Χωρίς Τίτλο

[underdog]

Χωρίς Τίτλο

                  [το ονόμαζα "Νέα Σμύρνη" επειδή εκεί γράφτηκε. Πάντα έλεγα να βρω άλλο τίτλο...]

Στενοχωριέμαι πιότερο που νοιώθω,
Τ'αισθήματα που έζησα να φεύγουν
Μέσα στης πόλης την βουή, στής μέρας τον ιδρώτα.

Την λήθη αντιμάχομαι,
Παλευώ με την μνήμη
Το βλέμμα σου να το θωρρώ έστω στα όνειρά μου.

Στενοχωριέμαι πιότερο που ξέρω,
Τ'αισθήματα που ένοιωσες θα σβήσουν
Τα χείλη σου θα μου μιλούν σαν να'μουν κάποιος ξένος.

Τα μάτια που αγάπησα,
θα στρέψουν εκουσίως
Το σώμα σου που έτρεμε, δεν θα'ναι πια δικό μου

...Τα χρόνια πάνε πέρασαν.
Τρελή, πού να'σαι τώρα?
Αγάπες ήρθαν κ'έφυγαν και έμεινες μονάχη?

Να ατενίζεις θάλασσες
Απ'το παράθυρό σου,
Αναπολώντας έρωτες πού'ζησες μέχρι τώρα?

Κι απάντησε η σκέψη σου:
"Θά'μαστε πάντα εδώ, ο ένας για τον άλλον.
Μαζί θα ζούμε την ζωή, μαζί έστω και χώρια"

"Θα μ'αγαπάς, θα σ'αγαπώ,
Θα ξέρω πως υπάρχεις.
Θά'μαι δικός άνθρωπος, όχι γνωστός, μήτε φίλος"

Χαίρομαι που... έστω αυτό:
"Μεσ'την καρδιά μου σ'έχω,
Παντοτινό μου μυστικό, παντοτινά δική μου"

"Θά είμαι το Φεγγάρι σου και'σύ θά'σαι ο Ήλιος.
Ποτέ ξανά δεν θα με δεις, έτσι είναι στην Φύση,
Όταν να βγαίνω την νυχτιά, εσύ να έχεις δύσει..."

[GIORGOS KANLIS]

Πολύ όμορφο !

[alkyonis]

Με ρώτησες ποιο απ' όλα.
Αυτό είναι. Δυο απ' τους πιο αγαπημένους μου στίχους συνδυασμένοι σε ένα ποίημα.

"μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω"

"...και δε θα μου λείπεις γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί"

Η θλιβερή αλλά και η αισιόδοξη ματιά ενός μεγάλου χωρισμού...