Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: συννεφάκι στις 05/09/07, 05:39
-
Προσχέδιο συνάντησης μου υπαγόρευσε απόψε
η σαΐτα του χρόνου.
Όλα τα σχεδίασα όπως πρέπει και μου αρμόζουν.
Θα φορέσω ένα φόρεμα καμωμένο από
φύλλα χρυσοκόκκινα φθινοπώρου
και στο βάδισμά μου θα ξεπηδούν θροΐσματα και μελωδίες.
Στα πόδια, ένα ζευγάρι γόβες σκαλισμένες με φεγγαρόπετρες
για να ιριδίζουν τα βήματά μου στις
φεγγαροακτίνες της νύχτας.
Στα χείλη θα απλώσω λίγες λάμψεις αστεριών.
Ύστερα, θα ζητήσω απ’ τις νεράιδες τ’ ουρανού
ένα ζευγάρι διάφανα φτερά,
όχι για να πετάξω, μα για να κάνω πιο ανάλαφρη τη φυγή.
Και τα ξωτικά του δάσους θα χτυπήσουν τα ραβδιά τους
και θα μου δώσουν ένα ουράνιο τόξο
στο χέρι να κρατώ.
Έτσι φεγγαρολουσμένη και ιριδίζουσα
θα έρθω να χτυπήσω την πόρτα σου.
Και σαν ανοίξεις, θα στέκομαι αντίκρυ σου με χείλη μισάνοιχτα
κι’ ένα φεγγάρι θα γυαλίζει μέσα στις λίμνες των ματιών μου.
Δεν θα μιλήσω.
Να μην μιλήσεις ούτε ‘σύ!
Έτσι προστάζει η αλλοπαρμένη εμμοννή μου.
Απλώνοντας τα χέρια,
θα σε πασπαλίσω με αστερόσκονη,
να λαμπυρίζουν τα όνειρά σου
και στους ώμους σου θα ρίξω ένα ουράνιο τόξο,
για να μην κρυώνεις.
Και μετά… με ένα τίναγμα των δανεικών φτερών μου
θα σου γυρίσω την πλάτη..!
Θα τρέξω να χαθώ στο λευκό αφρώδες σώμα της θάλασσας.
Θα ζήσω εκεί για πάντα.
Δεν θα ρωτώ τους ναυτικούς αν ζει ο βασιλιάς μου.
Μόνο θα περνώ τυχαία από μπροστά τους,
θα τινάζω δήθεν άθελα τα μακρυά μου μαλλιά
και θα αφήνω να αναρωτιούνται
τί πλάσμα τάχα να ‘μαι…
* Στους ανθρώπους που στόλισαν με απουσίες τη ζωή μου..
-
εξαιρετικό...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ....
-
...Ειλικρινά, το'χω διαβάσει γύρω στις 4 φορές...και δε βρίσκω ούτε μια λέξη, όμορφη ή όχι, που να εκφράζει τις εικόνες και τα συναισθήματα που με γέμισε το φευγιό σου αυτό εδώ...Τα είπες όλα εσύ. Εγώ σιωπώ κι αναρωτιέμαι, αν και ριζωμένη στη γη χρόνια τώρα, τι πλάσμα τάχα να'σαι εσύ...
'Οσο για τους ανθρώπους εκείνους τους περαστικούς, τους ευχαριστώ που γέμισαν τέτοιες εμμονές, τέτοια τρυφερότητα, τέτοια σκληρότητα τη ζωή σου μέσω της απουσίας τους...
Σ'ευχαριστώ συννεφάκι μου!
-
Συγχαρητήρια αληθινά και απο εμένα για τούτο δω το γέννημα αλήθειας.
'Οσο για κείνους που απουσίασαν, μαζί με την Fusalida ,κι εγώ ευχαριστώ τους αλλά ταυτόχρονα τους λυπάμαι για ότι δεν μπόρεσαν να νιώσουνε, να δούνε.
Μπράβο.
-
Λοιπόν... Ένα πραγματικά πολύ όμορφο ποίημα!
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το οτι παρ'όλο που αναφέρεται σε κάτι μελαγχολικό σίγουρα, δεν έχει σε καμία περίπτωση διάχυτη απαισιοδοξία και θλίψη. Δεν ξέρω, ίσως να χάνεται μεσα σε όλη αυτή τη λάμψη αλλά προσωπικά δεν διακρίνω θλίψη. Θα έλεγα οτι δυναμισμό μου βγάζει περισσότερο αυτή η συνάντηση παρά εσωτερική ανάγκη απέναντι στην μοναξιά. Ιδιαίτερα στο τέλος θα χαρακτήριζα αναγεννημένη την ηρωίδα...
Τέλοσπάντων, η ουσία είναι οτι είναι υπέροχο! Να 'σαι καλά!
-
Βαγγέλη, πέρα απο ένα μεγάλο ευχαριστώ, τί άλλο να πω? :)
Φυσαλίδα... τί είμαι άραγε? :P
Ιδού η απορία! :) Σ'ευχαριστώ καλή μου..
Anastasi, σ' ευχαριστώ πολύ και 'σενα.. για το χρόνο
και το σχόλιο..
Μ.Π, μου αρέσει η οπτική σου.. Αν και, μάλλον, αυτής της
ηρωίδας έχουν τελειώσει οι αντοχές και προτιμά απλά τη φυγή..!
Έτσι νομίζω τουλάχιστον.. :)
-
Συννεφακι, μακαρι να σε γνωριζα για να μου ξεδιπλωσεις "αυτο" το εσωτερικο σου γιγνεσθαι
που ξεδιπλωνεται διαπλατα σε μια απλη,μουντη και ασημαντη οθονη ενος υπολογιστη....
Πολλοι το θεωρουν ταλεντο,ικανοτητα η και εγω δε ξερω τι αλλο,εγω το θεωρω θαρρος ισως και θρασος ενος ανθρωπου να ξεδιπλωΝει απο μεσα του οτι τον καΙει ,τον βασανιζει...κατι το οποιο φοβιζει ΑΡΚΕΙ να μη το φοβηθεις.
ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ...............
-
Πανέμορφο, παραμυθένιο, ... δεν ξέρω τι να πω που να μην είναι από τον γήινο κόσμο. Το μυαλό μου έχει μείνει στον ονειρικό απαστράπτων κόσμο σου και στον απόλυτο ουτοπικό έρωτα... (έστω, τον μονομερή)
-
Γιατί να είναι δανεικά τα φτερά σου......????
Γιατί να στολίζουν άνθρωποιο με την απουσία τους τη ζωή σου.....????
Μήπως κι εσύ στολίζεις την ζωή κάποιων με την ηθελημένη απουσία σου......
Ή ακόμα χειρότερα, με την αθέλητη παρουσία σου......
Δεν είμαι άξιος να κρίνω, έναν άνθρωπο που καταθέτει ένα κομμάτι της ψυχής του εδώ.....
Απλά τον ευχαριστώ.....
-
Γιατί να είναι δανεικά τα φτερά σου......????
γιατι τα δανειστηκε απο νεραιδες...το λεει στην αρχη... ;D
-
Sleepson, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Δεν είναι θάρρος, μήτε θράσσος,
ίσως απλά μια εναπόθεση βάρους και σε άλλους ώμους..! :)
Βασίλη...... τί καλά που θά 'ταν..! Να φτιάχναμε ένα παραμυθάκι και να μπορούσαμε
να μπούμε απο μια μαγική πορτούλα, να ζήσουμε όπως εμείς το φανταστήκαμε..
Νίκο, έτσι όπως το έθεσες.. σαν μονόδρομος μου ακούγεται..! ::)
Ηθελημένη απουσία κι'αθέλητη παρουσία..? Και τί μένει τότε? ? ?
fifi...... βλέπω αποφάσισες να διευρύνεις το χιούμορ σου και στο φόρουμ..! ;D
-
Παρ' όλο που οι φεγγαρόσκονες , τ' απαστράπτοντα και νεραϊδοπαρμένα σκηνικά δεν ταιριάζουν με τα δικά μου "παραμύθια" μήτε με τις ''απουσίες'' μου , η εικόνα σου φώτισε μια άλλη πλευρά στο μυαλό μου και με έκανε να χαμογελάσω τρυφερά.
Ξωτικά κι ουράνια τόξα...
νεράϊδες τ ουρανού και δανεικά φτερά...
χρυσοκόκκινα φθινοπωριάτικα φύλλα, φεγγαρόπετρες και σαϊτιές...
κοίτα , αλήθεια, πως μπορεί να γίνει ένας σταθμός στα σύννεφα μια απουσία....!!(λέω στον εαυτό μου)
-
πολύ όμορφο και ιδιαίτερο
-
[...] η εικόνα σου φώτισε μια άλλη πλευρά στο μυαλό μου και με έκανε να χαμογελάσω τρυφερά.
pinelopi, σ'ευχαριστώ πολύ..! (http://chat.kithara.gr/images/smilies/hug2.gif)
Πολύ το χαίρομαι αυτό σου το χαμόγελο..! :)
founio, νά 'σαι καλά.. :)