Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το Τέλος των Ημερών
« στις: 28/07/07, 17:31 »
Κάποια φάση του προγράμματος, αδύνατον να θυμηθεί πια κανείς ποια ακριβώς, προέβλεπε την ανάδειξη του πρωτογενούς στοιχείου πάσης φύσεως και (πρωταρχικά) των απλών «λαϊκών» μελών της κοινωνίας, στους οποίους έπρεπε να αναγνωριστεί ύψιστη αυθεντία και προτεραιότητα.
Επιστήμονες και καλλιτέχνες συναναστρέφονταν με τους αυτοδίδαχτους μάστορες που κατείχαν οποιοδήποτε είδος τέχνης.
Απλοί ποιμένες δέχονταν ύψιστες τιμές από θρησκευτικούς ηγέτες και ιεράρχες όλων των δογμάτων.
Ταπεινά (έστω και εγκαταλελειμμένα) εικονοστάσια των δρόμων αναγνωρίζονταν και τιμούνταν ως τόποι λατρείας σημαντικότεροι από τους περίτεχνους αρχιτεκτονικά και ιστορικούς ναούς, οι οποίοι, ιδιαίτερα στις δυτικές περιφέρειες, σύντομα μετατράπηκαν σε μουσεία και γκαλερί τέχνης.
Φιλόσοφοι και μελετητές παρουσιάζονταν να κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη και τα θέσφατα γερόντων και γεροντισσών (όσων είχαν απομείνει), τους οποίους αναζητούσαν και ανακάλυπταν σε κάθε απομονωμένο χωριό, σε κάθε ταπεινό σπίτι. Ιδιαιτέρως περιζήτητοι ήταν οι αγράμματοι γονείς επιτυχημένων στελεχών της κοινωνίας.
Οι δάσκαλοι στα σχολεία, εκθείαζαν επιδεικτικά και αψηφώντας κάθε μέχρι τότε παραδεκτό κανόνα παιδαγωγικής, τα τέκνα των φτωχών και περιθωριακών οικογενειών για την οποιαδήποτε υποψία προσπάθειάς τους, ανεξαρτήτως τελικών επιδόσεων ή επιτυχιών τους.
Παρόλα αυτά, για να αποφύγουν απογοητεύσεις και αποτυχίες του παρελθόντος (παρόμοιο φαινόμενο είχε εμφανιστεί 180 περίπου χρόνια παλιότερα), αποθάρρυναν οποιαδήποτε κίνηση θα περιείχε την ιδέα της ούτως καλούμενης λαϊκής συμμετοχής.
Το όλο πρόγραμμα έπρεπε να εφαρμοστεί μαζικά αλλά κυρίως ελεγχόμενα.
Εγώ, την περίοδο εκείνη, κατά την πάγια συνήθειά μου, είχα μείνει (έτσι νόμιζα) εκτός του γενικού κλίματος.
Εύλογη λοιπόν η έκπληξή μου όταν κάποιο πρωί (την ώρα μάλλον του δεύτερου γεύματος της ημέρας), ένα συνεργείο ενός από τα πλέον δημοφιλή τηλεοπτικά κανάλια της χώρας (ο όρος χρησιμοποιούταν ακόμα τότε) ήρθε στο σπίτι για να πάρει συνέντευξη από τη γριά μητέρα μου. Η ίδια δε μου είχε πει τίποτα, παρόλο που είχε εγκαίρως ενημερωθεί, φοβούμενη, όπως πάντα άλλωστε, την κατάσταση των νεύρων μου.
Τι συγκεκριμένα ειπώθηκε σ’ εκείνη τη συνέντευξη δεν έμαθα ποτέ, άλλωστε θα έβαζε στοίχημα πως οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που άκουσαν τα αφτιά των δημοσιογράφων εκείνο το πρωί, εγώ το είχα ήδη ακούσει τουλάχιστον 2 ή 3 φορές μέσα στην τελευταία εβδομάδα. Η καημένη η μητέρα μου βλέπετε, είχε ήδη τότε προ πολλού περάσει εκείνο το ανεπίστρεπτο σημείο, πέραν του οποίου η αναφορά σε οποιουδήποτε είδους λογική γίνεται για λόγους καθαρά ανθρωπιστικούς και προς χάριν της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μέσα στη θύελλα της νοητικής της ασυνειδησίας, η γερόντισσα είχε μέσα στα 3 τελευταία χρόνια ζήσει τουλάχιστον 5 διαφορετικές ζωές, όλες απόλυτα αληθινές, αλλά όχι απαραίτητα δικές της.
Άφησα τη μητέρα μου μόνη με το συνεργείο και κατευθύνθηκα προς τον Όμιλο.
Συνάντησα και χαιρέτησα όσα μέλη βρίσκονταν εκεί ξεχασμένα από την προηγούμενη ημέρα, επιδιδόμενα σε ανελέητη χαρτοπαιξία, η οποία πλέον θεωρούνταν ύψιστη τεχνική απασχόληση.
Με κέρασαν αφέψημα και συζητήσαμε για τον καιρό, την πολιτική και την επικείμενη παράταση της ισχύος των συνδικαλιστικών συμφωνιών.
Τους ήξερα όλους με το όνομά τους. Είχαμε μεγαλώσει μαζί, αν και σε διαφορετικούς τόπους ο καθένας. Εγώ ειδικά ήμουν μάλλον από τους πιο καινούργιους, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, μέσω του διαδικτύου, είχαμε αναπτύξει (κάπως) στενές σχέσεις.
Επιστήμονες και καλλιτέχνες συναναστρέφονταν με τους αυτοδίδαχτους μάστορες που κατείχαν οποιοδήποτε είδος τέχνης.
Απλοί ποιμένες δέχονταν ύψιστες τιμές από θρησκευτικούς ηγέτες και ιεράρχες όλων των δογμάτων.
Ταπεινά (έστω και εγκαταλελειμμένα) εικονοστάσια των δρόμων αναγνωρίζονταν και τιμούνταν ως τόποι λατρείας σημαντικότεροι από τους περίτεχνους αρχιτεκτονικά και ιστορικούς ναούς, οι οποίοι, ιδιαίτερα στις δυτικές περιφέρειες, σύντομα μετατράπηκαν σε μουσεία και γκαλερί τέχνης.
Φιλόσοφοι και μελετητές παρουσιάζονταν να κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη και τα θέσφατα γερόντων και γεροντισσών (όσων είχαν απομείνει), τους οποίους αναζητούσαν και ανακάλυπταν σε κάθε απομονωμένο χωριό, σε κάθε ταπεινό σπίτι. Ιδιαιτέρως περιζήτητοι ήταν οι αγράμματοι γονείς επιτυχημένων στελεχών της κοινωνίας.
Οι δάσκαλοι στα σχολεία, εκθείαζαν επιδεικτικά και αψηφώντας κάθε μέχρι τότε παραδεκτό κανόνα παιδαγωγικής, τα τέκνα των φτωχών και περιθωριακών οικογενειών για την οποιαδήποτε υποψία προσπάθειάς τους, ανεξαρτήτως τελικών επιδόσεων ή επιτυχιών τους.
Παρόλα αυτά, για να αποφύγουν απογοητεύσεις και αποτυχίες του παρελθόντος (παρόμοιο φαινόμενο είχε εμφανιστεί 180 περίπου χρόνια παλιότερα), αποθάρρυναν οποιαδήποτε κίνηση θα περιείχε την ιδέα της ούτως καλούμενης λαϊκής συμμετοχής.
Το όλο πρόγραμμα έπρεπε να εφαρμοστεί μαζικά αλλά κυρίως ελεγχόμενα.
Εγώ, την περίοδο εκείνη, κατά την πάγια συνήθειά μου, είχα μείνει (έτσι νόμιζα) εκτός του γενικού κλίματος.
Εύλογη λοιπόν η έκπληξή μου όταν κάποιο πρωί (την ώρα μάλλον του δεύτερου γεύματος της ημέρας), ένα συνεργείο ενός από τα πλέον δημοφιλή τηλεοπτικά κανάλια της χώρας (ο όρος χρησιμοποιούταν ακόμα τότε) ήρθε στο σπίτι για να πάρει συνέντευξη από τη γριά μητέρα μου. Η ίδια δε μου είχε πει τίποτα, παρόλο που είχε εγκαίρως ενημερωθεί, φοβούμενη, όπως πάντα άλλωστε, την κατάσταση των νεύρων μου.
Τι συγκεκριμένα ειπώθηκε σ’ εκείνη τη συνέντευξη δεν έμαθα ποτέ, άλλωστε θα έβαζε στοίχημα πως οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που άκουσαν τα αφτιά των δημοσιογράφων εκείνο το πρωί, εγώ το είχα ήδη ακούσει τουλάχιστον 2 ή 3 φορές μέσα στην τελευταία εβδομάδα. Η καημένη η μητέρα μου βλέπετε, είχε ήδη τότε προ πολλού περάσει εκείνο το ανεπίστρεπτο σημείο, πέραν του οποίου η αναφορά σε οποιουδήποτε είδους λογική γίνεται για λόγους καθαρά ανθρωπιστικούς και προς χάριν της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μέσα στη θύελλα της νοητικής της ασυνειδησίας, η γερόντισσα είχε μέσα στα 3 τελευταία χρόνια ζήσει τουλάχιστον 5 διαφορετικές ζωές, όλες απόλυτα αληθινές, αλλά όχι απαραίτητα δικές της.
Άφησα τη μητέρα μου μόνη με το συνεργείο και κατευθύνθηκα προς τον Όμιλο.
Συνάντησα και χαιρέτησα όσα μέλη βρίσκονταν εκεί ξεχασμένα από την προηγούμενη ημέρα, επιδιδόμενα σε ανελέητη χαρτοπαιξία, η οποία πλέον θεωρούνταν ύψιστη τεχνική απασχόληση.
Με κέρασαν αφέψημα και συζητήσαμε για τον καιρό, την πολιτική και την επικείμενη παράταση της ισχύος των συνδικαλιστικών συμφωνιών.
Τους ήξερα όλους με το όνομά τους. Είχαμε μεγαλώσει μαζί, αν και σε διαφορετικούς τόπους ο καθένας. Εγώ ειδικά ήμουν μάλλον από τους πιο καινούργιους, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, μέσω του διαδικτύου, είχαμε αναπτύξει (κάπως) στενές σχέσεις.