Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ισκιος στις 24/04/10, 11:18
-
Έτσι, αόριστα ,τραβάς
μια άσπρη γραμμή .
Ξανά εραστής δειλός
σε μια αυταπάτη .
Άλλο ένα βράδυ στης
πρέζας την απάτη ,
σε μιας παραίσθησης
κρεμιέσαι το σχοινί .
Την ερωμένη του θανάτου
λες αγάπη ,
και θ' είναι τύχη αν η κλεψύδρα σου
σε φτάσει ως το πρωί .
Σαν τρέχει η άμμο
στο διάφανο γυαλί .
Σε στάζει μια και σε
στεγνώνει δυο ,
ο πυρετό σου .
Μύριες φουρτούνες ,να παλεύει
τ' όνειρό σου ,
ξυράφι η ώρα που ζητά
η φλέβα να κοπεί .
Μα είναι άσπρη η γραμμή ,
κι αν την τραβάς
ανάπηρη σου αφηνει
την ψυχή .
Σε αυτήν τη γκρίζα
ανατολή που σ' αντικρίζει .
Θυσία γίνεται η ύπαρξή σου
σε μια χρήση .
Άλλη μια μέρα εκλιπαρείς
ζωντανό να σε κρατά ,
κι ότι αγαπάς τα μάτια
ανοίγει ,
και μέσα σου σαν ένστικτο
ξυπνά .