Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Αρμονία και θεωρία της μουσικής / Απ: Κλιμακες και Δρομοι
« στις: 10/03/19, 13:16 »
Γειά σας παιδιά,
και γω τώρα τελευταία άρχισα να ασχολούμαι με τους δρόμους μας και άρχισα να διαβάζω τα βιβλία των Βούλγαρη, Μαυροειδή και Ανδρίκου (το τελευταίο).
Πρώτα-πρώτα θέλω τουλάχιστο για τον εαυτό μου να φέρω κάποια τάξη στο χάος που υπάρχει.
Δηλαδή π.χ. όταν λέω κιουρντί να μήν φαντάζεται ο επόμενος ουσάκ.
Εξ άλλου θα προτιμούσα το ονόματα των μακάμ (ας το πούμε έτσι τώρα) και όχι τους βυζαντινούς ήχους γιατί σχεδόν από όλους
έτσι ονομάζονται.
Μέχρι τώρα τα συμπεράσματά μου είναι τα εξής:
Τώρα κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να αποφεύγουμε τον όρο κλίμακα (π.χ. σαμπάχ).
Πρέπει όμως να έχουμε υπ'όψιν μας οτι μόνο η σειρά των φθόγγων δεν φτάνει για να δημιουργήσει κανείς κάποια μελωδία.
Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να πάμε πιό βαθειά και να ασχοληθούμε με τις υπομονάδες και τα χαρακτηριστικά τους.
Επειδή στον κόσμο των μακάμ η νότα διαιρείται σε 9 ίσια κόμματα και στην δική μας μουσική σε δύο ημιτόνια, στην μεταφορά ενός μακάμ
σε ελληνικό δρόμο θα πρέπει να κάνουμε τις εξής αλλαγές:
1) Να αγνοήσουμε όλα τα "μαλακά" σημεία αλλοιώσεως δηλαδή αυτά που αλλάζουν τον φθόγγο κατά 1 κόμμα.
2) Αντί για αυτά που αλλάζουν τον τόνο κατά 4 ή 5 κομμάτια να χρησιμοποιούμε τις δικές μας υφέσεις η διέσεις.
Τότε, αν υποθέσουμε ότι το μακάμ είναι σωστό, θα είναι και ο δρόμος μας σωστός.
Αλλά πρέπει να μας είναι συνειδητό ότι αυτός ο δρόμος δεν ισοδυναμεί με το συνονόματο μακάμ, απλώς γιατί έχει άλλους φθόγγους.
Και όσον αφορα την λεγόμενη προσέγγιση, λέμε κάπως ψέματα στον εαυτό μας.
Γιατί τάχα μιμούμαστε τον τρόπο των μακάμ, παίζοντάς τα μάλιστα λίγο διαφορετικά, πραγμα που μας κάνει να πηγαίνουμε ακόμη πιο μακρυά.
Απλώς γιατί το μπουζούκι δεν μπορεί με τίποτα να παίξει τα κομμάτια(τα μόρια) των μακάμ.
Δηλαδή συγκεκριμένα, όταν θέλουμε να εκφράσουμε την σειρά "φα-μι(ελλατωμένο κατα 1-2.5 κόμματα)-ρε" παίζουμε φα-μι-μιb-ρε.
Για μένα τουλάχιστον μία προσέγγιση θα έπρεπε να είναι πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο.
Δηλαδή, εμείς παίζουμε μια δική μας μουσική με λίγο διαφορετικούς τρόπους που μόνο μοιάζει κάπως με τα μακάμ ή - όπως και οι νότες μας - είναι υποσύνολο των μακάμ.
Ποιά είναι η γνώμη σας;
και γω τώρα τελευταία άρχισα να ασχολούμαι με τους δρόμους μας και άρχισα να διαβάζω τα βιβλία των Βούλγαρη, Μαυροειδή και Ανδρίκου (το τελευταίο).
Πρώτα-πρώτα θέλω τουλάχιστο για τον εαυτό μου να φέρω κάποια τάξη στο χάος που υπάρχει.
Δηλαδή π.χ. όταν λέω κιουρντί να μήν φαντάζεται ο επόμενος ουσάκ.
Εξ άλλου θα προτιμούσα το ονόματα των μακάμ (ας το πούμε έτσι τώρα) και όχι τους βυζαντινούς ήχους γιατί σχεδόν από όλους
έτσι ονομάζονται.
Μέχρι τώρα τα συμπεράσματά μου είναι τα εξής:
Τώρα κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να αποφεύγουμε τον όρο κλίμακα (π.χ. σαμπάχ).
Πρέπει όμως να έχουμε υπ'όψιν μας οτι μόνο η σειρά των φθόγγων δεν φτάνει για να δημιουργήσει κανείς κάποια μελωδία.
Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να πάμε πιό βαθειά και να ασχοληθούμε με τις υπομονάδες και τα χαρακτηριστικά τους.
Επειδή στον κόσμο των μακάμ η νότα διαιρείται σε 9 ίσια κόμματα και στην δική μας μουσική σε δύο ημιτόνια, στην μεταφορά ενός μακάμ
σε ελληνικό δρόμο θα πρέπει να κάνουμε τις εξής αλλαγές:
1) Να αγνοήσουμε όλα τα "μαλακά" σημεία αλλοιώσεως δηλαδή αυτά που αλλάζουν τον φθόγγο κατά 1 κόμμα.
2) Αντί για αυτά που αλλάζουν τον τόνο κατά 4 ή 5 κομμάτια να χρησιμοποιούμε τις δικές μας υφέσεις η διέσεις.
Τότε, αν υποθέσουμε ότι το μακάμ είναι σωστό, θα είναι και ο δρόμος μας σωστός.
Αλλά πρέπει να μας είναι συνειδητό ότι αυτός ο δρόμος δεν ισοδυναμεί με το συνονόματο μακάμ, απλώς γιατί έχει άλλους φθόγγους.
Και όσον αφορα την λεγόμενη προσέγγιση, λέμε κάπως ψέματα στον εαυτό μας.
Γιατί τάχα μιμούμαστε τον τρόπο των μακάμ, παίζοντάς τα μάλιστα λίγο διαφορετικά, πραγμα που μας κάνει να πηγαίνουμε ακόμη πιο μακρυά.
Απλώς γιατί το μπουζούκι δεν μπορεί με τίποτα να παίξει τα κομμάτια(τα μόρια) των μακάμ.
Δηλαδή συγκεκριμένα, όταν θέλουμε να εκφράσουμε την σειρά "φα-μι(ελλατωμένο κατα 1-2.5 κόμματα)-ρε" παίζουμε φα-μι-μιb-ρε.
Για μένα τουλάχιστον μία προσέγγιση θα έπρεπε να είναι πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο.
Δηλαδή, εμείς παίζουμε μια δική μας μουσική με λίγο διαφορετικούς τρόπους που μόνο μοιάζει κάπως με τα μακάμ ή - όπως και οι νότες μας - είναι υποσύνολο των μακάμ.
Ποιά είναι η γνώμη σας;