Το Στέκι των Κιθαρωδών
Περι μουσικής => Μουσικά νέα και συζητήσεις => Μήνυμα ξεκίνησε από: Alex_Under στις 11/09/09, 11:02
-
Αντιγράφω από http://www.cosmo.gr/Music/249540.html
Μου κανε τεράστια εντύπωση η άποψη του Plant για το Stairway to heaven...
Σχολιάστε....
Beastie Boys: “Fight for Your Right (to Party)”
Κατανοώ πως είναι σπαστικό να παίζεις live και να έχεις μονίμως από κάτω σου κάποιον να φωνάζει “παίξε το τάδε κομμάτι”, ιδίως αν αυτό είναι το Νο1 χιτάκι σου, αυτό που κάποιος θα αποκαλούσε ως “το σήμα-κατατεθέν του ήχου σου”. Πολλά είναι όμως τα παραδείγματα των μουσικών αυτών που, κατόπιν, αποκήρυξαν ένα τραγούδι τους, κάνοντάς το να μοιάζει σαν αποπαίδι της υπόλοιπης δισκογραφίας τους:
Όταν στο ίδιο το ένθετο βιβλιαράκι που συνοδεύει το cd “The Sounds of Science” αναφέρει πως το συγκεκριμένο τραγούδι “sucks”, τότε δεν το υποπτεύεσαι απλώς (επειδή δεν το παίζουν ποτέ στα live τους), αλλά είσαι πλέον σίγουρος πως ο Mike D. και οι άλλοι δυο το έχουν ήδη εξορίσει στα τρίσβαθα του μηχανισμού της λήθης τους. Όχι πως του άξιζε δηλαδή να το θυμάται και κανείς -ψιλοάθλιο είναι κι από μόνο του...
R.E.M.: “Shiny Happy People”
Από τότε που βγήκε, το 1991, ο Michael Stipe δεν έχει σταματήσει να υπαινίσσεται πως το τραγούδι αυτό αποτέλεσε μια άσχημη παρένθεση στην, ένδοξη κατά τ' άλλα, καριέρα του συγκροτήματος: “δεν θα έλεγα πως ντρέπομαι γι' αυτό, αλλά θα έλεγα πως έχει απειροελάχιστη συναισθηματική αξία για μένα”, είχε πει ο τραγουδιστής, συμπυκνώνοντας στα λόγια του το γενικότερο συναίσθημα που επικρατεί στις τάξεις της μπάντας γι' αυτό.
Radiohead: “Creep”
“Αυτό είναι το νέο μας τραγούδι / ένα ολοκληρωτικό χάσιμο χρόνου”, διακηρύττουν οι στίχοι του “My Iron Lung”, ενός τραγουδιού που βγήκε δυο ακριβώς χρόνια μετά την επιτυχία του “Creep”, του κομματιού που έβαλε της μπάντα απ' την Οξφόρδη στην Superleague της παγκόσμιας Ροκ Σκηνής. Μέχρι το 2001 οι πέντε μουσικοί αρνούνταν να το παίξουν στις συναυλίες τους, αλλά από τότε έχουν ρίξει (ελάχιστο) νερό στο κρασί τους, παίζοντας το σε επιλεγμένα live.
Bobby McFerrin: “Don't Worry Be Happy”
“Δεν είναι πως δεν αγαπάω το τραγούδι αυτό: απλώς είναι σαν να έχεις ένα τσούρμο παιδιά και μερικά απ' αυτά να θες να φύγουν απ' το σπίτι και να πάνε στο πανεπιστήμιο γρηγορότερα από κάποια άλλα”, είπε ο McFerrin, ο οποίος το έγραψε το 1987, μέσα σε διάστημα 50 (!) λεπτών. Το αποκήρυξε πολύ γρήγορα και κατόπιν αφοσιώθηκε στη μελέτη του αγαπημένου του Mozart.
Robert Plant: “Stairway to Heaven”
“Αυτό το καταραμένο τραγούδι γάμων πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να ακούγεται”, είπε ο πρώην τραγουδιστής των Led Zeppelin σχετικά με το, κατά πολλούς, καλύτερο ροκ κομμάτι όλων των εποχών. “Αν ήμουν υποχρεωμένος να το τραγουδάω μέχρι σήμερα στις συναυλίες μου, θα τα είχα παίξει”, καταλήγει ο Plant, με μια σαφή εμπάθεια απέναντι στο πιο γνωστό κομμάτι της πρώην μπάντας του.
Nirvana: “Smells Like Teen Spirit”
“Το τραγούδι αυτό είναι ένα ξεπούλημα. Ντρέπομαι να το παίζω στις συναυλίες μας γιατί όλοι περιμένουν να ακούσουν μόνο αυτό”, είχε πει ο μακαρίτης ο Kurt Cobain σε μια συνέντευξη του λίγο πριν αυτοκτονήσει. Και για ποιο, ε; Για το ίδιο το κομμάτι που, εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1991, τους έβαλε, κυριολεκτικά, στο μουσικό χάρτη και τους μετέτρεψε από ένα σχετικά άσημο συγκρότημα σε μπάντα εκατομμυρίων πωλήσεων (και μουσικής επιδραστικότητας).
Sinead O'Connor: “Nothing Compares 2 U”
Η O'Connor και ο συνθέτης του τραγουδιού, ο Prince, δεν είχαν συναντηθεί ποτέ πριν η μικρόσωμη ιρλανδή μετατρέψει το κομμάτι αυτό στο πιο “καυτό” blues του 1990. Νευριασμένη απ' την τελική της ερμηνεία και πεπεισμένη πως είχε κάνει κακή επιλογή τραγουδιού, όταν τον συνάντησε, πλακώθηκε μαζί του σε τέτοιο βαθμό, που κατέληξε να τον φτύσει στο πρόσωπο φεύγοντας: “ναι, τον έφτυσα. Αρκετές φορές”, είχε δηλώσει κατόπιν η ίδια στην εφημερίδα “Mirror”.
France Gall: “Les Sucettes”
Η 18χρονη κουκλίτσα τραγουδίστρια του “Poupee De Cire, Poupee De Son”, είχε πάρει σχεδόν εργολαβία όλα τα τραγούδια του, πρωτοεμφανιζόμενου, τότε συνθέτη SergeGainsbourg, χωρίς να έχει καταλάβει πως επρόκειτο για έναν μαεστρικό προβοκάτορα του στίχου: το τραγούδι αναφέρεται σε κορίτσια που τους αρέσει να γλείφουν γλειφιτζούρια, αλλά φυσικά ο Serge άλλο πράγμα είχε κατά νου. Όταν η Gall έπιασε τα σαφή σεξουαλικά υπονοούμενα του, αρνήθηκε να το ξανατραγουδήσει ζωντανά -κρίμα κι άδικο.
Madonna: “Like a Virgin”
“Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο μπορώ πλέον να τραγουδήσω ξανά κομμάτια όπως το “Holiday” ή το “Like a Virgin”, εκτός αν κάποιος με πλήρωνε 30 εκατομμύρια δολάρια για να το κάνω”, είπε η Madonna πριν κάτι χρόνια στον ραδιοφωνικό σταθμό Z100 της Νέας Υόρκης σχετικά με τα τραγούδια εκείνα που της έδωσαν το παρατσούκλι “Βασίλισσα της Ποπ”. Και δικαιολογώντας, μέχρι τελευταίου σεντ, το για ποιο λόγο, πριν 25 χρόνια, δέχτηκε να τραγουδήσει ένα κομμάτι με τους στίχους του “Material Girl”...
-
Λογικό δεν είναι όταν παίζεις τα ίδια και τα ίδια σε κάθε συναυλία και ειδικά τα "hits" που είσαι αναγκασμένος να τα παίζεις περισσότερες φορές από τα υπόλοιπα, αφού βρίσκουν πιο εύκολο τόπο στις setlists.
-
Τα περισσότερα από τα παραπάνω τραγούδια, όπως είπε και ο Fteo, "αποκηρύχτηκαν" είτε λόγω βαρεμάρας (γιατί να πρέπει να το παίζεις σε κάθε συναυλία; ) είτε λόγω υπερβολικής ταύτισης (γιατί Radiohead να σημαίνει μόνο "Creep" και Nirvana μόνο "Smells Like Teen Spirit"; ).
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες και τις αποκηρύξεις για ιδεολογικούς λόγους - "μετάνοιες" θα μπορούσε να πει κανείς. Π.χ. ο John Lennon είχε δηλώσει ντροπή για το "Run for your life" (από το άλμπουμ "Rubber Soul" των Beatles) λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αφού το θεωρούσε τελείως φαλλοκρατικό.
http://www.youtube.com/watch?v=arQyKhEnEPw (http://www.youtube.com/watch?v=arQyKhEnEPw)
http://en.wikipedia.org/wiki/Run_for_Your_Life (http://en.wikipedia.org/wiki/Run_for_Your_Life)
-
Ο plant είχε αποκυρήξει το stairway to heaven γιατί πίστευε ότι οι αποκρυφιστικοί στίχοι του έπαιξαν ρόλο στο θάνατο του γιου του.Μάλιστα αρνούταν να το τραγουδίσει τον πρώτο χρόνο μετά από το γεγονός στις συναυλίες των zeppelin.
Αν δεν κάνω λάθος και ο ozzy πριν κανα χρόνο είχε πει οτί "το έχω βαρεθεί το γ**ημένο αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς".
-
Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς.
-
Aν θυμάμαι καλά ο Neil Young είχε σταματήσει να τραγουδάει στις συναυλίες του το "My My,Hey Hey" μετά τον θάνατο του Cobain λόγω του στίχου "it's better to burn out than to fade away",o οποίος είναι και η τελευταία φράση στο σημείωμα αυτοκτονίας του.
-
Άλλη μια περίπτωση είναι ο Jani Lane των Warrant, ο οποίος αναφερόμενος στο Cherry Pie(το μεγαλύτερό τους hit) είπε "I could shoot myself in the f... head for writing that song)...
Bέβαια συνεχίζει να το παίζει στα live.....
-
Πολλές φορές, οι δισκογραφικές ζητούν από τους καλλιτέχνες να γράψουν ένα κάπως πιο εμπορικό κομμάτι. Τις περισσότερες φορες, αυτό το κομμάτι δεν εκφράζει τόσο πολύ τον καλλίτεχνη. Ωστόσο, αν αυτό γίνει επιτυχία (αφου αυτός είναι ο σκοπός του after all) ο καλλιτέχνης πρέπει να το παίζει σε κάθε live του ακόμα κι αν ποτε δεν τρελάθηκε με αυτο. Ο Cobain δεν πολυγούσταρε όταν έπαιζε το smells like..(αν και τον είχε κάνει πλουσιότερο κατα κάποια εκατομμυρια).
Αυτό το βλέπω ακόμα και εγω σε ερασιτεχνικό επιπεδο που πρεπει σε καθε live να εχουμε 2-3 standard κομματια που πρεπει να παιξουμε. Είναι κομματια που τα παιζουμε από τα 15 μας και τωρα ειμαστε 19. Φανταστειτε λοιπον τον Ozzy να τραγουδάει το paranoid επί 35 χρόνια, μέρα παρά μέρα. Φανταστείτε τους Metallica να παίζουν το Enter Sadman επί 20 χρόνια. Πάω (και) αλλού τη συζήτηση αλλά οκ...
-
Αυτό το βλέπω ακόμα και εγω σε ερασιτεχνικό επιπεδο που πρεπει σε καθε live να εχουμε 2-3 standard κομματια που πρεπει να παιξουμε. Είναι κομματια που τα παιζουμε από τα 15 μας και τωρα ειμαστε 19. Φανταστειτε λοιπον τον Ozzy να τραγουδάει το paranoid επί 35 χρόνια, μέρα παρά μέρα. Φανταστείτε τους Metallica να παίζουν το Enter Sadman επί 20 χρόνια. Πάω (και) αλλού τη συζήτηση αλλά οκ...
Συμφωνώ και ούτε εγώ κατηγορώ τους καλλιτέχνες όταν παίζουν τις "σούπες" τους. Αυτό που λες το νιώθω κι εγώ στα live. Είναι κάποια κομμάτια που απλά δεν "κόβονται", οπότε τα παίζεις αναγκαστικά.