Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - moonflier

Σελίδες: [1]
1
Στο ρολόι η τροχιά έχει αλλάξει,
Μία sepia πάχνη στις φωτό στα παλιά τα λευκώματα…
Στους Δελφούς με βροχή, εγώ εσύ και το πρώτο μου αμάξι…
Ξαφνικά οι εικόνες κινούνται, πλημμυρίζουν με χρώματα….

Μια στιγμή ,φυλακή..
Μια παγίδα στου χρόνου τα νήματα
Να ξεσπά στις ακτές του μυαλού…
μανιασμένα της μνήμης τα κύματα…

Στο ρολόι η τροχιά έχει αλλάξει,
Υγρασία και βούρκος να σκεπάζει της βροχής τα αρώματα…
Μια σιωπή ξαφνικά, να τυλίγει τα κορμιά σα μετάξι…
Κι οι ψυχές ν’ ανεβαίνουν δυό-δυό του ουρανού τα πατώματα….,

Μια στιγμή; -φυλακή..
Μία δίνη στου χρόνου τα ανείπωτα…
Να τραβά στην καρδιά του βυθού …
Μια κραυγή, στους Δελφούς, μετά…τίποτα!

2
Όταν τα βήματα σε φέρουν κατά δώ…
Τίποτα πια δεν θα είναι όπως παλιά…
Η θλίψη θα χει ανάψει μια φωτιά
Που θα αργοκαίει στης αγάπης το βωμό…

Όταν τα βήματα σε φέρουν προς τα μένα…
Δεν θα βρεις τίποτα δικό σου να ‘ναι εκεί…
Τα χνάρια από τα ψεύτικα φιλιά
Θα τα ‘χει σβήσει μια μονότονη βροχή

Κι εγώ μια σκιά
που θ’ αργοσέρνει στο σκοτάδι…
Αποσκευές μιάς προσμονής…
Κι ένα σημάδι…
Όταν γυρίσεις…
αν προλάβεις να με δεις…
Όλα θα είναι αλλιώς…
κείνο το βράδι!

3
Τα βροχερά απογέυματα κρύβουν το μυστικό τους,
Σε λασπωμένες γειτονιές με θαμπωμένα φώτα…
Πίσω απ’ τα τζάμια, τα θολά, ιδρωμέν΄ από τα χνώτα,
Που  στέκονται  δειλές γριές… και κάνουν το σταυρό τους…

Τα βροχερά απογεύματα κρύβουνε μιαν οδύνη…
Μες στις  βιτρίνες μαγαζιών με ξηλωμένες τέντες…
Σε καφενεία θλιβερά, που ακούς  δυό-τρείς  κουβέντες…
Και σε τραπέζια  που  βρωμούν αλκοόλ και νικοτίνη…

Αυτά τα  απογεύματα στάζουν τη μοναξιά τους,
Σ’ άδειες πλατείες, ερημικές με βρώμικα πλακάκια…
Σε  ξεχασμένα  « Σ’ αγαπώ », που μείναν στα παγκάκια
Κι οι ώρες τα σιγοσβήνουνε, δειλά στο πέρασμά τους…

Άλλοτε πάλι φέρνουνε μια θλίψη ή ένα αστείο…
Μες σε λιμάνια, σε σταθμούς, σε προσμονές μεγάλες…
Σε νοτισμένους χωρισμούς απ’ τις βροχής τις στάλες
Και σε σφιχταγκαλιάσματα με μουσκεμένα  « …αντίο »

Τα βροχερά απογεύματα…  Καταμεσίς του δρόμου,
Φοράω  κοντόμανικο κι ίσως θα πείτε: «…τρέλλα…»,
στέκομαι κάτω  απ΄ τη  βροχή και δεν κρατώ  ομπρέλα…
Τα  βροχερά  απογέυματα  θρηνώ  τον  εαυτό μου…

4
Γυρίζω πάλι
στα χαμένα, τα παλιά,
Σε θύμησες θολές, κιτρινισμένες…
Για να κοιτάξω το αύριο καθαρά,
Φεύγει ο νους
για πολιτείες ξεχασμένες…


Γυρίζω πάλι
στα ειπωμένα, τα γνωστά…
Σ’ αισθήματα και τρόπους μαθημένους…
Για να κερδίσω στης ζωής τη μοιρασιά,
Σαλπάρει ο νους
για ωκεανούς λησμονημένους…


Νύχτα επιστρέφω…
στα σοκάκια τα γνωστά…
Μες στα σκοτάδια ξαναφέρνω τη μορφή σου…
Κι έτσι… σε αγγίζω κάθε βράδι μυστικά…
Και τρέχει ο νους μου…
στις αυλές του παραδείσου…

5
Τίποτα πια δεν σε θυμίζει....
τις παλιές φωτογραφίες
έχω κάψει,
τα γράμματά σου απ' το συρτάρι
έχω πετάξει...
Μια λήθη όλα τώρα τα στολίζει!

Τίποτα πια δεν σε θυμίζει....
το χρώμα στο δωμάτιο
το΄χω αλλάξει.
Όταν ο χρόνος την τροχιά του
διαγράψει,
μια λήθη όλα τριγύρω τα στολίζει!

"Τίποτα πια δεν σε θυμίζει...."
(Μες στο μυαλό μου
μια ψευδαίσθηση έχω φτιάξει).
Γυρνώ και το φωνάζω!
Μα στην πράξη...
Η απουσία σου βαθιά με συγκλονίζει...

6
Όλα θα έρθουν όπως θέλησες εσύ...
Θα γίνουν όλα τα δικά σου κατά γράμμα…
Στις 3 θα ερθεις, βιαστικά για ένα φιλί…
Και μόλις φύγεις... θα έρθει επίμονο ένα κλάμα…


Όλα θα έρθουν όπως θέλησες εσύ.
Θα γίνουν όπως θα προστάξει η αφεντιά σου…
Σε λίγα χρόνια θα είσαι εικόνα μακρινή…
Και γω φτερουγισμα στα φύλλα της καρδιάς σου….

7
Απόψε θέλω να φθαρώ για να σωθω…
να γίνω ένα με τ΄ασήμαντα του κόσμου
Ότι κρυφό και μυστικό ριζώνει εντός μου…
Της λησμονιάς να δώσει, θέλω, τον καρπό…


Θ’ αρχίσω,απόψε, ότι ανέβαλλα καιρό …
Πνοή θα γίνω για να μπω στην κάμαρά σου
Κι εσυ θα νιώσεις μια δροσιά μες στα όνειρά σου
Σαν ένα χάδι μακρινό, αγγελικό..


Θέλω να γίνω... απόψε, φως περαστικό
Κι ετσι να φύγω.. σαν  γραμμή  μές στο σκοτάδι
Σαν μια φλογίτσα που αργοσβήνει μες στο λάδι…
Και σιγοτρέμει… πριν το φέγγος το στερνό…

8
Καράβι είναι η ζωή μου…
Τρικυμία στ’ ανοιχτά…
Κι είναι αέρας η φωνή μου.
Τα βουνά παρακαλά…

…’Ετσι πάει το σκαρί μου
Με πυξίδα την καρδιά…
Γλάροι ολόλευκοι από πάνω
Τα όνειρά μου τα τρελλά…

Κι όλο έρχεται και φεύγει
Και βουλιάζει η στεριά που φέγγει
Μακριά…

Κι η ψυχούλα μένει μόνη,
Μια βαρκούλα, πάει χωρίς τιμόνι
Στα βαθειά….

9
Εγώ ζητούσα
να γίνω σκέψη
στο μυαλό σου μια στιγμή.
Να είμαι σταγόνα
απ΄τού κορμιού σου την πηγή...
Και σαν δροσιά,
απ' τη δροσιά σου
να κυλούσα...


Εγώ ζητούσα
να μαι μια λέξη
στών χειλιών σου το σκοινί,
που μες στα λόγια σου
δειλά θ΄ακροβατεί.
Μόνο σαν λέξη
στις σιωπές σου
θα σιωπούσα...

Ότι ποθούσε η ψυχή μου να γευτεί
Ήταν μια σκέψη μοναχά και μια σιωπή

Σαν ένα όνειρο δειλό
Που αργοσαλεύει,
Μεσα στου ύπνου τον βυθό…
Και ταξιδεύει…

10
Επειδή
δεν μπορούσες να ρθείς..
Στο επειδη σου αυτό,
το γιατι… με αφορούσε…

Κι η ζωή
Που ζητούσε της άλλης ζωής
Τη δροσιά να χαρεί
Αιμοραγούσε…



Επειδή
Δεν αρκούσε η στιγμή,
Στο επειδη σου αυτό,
Το γιατί… μου αρκόυσε…

Κι η ψυχή,
Που ζητούσε της αλλης ψυχής
Το φιλί να γευτεί
Ξεψυχούσε…

11
Θα πάρω απ' τ' Αρχιπέλαγος
το φως και την αλμύρα...
Κι από τη Σμύρνη την παλιά
ασήμι και πορφύρα...

Θα δέσω κόκκινη κλωστή
τού έρωτα τα πάθη...
Θα πάρω λύπη και χαρά,
τριαντάφυλλο κι αγκάθι...

Θα κλέψω απ' τ' αύριο, το χτες...
την πίκρα και τον πόνο,
το δάκρι τού αποχωρισμού
κι ένα φιλί σου μόνο...

Έτσι θα φύγω... μια βραδιά...
σε μερη μαγεμένα...
θα χω στους ώμους δυο φτερά
στη θυμηση μου εσένα....

12
Όταν νυχτώνει,
όταν απλώνει
στους άδειους δρόμους
το Αυγουστιάτικο το φως,
το φως που αφήνει
χλωμή η σελήνη,
βγαίνω απ' το σπίτι
και σε ψάχνω σαν τρελλός!

Χάρτινα βράδια
μες στα σκοτάδια
και ζωγραφίζω
τη μορφή σου με πνοές.
Πάνω απ΄την πόλη
γυάλινοι θόλοι
τα δυό σου μάτια,
με γεμίζουν μ'ενοχές.

Σαν ξημερώνει
ξαναφουντώνει
τού ήλιου η φλόγα
και ζεσταίνει τις καρδιές.
Σκιές τού Αυγούστου,
για χάρη γούστου,
με ταξιδεύουν και...
με φέρνουνε στο χτές...

13
Τη σιωπή μου τη λύνω
κι έχω κάτι να πώ...
ζούσα τώρα καιρό
στη ζωή ναυαγός...

Στο σκοτάδι ζητόυσα
λίγο φως να πιαστώ,
τις ανάσες μετρούσα
ν' ανεβώ στον αφρό...

Τώρα ήρθες εσύ...
Με τού πόθου το χρώμα
ζωγραφίζει φτερά η ψυχή,
στο ασπρόμαυρο σώμα...

Τη σιωπή μου τη λύνω
στίχους γράφω ξανά...
Φτερουγίζει και πάλι η αγάπη
στής καρδιάς τα κλαδιά....

14
Θέλω τα ματια μου να κλείσω,
να ξεχαστώ, να σεργιανίσω,
να πλανηθώ στην αγκαλιά σου
αγάπη μου,
στην άβατη στεριά σου...

Να ταξιδεύω στο κορμί σου,
να 'χω για κύμα το φιλί σου,
πρίμα καιρό τον έρωτά σου
μάτια μου,
πυξίδα την καρδιά σου...

Να δω τον ήλιο να σε ντύνει
χρυσό, πορφύρα και ασήμι...
Κι η θάλασσα να σού ξεπλένει
το κορμί,
μ' ανθόνερο και μέλι...

Θέλω η νύχτα που θα πέσει
σκοινί μεταξωτό να δέσει,
να με τυλίξει, να με πάρει
εκεί ψηλά,
στ' ολόγιομο φεγγάρι...

Κι από τού φεγγαριού το θρόνο,
εσένα να κοιτάζω μόνο
και μέσα σου να βλέπω φώς μου
και τα εφτά
τα θαύματα τού κόσμου!


...αφιερωμενο σε καποια που θα δειπνησει μαζι μου καποτε....

Σελίδες: [1]