|
| α Σ’ ένα γαλάζιο του Ιούλη σκηνικό η ζέστη γίνεται θηλιά που σφίγγει ο τζίτζικας με ύφος κυνικό αιώνια κοροϊδεύει το μυρμήγκι β Το πέλαγος αρχαίο ελληνικό σε λήθαργο βαθύ ο Ποσειδώνας το κύμα στην ακτή ασθενικό άπιαστο όνειρο φαντάζει ο χειμώνας γ Τα νέφη μάγισσες σε κρίση πανικού πετάνε βιαστικά προς τη σελήνη η φήμη καύματος τα διώχνει κυνικού ή της Αρτέμιδος τα έλκει η σαγήνη; δ Χαράματα ανατέλλει το αστέρι του Κυνός το πιο λαμπρό που Σείριο αλλιώς το λένε ο πόθος για δροσιά στα πλάσματα κοινός καθώς τα βράχια αρπάζουνε φωτιά και καίνε ε Αφόρητο του Ιούλη είναι το κάμα βράζει ο τόπος σαν τεράστιο μαγκάλι οι πέτρες και το χώμα ένα κράμα και πού να βρει κανείς μια σκιερή αγγάλη ; ζ Οι ακτίνες φωτεινή βροχή πυκνή ασφυκτική σε κάθε ανάσα η αύρα κάτω απ’ το βράχο αναπαύεται οκνή παραλλαγμένη στη σκιά μια σαύρα η Τα πάντα ακινητούν υπό τον ήλιο ατάραχα κοιμούνται τα παράλια θα έδινα – αν είχα - ένα βασίλειο να κράταγα στο χέρι μια βεντάλια θ Βράζει ολόκληρος τριγύρω μου ο πόντος πανύψηλο το δέντρο δέκα μέτρα όμως ο ίσκιος που προσφέρει ούτε πόντος καθώς ζαρώνω καθιστός σε μία πέτρα ι Την ώρα που το κυνικό με λιώνει καύμα θα είναι –το ξέρω- πιο αφόρητο το βράδυ προσεύχομαι να γίνει κάποιο θαύμα λίγη δροσιά στο σώμα, στην ψυχή ένα χάδι κ Προβάλλει στο στερέωμα ο Μέγας Κύων και κοκκινίζει το τοπίο της αυγής μου λείπει η δροσιά χειλιών οικείων λίγη ανυπόκριτη αγάπη και αμιγής |
|
| Θλιβερά γεννήματα του νου λέξεις ασήμαντες, γραμμένες υπό την έμπνευση καιρού αλλοτινού λέξεις δικές μου και συνάμα ξένες Τι άσχημες που κείνται στη σελίδα κάποιες νεκρές, άλλες ψυχορραγούν, καρτερικά προσμένοντας, χωρίς ελπίδα, τη λήθη και το θάνατο που δεν αργούν Σαν νοσταλγία απρόσκλητη με επισκεφτεί να ξεφυλλίσω τα τετράδια που κρύβουν παλιά ποιήματα που χρόνια έχουν θαφτεί μοιάζουν λευκώματα με εικόνες που με θλίβουν Και καταλήγουν κλειδωμένα σε ερμάρια ενός σπουδαίου παρελθόντος και τρανού απολιθώματα, σκέψεων λαμπρών απομεινάρια θλιμμένα, θλιβερά γεννήματα του νου |
| Ποιητές λαμπροί και των γραμμάτων φάροι Ποιητές σπουδαίοι, ταλαντούχοι και τρανοί Αν σας τραβήξουν των επαίνων το σκαμνί Νάνοι θα μείνετε με τσακισμένο το ποδάρι Τον ήλιο βλέπετε τάχατες να αργολιώνει Και πόσο θρηνείτε σαν ματώνει ο ουρανός Την μαύρη τύφλα σας δε βλέπετε αφ’ ενός Και αφ’ ετέρου ειν’ το μυαλό σας που θολώνει Και γράφετε λόγια σαν ..τη θεία μου παχιά «Θα σ’ αγαπώ ώσπου να σβήσουν τ' άστρα! Για να ‘ρθω πλάι σου θε να γκρεμίσω κάστρα!» Την τρίχα πόσο εύκολα την κάνετε τριχιά! Οι χειροκροτητές σας βλέπουνε με δέος Και πάντα σας διαβάζουν με κομμένη αναπνοή «Μα δεν μπορεί, βεβαίως κάτι άλλο θα εννοεί Ετούτος είναι ποιητής με τάλαντο, σπουδαίος!» |
| Στάζει για χρόνια η μοναξιά απ’ το ταβάνι αδρές, κατάμαυρες σταγόνες, έχω μάθει πια να ξεχωρίζω τον ήχο τους όμοιο με φθινοπωρινή βροχή πάνω σε τσίγκο να διακρίνω τους θολούς ομόκεντρους κύκλους στη μικρή λιμνούλα της γαλήνης που διαταράσσεται, τα ίχνη στους τοίχους ίδια με πορεία σαλιγκαριού. Και βλέπω απαθής καταμεσίς του δωματίου σταγόνα τη σταγόνα να σχηματίζεται ο σταλαγμίτης που υψώνεται κατακόρυφα, γερή κολώνα για να στηρίζεται το οικοδόμημα της μοναξιάς |
| Θα ήθελα να σε είχα αγκαλιά φιλιά να σου γεμίζω τις πατούσες εσύ γλυκά να μου χαμογελούσες ίδιο πουλάκι στη ζεστή του τη φωλιά Στα πρώτα βήματα θα σ' είχα από το χέρι θα σου 'δειχνα να γράφεις, να διαβάζεις εσύ στους ουρανούς να μ' ανεβάζεις κι εγώ από κει να σου χαρίζω κάθε αστέρι Θα μου 'λεγες τα μύχια μυστικά σου θα ήμουν δίπλα σου καθώς θα μεγαλώνεις όλο καμάρι θα σε έβλεπα να αλώνεις πόλεις και κάστρα που θ' ανοίγονται μπροστά σου Κι όταν τελείωσει η ποσότητα της άμμου καθώς θα σώνεται το λάδι στο καντήλι την ώρα που χωρίζεται το πνεύμα από την ύλη θα 'θελα να 'σουν άγγελος σιμά μου ... |
| Γοργόνα θ’ άξιζε να ήσουνα πλωριά Όμως στεκόσουνα ακίνητη στην πρύμνη Της λησμονιάς διασχίζοντας τη γκρίζα λίμνη Για να περάσεις στην απέναντι μεριά Σαν άστρο έλαμπε της νιότης σου η χάρις Μα ήταν το βλέμμα σου απύθμενα θολό Σα να ντρεπόσουν που δεν είχες οβολό Όταν στον ζήτησε για ναύλο ο περατάρης Είχες στην όψη σου μια νοσταλγία πικρή Για την ηλιόλουστη που άφηνες πατρίδα Κουράγιο σού’ δινε μια τελευταία ελπίδα Να σε προσμένουν οι που αγάπησες νεκροί Μουντό, βαθύσκιωτο του τέλους το λιμάνι Πλημμυρισμένο με αδιατάραχτη σιωπή Κι ήταν απέραντα θλιμμένοι, σκυθρωποί Όσοι κοιτούσαν απ’ το αντίκρυ ανθρωπομάνι |
Εμφάνιση μηνυμάτων