Τα Λάφυρα του ''Εγώ''

[Mps88]

Ήθελα σε άλλο ουρανό να ταξιδέψω
φτερά να ανοίξω κι αν δεν είχα να κεντήσω
στου δειλινού τις μυρωδιές πριν καταλήξω
τα λάφυρά μου στην ομίχλη να ξοδέψω

Όμως δεν είδα κοντινό ουράνιο τόξο
κι ας πρόσεξα πέρα βαθιά κάποιαν αχτίδα
ήταν θαμμένη από χρόνια η πυξίδα
τότε που αγόραζα ελπίδες όσο-όσο

Νύχτες υγρές, και σιγασμένες οι καμπάνες
τέσσερις τοίχοι δεν ξεπλένουν μια αυταπάτη
της φαντασίας μου παρέλυσε το άτι
και πες μου πως θα ξεχαστώ με άλλες πλάνες

Ορμητική μου σκέψη, παρέσυρες και 'μένα
τώρα αδειάζω δυο φορτία με αναμνήσεις
της μοναξιάς τόσες βραδιές ''ήξεις αφήξεις''
στέγνωσε τ' όνειρο σε λόγια ειπωμένα

Μικρέ μου φίλε, υστερόβουλε εαυτέ μου
φύσα τη στάχτη να καλύψω τα σημάδια
προτού οι μέρες μου σαλπάρουν σαν καράβια
ας έχω με το μέρος μου, φορά του ανέμου

[Lo.Lee.Ta]

Ωραίος Mps88, έτσι είναι. Όλα έχουν ένα αντίτιμο. Αντίτιμο σε πέτρες, όχι παραμυθόσκονες. Αν δεν έχεις να κεντήσεις, βάζεις κόντρα με τους θεούς. Αν δεν είναι θανατηφόρο το ταξίδι, αν δε σου αφήσει κουσούρια, τουλάχιστον ελπίζεις να μάθεις ή μαθαίνεις. Ωραίοι οι στίχοι σου και η ιστορία τους.