Οι Πήγασοι

[Νεφελοβάτης]

«Φαντασία και πραγματικότητα, τόποι από του ονείρου της γωνιές, φερμένοι σε έναν τόπο που τα όνειρα εκτός νόμου θεωρεί…»
 
   
Οι Πήγασοι τσακίζουν τα φτερά τους,
Σε πετρωμένα σύννεφα χτυπώντας του καιρού,
Καθώς αναζητούν τα μονοπάτια,
Που θα τους πήγαιναν στην άκρη τ’ ουρανού..

Στη θάλασσα καράβι ταξιδεύει,
Ευχές και όνειρα παιδιών που κουβαλά,
Μα το σκαρί το κύμα παρασέρνει,
Μέσα σε σπήλαια ανήλιαγα το ‘πα,

Και συ ακόμα αρμενίζοντας προσμένεις,
Την κορυφή μες την ομίχλη να φανεί,
Μα οι δικές σου οι ελπίδες πια χαθήκαν,
Και ο Ποσειδώνας στο βυθό του σε καλεί,

Θολά νερά θα σε κοιμίζουνε αιώνια,
Σαν τα φταιξίματα που σου ‘δωσαν να πιεις,
Στεφάνι απ’ αχινούς σα μια κορώνα,
Μ’ αγκάθια από πρέπει θα φορείς,

Θυσία έγινες για αλλωνών τα θέλω,
Λασπόνερα και βούρκο στην καρδιά,
Σου ‘δωσε απλόχερα η μοίρα σου να έχεις,
Από την πρώτη μητρική την αγκαλιά,

Γάλα από τσίγκινο δοχείο μου ‘χαν δώσει,
Σκόνη σαν τον πηλό που ‘μαι και ‘γω,
Παιδί της θύελλας και του βοριά για πάντα,
Στο μάτι του τυφώνα προχωρώ,

Και ναι κοπάζει κι ο καιρός τα καλοκαίρια,
Μα ο ήλιος δε ζεσταίνει την καρδιά,
Μόνο θλιμμένα μου γελά και μου θυμίζει,
Πως φεύγει ο χρόνος μου και πίσω δε γυρνά,

Σκόνη σε έρημο φτιαγμένη από τέφρα,
Χωριό προγόνων μου καμένο από καιρό,
Ένα τραγούδι μοιρολόι στον αγέρα,
Για όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να δω…

Κι η λεμονιά ακόμα με προσμένει,
Σε κήπο που είν' βγαλμένος απ’ αλλού,
Σπέρμα αγάπης από κείνη που αντέχει,
Κόντρα στο πείσμα τ’ άγριου καιρού..    

[Νεφελοβάτης]

Γραμμένο στο κινητό αρχικά.. Έμπνευση της στιγμής, από μια εικόνα, σε μια έντονα φορτισμένη στιγμή..

Άργησα να το αναρτήσω, μα κάλιο αργά που λένε.. Ας είναι καλά οι άσκοπες εν πολλοίς υποχρεώσεις..

Καλό ξημέρωμα να ‘χουμε…

[mantinada]

Επιτέλους!!!
Άντε βρε χαρά μου και το περίμενα πως και πως 

Εσύ μου το ενέπνευσες,
δικό σου λοιπόν...

Κι επειδή ξέρω πως θα "κλωτσήσεις" με το "δικό σου",
δικό μας 

"Μέσα στην τσιμεντούπολη
προσμένει ακόμα ο Κήπος
δύο Καρδιές να ενωθούν
κι ένας να γίνει ο Χτύπος...

Βασιλικός και Γιασεμί,
μια Λεμονιά παρ' έκει,
ψίθυροι μέσα στη βουή
κι η Μοναξιά που στέκει...

Μαραζωμένα μοιάζουνε,
αργοπεθαίνουν τώρα,
γιατί αργεί να ξαναρθεί
τσ' αντάμωσης η Ώρα...

Δύσκολοι είναι οι καιροί
κι ο Θάνατος προσμένει,
μα σαν μιλήσει ο Έρωτας
ως κι ο Θεός σωπαίνει...

Αντέχει Φως μου η Ψυχή
της Μοίρας τη μανία
κι ας ζει καιρό, πολύ καιρό,
μέσα στην Αγωνία...

Είναι που Όνειρα βαστά
σφιχτά από το χέρι
προσμένοντάς τη τη Στιγμή
κοντά που θα σε Σε φέρει...

Κι ας τσάκισαν οι Πήγασοι
φτερά σε τοίχους πάνω,
έχω Ελπίδα ζωντανή
πληγές Σου για να γιάνω...

Μη Μου αργείς άλλο λοιπόν,
τα μάτια κλείσε τώρα,
ξανά για ν' ανταμώσουμε
στου Ονείρου μας τη χώρα...

Εκεί που όλοι θα γελούν
κι Ευτυχισμένοι θα 'ναι
κι οι Πήγασοι πολύ ψηλά
για πάντα θα πετάνε..."

Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' εσένα που κάνεις τον Κήπο μας ν' ανθίζει...

Σ' εσένα που όσα συννεφα κι αν έχει ο Ουρανός της ξαστεριάς τη δύναμη του δίνεις...

Σ' εσένα που όσο άγρια κι αν είναι της Θάλασσας τα κύματα μπορείς απλά, πολύ απλά, να τη γαληνεύεις και πάλι...

Κι η "λεμονιά" ακόμα σε προσμένει...

Να είσαι καλά Ουρανέ μου,
καλό μας ξημέρωμα!

[kuiper]

Ο ουρανός... και η θάλασσα...
Στα όνειρα σας, για την αγάπη σας.
Οι στίχοι σας χαϊδεύουν το ουράνιο τόξο αυτής της σελίδας.
Σας καμαρώνω. 

[Neikos]

μπραβο βρε παιδια!!! τρομερο διδυμο!!