Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Νέα και όχι μόνο / Κιθάρα - ΑΕΠΙ - Λευτέρης Παπαδόπουλος
« στις: 19/12/02, 02:35 »
Επειδή δε θέλω να ενοχλήσω στην τρέχουσα συζήτηση για συγκεκριμένες λύσεις του προβλήματος με την ΑΕΠΙ άνοιξα αυτό το καινούργιο θέμα.
Θυμήθηκα ένα σχετικό σχόλιο του Λευτέρη Παπαδόπουλου (στα "Νέα") που ήταν η απάντηση σε επιστολή κάποιου αναγνώστη ο οποίος ανέφερε μάλιστα ρητά "την ιστοσελίδα του νέου κιθαρωδού"!!!!
Να το κείμενο:
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΜΑΤΙΕΣ
Τα τραγούδια
Αναγνώστης, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του (τα στοιχεία του τα έχει η στήλη) γράφει:
«Γρατσούναγα παλιά, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας μου, μια κιθάρα. Όπως την είχε αφήσει ο πατέρας μου σε μια γωνιά από τότε που αυτοδίδακτος και αυτός έπαιζε κεφαλονίτικες καντάδες. Ήταν και είναι η συντροφιά μου, όταν πήγαινα έφηβος στις παραλίες με την παρέα, όταν φοιτητής μαζευόμασταν σε δωματιάκια 2Χ2 και τώρα όταν με πιάνει η νοσταλγία τον μουντό χειμώνα. Και έπαιζα και παίζω κυρίως τραγούδια ελληνικά. Τραγούδια που με κάνουν να μυρίζω την Ελλάδα μέσα στο ψιλοβρόχι και τη συννεφιά, τραγούδια που μου φέρνουν οικείες εικόνες από ανθρώπους και μέρη αγαπημένα.
Όταν λοιπόν έψαξα να βρω στίχους και παρτιτούρες ανέτρεξα στην υπέρτατη πηγή πληροφοριών της εποχής μας: το Ίντερνετ. Και εκεί έπεσα πάνω σε ένα ανεπανάληπτο θησαυρό. Βρήκα αυτό που οι δημιουργοί του ονόμασαν "το σκρίπτο του νέου κιθαρωδού". Επρόκειτο για μια απίστευτα επαγγελματική δουλειά που έγινε όμως από ερασιτέχνες και περιέκλειε σε ένα βιβλιαράκι πάνω από χίλια (!) ελληνικά τραγούδια με τους στίχους και τα ακόρντα για την κιθάρα. Το είχαν φτιάξει μια ομάδα από φοιτητές στη Γερμανία έπειτα από 10 χρόνια προσπάθειας. Κομμάτι - κομμάτι, στίχο - στίχο, το στοίβαζαν πλάι στις σημειώσεις των μαθημάτων τους (scriptum στα γερμανικά από όπου και το όνομα σκρίπτο) και στο τέλος το ταξινόμησαν και το μετέτρεψαν σε ηλεκτρονικό ώστε να μπορούν να το μοιράσουν στο Ίντερνετ.
Τι ζητούσαν από τους επίδοξους χρήστες του σκρίπτου οι δημιουργοί του; Ιδού οι απαιτήσεις τους:
1. Υπόσχεσαι ότι θα το χρησιμοποιήσεις για προσωπική χρήση και σπουδή. Κάθε εμπορική χρήση απαγορεύεται.
2. Υπόσχεσαι ότι θα προσπαθήσεις να προτείνεις και να βελτιώσεις και νέα τραγούδια.
3. Υπόσχεσαι ότι αν σου αρέσει θα δώσεις ό,τι νομίζεις ότι αξίζει σε ένα κοινωφελές ίδρυμα (π.χ. Ερυθρό Σταυρό, Green Ρeace, WWF, Διεθνή Αμνηστία).
4. Υπόσχεσαι ότι θα δώσεις αντίγραφα σε όποιον ενδιαφέρεται αλλά δεν θα αλλάξεις το περιεχόμενο.
Όλη αυτή η δουλειά προσφερόταν ανιδιοτελώς σε όποιον είχε αγάπη και μεράκι για το ελληνικό τραγούδι. Είχα μείνει άφωνος και ευγνώμων.
Όταν πριν από μέρες ένας φίλος με ρώτησε "πού είχα βρει αυτές τις σημειώσεις με τραγούδια γιατί ήθελε να της δώσει στην κόρη του που μεγαλώνει στο Λουξεμβούργο και παίζει κι αυτή κιθάρα" τον παρέπεμψα στην ιστοσελίδα του νέου κιθαρωδού (http: //members. tripod. com/to skripto/). Με μεγάλη έκπληξη αλλά και λύπη πληροφορήθηκα ότι το σκρίπτο δεν επιτρέπεται πλέον να διανέμεται δωρεάν! Σύμφωνα με επιστολή της ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας), απαιτείται ένα χρηματικό ποσό ανά μήνα, αν ο δημιουργός του σκρίπτου ήθελε να το εκθέτει δημόσια. Έχοντας επενδύσει χρόνια δουλειάς γι' αυτό, και διαθέτοντάς το ανιδιοτελώς, καταλαβαίνω ότι δεν θα πλήρωνε και από την τσέπη του!
Και εδώ μπαίνει το ζητούμενο σε αυτό το γράμμα. Κατανοώ ότι υπάρχει κάποιο δίκιο όταν οι δημιουργοί θέλουν να αμείβονται για τις δημιουργίες τους. Αλλά αυτό το κυνήγι που κατ' εμέ έχει τις ρίζες του σε μια δικηγορίστικη νοοτροπία που μας έρχεται από την Αμερική φτάνει στα όρια του παραλογισμού. Πού ξεκινάει και πού φτάνει το δικαίωμα του δημιουργού για τα πνευματικά δικαιώματα; Κάποιος αναφέρεται εύστοχα στις ιδέες και σκέψεις πάνω στο θέμα "copyright": (http: //members. tripd. com/to skripto/kithara/kitharodos/copyright. htm). ''Δηλαδή, αν ένα βράδυ στην ταβέρνα μερακλώσω, ανεβώ πάνω στο τραπέζι και αρχίσω να τραγουδάω, είμαι παράνομος;''».
Απάντηση [σημ.: του Λευτέρη Παπαδόπουλου]: Κάθε τραγούδι γράφεται από κάποιους δημιουργούς. Το τραγούδι αυτό είναι η εργασία τους, για την οποία πρέπει να πληρωθούν, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ορθώς, επομένως, πράττει η ΑΕΠΙ. Το ίδιο κάνουν και όλες οι ανάλογες εταιρείες, σε όλο τον κόσμο. Και δικαίως. Ως προς την απορία σας: Τα πνευματικά δικαιώματα ουδείς μπορεί να τα θίξει. Και η ΑΕΠΙ, η SΑCΕΜ, η GΕΜΑ κ.λπ. προστατεύουν αυτά τα δικαιώματα.
ΤΑ ΝΕΑ , 11-09-2001 , Σελ.: N04
Κωδικός άρθρου: A17138N041
http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nsearch.print_unique?entypo=A&f=17138&m=N04&aa=1
Θυμήθηκα ένα σχετικό σχόλιο του Λευτέρη Παπαδόπουλου (στα "Νέα") που ήταν η απάντηση σε επιστολή κάποιου αναγνώστη ο οποίος ανέφερε μάλιστα ρητά "την ιστοσελίδα του νέου κιθαρωδού"!!!!
Να το κείμενο:
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΜΑΤΙΕΣ
Τα τραγούδια
Αναγνώστης, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του (τα στοιχεία του τα έχει η στήλη) γράφει:
«Γρατσούναγα παλιά, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας μου, μια κιθάρα. Όπως την είχε αφήσει ο πατέρας μου σε μια γωνιά από τότε που αυτοδίδακτος και αυτός έπαιζε κεφαλονίτικες καντάδες. Ήταν και είναι η συντροφιά μου, όταν πήγαινα έφηβος στις παραλίες με την παρέα, όταν φοιτητής μαζευόμασταν σε δωματιάκια 2Χ2 και τώρα όταν με πιάνει η νοσταλγία τον μουντό χειμώνα. Και έπαιζα και παίζω κυρίως τραγούδια ελληνικά. Τραγούδια που με κάνουν να μυρίζω την Ελλάδα μέσα στο ψιλοβρόχι και τη συννεφιά, τραγούδια που μου φέρνουν οικείες εικόνες από ανθρώπους και μέρη αγαπημένα.
Όταν λοιπόν έψαξα να βρω στίχους και παρτιτούρες ανέτρεξα στην υπέρτατη πηγή πληροφοριών της εποχής μας: το Ίντερνετ. Και εκεί έπεσα πάνω σε ένα ανεπανάληπτο θησαυρό. Βρήκα αυτό που οι δημιουργοί του ονόμασαν "το σκρίπτο του νέου κιθαρωδού". Επρόκειτο για μια απίστευτα επαγγελματική δουλειά που έγινε όμως από ερασιτέχνες και περιέκλειε σε ένα βιβλιαράκι πάνω από χίλια (!) ελληνικά τραγούδια με τους στίχους και τα ακόρντα για την κιθάρα. Το είχαν φτιάξει μια ομάδα από φοιτητές στη Γερμανία έπειτα από 10 χρόνια προσπάθειας. Κομμάτι - κομμάτι, στίχο - στίχο, το στοίβαζαν πλάι στις σημειώσεις των μαθημάτων τους (scriptum στα γερμανικά από όπου και το όνομα σκρίπτο) και στο τέλος το ταξινόμησαν και το μετέτρεψαν σε ηλεκτρονικό ώστε να μπορούν να το μοιράσουν στο Ίντερνετ.
Τι ζητούσαν από τους επίδοξους χρήστες του σκρίπτου οι δημιουργοί του; Ιδού οι απαιτήσεις τους:
1. Υπόσχεσαι ότι θα το χρησιμοποιήσεις για προσωπική χρήση και σπουδή. Κάθε εμπορική χρήση απαγορεύεται.
2. Υπόσχεσαι ότι θα προσπαθήσεις να προτείνεις και να βελτιώσεις και νέα τραγούδια.
3. Υπόσχεσαι ότι αν σου αρέσει θα δώσεις ό,τι νομίζεις ότι αξίζει σε ένα κοινωφελές ίδρυμα (π.χ. Ερυθρό Σταυρό, Green Ρeace, WWF, Διεθνή Αμνηστία).
4. Υπόσχεσαι ότι θα δώσεις αντίγραφα σε όποιον ενδιαφέρεται αλλά δεν θα αλλάξεις το περιεχόμενο.
Όλη αυτή η δουλειά προσφερόταν ανιδιοτελώς σε όποιον είχε αγάπη και μεράκι για το ελληνικό τραγούδι. Είχα μείνει άφωνος και ευγνώμων.
Όταν πριν από μέρες ένας φίλος με ρώτησε "πού είχα βρει αυτές τις σημειώσεις με τραγούδια γιατί ήθελε να της δώσει στην κόρη του που μεγαλώνει στο Λουξεμβούργο και παίζει κι αυτή κιθάρα" τον παρέπεμψα στην ιστοσελίδα του νέου κιθαρωδού (http: //members. tripod. com/to skripto/). Με μεγάλη έκπληξη αλλά και λύπη πληροφορήθηκα ότι το σκρίπτο δεν επιτρέπεται πλέον να διανέμεται δωρεάν! Σύμφωνα με επιστολή της ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας), απαιτείται ένα χρηματικό ποσό ανά μήνα, αν ο δημιουργός του σκρίπτου ήθελε να το εκθέτει δημόσια. Έχοντας επενδύσει χρόνια δουλειάς γι' αυτό, και διαθέτοντάς το ανιδιοτελώς, καταλαβαίνω ότι δεν θα πλήρωνε και από την τσέπη του!
Και εδώ μπαίνει το ζητούμενο σε αυτό το γράμμα. Κατανοώ ότι υπάρχει κάποιο δίκιο όταν οι δημιουργοί θέλουν να αμείβονται για τις δημιουργίες τους. Αλλά αυτό το κυνήγι που κατ' εμέ έχει τις ρίζες του σε μια δικηγορίστικη νοοτροπία που μας έρχεται από την Αμερική φτάνει στα όρια του παραλογισμού. Πού ξεκινάει και πού φτάνει το δικαίωμα του δημιουργού για τα πνευματικά δικαιώματα; Κάποιος αναφέρεται εύστοχα στις ιδέες και σκέψεις πάνω στο θέμα "copyright": (http: //members. tripd. com/to skripto/kithara/kitharodos/copyright. htm). ''Δηλαδή, αν ένα βράδυ στην ταβέρνα μερακλώσω, ανεβώ πάνω στο τραπέζι και αρχίσω να τραγουδάω, είμαι παράνομος;''».
Απάντηση [σημ.: του Λευτέρη Παπαδόπουλου]: Κάθε τραγούδι γράφεται από κάποιους δημιουργούς. Το τραγούδι αυτό είναι η εργασία τους, για την οποία πρέπει να πληρωθούν, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ορθώς, επομένως, πράττει η ΑΕΠΙ. Το ίδιο κάνουν και όλες οι ανάλογες εταιρείες, σε όλο τον κόσμο. Και δικαίως. Ως προς την απορία σας: Τα πνευματικά δικαιώματα ουδείς μπορεί να τα θίξει. Και η ΑΕΠΙ, η SΑCΕΜ, η GΕΜΑ κ.λπ. προστατεύουν αυτά τα δικαιώματα.
ΤΑ ΝΕΑ , 11-09-2001 , Σελ.: N04
Κωδικός άρθρου: A17138N041
http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nsearch.print_unique?entypo=A&f=17138&m=N04&aa=1