Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - Viennezos

Σελίδες: [1] 2 3
1
Newbie, τα ονόματα των μουσικών αναφέρονται σε αρκετούς από τους παραπάνω δίσκους. :P
Tο πρόβλημα είναι οι διευθύνσεις. ;D ;D

2
Να οι δίσκοι του Κουγιουμτζή:

1. Νάτανε το ’21 (1970 / Νταλάρας)
2. Όταν ανθίζουν πασχαλιές (1971 / Νταλάρας, Καλατζής)
3. Ηλιοσκόπιο (1973 / Νταλάρας, Αιμιλία Κουγιουμτζή)
4. Μικρές πολιτείες (1974 / Νταλάρας, Βίσση)
5. Στα ψηλά τα παραθύρια (1975 / Νταλάρας, Βίσση)
6. Λαϊκές Κυριακές (1976 / Αλεξίου)
7. Τραγούδια του καιρού μας (1977 / Σμοκοβίτης, Αιμιλία Κουγιουμτζή)
8. Όταν σε περιμένω (1979 / Μοσχολιού)
9. Μικραίνει ο κόσμος (1982 / Καλογιάννης, Αιμιλία Κουγιουμτζή, Κούτρας, Μπογδάνος, Χριστιανόπουλος)  
10. Τα νυχτέρια μας (1985 / Μητροπάνος)
11. Τρελοί και άγγελοι (1986 / Νταλάρας, Αρβανιτάκη [1 τραγούδι])
12. Καλδάρας – Κουγιουμτζής: Τα τραγούδια μας (1986 / Ζωντανή ηχογράφηση)
13. Κάτι παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι (1993 / Αιμιλία Κουγιουμτζή [δεύτερη εκτέλεση παλιότερων τραγουδιών])
14. Με τέχνη και με πάθος (1997 / Δημήτρης Νικολούδης, Μητσιάς [1 τραγούδι])
15. Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων (1998 / Νταλάρας, Αιμιλία Κουγιουμτζή)
16. Έβρεχε ο κόσμος (2000 / Μαρία Κουγιουμτζή, Νταλάρας, Γιώργος Χριστοδούλου)

Συλλογές τραγουδιών που κυκλοφόρησαν παλιότερα σε άλλους δίσκους:

17. Κουγιουμτζής - 10 χρόνια τραγούδι – Πρώτες εκτελέσεις  (1978 / Νταλάρας κ.ά.)
18. Δεκαπέντε λαϊκά του Σταύρου Κουγιουμτζή σε πρώτη εκτέλεση (1984 / Νταλάρας κ.ά.)
19. Σταύρος Κουγιουμτζής – Τα μεγάλα τραγούδια (1994 / Νταλάρας κ.ά. [3 CD])  
20. Σταύρος Κουγιουμτζής – Σε πρώτη εκτέλεση – 14 τραγούδια (1983 / Πουλόπουλος, Αστεριάδη κ.ά. [επανέκδοση τραγουδιών της περιόδου 1964-1968])

Σκόρπια τραγούδια λ.χ. στους εξής δίσκους:

21. Γιώργος Νταλάρας (1969 / 6 τραγούδια)
22. Νταλάρας: Ο μέτοικος (1972 / 3 τραγούδια)
23. Καλατζής: Κυρά-Γιώργαινα (1970 / 2 τραγούδια)
24. Καλατζής: Παραμυθάκι μου (1971 / τουλάχιστον 2 τραγούδια)
25. Καλαζτής: Μη περιμένεις (1976 / 3 τραγούδια)
26. Πάριος: Πού θα πάει πού (1973 / 2 τραγούδια)

3
Θα ήθελα να προσθέσω ότι τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος συμπαθεί ιδιαίτερα την ΑΕΠΙ· μάλλον το αντίθετο. Βλ. τα σχετικά άρθρα του (πάλι στα "Νέα"):

http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/neafile.print_unique?e=A&f=17261&m=N04&aa=4


http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nsearch.print_unique?entypo=A&f=16568&m=N12&aa=2  


4
Λίγο απότομη μού φαίνεται η απάντηση του Παπαδόπουλου αλλά νόμιζω ότι στην ουσία έχει δίκιο. Γι’ αυτό δε συμφωνώ με εκείνους που γράφουν λ.χ. "Οποιαδήποτε λύση θέλετε αρκεί η ΑΕΠΙ να μην πάρει δραχμή...".

Άλλο θέμα είναι τα συγκεκριμένα ποσά που ζητά η ΑΕΠΙ (και ο τρόπος με τον οποίο τα διεκδικεί): Και εγώ έχω την εντύπωση "ότι οι απαιτήσεις της ΑΕΠΙ είναι  εξωφρενικές σε τέτοιο βαθμό ώστε η εφαρμογή τους να καθιστά μάλλον ασύμφορη τη χρησιμοποιηση άπο τους διάφορους χρήστες" (όπως γράφει λ.χ. ο pityian). Για αυτό το λόγο υποστηρίζω (από μακριά  ;) ) τα σχέδια για δημοσιοποίηση της υπόθεσης στα ΜΜΕ κλπ.

5
Επειδή δε θέλω να ενοχλήσω στην τρέχουσα συζήτηση για συγκεκριμένες λύσεις του προβλήματος με την ΑΕΠΙ άνοιξα αυτό το καινούργιο θέμα.

Θυμήθηκα ένα σχετικό σχόλιο του Λευτέρη Παπαδόπουλου (στα "Νέα") που ήταν η απάντηση σε επιστολή κάποιου αναγνώστη ο οποίος ανέφερε μάλιστα ρητά "την ιστοσελίδα του νέου κιθαρωδού"!!!!

Να το κείμενο:

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΜΑΤΙΕΣ

Τα τραγούδια  

Αναγνώστης, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του (τα στοιχεία του τα έχει η στήλη) γράφει:

«Γρατσούναγα παλιά, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας μου, μια κιθάρα. Όπως την είχε αφήσει ο πατέρας μου σε μια γωνιά από τότε που αυτοδίδακτος και αυτός έπαιζε κεφαλονίτικες καντάδες. Ήταν και είναι η συντροφιά μου, όταν πήγαινα έφηβος στις παραλίες με την παρέα, όταν φοιτητής μαζευόμασταν σε δωματιάκια 2Χ2 και τώρα όταν με πιάνει η νοσταλγία τον μουντό χειμώνα. Και έπαιζα ­ και παίζω ­ κυρίως τραγούδια ελληνικά. Τραγούδια που με κάνουν να μυρίζω την Ελλάδα μέσα στο ψιλοβρόχι και τη συννεφιά, τραγούδια που μου φέρνουν οικείες εικόνες από ανθρώπους και μέρη αγαπημένα.

Όταν λοιπόν έψαξα να βρω στίχους και παρτιτούρες ανέτρεξα στην υπέρτατη πηγή πληροφοριών της εποχής μας: το Ίντερνετ. Και εκεί έπεσα πάνω σε ένα ανεπανάληπτο θησαυρό. Βρήκα αυτό που οι δημιουργοί του ονόμασαν "το σκρίπτο του νέου κιθαρωδού". Επρόκειτο για μια απίστευτα επαγγελματική δουλειά ­ που έγινε όμως από ερασιτέχνες ­ και περιέκλειε σε ένα βιβλιαράκι πάνω από χίλια (!) ελληνικά τραγούδια με τους στίχους και τα ακόρντα για την κιθάρα. Το είχαν φτιάξει μια ομάδα από φοιτητές στη Γερμανία έπειτα από 10 χρόνια προσπάθειας. Κομμάτι - κομμάτι, στίχο - στίχο, το στοίβαζαν πλάι στις σημειώσεις των μαθημάτων τους (scriptum στα γερμανικά από όπου και το όνομα σκρίπτο) και στο τέλος το ταξινόμησαν και το μετέτρεψαν σε ηλεκτρονικό ώστε να μπορούν να το μοιράσουν στο Ίντερνετ.

Τι ζητούσαν από τους επίδοξους χρήστες του σκρίπτου οι δημιουργοί του; Ιδού οι απαιτήσεις τους:

1. Υπόσχεσαι ότι θα το χρησιμοποιήσεις για προσωπική χρήση και σπουδή. Κάθε εμπορική χρήση απαγορεύεται.

2. Υπόσχεσαι ότι θα προσπαθήσεις να προτείνεις και να βελτιώσεις και νέα τραγούδια.

3. Υπόσχεσαι ότι αν σου αρέσει θα δώσεις ό,τι νομίζεις ότι αξίζει σε ένα κοινωφελές ίδρυμα (π.χ. Ερυθρό Σταυρό, Green Ρeace, WWF, Διεθνή Αμνηστία).

4. Υπόσχεσαι ότι θα δώσεις αντίγραφα σε όποιον ενδιαφέρεται αλλά δεν θα αλλάξεις το περιεχόμενο.

Όλη αυτή η δουλειά προσφερόταν ανιδιοτελώς σε όποιον είχε αγάπη και μεράκι για το ελληνικό τραγούδι. Είχα μείνει άφωνος και ευγνώμων.

Όταν πριν από μέρες ένας φίλος με ρώτησε "πού είχα βρει αυτές τις σημειώσεις με τραγούδια γιατί ήθελε να της δώσει στην κόρη του που μεγαλώνει στο Λουξεμβούργο και παίζει κι αυτή κιθάρα" τον παρέπεμψα στην ιστοσελίδα του νέου κιθαρωδού (http: //members. tripod. com/to skripto/). Με μεγάλη έκπληξη αλλά και λύπη πληροφορήθηκα ότι το σκρίπτο δεν επιτρέπεται πλέον να διανέμεται δωρεάν! Σύμφωνα με επιστολή της ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας), απαιτείται ένα χρηματικό ποσό ανά μήνα, αν ο δημιουργός του σκρίπτου ήθελε να το εκθέτει δημόσια. Έχοντας επενδύσει χρόνια δουλειάς γι' αυτό, και διαθέτοντάς το ανιδιοτελώς, καταλαβαίνω ότι δεν θα πλήρωνε και από την τσέπη του!

Και εδώ μπαίνει το ζητούμενο σε αυτό το γράμμα. Κατανοώ ότι υπάρχει κάποιο δίκιο όταν οι δημιουργοί θέλουν να αμείβονται για τις δημιουργίες τους. Αλλά αυτό το κυνήγι ­ που κατ' εμέ έχει τις ρίζες του σε μια δικηγορίστικη νοοτροπία που μας έρχεται από την Αμερική ­ φτάνει στα όρια του παραλογισμού. Πού ξεκινάει και πού φτάνει το δικαίωμα του δημιουργού για τα πνευματικά δικαιώματα; Κάποιος αναφέρεται εύστοχα στις ιδέες και σκέψεις πάνω στο θέμα "copyright": (http: //members. tripd. com/to skripto/kithara/kitharodos/copyright. htm). ''Δηλαδή, αν ένα βράδυ στην ταβέρνα μερακλώσω, ανεβώ πάνω στο τραπέζι και αρχίσω να τραγουδάω, είμαι παράνομος;''».

Απάντηση [σημ.: του Λευτέρη Παπαδόπουλου]: Κάθε τραγούδι γράφεται από κάποιους δημιουργούς. Το τραγούδι αυτό είναι η εργασία τους, για την οποία πρέπει να πληρωθούν, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ορθώς, επομένως, πράττει η ΑΕΠΙ. Το ίδιο κάνουν και όλες οι ανάλογες εταιρείες, σε όλο τον κόσμο. Και δικαίως. Ως προς την απορία σας: Τα πνευματικά δικαιώματα ουδείς μπορεί να τα θίξει. Και η ΑΕΠΙ, η SΑCΕΜ, η GΕΜΑ κ.λπ. προστατεύουν αυτά τα δικαιώματα.
 
ΤΑ ΝΕΑ , 11-09-2001  , Σελ.: N04  
Κωδικός άρθρου: A17138N041


http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nsearch.print_unique?entypo=A&f=17138&m=N04&aa=1


6

 παιδιά αξίζει τον κόπο να το ακούσετε.. ειναι καταπληκτικό !


Τι να προσθέσω; Συμφωνώ απόλυτα με τον organopexti.  :D

Α, ναι. Ας αναφέρουμε και τη στιχουργό: η Γιούλα Γεωργίου είναι.  

7
Λίγο πολύ θα επαναλάβω το σχόλιο του stavraki (όπως και εκείνο του Skylla που το διάβασα μόλις τώρα αφού έχω γράψει το δικό μου ;) ) :

Η Βιτάλη είναι μια από τις αγαπημένες μου φωνές, γεμάτη (στα κατάλληλα κομμάτια) εξαιρετικής δύναμης, ζωντάνιας και πάθους. Μια σύγκριση με την Αλεξίου μού είναι δύσκολη, γιατί ο χαρακτήρας των φωνών τους είναι πολύ διαφορετικός (μια ψηλή και μια αρκετά βαθιά φωνή). Όσο για το ύψος της φωνής της Βιτάλη, μάλλον ταιριάζει η σύγκριση με τραγουδίστριες σαν την Αρβανιτάκη, την Τσαλιγκοπούλου ή την Γλυκερία. Κατά τη γνώμη μου, η Βιτάλη ξεπερνάει και τις τρεις (την Αρβανιτάκη και την Τσαλιγκοπούλου μάλιστα κατά πολύ, θα έλεγα), ιδίως λόγω της μεγαλύτερης δύναμης της φωνής της. Μόνο μία φωνή μού έρχεται στον νου η οποία από αυτή την άποψη μπορεί (μπορούσε) να συναγωνιστεί τη Βιτάλη: η Καίτη Γκρέυ.    

Το ρεπερτόριο της Βιτάλη είναι εξαιρετικά ποικιλότροπο. Οι δικές τις συνθέσεις ούτε εμένα δε μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Οι μεγαλύτερες στιγμές είναι για μένα οι δύο δίσκοι της με τον Τάκη Σούκα ("Βάρα μου το ντέφι", "Τα λαϊκά της Ελένης"), η συνεργασία με τον Νικολόπουλο ("Μια γυναίκα μπορεί") και το "Ώρα Ελλάδος" (με συνθέσεις των Καμπουρίδη και Καραλή). Από τα σκόρπια τραγούδια καταπληκτικά είναι λ.χ. το "Όμορφό μου καλοκαίρι" και ένα τελείως άγνωστο κομμάτι: "Οι κερασιές".

Όσο για τον άνθρωπο Βιτάλη δεν μπορώ να πω κάτι το ουσιαστικό. Πάντως οι λίγες συνεντεύξεις που γνωρίζω και το επεισόδιο που μας περιέγραψε ο sourwtiri μού δημιουργούν την εντύπωση πως μάλλον τον εαυτό της βλάπτει και όχι άλλους ανθρώπους ... Κάτι τέτοιο (αν αλήθεια τα πράγματα είναι έτσι) δε σημαίνει πως πέφτει στην εκτίμησή μου αλλά με κάνει να την λυπάμαι ...  

8
Φίλε Politi, συμμερίζομαι απόλυτα τις απόψεις σου ως προς τη σχέση του Χατζιδάκι με το λαϊκό τραγούδι. :)

Φίλε Τζουρά, ο "Επιτάφιος" είναι κύκλος ποιημάτων του Ρίτσου, γραμμένος το 1936. Σημαντικό για την κατανόηση του έργου αυτού θεωρώ το μικρό πρόλογο που λέει:

"Θεσσαλονίκη. Μάης του 1936. Μια μάνα, καταμεσίς του δρόμου, μοιρολογάει το σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της και πάνω της, βουΐζουν και σπάζουν τα κύματα των διαδηλωτών – των απεργών  καπνεργατών. Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της:"  Ακολουθούν 20 ποιήματα.

Δίκιο έχεις, ο Θεοδωράκης μελοποίησε 8 από τα 20 ποιήματα, ή για την ακρίβεια: μελοποίησε αποσπάσματα (στην αυθεντική μορφή τους, τα 8 ποιήματα είναι μεγαλύτερα).  

Όσο για τον "Επιτάφιο" με τον Χατζιδάκι και τη Μούσχουρη: Κυκλοφορεί σε CD της Polygram. Δείγματα δυστυχώς δεν μπορώ να παρουσιάσω γιατί δεν έχω τα απαραίτητα τεχνικά μέσα.

9
Υπάρχει και ολόκληρη έκθεση του Θεοδωράκη με θέμα τη "Διαμάχη περί του ’Επιταφίου’ ". Τη γνωρίζω όμως μόνο σε γερμανική μετάφρσαη.

Πληροφορίες πάνω στο θέμα αυτό βρίσκεις και στην "Ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού" του Κώστα Μυλωνά. (τόμος 2 [1960-1970], σσ. 41-50)

10
Το δεύτερο, φίλε Τζουρά. Ο Χατζιδάκις έκανε την ενορχήστρωση των τραγουδιών του Θεοδωράκη. Και πρέπει να πω ότι (για μένα) το αποτέλεσμα ακούγεται ... άθλια. :-[ (Ιδιαίτερα σε σύγκριση με την ηχογράφηση των Θεοδωράκη/Μπιθικώτση.)

ΥΓ: Έχεις δει την απάντησή μου στο θέμα "Βιβλία για Χατζιδάκι και Θεοδωράκη";
http://forum.kithara.gr/yabbse/index.php?board=4;action=display;threadid=2752
Λ.χ. στο βιβλίο "Μελοποιημένη Ποίηση" θα βρεις σχετικές πληροφορίες.    

11
"Παίξε Χρήστο το μπουζούκι":
Πρώτη εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης
Αργότερα ακολούθησαν ηχογραφήσεις με τον Στέλιο  Καζαντζίδη και την Πολύ Πάνου.

12
Καμενίδης Στράτος, Καραΐνδρου Ελένη, Καραλής Γιάννης, Καραμπεσίνης Γιάννης, Καρασούλος Παρασκευάς, Καρβέλας Νίκος (+ τα 3 τραγούδια στην καταχώριση "Καρβέλας Νίκος" που ήδη υπάρχει), Καργίδης Θανάσης, Καρνάτσος Τάκης

Καταχώριση Καραγιάννης:
1. Μια γιορτή: Καραγιάννης Ηλίας
2. Μαντινάδα: Καραγιάννης ...???

Καταχώριση Καρανικόλας:
1. Ό,τι άναψε θα σβήσει: Καρανικόλας Νίκος
2. Γιατί δε μένεις: Καρανικόλας ...???

13
Καλαντζόπουλος Παναγιώτης (4 τραγούδια) και Καλατζόπουλος Παναγιώτης (1 τραγούδι): για τον ίδιο πρόκειται μάλλον

Καταχώριση Καλδάρας:
Το (μόνο) τραγούδι αυτής της καταχώρισης ("Συ μου χάραξες πορεία") ήδη υπάρχει στη λίστα "Καλδάρας Απόστολος".

Καλέας Χάρης, Καλλιανός Σταμάτης, Καλούδης Χάρης (για τον οποίο ήδη υπάρχει καταχώριση με άλλο ένα τραγούδι), Καμπανέλλης Ιάκωβος, Καμπουρίδης Θοδωρής, Καμπουρίδης Θ. = (επίσης) Θοδωρής

Καταχώριση Κανελλόπουλος:      

1. Κανελλόπουλος Γιώργος:
- Με λένε Γιώργο
- Μη στεναχωριέσαι κι έχει ο Θεός
- Να ’χα τα χρόνια σου
- Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ

2. Κανελλόπουλος ... ??? :
- Αγκάθι στο κορμί μου
- Καραβάκι
- Ο μικρός
- Στη βουή του δρόμου*

* [αυτό το τραγούδι υπάρχει και στην καταχώριση "Κανελλόπουλος-Παπανικολάου"]

Η καταχώριση "Κανελλοπούλου" είναι λάθος. Οι στίχοι αυτού του τραγουδιού ("Τα γαλάζια σου γράμματα") ανήκουν στην καταχώριση Κανελλόπουλος Γιώργος.

Καπερνάρος Βασίλης, Καπίρης Σάκης, Καπλάνης Κώστας, Καπνίσης Κώστας          

14

Αν δεν κάνω λάθος, προέρχεται από τον δίσκο "Θητεία",[...]  Αν δεν κάνω λάθος (γιατί δεν έχω πια τον δίσκο), ξεκινάει με ένα μωρό που κλαίει και τελειώνει με την αναπνοή κάποιου που πεθαίνει... (μπρρρ...),[...] .


Σωστά, Νέε Κιθαρωδέ. (Για την ακρίβεια: Το τελευταίο [δηλαδή πως πρόκειται για αναπνοή κάποιου που πεθαίνει] το συμπεραίνω από το ότι εσύ το αναφέρεις.)  

15

Και διευκρινίζω ότι μας ενδιαφέρει πότε γράφτηκε το τραγούδι και όχι πότε κυκλοφόρησε.  Μήπως γνωρίζει ο Βιεννέζος;


Δυστυχώς όχι, Απόλλωνα.

16
ΥΓ: Μόλις το βλέπω: Κατά το μεγαλύτερο μέρος μια τελείως διαφορετική ερμηνεία από εκείνη του Newbie.  ???
 

17
Η μοίρα κι ο καιρός το ’χαν ορίσει
ο καιρός = ο χρόνος
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
να μείνω / να ριζώσω
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
η νύχτα (= η δικτατορία, η ανελευθερία κλπ.) να φεύγει και έρχεται συνέχεια (να περιπλανηθεί) για χίλια χρόνια
στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
στο τέλος της γιορτής = στο τέλος της νύχτας / στο τέλος των χιλίων χρόνων (γιορτή [= χούντα / δικτατορία] έχει λοιπόν ειρωνική σημασία)
να τραγουδήσει: από χαρά για το τέλος της "γιορτής"  
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
αυτός που δεν ανήκει σε καμία ομάδα / αυτός που δεν έχει κοινωνικούς, φιλικούς ή οικογενειακούς δεσμόυς // αυτός που δεν έχει κάποιον να τον στηρίξει / αυτός που είναι ξεριζωμένος (η λέξη "αυτός" ίσως δηλώνει την ελευθερία)
δεν εγνώρισε: κατά τη διάρκεια της νύχτας
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει.
ή α) να νιώσει τον καημό (που είναι η συνέπεια της νύχτας που πέρασε και που είναι ακόμα στο μυαλό του σε μορφή αναμνήσεων) ή β) του καημού = της ελπίδας (υπάρχει ελπίδα να ριζώσει πάλι η ελευθερία)

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό

ρολόι σταματημένο: αναφέρεται στους δρόμους (τις αιτίες) [βλ. παρακάτω] (ή στην ελπίδα για την ελευθερία [σε συνδυασμό με τους δρόμους], δηλαδή σε όλα τα συμβάντα κατά την περίοδο της νύχτας (οι δραστηριότητες της χούντας, αλλά και του λαού, των εξόριστων ανθρώπων κλπ.) - όλα αυτά ήταν σε κίνηση / δεν μπορούσε να με αφήσει αδιάφορο η όλη κατάσταση (= οι δρόμοι)
ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό: δηλαδή ή α) η Ελλάδα δεν ήταν ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό // ή β) η Ελλάδα όπως ήταν (κατά τη διάρκεια της δικτατορίας)
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω.  
οι δρόμοι (που δεν ήτανε ρολόι σταματημένο και που με πήραν στην ξενιτιά): ή α) = οι αιτίες που με έκαναν να πάω στην ξενιτιά // ή β) οι δρόμοι για την ελευθερία / αισιοδοξία  
και προσμένω: περιμένω με ανυπομονησία την εξέλιξη και τα αποτελέσματα
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
τα λόγια που δεν ξέρω: η διαμαρτυρία (κατά της δικτατορίας) εκείνων που ήταν στην Ελλάδα κατά την περίοδο της χούντας (αφού εγώ ήμουν στην ξενιτιά δεν πρόκειται για τη δική μου εμπειρία / δεν είναι κάτι που το έζησα προσωπικά)
σου = η Ελλάδα
τα δένω = τα συνδέω (με τους ανθρώπους που ...)
με τους ανθρώπους που ’δαν το κακό
δηλαδή με τους ανθρώπους που τους κυνήγησε πραγματικά η χούντα
και το ’χουν στ’ όνομά τους κεντημένο
ή α) είναι ήρωες, θυμόμαστε τα ονόματά τους λόγω αυτού του γεγονότος // ή β) υπέφεραν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (φυλακή, βασανιστήρια κλπ.) - γι’ αυτό "κεντημένο".

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
= ο δικτάτορας (η δικτατορία)
θερίζει την αυγή ωκεανό
ή α) σκοτώνει την ελπίδα του λαού (= την αυγή) σε μεγάλο βαθμό ("ωκεανό") (ωκεανός = κάτι το καταστροφικό [λόγω της ποσότητας και του αγνώστου] που πλήττει ως συνέπεια των πράξεων του δικτάτορα το λαό) // ή β) την αυγή θα αντιμετωπίσει ως "σοδειά" μια πλημμύρα θετικών (για το λαό) γεγονότων  
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
μαύρα πουλιά: συμβολίζουν το κακό
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο
έχει δηλαδή ως ζωγραφιά ένα σημάδι κοντά στον ώμο (κάτι σαν τατουάζ που έχουν κάποιοι άνθρωποι που αποτελούν μια ομάδα)
κοντά στον ώμο: τον συνοδεύει
σημάδι μυστικό και ριζικό
μυστικό: μυστικός κανόνας - ριζικό: πάντα έτσι συμβαίνει με τους δικτάτορες
πως ξέφυγε απ’ τον Άδη κι απ’ τον κόσμο    
ξέφυγε απ’ τον Άδη κι’ απ’ τον κόσμο: ή α) δεν είναι ούτε κάτι σαν το διάβολο ούτε άνθρωπος ή β) ξέφυγε απ’ τον Άδη: δεν τιμωρήθηκε όπως θα του άξιζε = δεν έφτασε στον Άδη / γλύτωσε απ’ τον Άδη· ξέφυγε απ’ τον κόσμο: τέλειωσε (έπεσε) η δικτατορία
 
Η μοίρα κι ο καιρός...

??? ???

18
Να λοιπόν μια προσπάθεια αναλυτικής ερμηνείας του εν λόγω τραγουδιού. Όπως διαπίστωσα στις σημειώσεις μου (τις οποίες αντέγραψα λίγο πολύ αναλλοίωτα) πρόκειται για το αποτέλεσμα συζητήσεων με δύο άτομα, γι’ αυτό υπάρχουν μερικές φορές δύο αρκετά διαφορετικές ερμηνείες.
Να προσθέσω ότι το τραγούδι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1974 (κύκλος "Θητεία").

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
τα λόγια: των πολιτικών
τα χρόνια: της δικτατορίας
χαμένα: ήταν μάταια / δεν έφεραν αποτέλεσμα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
τους καημούς: εκείνους του λαού (με τη σημασία: α) πόθος [για την ελευθερία] και β) στεναχώρια)
καπνός = η δικτατορία / η χούντα (δεν ήταν ορατοί οι καημοί μα υπήρξαν) (ίσως επιπλέον με κυριολεκτική σημασία: δακρυγόνα κλπ.)
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα.
η ξενιτιά: ή α) εμείς που είμαστε στην ξενιτιά (είτε γιατί φύγαμε, είτε γιατί είμαστε εξόριστοι) (αντιληφθήκαμε πως επικρατούσε αυτή η κατάσταση) ή β) το εξωτερικό (τα άλλα κράτη)
Κι οι ξαφνικές χαρές που ’ρθαν για μένα
οι ξαφνικές χαρές = η πτώση της χούντας
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
δάσος μαύρο: δηλαδή η δικατορία / η έλλειψη ελευθερίας
κεραυνός: δηλαδή ένα ξαφνικό, δυνατό φως / μια φωτεινή λάμψη στο μαύρο
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα.
οι λογισμοί (= οι σκέψεις [λ.χ. η ελπίδα για την πτώση της χούντας]) που μπόρεσα να κάνω για σένα ήταν κι αυτοί ένας κεραυνός σε μαύρο δάσος (όπως οι ξαφνικές χαρές)
για σένα: μάλλον εννοεί την ίδια την Ελλάδα

Και σου μιλώ σ’ αυλές και σε μπαλκόνια
μαζεμένοι (στο εξωτερικό) σε αυλές και μπαλκόνια διαμαρτυρόμαστε κατά της χούντας  
και σε χαμένους κήπους του Θεού
ή α) σε παρατημένα μέρη που πριν ήταν ωραία / ή: β) αναφορά στην Ελλάδα (έχεις ξεχαστεί απ’ το Θεό)
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ’ αηδόνια
δηλαδή πως έρχονται μηνύματα για την πτώση της δικτατορίας / πως έρχεται η ελευθερία
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
πρώτα ήσουνα παντού: ή α) πριν από την εποχή της χούντας μπορούσες να κυκλοφορήσεις ελεύθερα όπου ήθελες (σε όλα τα μέρη του κράτους) / ή β) η Ελλάδα ευδοκιμούσε ως ελεύθερο κράτος
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια  
τώρα: λίγο πριν από την πτώση της χούντας
κρύο/χιόνια: συμβολίζουν απομόνωση κλπ.

19
 ;D Politi, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

Ένα παράδειγμα και από μένα:

"Λυκαβηττό
λένε το λόφο
που τ’ αστέρια κοιτώ
λες κι έχει κάνει
το τσιμέντο εμετό
φτωχή μου Αθήνα
στο χαλάκι σου"    κλπ.κλπ.
 
 :-[

Και σε αντίθεση με τον Politi δεν είμαι τόσο διακριτικός να μην αναφέρω τα ονόματα των δημιουργών τέτοιου "αριστουργήματος": Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Ερμηνευτές είναι οι δύο δημιουργοί μαζί με τον Σάκη Ρουβά!

 
 

20
Έστω και με καθυστέρηση, μια σύντομη απάντηση στο μήνυμα του Newbie.

Φίλε Newbie, αναφέρθηκες στα τραγούδια κοινωνικού περιεχομένου όταν γράφεις:

[...] Θέλω να πω ότι όταν τα πολιτικά προβλήματα (διώξεις, εξορίες κ.λ.π.) και η φτώχεια (μετανάστευση κ.λ.π.) ήταν τα κύρια κοινωνικά προβλήματα σχεδόν του ΣΥΝΟΛΟΥ μας τις προηγούμενες δεκαετίες, συμπεραίνω ότι η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΑΥΤΙΣΗ Λαού και ποιητών/στιχουργών ήταν στο ύψιστο σημείο της μ΄ αυτά τα τραγούδια. Αυτή είναι νομίζω και η αιτία της επιτυχίας, της διαχρονικότητας αυτών των έργων.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. [...]


Μην ξεχνάς, όμως, ότι ένα μεγάλο μέρος των στίχων (μάλλον το μεγαλύτερο μέρος) ασχολείται με την αγάπη - ένα θέμα δηλαδή που η ουσία του δεν αλλάζει και τόσο ριζικά από δεκαετία σε δεκαετία. Πολλά τραγούδια και τέτοιας θεματολογίας έγιναν και έμειναν επιτυχίες με στίχους μονοσήμαντου νοήματος.    

Νομίζω πως τελικά είναι απλώς θέμα νοοτροπίας αν κάποιος προτιμά στίχους που αφήνουν μεγάλα περιθώρια στη φαντασία του ακροατή ή στίχους που στηρίζονται περισσότερο στη λογική.          

21
Όσο για μένα, Απόλλωνα, μπορώ να σου πω πως - μαζί με μια Ελληνίδα - κάναμε μια πολύ αναλυτική (και κατατοπιστική θα έλεγα) ερημνεία αυτών των στίχων. Μόνο που τώρα μου λείπει ο χρόνος να ... παρουσιάσω το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας. Σε λίγες μέρες, όμως, θα το κάνω. :)  

22
Και ξέχασες να αναφέρεις τον στιχουργό, το Μάνο Ελευθερίου.  ;)


23
Όσο για τον τρόπο ερμηνείας γενικά (στον οποίο αναφέρονται κυρίως ο bluewind και ο Απόλλωνας στα πιο πάνω μηνύματά τους) νομίζω ότι αυτός θα πρέπει να είναι διαφορετικός ανάλογα με το είδος που εξετάζουμε. Όταν λέτε πως "πολλά κομμάτια έχουν αμφίσημο χαρακτήρα ή εντελώς ασαφή" ή ότι είναι "ανέφικτο" "να βρούμε τη μία και μοναδική εξήγηση κάθε τραγουδιού", αυτό πιθανόν να ισχύσει για "μελοποιημένη ποίηση" ορισμένων ποιητών (λ.χ. του Ελύτη [;]) ή το έργο κάποιων στιχουργών/ποιητών που κινούνται μέσα ή κοντά στο χώρο τέτοιων λίγο πολύ αφηρημένων μορφών γραψίματος (λ.χ. Γκάτσος [αρκετές φορές τουλάχιστον], Νικολακοπούλου, Τριπολίτης).

Τέτοια τραγούδια όμως μάλλον αποτελούν την εξαίρεση στο χώρο των μεγάλων ρευμάτων της ελληνικής μουσικής (λαϊκό, "ελαφρό", ...). Συνήθως (έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον) οι στίχοι επιδέχονται μονοσήμαντη ερμηνεία. Αυτό θα το έλεγα για το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Βίρβου, της Τσώτου, του Ανδρικάκη, του Φαλάρα και πολλών άλλων· ακόμα και για το έργο εκείνου που σχεδόν κάθε τραγούδι του μου προξενεί (σχεδόν) ανυπέρβλητα προβλήματα ως προς την ερμηνεία: του Μάνου Ελευθερίου. Με τη βοήθεια τρίτων καταφέραμε να αναλύσουμε διάφορα τραγούδια του, ανακαλύπτωντας ένα αρκετά σαφές και μονοσήμαντο νόημα στους στίχους του. (Ίσως θα έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε και με στίχους αυτού του μοναδικού στιχουργού.)      

Σχετικά με τις παραπάνω απόψεις μου θα ήθελα να ... επικαλεστώ και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο (συνέντευξη στο "Δίφωνο" πριν από μερικά χρόνια):

"Κάποτε ή Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου μου έλεγε έναν στίχο του Γκάτσου και με ρωτούσε έκπληκτη:
«Παραθύρι παραθύρι / σ’ έβγαλα στον ουρανό / πιες ακόμα ένα ποτήρι ... Μα τι γράφει ο πού**ης;»
Χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις και αντιστοιχίες, το φαινόμενο υπάρχει και στη [Λίνα] Νικολακοπούλου. Αυτό το «Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα", αυτός ο νοητικός διασκελισμός μπορεί να είναι νόμιμος στην ποίηση, κάποιοι να τον θεωρούν νόμιμο και στο τραγούδι, αλλά στη δική μου συνείδηση δεν είναι νόμιμος. Εγώ θέλω το τραγούδι να ’ναι χειροπιαστό, ουσιαστικό. Τότε πιστεύω ότι μπορεί να είναι και πραγματικά ομαδικό και να αντέξει στον χρόνο.
Από τα τραγούδια της που ξέρω εκείνο το οποίο έχει φόντα να μείνει, αλλά σαν μια φράση μόνο, είναι το «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.» Αλλα αμέσως μετά και αυτό πάει σε άλλα μονοπάτια. Λέει: "σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα». Τι θα πει αυτό; Ενώ η πρώτη φράση είναι στέρεη σαν γνωμικό μετά ... από την πόλη έρχομαι."    
   

24
Ως προς την παρατήρηση του Τζουρά:

Η λέξη "συγχαίρει" δε μου άρεσε ούτε εμένα ιδιαίτερα. Μόνο που δεν μου ήρθε στο νου κάτι το πιο κατάλληλο. ;D Ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω ότι σίγουρα στον "Νώντα" και πιθανόν στον "Στρατή" η Τσώτου αναφέρεται στην αντιδιαστολή Ζωή – Θάνατος, με "προτίμηση" (ας πούμε) για το δεύτερο. (Όχι βέβαια "Στις μακρινές τις θάλασσες" όπου δε θίγει αυτό το θέμα). Οι αιτίες του καημού (στα δύο τραγούδια που μας παρουσίασες) και εμένα μου φαίνεται να είναι εκείνες που αναφέρεις. (Αντίθετα, στον "Νώντα" δε μαθαίνουμε τίποτα για αυτές.)      

(Συγχαρητήρια, φίλε Τζουρά, που έχεις μελετήσει πάρα πολύ την Τσώτου. Ανακαλύπτω όλο και πιο πολύ τι καταπληκτικός στιχουργός είναι.)  

25
Αναφέρομαι στο παραπάνω τραγούδι "Ο Στρατής" που το "παρουσίασε" ο Τζουράς. Η ερμηνεία του δε μου φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολη. Στο τέλος του τραγουδιού το ταξίδι παίρνει προφανώς αλληγορικό χαρακτήρα ("Σαν θα πεθάνω βρε Γιωργή / σαν θα σαλπάρω από τη γη / βάλε στην κάσα μου πανιά / ...). Μέχρι στιγμής δεν ήξερα τους στίχους αλλά διαβάζοντάς τους, αμέσως μου έκανε εντύπωση ότι πρόκειται για άλλο ένα τραγούδι της Σώτιας Τσώτου στο οποίο (σύμφωνα με την ερμηνεία μου) η στιχουργός "συγχαίρει" εκείνους που κατάφεραν να αφήσουν τον κόσμο, δηλαδή να πεθάνουν. Εδώ (στον "Στρατή") λέει:

"Σαν θα πεθάνω βρε Γιωργή
....
πες πως ταξίδεψε κι αυτός
ο τυχερός, ο τυχερός"

Μου φαίνεται πως "τυχερό" τον χαρακτηρίζει τον αφηγητή η Τσώτου όχι (τουλάχιστον όχι μόνο) γιατί κάνει ένα "ταξίδι" (στην ουσία το πρώτο του σύμφωνα με τα προηγούμενα τμήματα των στίχων) αλλά (και) επειδή πρόκειται για "ταξίδι" που τον απομκαρύνει από τον κόσμο / τη ζωή. Σωστή η ερμηνεία μου;

Το δεύτερο τραγούδι της Τσώτου που εννοώ είναι "Ο Νώντας" (σε μουσική του Γιάννη Σπανού). (Το έχω στείλει πριν από μερικές μέρες.) Εκεί λέει (τελευταία στροφή):

"Χρήστο γιατί είσαι λυπημένος
ο Νώντας είναι μια χαρά
Κάτω απ’ τη γη ταμπουρωμένος
όλα τα ρίχνει έναν παρά
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος
πάρ’ το χαμπάρι φουκαρά"

Δεν πρόκειται για παρόμοιο (ή ακόμα και τον ίδιο) τρόπο σκέψης και στα δύο τραγούδια;

Σελίδες: [1] 2 3