Τα σύνορά σου

[ivikos]

Με απωλολότα τα παρόντα τ’ ακρογιάλια
 κύμα να σέρνουν μια εδώ και μια εκεί,
με του βυθού τους να στολίζουν τα κοράλλια,
μια νύχτα που έδινες φιλιά, ονειρική

 Με πετροβόλημα στυγνό μέχρι θανάτου
 να σε αποπαίρνει η ζωή χωρίς δασμούς
 να μοιάζεις Μάης που ‘χει σβήσει το άρωμά του
 να ‘σαι ξαστέρωμα χωρίς αστερισμούς

 Ανηφοριές να ‘χεις ξοδέψει, μα κι αλάνες
 που σε τυλίξαν με του μύθου τις φασκιές
 κι εσύ ζωγράφιζες τις δόλιες μας τις μάνες
 σ’ ένα τοπίο ερημικό χωρίς σκιές

 Κι όπως λυμαίνονται τα χρώματα, τη δύση,
σε ονείρου φόντο με ρυθμούς πάλι απαλούς
 ένα φιλί ζητάς, μια αγάπη ν’ ακονίσει,
και δεν στο δίνουν , αν δεν δώσεις οβολούς

 Με ονειροδρόμιο το πέλμα της αβύσσου
 κάνεις προσγείωση, να μπεις μες στο χορό
 σε άλλους αγέρες ξεπουλούσες το κορμί σου
 κι εγώ ο Πουνέντες σου μια νύχτα εκλιπαρώ

 Τα νυχτοδίαιτα θεριά απώθησέ τα
 αν δεν το κάνεις σε καημούς θ’ αποκλειστείς
 τα σύνορά σου βγες νωρίς και όρισέ τα
 σε κάστρο αγάπης άμα θέλεις να κλειστείς