Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου 2015 ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ
πανω στο τζαμι μου κυλαει μια σταγονα
δακρυ που εσταξε απ τα μάτια του χειμωνα
στης αστραπης το φως ωσαν διαμαντι μοιαζει
σαν πεφταστερι που στην θαλασσα βουλιαζει
πανω στο τζαμι που η σιωπη φωνη γυρευει
ειναι η μορφη σου μια νεραιδα που χορευει
μία βροντη καλενει την βροχη να πεσει
φευγει η νεραιδα και ο χορος μενει στη μεση
πανω στο τζαμι η βροχη με βιά χτυπαει
βρηκε η σιωπη μου την φωνη και με ρωταει
πες μου γιατι ποτε το τζαμι δεν ανοιγεις?
τι σε κραταει μα δεν θες να του ξεφυγεις?
πανω στο τζαμι η βροχη εχει στεγνωσει
εχω απο ωρα στο κρεβατι μου ξαπλωσει
καπου εκει εξω την νεραιδα ακουω να κλαιει
το μυστικο μας στην σιωπη μου να το λεει
πανω στο τζαμι τωρα μονο η νυχτα τρεχει
περα στην ακρη του πελαγου η μπορα βρεχει
εγειναν ονειρο η σιωπη και η νεραιδα
που μοναχος μου ονειρευομαι τα βραδια
Α.Π.