Εσχάτη των Ποινών

[Mps88]

Φόρεσα ένα χαμόγελο ψεύτικο σαν χρυσάφι
και στα όνειρά μου φόρτωσα επίπλαστες χαρές
διατήρησα ανεκπλήρωτες εικόνες και ενοχές
με κάθε ελπίδα υγρό κερί που έπαψε να ανάβει

Έδεσα τη γραβάτα μου με κόμπους θλιβερούς
τόσο που πίστεψαν πολλοί αυτόχειρας πως ήμουν
με ενέχυρο το τίποτα σε αντάλλαξα σιωπή μου
και απ' τη βουή σου κράτησα λίγους και τυχερούς

Εσύ μικρέ καθρέφτη μου γιγάντωσες το λίγο
πνίγοντας βαθυπέλαγα σωρούς του αληθινού
ξεπούλησες μισοτιμής παράγωγα του νου
και ράγισες στην θέαση χάρτινων ηλιαχτίδων

Οι γύρω κράτησαν σφιχτά το κάθε σου γιατί
αλλά απαντήσεις έδωσαν σε άδειες ερωτήσεις
ήταν η έσχατη ποινή στη λησμονιά να ζήσεις
αφού προτίμησες το όνειρο αντί για τη στιγμή

[Βραζίλης]

Αχ, το τελευταίο 4στιχο μου άρεσε περισσότερο. Είναι πικρή τιμωρία η λησμονιά.