Ένα νησί θα περιμένεις

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Άπειρα χρόνια μεγαλώνεις,
μέσα σε θάλασσες φωλιάζεις,
του χρόνου τ' άλογο σελώνεις
κι όλο τον κόσμο αγκαλιάζεις.


Άσπονδοι φίλοι σε πληγώνουν,
σε σιωπηλές περιπολίες,
μαχαίρια μαύρα σε καρφώνουν,
σκουριάζουν τώρα κι οι φιλίες.


Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σου και βρίζεις,
σαν μελωδία επιμένεις,
και σαν τα κύματα αφρίζεις.


Γνώριμα χρόνια σαν τσιγάρα,
μες τα πακέτα εγκλωβισμένα,
θέλουν ν' άναψουν σαν φουγάρα,
και να τελειώσουν αναμμένα.


Ζεστές γυναίκες σε τρελαίνουν,
σε άλλες στιγμές σε ξεπουλάνε,
τα καλοκαίρια σε πικραίνουν
όταν για αγάπες σου μιλάνε.


Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σου και βρίζεις,
με μια κιθάρα επιμένεις,
το παρελθόν σου να θυμίζεις.


Όμορφα χρόνια κουρασμένα,
απ' την αγάπη που τα τρέφει,
μαζί με σένα χαρισμένα
σε μια ζωή που τα ανατρέφει.


Αστέρια, θάλασσα κι αέρας,
τον εαυτό σου δοκιμάζουν,
φτάνει ο καιρός μιας άλλης μέρας
που λες τα χρόνια ωριμάζουν.


Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σε μια χώρα,
κορμί μιας νιότης μεθυσμένης,
μένεις παιδί άλλη μιαν ώρα.


Όμορφα χρόνια σαν καράβια,
σαν το νερό αργοκυλάνε,
μες τη σκουριά, μες τη μοράβια,
για μια στεριά θα σου μιλάνε.


Αστέρια, θάλασσα κι αέρας,
γίνονται σύννεφο και σκόνη,
φτάνει η στιγμή μιας άλλης μέρας,
που την ψυχή σου ξεσηκώνει.


Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σε μια χώρα,
κορμί μιας νιότης μεθυσμένης,
μη μεγαλώσεις και προχώρα.