δεύτερη εφηβεία

[androula]

ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΣΤΕΝΟ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ.
ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΣΕΝΑ…
ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΦΥΣΗ!
 
ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΠΙΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΓΟΝΑΤΑ
ΑΓΓΙΖΑ ΜΕ ΤΡΟΜΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ
ΨΗΛΑΦΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΕΝΑ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ!
ΚΑΙ ΣΑΝ Η ΩΡΑ ΠΕΡΝΟΥΣΕ
Ο ΑΝΑΙΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑΤΟΣ ΜΟΥ ΠΟΝΟΣ
ΓΙΝΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ
ΠΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΑΝΤΗΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΦΤΙΑ ΤΩΝ ΠΛΗΓΩΝ ΜΟΥ
ΓΙΝΟΤΑΝ ΦΙΓΟΥΡΑ ΜΠΟΕΜΙΚΗ.
 
ΠΟΣΟ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΠΟΝΟΥΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ,
ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ…ΤΟΣΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ.
 
ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΟΙΚΕΙΟΣ
ΤΟΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΥΡΙΕΥΣΕΙ.
ΠΟΣΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΛΑΖΩΝΙΑ
ΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΠΑΛΕΨΕΙ.
ΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΔΡΑΚΟ!
ΛΥΓΙΣΜΕΝΗ ΠΙΑ ΣΑΝ ΤΩΡΑ ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΜΑΙ
ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΩ: <<ΦΥΓΕ! ΦΥΓΕ! ΦΥΓΕ!... ΦΥΓΕ!>>
ΜΕ ΣΠΑΘΙΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΑΠ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΑΣΠΙΔΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΜΕ ΛΙΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΕΝΑΟ ΤΑΝΓΚΟ.
 
ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΗ ΠΙΑ…
ΣΑΝ ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ ΣΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΥΣΙΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ, ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΟΝΟ.
ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΑ ΔΙΚΤΥΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ,
ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑΧΑ ΠΙΑΣΩ ΤΟ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΟΥ.
ΜΕ ΥΦΑΣΜΑ ΚΟΝΤΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΚΑΙΡΙΣΜΕΝΟ,
ΣΑΝ ΤΑ ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΑ ΜΟΥ <<ΠΩΣ>> ΚΑΙ <<ΓΙΑΤΙ>>
ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΡΦΥΡΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ,
ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ.
 
ΠΟΣΟ ΘΑ ΘΕΛΑ…
ΠΟΣΟ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΒΟΥΤΗΞΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΑΠΛΩΣΩ ΠΑΝΤΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΙΑ ΗΔΟΝΗ!
ΠΟΣΟ ΘΑ ΤΟ ΘΕΛΑ
ΝΑ ΦΟΡΤΩΘΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΔΙΣΑΚΙ ΣΤΟΝ ΩΜΟ ΜΟΥ,
ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ…
ΔΙΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙ ΑΥΤΑ…
ΔΙΝΩ  ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ!!!

[Lo.Lee.Ta]

Έντονο,μάλλον βιωματικό, σχεδόν ειλικρινές. Σπάνιο κομμάτι στο Kithara.gr. Διαφωνώ βέβαια μαζί του, γιατί ζητά να πέσει στη θάλασσα δίχως να βραχεί. Μάλιστα κάποτε τα νερά ήταν καθαρά, τώρα έχουνε γεμίσει απόβλητα. Φύση μετέωρη. Κάθε προσγείωση στη λογική και ένας θάνατος.