Το Στέκι των Κιθαρωδών
Περι μουσικής => Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: kain στις 02/11/06, 22:22
-
Η νέα δισκογραφική δουλειά του συνθέτη αποτελεί την ηχοτροχιά της ομώνυμης μουσικοχορευτικής ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που σήμερα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους (μια πρώτη κριτική εδώ (http://www.cine.gr/film.asp?id=707259&page=4&session-id=095c688e20f6216505fda669a101d2a1)).
Στους στίχους συναντάμε και 3 τραγούδια σε ποίηση Γιώργου Μακρή (1,4) και Μυρτιώτισσας (3).
Συμμετέχουν ερμηνεύοντας οι: Ερωφίλη, Ρίτα Αντωνοπούλου, Νατάσσα Μποφίλιου, Βικτωρία Ταγκούλη, Νίκος Κουρουπάκης και ο ίδιος ο συνθέτης.
01. Εραστές
02. Φεγγάρια
03. Μυρτιώτισσα
04. Τα Κόκκινα Σκουλαρίκια
05. Πετάω
06. Τέτοια Μέρα
07. Βόλτα
08. Εραστές (demo)
09. Βιολοντσέλο (ορχηστρικό)
10. Τα Έγχορδα Των Φεγγαριών (ορχηστρικό)
Για ολοκληρωμένες πληροφορίες, πάντα διαθέσιμη η γνωστή μέθοδος.
-
Τωρα πως δηλαδη, εγω, ναμαι αντικειμενικος!!
Απο τη μια ενας Κραουνακης πολυ φρεσκος και πολυ φευγατος και στιχουργικα κι οχι μονο μουσικα.
Απο την αλλη ομως υπαρχουν κατι φωναρες μες στο σαουντρακ υπαρχει η Ριτα Αντωνοπουλου που ερμηνευει την "βολτα", τρομαζω/τα ονειρα πειραζω/τρομαζω για να ειμαι ειλικρινης/ αλλα και η υπεροχη Νατασσα Μποφίλιου στο "τετοια μερα" ..μια τετοια μερα/ να μη τελειωσει ποτε...το φουστανι μου θα σκισω/θα ματωσω , θα μεθυσω/αχ, για σενα ομορφια...., υπαρχει και η Ερωφιλη απο το Τριφωνο.
Δεν ειμαι αντικειμενικος, το ξερω, αλλα ο Κραουνακης εχω την αισθηση οτι εκανε ενα βημα, ειχα χρονια να φχαριστηθω δουλεια του, και να σκεφτεις την ταινια δεν την ειδα ακομη και σιγουρα παρ ολο που ο δισκος στεκεται και απο μονος του, δεν πρεπει να ξεχναμε οτι ειναι μια μουσικη και μια γενικοτερη δημιουργια "κατα παραγγελια" για την ταινια του Παναγιωτοπουλου. Θελω να δω πως δενει με την εικονα και τοτε θα επανελθω. :)
-
Δεν τρελάθηκα. Πολύ υπερβολή και ξεπερασμένη αισθητική. Απίστευτος συνθέτης. Καταπληκτικό παρελθόν. Ανούσιο παρόν. Αισιόδοξο μέλλον. Η αισθητική του πληγωμένου κοινωνικού ρατσισμού όμως συνεχίζει να κυριαρχεί στο ύφος του.
-
Για κοιτα με στα ματια λοιπον κι εξηγησου.....
Η αισθητική του πληγωμένου κοινωνικού ρατσισμού όμως συνεχίζει να κυριαρχεί στο ύφος του.
Τι θελετε να μας πειτε πριν μας δωσετε την χαριστικη, πριν βρεθουμε στο..πατωμα. Μπορεις να μας εξηγησεις γιατι διαφορετικα θα αρχισω να σου μιλω για το μπλαζε υφος του Παπαδακη και του Μηλατου και του Ζηλου και ισως να ριξω προς εντυπωσιασμο και κανα Γεωργουσοπουλο και ολους μα ολους κρΙτικους (με Γιωτα κεφαλαιο) ξερεις εσυ απο αυτους που πληρωνονται για να μας κατευθυνουν με γενικες και ακαταλαβιστικες αρλουμπες.
Επειδη με τις εννοιες εχω μια ψυχωση ποιος ειναι ο πληγωμενος κοινωνικος ρατσισμος και μαλιστα του Κραουνακη. Μηπως βρε Πατωμα τα μηντια των ημερων και οι δηλωσεις των διαφορων περι ρατσισμου σε ποδηγετουν ως τα επεκεινα του κοσμου ετουτου?
Γιατι διαφορετικα θα πω πως φασκεις και αντιφασκεις για δες εδω (μπορει να φταιει και το προχωρημενο της ωρας)
Δεν τρελάθηκα. Πολύ υπερβολή και ξεπερασμένη αισθητική. Απίστευτος συνθέτης. Καταπληκτικό παρελθόν. Ανούσιο παρόν. Αισιόδοξο μέλλον.
Μηπως μετα απο τοση αρνηση πρωινιατικα ηθελες να γραψεις αντι για τη λεξη αισιοδοξο , μια καποια αλλη πιο συμβατη με τα πρωθυστερα? Ενα αβεβαιο ας πουμε, ενα ανυπαρκτο, ενα αμφιβολο? Γιατι αραγε μια τοσο κατα τη γνωμη σας φθινουσα πορεια να μας επικυρωνει ενα αισιοδοξο μελλον και μαλιστα χωρις μια επιφυλαξη χωρις ενα ερωτηματικο!!!!
Αλλα να σου πω οτι συμφωνουμε θα γελασεις κι ομως συμφωνουμε.
Ο Κραουνακης χρονια εχει να μας δωσει κατι καλο. Και κυριως ουτε εγω ειπα πως τρελαθηκα. Με τις φωναρες των κοριτσιων ενθουσιαστηκα και την ερμηνεια του Κουρουπακη. Μεσα στην δισκογραφικη ενδεια ομως πρεπει να παραδεχτουμε οτι ο Κραουνακης εστω και κατα παραγγελια, γραφει μουσικη, γραφει στιχους με ενα αερα διαφορετικο και ατενιζει αισιοδοξα το μελλον. Τωρα ναι συμφωνω με την λεξη που παρα την απογοητευση σου την βρηκες. Ναι ειναι αισιοδοξο το μελλον απο σημερα(προχθες) που προστεθηκε στην ελληνικη δισκογραφια το Πεθαινοντας στην Αθηνα και ο Κραουνακης φωναξε πολυ δυνατα οτι οπως κι εσυ παραδεχεσαι.. Εχει Αισιοδοξο Μελλον.
Τωρα που συμφωνησαμε χαιρομαι διπλά.
-
Για κοιτα με στα ματια λοιπον κι εξηγησου.....
Η αισθητική του πληγωμένου κοινωνικού ρατσισμού όμως συνεχίζει να κυριαρχεί στο ύφος του.
Τι θελετε να μας πειτε πριν μας δωσετε την χαριστικη, πριν βρεθουμε στο..πατωμα. Μπορεις να μας εξηγησεις γιατι διαφορετικα θα αρχισω να σου μιλω για το μπλαζε υφος του Παπαδακη και του Μηλατου και του Ζηλου και ισως να ριξω προς εντυπωσιασμο και κανα Γεωργουσοπουλο και ολους μα ολους κρΙτικους (με Γιωτα κεφαλαιο) ξερεις εσυ απο αυτους που πληρωνονται για να μας κατευθυνουν με γενικες και ακαταλαβιστικες αρλουμπες.
Επειδη με τις εννοιες εχω μια ψυχωση ποιος ειναι ο πληγωμενος κοινωνικος ρατσισμος και μαλιστα του Κραουνακη. Μηπως βρε Πατωμα τα μηντια των ημερων και οι δηλωσεις των διαφορων περι ρατσισμου σε ποδηγετουν ως τα επεκεινα του κοσμου ετουτου?
Γιατι διαφορετικα θα πω πως φασκεις και αντιφασκεις για δες εδω (μπορει να φταιει και το προχωρημενο της ωρας)
Δεν τρελάθηκα. Πολύ υπερβολή και ξεπερασμένη αισθητική. Απίστευτος συνθέτης. Καταπληκτικό παρελθόν. Ανούσιο παρόν. Αισιόδοξο μέλλον.
Μηπως μετα απο τοση αρνηση πρωινιατικα ηθελες να γραψεις αντι για τη λεξη αισιοδοξο , μια καποια αλλη πιο συμβατη με τα πρωθυστερα? Ενα αβεβαιο ας πουμε, ενα ανυπαρκτο, ενα αμφιβολο? Γιατι αραγε μια τοσο κατα τη γνωμη σας φθινουσα πορεια να μας επικυρωνει ενα αισιοδοξο μελλον και μαλιστα χωρις μια επιφυλαξη χωρις ενα ερωτηματικο!!!!
Αλλα να σου πω οτι συμφωνουμε θα γελασεις κι ομως συμφωνουμε.
Ο Κραουνακης χρονια εχει να μας δωσει κατι καλο. Και κυριως ουτε εγω ειπα πως τρελαθηκα. Με τις φωναρες των κοριτσιων ενθουσιαστηκα και την ερμηνεια του Κουρουπακη. Μεσα στην δισκογραφικη ενδεια ομως πρεπει να παραδεχτουμε οτι ο Κραουνακης εστω και κατα παραγγελια, γραφει μουσικη, γραφει στιχους με ενα αερα διαφορετικο και ατενιζει αισιοδοξα το μελλον. Τωρα ναι συμφωνω με την λεξη που παρα την απογοητευση σου την βρηκες. Ναι ειναι αισιοδοξο το μελλον απο σημερα(προχθες) που προστεθηκε στην ελληνικη δισκογραφια το Πεθαινοντας στην Αθηνα και ο Κραουνακης φωναξε πολυ δυνατα οτι οπως κι εσυ παραδεχεσαι.. Εχει Αισιοδοξο Μελλον.
Τωρα που συμφωνησαμε χαιρομαι διπλά.
Φίλε mymood μετά την νυχτερινή έμπνευση νύσταξα και την έπεσα και μόλις τώρα είδα τα μηνύματά σου. Ο καθένας όπως είπαμε έχει τις απόψεις του. Με την έννοια του κοινωνικού ρατσισμού ξεκάθαρα δηλώνω πως όταν έχεις μια ιδιαιτερότητα σε οποιονδήποτε τομέα ή έστω είσαι διαφορετικός από αυτό που το κοινωνικό καθεστώς έχει συνηθίσει και αποδέχεται ως φυσιολογικό, δέχεσαι και τον αντίστοιχο ρατσισμό στην υπέροχη αυτή χώρα. Αυτό μακροπρόθεσμα καθρεφτίζεται και στη δουλειά σου και πολλές φορές σε οδηγεί σε υπερβολές άμυνας όπως και στην περίπτωση του Κραουνάκη.
Επίσης σαφώς δεν θα λάμβανα σοβαρά οποιοδήποτε μπλαζέ ύφος και ιδιαίτερα όταν αυτό προέρχεται από τις πιο υποκριτικές προσωπικότητες της (επι)κριτικής δημοσιογραφίας που ανέφερες πιο πάνω για να συμπληρώσω σε αυτούς και το Γιάννη Νένε και το Νίκο Μωραΐτη αλλά και πολλούς άλλους. Άλλωστε πως θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάποιους τυχαίους που μάθαμε τα ονόματά τους λόγω της βαναυσότητας με την οποία διαχειρίζονται τον δημόσιο χώρο που τους παραχωρήθηκε λόγω της ύπαρξης της καλλιτεχνικής δημιουργίας την οποία κατακρεουργούν με την πρώτη ευκαιρία; Με πιο απλά λόγια, πως να πάρω σοβαρά κάποιους που φτύνουν εκεί που τρώνε;;;
Όσο γαι το "αισιόδοξο" έγραψα απολύτως εν γνώση μου αυτό που πιστεύω. Έχω κατατάξει κάποιους ανθρώπους στο φάσμα των μεγάλων. Και τραγουδιστές και δημιουργούς. Ο Κραουνάκης έχει αποδείξει πως είναι μεγάλος δημιουργός και δεν με απογοητεύει που ούτε στο πρόσφατο παρελθόν με εξαίρεση ένα τραγούδι, ούτε και τώρα μου έδωσε κάτι αντίστοιχο της αξίας του. Όμως στο βωμό του καλλιτεχνικού μεγέθους του έχω την αισιοδοξία να περιμένω όσο αυτό κι αν χρειαστεί. Πιστεύω ότι με τον Κραουνάκη αυτό θα συμβεί όταν νοιώσει απόλυτα ασφαλής με αυτό που είναι... Και αυτό το πιστεύω για αρκετό κόσμο. Δημιουργούς και τραγουδιστές. Θεωρώ πως έχουμε πολύ σημαντικές προσωπικότητες που απλά λόγω εποχής είναι σε καταναγκαστικό δημιουργικό λήθαργο. Όμως έτσι είναι. Η ζωή κάνει κύκλους όπως και η μουσική αντίστοιχα. Περιμένω υπομονετικά...
-
Αρα Πατωμα, εννοεις την πληγωμενη αισθητικη εξ αιτιας του κοινωνικου ρατσισμου και οχι την αισθητικη του πληγωμενου κοινωνικου ρατσισμου :) ή πιο ακομψα ακομη την αισθητικη του πληγωμενου εκ του κοινωνικου ρατσισμου.
Αν και δεν συμφωνω καθολου με καμια απο τις παραπανω εννοιες παρα μοναχα οτι τελικα υπαρχει αισθητικη και αυτη ειναι η αισθητικη του Κραουνακη, σε ξαναχαιρετω και ξανακουω τη φωνη της Ριτας Αντωνοπουλου σε στιχους και μουσικη Κραουνακη απο το Πεθαινοντας στην Αθηνα να φωναζει ....τρομαζω /τα ονειρα πειραζω/τρομαζω/ για ναμαι ειλικρινης,/ φωναζω /νομιζω πως του μοιαζω,/ φωναζω/ μα ειναι διαφανης... :) :)
-
Έχεις δίκιο. Κακή διατύπωση. Και ως απάντηση για το δίσκο έναν εξαιρετικό στίχο που άκουσα να διαβάζουν στον Δίεση. "Και τα τραγούδια της δεκάρας έχουν κι εκείνα μια ψυχή... ;D"
-
Ξεκινώ λέγοντας πως την ταινία δεν την έχω δει, αλλά μια και (αυτο)χαρακτηρίζεται μουσικοχορευτική, περίμενα το soundtrack να περιέχει και κανά δυο τραγούδια τουλάχιστον δυο τόνους πιο αλέγκρο (δεδομένου και του συγκεκριμένου συνθέτη).
Αντ' αυτού κυριαρχεί ο λυρισμός σε μια γενικότερα ...εσχατολογική ατμόσφαιρα, περασμένος όμως από το ιδιαίτερο χωνευτήρι του δημιουργού, ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος στη μ.Σ εποχή του, με όλα τα θετικά και αρνητικά που συνεπάγονται - μεταξύ των οποίων οι "φωναχτές" ερμηνείες σε ορισμένα τραγούδια, όπως εκείνη της, κατά τ' άλλα, φωνητικά αξιόλογης Ρ. Αντωνοπούλου, μια και εδώ δεν πρόκειται για παράσταση της Σπείρας, αλλά για κυκλοφορία που προορίζεται για την κύρια αγορά του τραγουδιού.
Θα συμφωνήσω πως τα τελευταία χρόνια τα ενδιαφέροντα πράγματα από τον συνθέτη προκύπτουν στις "κατα παραγγελία" δουλειές (διότι το Ισόβια παραήταν ...μεγάλη ποινή για τους δημιουργούς του). Εξάλλου ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που κλασικοποιήθηκαν σχεδόν αστραπιαία -και αναπάντεχα, διότι τί ήταν, τραγούδι ενός soundtrack, με "δανεικό" τίτλο και την επιλογή μιας εντελώς outsider ερμηνεύτριας- τα τελευταία χρόνια, είναι δικό του και γραμμένο για τις ανάγκες μιας ταινίας. Τα δε ορχηστρικά, έπειτα απο 7 συνεχόμενα τραγούδια, μοιάζουν κομμάτι μετέωρα και στριμωγμένα στο τέλος του δίσκου - ίσως στην ταινία να έχουν λειτουργική θέση.
Το στιχουργικό μέρος στέκεται επίσης σε αξιόλογο επίπεδο, να σημειώσουμε και την επιλογή να μελοποιηθούν ποιήματα, με ενδιαφέροντα αποτελέσματα κυρίως στους Εραστές και, κατά δεύτερο λόγο, στη Μυρτιώτισσα (ο αυθεντικός τίτλος του τελευταίου είναι Έρωτας τάχα... και είναι από τη συλλογή Τα Δώρα Της Αγάπης της ποιήτριας).
Όπως και να'χει, το δυνατότερο χαρτί του Στ. Κραουνάκη συνεχίζω να πιστεύω πως είναι η δυνατότητά του να αποκομίζει από τους ερμηνευτές του τον καλύτερο εαυτό τους. Και εδώ, για άλλη μια φορά, αυτή του η ικανότητα επιβεβαιώνεται, συνυπολογίζοντας και τη συνεισφορά του φωνητικού χαρίσματος του καθενός από τους συμμετέχοντες.
-
Δεν διάβασα τα παραπάνω πόστ, διέκρινα με μια φευγαλέα ματιά καποιες διαφωνίες, και η όποια προδιάθεσή μου να δω 2-3 απόψεις προσέκρουσε θανάσιμα στο φαίνεσθαι αυτών.
Η δική μου προσωπική άποψη, χωρίς να έχω ξανακούσει ποτέ ολόκληρο δίσκο του Στ. Κραουνάκη, ήταν οτι ο δίσκος παρουσιάζει με εκπληκτική ενότητα θεματική, καλλιτεχνική και μουσική, αυτό που η ταινία απέτυχε -για μένα- να μεταδώσει. Το τέλος της εποχής των εραστών, όπως θέλει να λέει ο Παναγιωτόπουλος. Εν αντιθέσει με την ταινία, ο δίσκος, με ταξίδεψε. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να μουρμουρίζει το 'Πετάω', και η κινηματογραφική του δύναμη, πιστέυω πως είναι πολύ μεγάλη.
Με λίγα λόγια, τα τραγούδια αυτά, με αυτή τη σειρά, είναι ικανά όχι απλά να πλαισιώνουν εικόνα και συναισθήματα, αλλά να τα δημιουργούν.
-
Δεν διάβασα τα παραπάνω πόστ, διέκρινα με μια φευγαλέα ματιά καποιες διαφωνίες, και η όποια προδιάθεσή μου να δω 2-3 απόψεις προσέκρουσε θανάσιμα στο φαίνεσθαι αυτών.
Με λίγα λόγια, τα τραγούδια αυτά, με αυτή τη σειρά, είναι ικανά όχι απλά να πλαισιώνουν εικόνα και συναισθήματα, αλλά να τα δημιουργούν.
Μαλλον ηρθες φουριοζος και φτιαγμενος απο την κραουνακικη πανδαισια και δεν ..θελησες να μας διαβασεις. Συμφωνουμε γενικα και γι αυτο σιωπουμε φιλε . Γιατι αν δεν σιωπήσουμε πρεπει να μιλησουμε και για τα δηθεν του φαινεσθαι.
Εν αντιθέσει με την ταινία, ο δίσκος, με ταξίδεψε. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να μουρμουρίζει το 'Πετάω', και η κινηματογραφική του δύναμη, πιστέυω πως είναι πολύ μεγάλη.
Με λίγα λόγια, τα τραγούδια αυτά, με αυτή τη σειρά, είναι ικανά όχι απλά να πλαισιώνουν εικόνα και συναισθήματα, αλλά να τα δημιουργούν.
Και γιατι τραγουδας μονο το Πεταω? Κουρουπακικος? Εμεις εν αντιθεσει τραγουδαμε την Βολτα και τους Εραστες. Ας διαφωνησουμε και καπου. ;D
-
Εσένα φίλε mymood η ταινία πως σου φάνηκε?
-
Φίλε μου δυστυχως εγω ειμαι μουσικοφιλος δεν ειμαι σινεφιλ :P ;D Δεν την ειδα, περιμενω το βιντεο ;D
-
Επαναφέρω το θέμα για να κάτσω δίπλα στον mymood :)
Λοιπόν, διαφωνώ με τα περί κοινωνικού ρατσισμού.
Το ότι είναι gay ο άνθρωπος, ούτε το κρύβει, ούτε το καταπιέζει (θαρρώ).
Οι στίχοι δεν ξέρω να ναι (όλοι) δικοί του στα κομμάτια.
Την ταινία δεν την έχω δει, αλλά πιστεύω ότι ο Κραουνάκης έχοντας συνεργαστεί τόσο με τον Παναγιωτόπουλο, μπορεί να "γεννήσει" κομμάτια που να παντρεύονται με την εικόνα και την κινημηταγράφησή του δεύτερου. Και όπως σχολίασε και ο ίδιος ο Κραουνάκης επρόκειτο και για δύσκολη και επίπονη "γέννα".
Μιλάμε για κομματάρες, που θυμίζουν μια άλλη εποχήμ, ένα άλλο στυλ, και ό,τι κι αν μου λέτε για τα κομμάτια, εγώ έχω προσωπικό αγαπημένο τα "Κόκκινα Σκουλαρήκια" που έχει και blues στοιχεία. Το θεωρώ ένα από τα διαμάντια της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας και όπου σταθώ το διαφημίζω. Το χω λιώσει. Δε με πείθουν ούτε οι λυρικοί τενορισμοί του (τεχνικά άρτιου) Κουρουπάκη, ούτε η πολυδιαφημισμένη και πολυσπρωγμένη (πλέον) Μπωφίλιου με τα γνώριμα από το "Φορτηγό" (του δίσκου της) πρωτοψαλτικά/τσιγγανο/καρμενίστικα/κλαρωτή-φούστα εκφραστικά στοιχεία της. Τους θεωρώ απλά καλούς.
Απ'την άλλη, η Βικτωρία, με το κομμάτι, απλά μου σκίζει την καρδιά, μου τη δίνει σε σάντουιτς και την τρώω κιόλας - χρησιμοποιώντας basic πράγματα χρωματισμού μελωδίας. Τεχνική αρτιότητα, και εκπληκτικές δυναμικές (dear god, I love them) και εξαιρετικό vibrato. Τι να πω..
Έχω μεταφράσει και τους στίχους και το στέλνω και σε φίλους μουσικούς στο εξωτερικό.
Κραουνάκης for the win, και ας έχει πέσει λίγο η ποιότητα των συνθέσεών του σε κανά δυο τρεις τελευταίους δίσκους - οι παραγωγές του της Σπείρας, μου αρκούν. Πόσο περισσότερο να υπηρετήσει το κλασικό δισκογραφικό πλαίσιο "ένας τραγουδιστής, μια στιχουργός, ένας συνθέτης, ένας δίσκος";
Είναι αλλού ο άνθρωπος, το έκανε εξαιρετικά και αυτό χρόνια τώρα (μάλιστα, ίσως να ναι και ο τελευταίος που τό 'κανε) και τώρα είμαστε απλά που τον έχουμε να δημιουργεί.
Αγιογραφίας, τέλος :)
Δια χειρός,
Κωνσταντίνου :P