Είναι...

[ivikos]

Είναι  στιγμές που αναπολώ των αστεριών τον κρότο
αυτόν, που μες στις συννεφιές, μονάχα εσύ ακούς,
τον πρώτο μου τον έρωτα, που μια νυχτιά μπουρλότο
τον έκανες, και χάθηκες σ’ αιώνες μυθικούς.

Των ενοχών σου τους καημούς ξεπλέναν οι βροχές.
Το αντίο σου με γέμισε, με αγάπης αμυχές.

Είναι νυχτιές που με λυγμούς χαράζω τα βελούδα
τα βράδια, που κουρνιάζουνε στων αστεριών τη γη,
κι έρχεσαι μες στην μνήμη μου με το φιλί του Ιούδα
και λες πως τέτοιος έρωτας πάντα θα αιμορραγεί.

Των ενοχών σου τους καημούς ξεπλέναν οι βροχές.
Το αντίο σου με γέμισε, με αγάπης αμυχές.

Είναι και μέρες που φυλές, κρύβανε τα ροστάσια
να μπερδευτούν, σαν βγαίνανε του κόσμου οι ναυαγοί,
τότε που δάκρυ έσταζα στης γης τα εικονοστάσια
και μου ’γνεφες στα πέλαγα: «Η αγάπη έχει πνιγεί»

Των ενοχών σου τους καημούς ξεπλέναν οι βροχές.
Το αντίο σου με γέμισε, με αγάπης αμυχές.

                                   2.03.09