεραν τελικά να το διαβάσουν, απλά να το μοιράσουν, καθώς ορισμένοι θερμόαιμοι, όπως υποστηρίζουν, τους προπηλάκισαν καθυβρίζοντας και σπρώχνοντας. Η παράσταση, αν εξαιρέσει κανείς την καθυστέρηση στην έναρξη, αυτή τη φορά παίχτηκε χωρίς κανένα επεισόδιο, ούτε γιούχα στο φινάλε. *

Αυτοί είμαστε...το κάθε τσογλάνι καρεκλοκένταυρος μουσικός αποφασίζει με το έτσι θέλω να παρέμβει στο όποιο μουσικό όραμα του δημιουργού, το οποίο απλώς οφείλει να διεκπεραιώσει. Έρχεται να επικυρώσει και αυτό πόσο βαθύτατα, αλλά και υποκριτικά, συντηρητική κοινωνία είμαστε, μεγαλωμένη με αρτηριοσκληρωτικές ηθικές επιταγές και μια στείρα πολιτική ορθότητα. Στο video που παραθέτω μετά, θα δείτε μερικά ραμολιμέντα να κρώζουν και να απαιτούν σαν φανατισμένοι μουτζαχεντίν να βγουν έξω οι ακτιβιστές ομοφυλόφιλοι που δικαίως θίχτηκαν για τα διαδραματιζόμενα, αντί να ρίξουν καμιά μούτζα στους γελοίους που θεώρησαν σκόπιμο να επιβάλλουν τη δική τους αισθητική και ηθική. Η επιτομή της ελευθερίας της έκφρασης.

9

Κιθάρα - Μάρκες και τύποι / Κιθάρα για δίχρονο διαβολάκι...

« στις: 27/02/08, 23:52 »

...που θα μάθει κιθάρα, μολονότι το αγνοεί ακόμα.

Η αλήθεια είναι πως αν και έψαξα λίγο, δεν βρήκα πολλά πράγματα σχετικά με το ζήτημα, οπότε όποιος γνωρίζει κάτι, ας το καταθέσει κι από μένα θα έχει δώρο ένα κεράκι κάθε Πάσχα στο όνομά του. Το ζητούμενο είναι να βρω μια κιθάρα μεγέθους 1/2 (φαντάζομαι) για την μόλις 2 χρόνων ανηψούλα μου, προκειμένου να την εντάξω -έστω και φυσιογνωμικά- στον θεσπέσιο κόσμο της μουσικής. Με αυτό ως δεδομένο, γνωρίζει κανείς κάποιο κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας που να έχει μια μεγαλύτερη ποικιλία στη συγκεκριμένη κατηγορία, όπως επίσης και κάποιο μοντέλο/μάρκα ή όποια συμβουλή αγοράς; Μιλάμε για ένα κόστος που δε θα υπερβαίνει τα 100€, μια και το πιθανότερο είναι να προσγειωθεί το συντομότερο στο κεφάλι του πατέρα της.

10

Αθλητισμός / Γήπεδο Παναθηναϊκού

« στις: 19/02/08, 16:23 »

Κατά πως φαίνεται, μετά τις κραυγές για τη σκανδαλώδη σύμβαση του Σερ Σώκρατες για το Καραϊσκάκης, κάτι ανάλογο φαίνεται πως συντελλείται και στην περίπτωση του Ελαιώνα. Αντιγράφω από το press-gr.blogspot.com:

Από την Επιτροπή Πολιτών για την Διάσωση του Ελαιώνα

Η σύμβαση που ψήφισε το Δημοτικό Συμβούλιο μεταξύ Δήμου Αθηναίων και ΠΑΕ ΠΑΟ είναι σκανδαλώδης και ληστρική για το δημόσιο συμφέρον.

-Χαρίζει εντελώς αδικαιολόγητα χώρο 97 στρεμμάτων στην ΠΑΕ ΠΑΟ, όταν η ζώνη του γηπέδου είναι περίπου 40 στρέμματα

-Απαλλάσσει την ΠΑΕ από μισθώματα συνολικού ύψους 192,5 εκατ ευρώ και μάλιστα για 35 χρόνια, όταν το κόστος κατασκευής του γηπέδου δεν υπερβαίνει τα 100 εκατ ευρώ (περιλαμβανομένων των τόκων της χρηματοδότησης) σύμφωνα με την τοποθέτηση του Δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη μέσα στη συνεδρίαση. Δηλαδή η ΠΑΕ ΠΑΟ όχι μόνον πληρώνεται για την κατασκευή του γηπέδου αλλά βγάζει και κέρδος περίπου 100 εκατ ευρώ !!!

Αποδεικνύεται πόσο μεγάλο ψέμα είναι ότι το γήπεδο το πληρώνει η ΠΑΕ ΠΑΟ.

Την ίδια ώρα ο Δήμος Αθηναίων πρόκειται να υποστεί τεράστια οικονομική αφαίμαξη:

-θα εισπράξει από την ΠΑΕ ΠΑΟ επί 37 έτη ΜΟΝΟΝ 2 εκατ ευρώ συνολικά (καθώς από τη Σύμβαση παρέχεται η δυνατότητα στην ΠΑΕ ΠΑΟ να πληρώνει ΜΟΝΟΝ το ελάχιστο εγγυημένο μίσθωμα των 50.000 ευρώ ετησίως)

-θα πληρώνει όμως στον «ερασιτέχνη» ΠΑΟ ποσό 600.000 ευρώ ετησίως με 4,5% ετήσια προσαύξηση, δηλαδή συνολικά περί τα 49 εκατ ευρώ, και αν ληφθούν υπόψη οι τόκοι άνω των 74 εκατ ευρώ. Και μάλιστα με πρόσχημα τα ανύπαρκτα δικαιώματα του «ερασιτέχνη» ΠΑΟ στη Λεωφ Αλεξάνδρας

-θα πληρώσει επίσης την αξία της γής, 20,3 εκατ ευρώ και μαζί με τους τόκους άνω των 34 εκατ ευρώ.

Δηλαδή ο Δήμος Αθηναίων θα υποστεί συνολική ζημία για τα επόμενα 37 χρόνια άνω των 106 εκατ ευρώ !!!
Παράλληλα από τη μελέτη των νομικών γνωμοδοτήσεων, που συνοδεύουν τη νέα σύμβαση μεταξύ ΔΑ και ΠΑΕ ΠΑΟ, προκύπτει ότι τα καλούμενα να γνωμοδοτήσουν νομικά γραφεία δεν είναι ενήμερα για πολύ καθοριστικά δεδομένα της σύμβασης: δεν λαμβάνεται υπόψη η απαλλαγή της ΠΑΕ από την καταβολή μισθωμάτων στο ΔΑ, λόγω της ανάληψης κατασκευής του γηπέδου, ύψους μάλιστα 192,5 εκατ ευρώ, όπως προαναφέρθηκε. Είναι προφανές ότι οι γνωμοδοτήσεις δεν έχουν γίνει πάνω στη Σύμβαση. Το δεδομένο αυτό και μόνον κάνει τη σύμβαση νομικά αβάσιμη

Το λόγο πλέον έχει το Συμβούλιο της Επικρατείας στο οποίο η Επιτροπή μας θα προσφύγει κατά της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου

Παρά την απόφαση του ΔΣ οι ενεργοί πολίτες της Αθήνας δεν θα επιτρέψουν ο Ελαιώνας δεν θα γίνει τσιμεντώνας.

11

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Μωβάστρο - Pub Corral Μέρος Α'

« στις: 29/11/07, 12:14 »

Δεν έχω ακούσει προσωπικά τη δουλειά των παιδιών, αλλά παραθέτω το review που έγινε στο Avopolis σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει επισκεφτεί. Αν κάτι μου τράβηξε την προσοχή, είναι η παρουσία της Παυλίνας Μιχαηλίδη, που είχε κοσμήσει τις συνθέσεις των Ονειροπαγίδα κατά την πρώτη και ουσιαστικότερη περίοδο της καλλιτεχνικής τους παρουσίας. Λύνει και μια απορία που είχα από κοινού με τον φίλο μου Γιώργο, για το τι απέγινε μετά την αποχώρησή της...χαίρομαι που επανήλθε:

Τρίτο album για τους Καβαλιώτες Μωβάστρο (αν συνυπολογίσουμε και τη δουλειά τους με τον ποιητή Αθανάσιο Κούρτη) και προοίμιο ουσιαστικά για το τέταρτό τους, αφού το Μέρος Α΄ μας προϊδεάζει για sequel. Όπως και στην περίπτωση του ντεμπούτου τους Ανακυκλοθυμία, έτσι και το Pub Corral είναι κι αυτό μια ανεξάρτητη κυκλοφορία, που, αν σας ενδιαφέρει, θα πρέπει να επικοινωνήσετε απευθείας με το group για να την αποκτήσετε (movastro@movastro.com).

Το Pub Corral δείχνει ότι οι Μωβάστρο δούλεψαν πολύ στο μεσοδιάστημα - και σκληρά. Σε σύγκριση έτσι με το Ανακυκλοθυμία εδώ έχουμε ένα album πολύ πιο μεστό και ουσιαστικό, που δεν είναι απλά δυνητικά ενδιαφέρον, αλλά έχει αρκετά να μας πει και να μας χαρίσει, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν υπάρχει περαιτέρω περιθώριο εξέλιξης για το group. Ό,τι όμως είχα εντοπίσει ως προβληματικό στην κριτική μου για το ντεμπούτο τους εδώ είναι σαφώς βελτιωμένο: ο Σείριος Σαββαΐδης έχει δώσει στις ερμηνείες του ένα εκφραστικό/συγκινησιακό βάθος το οποίο εμφανώς έλειπε, εξισορροπώντας έτσι τους τεχνικούς περιορισμούς της φωνής του. Παράλληλα, οι στίχοι έχουν τριφτεί περισσότερο με το αντικείμενο και είναι σαφώς βελτιωμένοι, αν και κατά τη γνώμη μου χρειάζεται λίγη ακόμα προσπάθεια στον τομέα αυτόν, ίσως και λίγη περισσότερη τόλμη με τις λέξεις. Από την άλλη όμως, οι μελωδίες - το δυνατότερο χαρτί του Ανακυκλοθυμία - έχουν τόσο εξελιχθεί, ώστε συχνά φτάνουν και περισσεύουν για να κλέψουν την παράσταση και να σε κάνουν ακόμα και να αδιαφορήσεις για τα όσα ακούς στο στιχουργικό κομμάτι.

Οι κιθάρες των Μωβάστρο πετούν φωτιά στη συγκεκριμένη δουλειά, μια φωτιά με indie καύσιμα made in Great Britain, στην οποία παραδίνεσαι ήδη από το πρώτο κομμάτι, το “Ήλιε”. Άλλα highlights είναι επίσης το “Διαφορετικοί Άγγελοι”, το “Τέχνη Ταπεινή”, η καλύτερη κατά τη γνώμη μου ερμηνευτική στιγμή του Σαββαΐδη, και το “Αποφράδα Μέρα”, με την Παυλίνα Μιχαηλίδη στα φωνητικά, τη δροσιά της οποίας πρωτογευτήκαμε με τους Ονειροπαγίδα και ελπίζουμε να ξανακούμε λιγότερο σπάνια. Ιδιαίτερη δε μνεία αξίζει στο πιο κοφτό ίσως ρυθμικά τραγούδι της δουλειάς (μαζί με το “Στο Άπειρο”), το “Ερωτικό Τραγούδι”, όπου καλεσμένος στο μικρόφωνο είναι ο Γιάννης Καρακώστας των Coin - ενός από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της αγγλόφωνης σκηνής της χώρας μας, που προέρχεται επίσης από την Καβάλα. Με βάση τα όσα ακούμε στο Pub Corral, αν οι Μωβάστρο συνεχίσουν στην ίδια πορεία με την ίδια όρεξη, δεν μπορεί, νομίζω, παρά να μας δώσουν ακόμα πιο αξιόλογες δουλειές. Θα αναμένουμε λοιπόν ανυπόμονα το Pub Corral μέρος Β΄...

Χάρης Συμβουλίδης

12

Λάθη και προτάσεις / Εμφάνιση των 10 τελευταίων μηνυμάτων

« στις: 21/09/07, 23:52 »

Μήπως θα ήταν χρήσιμο να μην εμφανίζονται στην επιλογή "Εμφάνιση των 10 τελευταίων μηνυμάτων" τα μηνύματα του Κάδου; Μονάχα από αυτό το ρημαδοπαιχνιδάκι πέρασαν καμια 50αρια μηνύματα σήμερα κι είναι κρίμα να την πληρώνουν οι αξιόλογες συνεισφορές που χάνονται στο μεταξύ από το rapid posting των thread του κάδου.

13

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Ano Kato - Ολλανδική Μπάντα Ρεμπέτικου

« στις: 24/04/07, 19:54 »

...ή μήπως ελληνική ορχήστρα που αποτελείται από Ολλανδούς οργανοπαίχτες; Ως greek orchestra αυτοπροσδιορίζονται άλλωστε και πως θα μπορούσε να ήταν και διαφορετικά. Αρκεί να τους ακούσεις, για να καταλάβεις πόσο πολύ πρέπει να αγάπησαν την ελληνική μουσική, για να την υπηρετήσουν με τόση πιστότητα και συναισθηματική παράδοση. Εξαιρετικοί και στο "Σαν Απόκληρος Γυρίζω"...

YouTube Video Part 1

YouTube Video Part 2

YouTube Video Part 3

YouTube Video Part 4

YouTube Video Part 5

14

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Piano Based Albums

« στις: 24/02/07, 07:15 »

Αφορμή παίρνω από το thread του freemind γύρω από τη δισκοκριτική του Forest του George Winston για να μιλήσουμε για μερικά ενδιαφέροντα album που επικεντρώνονται στο πιάνο ως όργανο (δεν είναι απαραίτητο πως έχουμε να κάνουμε με χρήση αποκλειστικά του συγκεκριμένου οργάνου).

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής την προσωπική μου θέ(α)ση: περιπτώσεις τύπου Yanni, όπου κυριαρχεί -κατ' εμέ πάντα- μια επιφανειακά μελό συνθετική άποψη που ταιριάζει σε ασανσέρ και γκλαμουράτα εστιατόρια, δε μου λέει τίποτα. Το πιάνο είναι ένα όργανο που όταν αξιοποιηθεί για να εκφράσει το ρομαντισμό, εύκολα μπορεί να καταλήξει σε απωθητικά σπαραξικάρδια αισθητική και να θυμίζει τις πλέον ανούσιες στιγμές του Κορκολή. Επίσης δεν είμαι μεγάλος fan ούτε του ήχου της Windham Hill και της folk/new age πρότασής της, με κάποιες εξαιρέσεις.

Με βάση τα παραπάνω, ορίστε μερικά προτεινόμενα σχετικά album (παραθέτω review όπου υπάρχουν):

15

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Night On Earth + Θανάσης Παπακωνσταντίνου

« στις: 16/02/07, 22:02 »

Πολύ ενδιαφέρουσα η είδηση ομολογουμένως. Αντιγράφω από Avopolis.gr:

Η είδηση της ημέρας ήρθε χθες το βράδυ και μας την έδωσαν τα ίδια τα παιδιά των Night On Earth.

Ένα από τα σημαντικότερα νέα ελληνικά συγκροτήματα, που με το ντεμπούτο του άλμπουμ κατέλαβε την τρίτη θέση στις προτιμήσεις μας πέρσι, πρόκειται να συνεργαστεί με τον κορυφαίο ίσως έλληνα τραγουδοποιό, το Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πρόκειται (αν καταλάβαμε καλά) κυρίως για συνθέσεις του τελευταίου υπό το πρίσμα των Night On Earth και με την αρωγή και ενεργή συμμετοχή του...

Το project θα αρχίσει να ηχογραφείται τον προσεχή Απρίλιο και η κυκλοφορία του αναμένεται το φθινόπωρο... Ανυπομονούμε!

16

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Autumn Shade - Ezra Moon

« στις: 09/02/07, 03:20 »

Σε πείσμα αρκετών που αδυνατούν να κατανοήσουν πως η καλή μουσική συνεχίζει να ανασαίνει κι όχι να ασθμαίνει κι εν έτει 2007, έρχεται να προστεθεί αυτό το ακατέργαστο μικρό διαμαντάκι. Οι Autumn Shade, το προσωπικό όχημα της δεσποινίδος Jes Lenee', δεν επέλεξαν διόλου τυχαία το όνομά τους, αν κρίνω από την παρθενική μουσική τους κατάθεση. Μια φθινοπωρινή σκιά, σα νεφέλη μελαγχολίας, απώλειας και δραματικής πεμπτουσίας, διατρέχει το σύνολο του έργου, με κυρίαρχη ηχητική έκφραση ένα υγρό, σκονισμένο πιάνο και μια φωνή αναδυόμενη λες από τα μύχια μιας στοιχειωμένης εσωτερικής διαστροφής. Τα υπόλοιπα όργανα (violin, hammer dulcimer, clarinet, drums) απλώς συμπληρώνουν τις προσωπικές μουσικές εξομολογήσεις-καθαρτήρια της Jes, που και στις πλέον φιλόξενες στις ματζόρε ηλιαχτίδες στιγμές τους, δεν ξεφεύγουν από μια γλυκόπικρη και δύσθυμη αισθητική που παρασύρει ολότελα στον κόσμο της.

Όταν επιδίδεται σε folk περιηγήσεις, υφαίνει τους ιστούς της συγγένειας μέχρι ώσπου ν' αγγίξει την Paula Frazer (Tarnation) και τις σκοτεινές ελεγείες της Chan Marshall (Cat Power), ενώ θα μπορούσε να συνυπάρξει άνετα στην ίδια σκηνή με τη Marissa Nadler.

Ο δίσκος αναμένεται επίσημα στις 13 Μαρτίου...για τα ανεπίσημα, έχουμε πάντα το pm!

Tracklist:

01. Sparrow
02. Home
03. Lilaiglass
04. Violet
05. River
06. Seagarden
07. Spanish Willow
08. Fly Away
09. Red
10. Evelyn Star
11. Ezra Moon
12. The Oak Tree

Links:

Myspace Site

17

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Marissa Nadler -> Both Albums

« στις: 28/10/06, 16:31 »

2 review που περιγράφουν επαρκέστατα τις ιδιαίτερες χάρες της 25χρονης Marissa...αν κάποιος ενδιαφέρεται να ακούσει περισσότερα, υπάρχουν και τα pm!

1oς Δίσκος: Ballads Of Living And Dying

Avopolis.gr: Πάρης Παπαβλασόπουλος

11: 45 το βράδυ και λίγο πριν παραδώσω τα όπλα, έπειτα από μία κουραστική μέρα, ακούω το κύκνειο άσμα της ημέρας. Έχω βάλει στο pick-up να παίζει ένας δίσκος που πρόσφατα αγόρασα, αλλά από καιρό ήθελα να ακούσω.

Η Marissa Nadler, το όνομα της οποίας και μένα δεν μου έλεγε κάτι αλλά η ετικέτα για λογαριασμό της οποίας ηχογραφεί μου λέει πολλά - η Eclipse Records με Charalambides, My Cat Is An Alien, Migrantes αλλά και Acid Mothers Temple στο ενεργητικό της - είναι Αμερικανίδα τραγουδοποιός. Μην φέρετε στο νου σας μία ακόμα Cat Power, μία Jesse Sykes ή μία Laura Veirs. Η Nadler μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί αλλά να τα ενσαρκώνει πάνω σε μία gothic ιέρεια, που αρκείται σε μόνο μία ακουστική κιθάρα και λιγοστά διακριτικά όργανα (ηλεκτρική κιθάρα, banjo, organ).

Με άψογες, λιτές και απέριττες κινήσεις συνθέτει ή μελοποιεί δέκα υψηλής αισθητικής κομμάτια, εκ των οποίων το ένα ανήκει στον Pablo Neruda (Χιλιανός ποιητής) και το άλλο στον Edgar Allan Poe. Μπορεί ποτέ να μην διάβασα Poe, από πείσμα και μόνο, αλλά από τώρα μάλλον θα δανειστώ κάποιο βιβλίο του να ξεφυλλίσω.

Το εξώφυλλο του ντεμπούτου της “Ballads Of Living And Dying”, πριν σταθώ στο περιεχόμενο, τη δείχνει να περπατάει μόνη και ξυπόλητη με ένα μαύρο φόρεμα και τα μακριά μαλλιά της ριγμένα μπροστά στο πρόσωπο, σε ένα μονοπάτι που περνά μέσα από ένα δάσος με γυμνά ξεραμένα δέντρα, σαν να έχει χαθεί. Κάπως έτσι είναι και το περιεχόμενο. Σκοτεινό και μελαγχολικό, με την υπεύθυνη να είναι όχι απλώς ξυπόλητη αλλά τελείως απογυμνωμένη και εκτεθειμένη στα συναισθήματα της. Η φωνή της είναι εξίσου απόμακρη, μοναχική, απαλή και γοητευτική (τις συγκρίσεις με τη Hope Sandoval δεν τις γλιτώνει). Φλερτάρει ή κοντράρει με το θάνατο αλλά και τη ζωή, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του δίσκου, με ένα υπνωτιστικό τρόπο. Δε φτάνει ποτέ στην αυτοκάθαρση, ούτε στην παράδοση της ψυχής της, ούτε στη λύτρωση, όπως θα λέγαμε συνήθως. Αντίθετα μοιάζει να είναι παγιδευμένη σε ένα ιδεατό σπαρακτικό κόσμο σαν να έχει χαθεί και δεν έχει τρόπο διαφυγής.

Δεν είμαι ικανός να διαλέξω κομμάτια προς αξιολόγηση. Ενδεικτικά και διαδικαστικά και μόνο ξεχωρίζω το “Days of rum” που εκτελείται μόνο με τη φωνή της και ένα banjo από την ίδια, που σε κάνει να ξεχάσεις άρδην την καταγωγή του οργάνου και να “ταξιδέψεις” ως την Πράγα. Η ζεστασιά του “Box of cedars” με τη συνοδεία μιας δεύτερης, προσεκτικά τακτοποιημένης στο χώρο, γυναικείας φωνής, σε τυλίγει σε μια μελωδική κουβέρτα.

Δεν είναι ο δίσκος που σε κερδίζει με την πρώτη ακρόαση. Δώστε της την τιμή να έχει λίγο παραπάνω από τον χρόνο που δικαιούται. Η Eclipse Records έκανε πάλι το θαύμα της μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και κερδίζει την υποχρέωση μου να την παρακολουθώ με περισσότερη συνέπεια στο μέλλον.

18

Λοιπά / Ποινικοποίηση Καπνού-Αλκοόλ

« στις: 28/04/06, 16:01 »

Το παρόν thread δεν ανοίγει για να πικάρω κανέναν...αν θέλουμε όμως να προσεγγίσουμε την αλήθεια, θα πρέπει να υποβάλλουμε στα ίδια αμείλικτα "υπαρξιακά" ερωτήματα, όχι μόνο το χασίς, αλλά και άλλες ναρκωτικές ουσίες, ο βαθμός επικινδυνότητας των οποίων μονάχα μικρός δεν είναι. Περιέργως όμως απολαμβάνουν τόσο της αποδοχής/ανοχής της κοινωνίας συλλογικά, όσο και την ανομολόγητη στήριξη της πολιτείας.

Η θέση μου είναι γνωστή από το thread περί μαριχουάνας, οπότε όλα θα φανούν διά της ψήφου μου. Θα ήταν χρήσιμο όμως να τοποθετηθούν όλοι εκείνοι που αντιδρούν στη νομιμοποίηση της χρήσης χασίς, πως ακριβώς πρόσκεινται απέναντι σε ουσίες που καθημερινά οδηγούν στο θάνατο χιλιάδες συμπολιτών τους.

19

Λάθη και προτάσεις / Γραμματοσειρά στο forum

« στις: 26/03/06, 23:00 »

Έχω την αίσθηση πως από Verdana το γυρίσαμε σε Tahoma...σε 1024x768 που δουλεύω, τα γράμματα πλέον φαίνονται αρκετά πιο μικρά σε βαθμό σχετικά ενοχλητικό και κουραστικό. Δεν ξέρω αν είναι μονάχα προσωπική διαπίστωση ή όλοι το βιώνουν ανάλογα. Δοκίμασα Opera, Firefox και IE, αλλά δεν ήταν ζήτημα browser.

20

Λάθη και προτάσεις / Avatars, κανόνες, διαδικτυακές ανισότητες κοκ

« στις: 05/01/06, 22:00 »

Τελευταία παρατηρώ μια αιφνίδια αύξηση της χρήσης animated avatars που υπερβαίνουν τα 60-100Kb...προφανώς η τάση προς το DSL μας έχει οδηγήσει να ξεχνάμε πως υπάρχουν ακόμα ταλαίπωροι και φτωχοί πλην τίμιοι Έλληνες που την παλεύουν με το πάλαι ποτέ ένδοξο 56αράκι. Δε λέω...καλό είναι να προχωράει το πράγμα, αλλά παράλληλα να γίνεται με σεβασμό και προς εκείνους που ακόμα δεν είχα τη δυνατότητα να εναρμονισθούν με την ακριβή (ακόμα) τεχνολογία.

Τι ακριβώς λοιπόν ισχύει ως κανόνας από το Kithara στο ζήτημα avatars, φωτογραφίες κοκ? Ποια είναι τα όρια (αν υπάρχουν) ή ποια θα πρέπει να είναι ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή και οι μεν να κάνουν το αισθητικό τους καπρίτσιο και οι δε να μη χρειάζεται να κατασπαταλούν περιττό bandwidth?

21

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Γραμμικοί Άλφα - Χρονοδίνη

« στις: 25/12/05, 02:54 »

Ομολογώ πως δεν τους γνώριζα...και για να είμαι κι απόλυτα ειλικρινής, πιθανότατα να μην τους αγόραζα και ποτέ αν τους έβλεπα σε ένα δισκοπωλείο. Διατηρώ ακόμα τη σχετικά αφελή εκείνη πεποίθηση πως ένα εξώφυλλο μπορεί να λέει πολλά για το περιεχόμενο...μπορεί και όχι όμως. Και στη δεύτερη αυτή περίπτωση εντάσσονται οι Γραμμικοί Άλφα, μια και από τα δείγματα που άκουσα, μοιάζουν πολύ πιο ενδιαφέροντες από όσο τους ανέμενα. Επειδή όμως δεν έχω ακούσει ολοκληρωμένη τη δουλειά τους, παραθέτω ορισμένα review:

Από το καινούριο Sonik (υπάρχει στα περίπτερα φυσικά και ενδείκνυται)...review Χρήστος Κισατζεκιάν:

Porcupine Tree "made In Greece" ...είναι αλήθεια, και αυτό τους τιμά υπέρ του δέοντος (σημ. schizm "προσπερνάμε τη λάθος έκφραση"). Από το εισαγωγικό κι όλας Track του debut album των πέντε σύντεκνων από το Ηράκλειο Κρήτης, κάθε γνήσιος οπαδός της αστείρευτης ευαισθησίας του Steve Wilson και των εκλεκτών συνεργατών του, αναγνωρίζει το κοινό όραμα των συμπατριωτών μας με τους Βρετανούς art rockers. Η rhythm section μεγαλουργεί και εδώ, στηρίζοντας τα επικολυρικά ξεσπάσματα της ηλεκτρικής κιθάρας που επιπλέουν σε θάλασσες ονειρικές, πάνω σε άσπρα και μαύρα πλήκτρα.

Η δουλειά τους εμπνέει σεβασμό επιδεικνύοντας προσοχή στη λεπτομέρεια. Συνθέσεις, στίχοι (της Άννας Οικονόμου) και ενορχήστρωση, όλα τους αποπνέουν χρώμα ελληνικό, ιδιαίτερο. Έτσι το έργο αυτό στέκει περήφανα δίπλα σε μνημειώδη έργα όπως π.χ. το Σε Άλλους Κόσμους του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη & Της Λερναίας Ύδρας, μα και τις πιο σύγχρονες δουλειές των αγγλόφωνων Will-o-The Wisp. Με την ευκαιρία δε της αναφοράς των δεύτερων, να σημειωθεί πως εξίσου ξεχωριστή είναι και η μορφολογία του digi-pack της Χρονοδίνης."


Official Site <- περιλαμβάνει και 3 clips του ενός λεπτού από 3 (προφανώς) κομμάτια για να τους τσεκάρετε. Μοναδική μου ένσταση, με βάση τα όσα άκουσα πάντα, τα φωνητικά που θα προτιμούσα προσωπικά κάτι πιο στιβαρό ως φωνή ή πιο αιθέριο (ενδεχομένως και γυναικεία ).

22

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / 2 By Bukowski - Yzordderrex

« στις: 19/11/05, 01:12 »

Επειδή αρκετό κουτόχορτο τρώμε από πλeιάδα αοιδών που μιλάνε για διεθνή καριέρα και ευτυχώς έλληνες καλλιτέχνες δεν είναι μονάχα ο Νίκος Μίχας κι οι λοιποί ταλαίπωροι του FS, ας μάθουμε πως μια ελληνική μπάντα έχει τύχει προβολής κι αξιολόγησης από μεγάλα μουσικά site/ezine του εξωτερικού, όπως: Brainwashed, Laonard's Lair, DSO και Norman Records.

Παίζοντας μεταξύ post/avant rock, με συνθέσεις ως επί το πλείστον ορχηστρικές και με βάσεις την metal προϊστορία τους, οι 2 By Bukowski γυροφέρνουν στα χωράφια των Mogwai και GY!BE, δανειζόμενοι την ηχητική φόρμα που λανσάρησαν οι τελευταίοι με μακρόσυρτες συνθέσεις που κλιμακώνονται σταδιακά. Μερικά από τα πρώτα τους βήματα έγιναν μέσα από την δική μας Poeta Negra, στο site της οποίας μπορείτε να βρείτε και ηχητικά αποσπάσματα. Τώρα μέσα από ένα διεθνές label, το Very Friendly Records της μαμάς Cargo, από το οποίο έχουν παρελάσει συγκροτήματα/καλλιτέχνες μεγάλης αξίας (Merzbow, Acid Mothers Temple, AMP, Thurston Moore (Sonic Youth), Jackie-O-m*th*rf**k*r κα) κυκλοφορούν το νέο τους δίσκο, ένα μικρό δείγμα του οποίου μπορείτε να ακούσετε μέσα από το επίσημο site τους.

Το καινούριο αυτό cd το πέτυχα μόλις σήμερα στο Metropolis (Πανεπιστημίου) με 14.70Ε και μολονότι δεν το πήρα (ελέω διαφορετικής μουσικής προτεραιότητας), σκοπεύω να το πράξω λίαν συντόμως.

Παραθέτω και δεσμούς σε ελληνικά review του MIC για τις 2 προηγούμενες δουλειές τους:

• What a long, strange journey this has been (2000)
• Drink from my bastard grail (2003)

...όπως και τη σχετική αναφορά στο δίσκο από την Cargo records. Παρατηρήστε πως τους αναφέρουν ως την ευρωπαϊκή απάντηση στους GY!BE κι όχι ως την ελληνική.

23

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Από 'Δω Και Πάνω

« στις: 22/10/05, 14:21 »

"Aπό 'Δω και Πάνω λέγεται η νέα δισκογραφική δουλειά του Γιάννη Αγγελάκα, η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει από την All Together Now. Δύο δισκογραφικές δουλειές σε ένα τόσο μικρό διάστημα; Ακούγοντας το νέο του άλμπουμ, ένα πολυμορφικό χαρμάνι με rock, μπαλλάντες, blues, ρεμπέτικα, μουσικές του κόσμου, από συνολικά 15 μουσικούς, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό project σε σχέση με τις Ανάσες των Λύκων."

Τα παραπάνω προέρχονται μάλλον από δελτίο τύπου και μπορούν να βρεθούν μαζί με μια mini-συνέντευξη στο Avopolis. Το δίσκο δεν τον έχω πάρει στα χέρια μου για να έχω προσωπική άποψη, αλλά κυκλοφόρησε μόλις. Παραθέτω απλώς το tracklist, για όποιον ενδιαφέρεται:

CD 1
ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ
ΑΓΡΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗ
ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ
ΜΕΣΑ ΜΟΥ Ο ΑΕΡΑΣ ΠΟΥ ΦΥΣΑ
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ
Η ΑΓΑΠΗ ΟΡΜΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΑΙΡΕΤΙΚΟ
ΕΓΙΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΝΟΣ
ΠΑΕΙ
ΑΠΟ 'ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ
Ω! ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΟΥ ΟΥΤΟΠΙΑ

CD 2
ΜΕΣΑ ΜΟΥ Ο ΑΕΡΑΣ ΠΟΥ ΦΥΣΑ (απ' την Κρήτη) (Μουσική ο Γιώργος Ξυλούρης - Ψαρογιώργης)
ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ (Dub mix - Σ.Λαζαρινός & Β.Μπαχαρίδης)
ΜΙΜΗΣ
Η ΑΓΑΠΗ ΟΡΜΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ (Dance mix - Ν.Βελιώτης)
ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ
ΑΓΡΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗ (Star noise mix - Χ.Χαρμπίλας)
ΚΡΗΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ 1
ΜΕΣΑ ΜΟΥ Ο ΑΕΡΑΣ ΠΟΥ ΦΥΣΑ (Techno mix - Ν.Σαδίκης)
Ο ΝΑΥΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΑΒΙΔΙ
ΑΠΟ 'ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ (Duble mix - Γ.Χριστιανάκης & Τ.Καργιωτάκης)
ΚΡΗΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ 2 (Γιάννης - Τίτος - Φώτης - Λάμπρος - Ναύτης)
ΠΑΕΙ (π-mix - Dani Joss)

24

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Charles Atlas - To The Dust... (δωρεάν!)

« στις: 09/09/05, 02:21 »

Παραθέτω μια μικρή σχετικά αναφορά στους Charles Atlas και το τελευταίο τους εκπόνημα "To The Dust: From Man You Came And To Man You Shall Return", ένα εξαιρετικό άλμπουμ που φλερτάρει τόσο με την ambient και το instrumental νωχελικό post-rock, όσο και με τις κλασικότροπες αισθητικές των Rachel's...

"Charles Atlas are back with 'To The Dust...', the new album which is the follow up to the 'Worsted Weight' album which was also released on ochre. In leading us magazine magnet in their review of 2002, the album was included in the list of hidden treasures, as one of the 10 great albums buried in 2002. 'To the dust from man you came and to man you shall return' is the fifth album from this San Franciscan outfit and is once more beautifully recorded. If you loved the last two Charles Atlas albums 'Worsted Weight' (Ochre) and 'Felt Cover' (Static Caravan) then this album will not disappoint.

'Worsted Weight' received great reviews in Magnet 'stalk it, before it stalks you!', alternative press stated the album was a mixture of Jessica Baliff meets Harold Budd / Brian Eno, in nme the rave review stated 'the beautifully crafted sparse guitar forms aren't a million miles away from Piano Magic, Cul De Sac or Papa M, they weave a soporific meltdown through 'Elysium' and 'Antiphon'. Lovely stuff. Make sure you have nothing planned when listening to this because once the play button is hit you won't be getting up again,' 8/10. The album was selected as one of the albums of the year in italian magazine 'blow up' whilst the Sunday Times suggested you file alongside Eno's "Music For Airports", Piano Magic and Labradford and gave it 3 out of 3 whilst the Wire stated they would not want to judge the outcome of who would win on points if Charles Atlas clashed with Susumu Yokota!"

Το σημαντικότερο...μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το official site του συγκροτήματος ολόκληρο και μάλιστα με ένα έξτρα κομμάτι που κανονικά δεν συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ. Κι όλα αυτά στα 192Kbps για να μην υπάρχουν και πολλά παράπονα για την ποιότητα.

25

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Abbie Gale - Family Life (Greek Indie Band)

« στις: 10/07/05, 04:01 »

Μόλις κυκλοφόρησε κι αν σας άρεσε το στυλάκι των πρώιμων Raining Pleasure κι ονόματα όπως Sarah Records, Field Mice, Go Betweens, Mazzy Star κι η αθάνατη ρομαντική ποπ (που, παρακαλώ, να μην συγχέεται με εύπεπτες ή παρωχημένες έννοιες) θα το λατρέψετε. Άλλη μια κυκλοφορία που αξίζει να ακουστεί στο εξωτερικό. Προσθέτω τα review των Avopolis & MIC:

Avopolis - Γιάννης Σαμούρκας

Χρόνια τώρα το εγχώριο μουσικό δημοσιογραφικό σινάφι νοσηλεύεται με βαριά κατάγματα από την προσπάθεια, όσων το εκπροσωπούμε, να βρούμε το νέο ελληνικό αγγλόφωνο καλλιτέχνη-συγκρότημα και να το ανάγουμε σε αριστούργημα ευρωπαϊκών, τουλάχιστον, προδιαγραφών.

Χάριν λοιπόν της (διόλου κατακριτέας) υποστήριξης απέναντι στην ελληνική indie μουσική σκηνή (με απώτερο σκοπό την εξέλιξη της) είναι λίγες οι φορές που ο ενθουσιασμός συμβαδίζει με την αντικειμενική αξία της κυκλοφορίας.

Ο λόγος τώρα για τους Abbie Gale, που μερικώς εντάσσονται στον ευρύτερο κύκλο των Πατρινών (και εκ των ελαχίστων προαναφερθέντων περιπτώσεων) Raining Pleasure. Η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά παρουσιάζεται μέσα από το Family Life.

Απλές και άμμεσες ποπ μελωδίες με οδηγό την ακουστική κιθάρα, τις περισσότερες φορές και συνοδοιπόρο τα φωνητικά της Elvira, όπου σε στιγμές θυμίζει μια σύζευξη της Paula Frazer με την Kristin Hersh (μιας και δεν μπορώ να διαλέξω μία από τις δύο ως σημείο αναφοράς). Ο Salvatore γράφει τη μουσική και τους στίχους, ενώ μοιράζεται τις κιθάρες μαζί με τον Pedal. Ο Kermit κρατάει το μπάσο και ο Achilles κάθεται στα drums.

Στις δέκα συνθέσεις που γεμίζουν το cd επικρατεί η μελαγχολία (λανθασμένη επιλογή να το κυκλοφορήσουν μέσα στο καλοκαίρι) αν και δεν λείπουν και οι φωτεινότερες στιγμές όπως “Mom” και “Say the words”. Ο δίσκος ανοίγει με τον πιο αισιόδοξο τρόπο, για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, με το γλυκόπικρο “Letters (family life)” και τα φωνητικά να εξασφαλίζουν τη απαραίτητη προσοχή μου πάνω τους. Πολύ ωραία τα πλήκτρα στο “Secrets” καθώς και στο “Harmonica”. Εξαιρετικο το “The End Song” που μαζί με το “P.S.” είναι το κομμάτια που μου καρφώθηκαν αμέσως στο μυαλό. Ίσως λόγο του ήχου τους, να τους ταίριαζαν πιο εγκαφαλικοί έως και πιο δυνόητοι στίχοι, για να ενισχύσουν έτσι την ήδη καλή ατμόσφαιρα που δημιουργούν.

Μια χαρά λοιπόν είναι τα “παιδιά από την Πάτρα” και πολύ ευχάριστα ακούγεται το σχεδόν lo-fi-pop εγχείρημα τους. Να πω τώρα πόσο άνετα θα έμπαινε στα ευρωπαϊκά σαλόνια αυτός ο δίσκος; Αυτό αποφασίστε το εσείς κατόπιν ακροάσεως και διαλέξτε αν θα το βάλετε στο ράφι με τα ελληνικά ή με τα “ξένα”.

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ