Παραπονο Ζωης

[Vern]

Πανω στην πιο εθαισθητη ηλικια μου
τοτε ποθ ανοιγα τη φαντασια μου
μου ηρθαν ολα δυσκολα και επωδυνα
και οι γυρω μοθ τα εβλεπαν ανωδυνα

Τα βραδια δεν κοιμομουνα αλλα εκλαιγα
αυτα πολυ που μ' επνιγαν τα ελεγα
τεσσερις τοιχοι ομως δεν μου εκαναν
και βασανιστικα σιγα σιγα με εχαναν

Μονος στη σκεψη μονος στη δυστυχια μου
προσπαθω να καταλαβω την πολλη την ατυχια μου
την ατυχια και τα λαθη που δε μ΄αφησαν
να ζησω τη ζωη , που ενα πρωι μου χαρισαν

Παω στα εικοσι ,δεν ξερω που βαδιζω
τυφλος στα ''ματια'' δεν ξερω ποιον γνωριζω
αυτο που βλεπω τα ματια τους γελανε
με δυσκολια τη καρδια τους τη χαλανε

Οι αγνωστοι τα βλεπουν ολα ροδινα
οτι ειχα και δεν ειχα γι΄αυτο εγω θα το 'δινα
μαλλον αξιζει να κοιταζεις παντα ισια
να μην πιστευεις τα παλια τα παραμυθια...