Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - Νεφελοβάτης

Σελίδες: [1] 2
1

«Του Φεγγαριού τη στράτα σαν κοιτάζεις,

θα σε πάρει μακριά απ’ του κόσμου τα στενά,

και θα σε ‘πα εκείθε η καρδιά σου που προστάζει,

εκεί που όλα θαν’ αληθινά..»
    

Χειμωνιάτικη νυχτιά,
μ’ ένα φεγγάρι στη χάση του,
που από ώρα πολύ τη μάχη του,
με τη δύση έχει χάσει..


Κι ο ουρανός, φωτισμένος,
από τ’ αρρωστημένα της πόλης τα φώτα,
ένα παγωμένο βλέμμα, σιωπηλό,
στην πλάση χαρίζει..


Κουρασμένος και κείνος,
απ’ όσα βλέπει,
τ’ αστέρια των ματιών του
σα να θέλει γι’ αλλού να τραβήξει..


Και ‘γω σε ένα δωμάτιο παγωμένο κάτωθέ του,
μες σε μια ησυχία που σειρήνες αλύπητα τη σκίζουν,
φωνάζοντας για τ’ άδικο που ολόγυρα γίνεται,
μες το κρύο τσιμεντένιο τοπίο,
να βλέπω το βασιλικό να μαραίνεται..


Παιδί του ήλιου, της ζεστασιάς,
και μιας ζωής ατίθασης γιός και κείνος είναι,
και εικόνες από καλοκαίρια χαμένα στη δίνη του χρόνου,
στο νου μου φέρνει..


Κι έτσι θυμάμαι ένα φεγγάρι ολόγιομο,
του δεκαπενταύγουστου,
την άσφαλτο σαν ποτάμι ολόχρυσο να φωτίζει,
με σβηστά φώτα πάνω στο μηχανάκι,
καθώς το δρόμο ακολουθούσα…


Και στη θάλασσα στο βάθος,
το μονοπάτι του να φτιάχνει..
Που τη στράτα του με καλούσε να διαβώ..


Μα τ’ άναβα τα φώτα,
σαν ερχόταν απ’ απέναντι αυτοκίνητο..
Για να μη φοβηθεί τάχατες,
ο ανυποψίαστος οδηγός έλεγα..


Αν και στο βάθος και τότε ήξερα,
πως για μένα το έκανα..
Μια και ένιωθα πως δρόμο είχα ακόμα,
προτού στου φεγγαριού το μονοπάτι να πατήσω..


Τα χρόνια πέρασαν, μηχανή το παπί έγινε..
Κι ακόμα είναι φορές, που εκείνο το φεγγάρι,
τη σκέψη μου στοιχειώνει..
Στα μονοπάτια του, σειρήνες με καλούν..


Μα εκείνο το δρόμο στο νησί,
χρόνια πολλά να πάρω έχω..
Γιατί ξέρω..


Πως σαν το κάνω,
τα φώτα τώρα δεν θ’ ανάψω..
Και για να μην τρομάξω τον οδηγό,
που πάντα ίδιος θα ‘ναι,
ευθεία ‘θε να πάω στη στροφή..


Μέχρι τη θάλασσα που λαχταρώ να συναντήσω..
Εκεί που το μονοπάτι μου ακόμα περιμένει..
Μ’ ένα φεγγάρι οδηγό,
Στ’ ονείρου μου τη χώρα να με ‘πα..    


«Εμπνευσμένο από σκέψεις και εικόνες που το ποίημα του Μιχάλη13, «Δεκαοκτώ Χρονών», στου μυαλού τα σοκάκια έχει φέρει..»

2
Θυμάμαι ένα φεγγάρι ολόγιομο, του δεκαπενταύγουστου, την άσφαλτο σαν ποτάμι ολόχρυσο να φωτίζει με σβηστά φώτα πάνω στο μηχανάκι καθώς πήγαινα… Και στη θάλασσα στο βάθος, το μονοπάτι του να φτιάχνει.. Που τη στράτα του με καλούσε να διαβώ..

Μα τα άναβα τα φώτα σαν ερχόταν απ’  απέναντι αυτοκίνητο.. Για να μη φοβηθεί ο ανυποψίαστος οδηγός έλεγα.. Αν και στο βάθος και τότε ήξερα πως για μένα το έκανα.. Μια και ένιωθα πως είχα δρόμο ακόμα, προτού του φεγγαριού το μονοπάτι να πάρω..

Τα χρόνια πέρασαν, μηχανή έγινε το παπί.. Κι ακόμα είναι φορές που εκείνο το φεγγάρι τη μου στοιχειώνει.. Στα μονοπάτια του σειρήνες με καλούν.. Μα εκείνο το δρόμο στο νησί, χρόνια πολλά έχω να πάρω..

Για το φίλο σου, για τον Αλέξη, για την Αμαλία, για το Γιάννη (φίλος ενός φίλου μου), όπως και για όσους στα δικά τους μονοπάτια περπατάνε, εύχομαι να τους παν εκεί που ‘θεν..

Εκεί που η ψυχή τους να διαβαίνει λαχταρούσε..

Και για μας το ελπίζω, σαν η ώρα εκείνη έρθει..

Καλό ξημέρωμα..

3
Σαν μαύρο αηδόνι δεν το είχα σκεφτεί ποτές το κοράκι..

Μα θα μπορούσε και να είναι..

Αν και από κείνα που με τη σιωπή τους τραγουδούν..

Όσα εκείνα έχουν δει, όλα όσα άνθρωπος σε άνθρωπο και στη φύση έχει κάμει..

Και κείνα τα μαύρα αηδόνια καθαρίζουν, της ζωής που χάθηκε απρόθυμοι αποικοδομητές, από τη φύση τους ταγμένοι..

Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα…

4
Φάρσα, χίμαιρα, θέατρο, μα και ένα όνειρο τη λένε τη ζωή.. Αυτής της πραγματικότητας τουλάχιστον..

Ένα όνειρο απ’ το οποίο αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουμε.. Ή ένας εφιάλτης απ’ τον οποίο θα ξυπνήσουμε, ανάλογα την οπτική του καθενός μας..

Προσωπικά τείνω να πιστέψω, μια και δεν πιστεύω στο άσπρο το μαύρο, μα ούτε και το γκρίζο, ότι είναι κάτι πολύχρωμα.. Που μπορεί πολλές μορφές και χρώματα να πάρει..

Τώρα τα ποιες και το τι, εύχομαι και ελπίζω, από μας να εξαρτάται…

Καλό ξημέρωμα..

5
Περαστικοί είμαστε όλοι από δω, δεν μας ανήκει κάτι.. Νοικάρηδες του τόπου για μια στιγμή η ζωή μας φαντάζει σαν τη δούμε μπρος τους αιώνες που ο Κόσμος έχει ζήσει.. Στιγμές χαρισμένες έχουμε, στιγμές ενός χρόνου που περνά, σαν ποτάμι κυλα, και όλα αλλάζουν την άλλη στιγμή, αφού τίποτα το ίδιο δε μένει..

Στου χρόνου τη ροή ούτε να επέμβουμε μπορούμε, ούτε έξω απ’ το ποτάμι να σταθούμε..

Αυτό στο οποίο να επέμβουμε μπορούμε είναι το πώς..

Πώς τη στιγμή θα χειριστούμε.

Σαν θεατές, ή σαν συμμετέχοντες..

Αυτή η επιλογή, σε μας ανήκει..

Ύπαρξη, ή Ζωή με της καρδιάς τα Θέλω φωτισμένη…;



Καλό ξημέρωμα..

6
Κάπως έτσι είναι φίλε μου… Οι πιο πολλοί απλά συνεχίζουν.. Που να βρεθεί καιρός να σταματήσουν, με τόσα που Πρέπει τους είπανε να κάνουν, να προλάβουν, να τρέξουν, να αγοράσουν και ν’ αγοραστούν και οι ίδιοι..

Που να βρουν καιρό να σταματήσουν στο σταθμό..

Ακριβό είναι το εισιτήριο… Μια και κόντρα σε νόμους, κανόνες, μάσκες και υποκρισίας ηθικές να πάνε πρέπει.. Άσε που το πιο μεγάλο τίμημα, άλλο μπορεί να είναι.. Που σχεδόν κανένας να το δώσει δε θα θέλει..

Μια και χρειάζεται να σταματήσουν, να δώσουν χρόνο στον εαυτό τους.. Να σκεφτούν… Και με το Λόγο, τη Λογική να συμβαδίσουν..

Μα ο χρόνος είναι χρήμα τους έχουν πει.. Και το χρήμα ο θεός της κοινωνίας..

Οπότε ναι…

Που να βρουν καιρό να ζήσουν…

Λίγοι μόνο σταματούν.. Μοναχικά της Ζωής τα Μονοπάτια..

Μα σαν απελπίζομαι σκέφτομαι μια φράση…

Αιώνες πριν κι αν είναι ειπωμένη, που την φρεσκάδα της, σα ρόδο αθάνατο, έξω από του χρόνου του κόσμου αυτού τις σκόνες, την κρατεί…

«Λεωφόρους Μη Βαδίζειν», έλεγε ο Πυθαγόρας…

Και ναι μοναχικά τα Μονοπάτια, μα σ αυτά μονάχα της Ζωής η ομορφιά μπορεί να ειδωθεί..

Καλό ξημέρωμα..

7
Μαριονέτες…

Κάπως έτσι αισθανόμαστε όλοι, όταν η καταχνιά μας τυλίγει.. Αυτή της καθημερινότητας, της ρουτίνας που λεν, αυτή η αίσθηση πως μόνοι μέσα σε μοναχικές ψυχές, το δικό μας μονοπάτι στα τυφλά αναζητούμε..

Μα ο δρόμος θολός και σε λεωφόρους εμείς εγκλωβισμένοι..

Με μπάρες όρια, ταμπέλες και στολές την πορεία να προδιαγράφουν.. Σαν άλλοι τα νήματα να κινούν.. Που ονόματα επίχρυσα τους δίνουν.. Σαν νόμους που ηθικοί και δίκαιοι τάχατες είναι αφού έτσι βαφτιστήκαν.. Σαν ταμπελίτσες, όπου ο ένας είναι ο καλός, ο άλλος ο δυνατός, άλλος ο αφέντης.. Και μεις οι υπηρέτες των απαιτήσεων των τάχατες του κόσμου δυνατών..

Αυτών που το ρυθμό να δίνουν θέλουν.. Και μεις να ακολουθούμε..

Μόνο που…

Να, σαν το σκεφτεί κανείς καλά, σαν το Λόγο αφήσει μέσα του να μιλήσει, τότες θα δει.. Πως τα νήματα, μέσα του είναι, πως εκείνος τα αποδέχεται, μια και στ’ αλήθεια δεν υπάρχουν…

Σαν τις προσβολές, και τις επικρίσεις…

Το είχε πει ο Βούδας θαρρώ σε κάποιους μαθητές του.. Όταν τους έβριζαν σε ένα χωριό από όπου είχαν περάσει, μα εκείνος ήρεμος και πράος όπως πάντα.. Και τον ρώτησαν «Καλά δάσκαλε, δεν δυσανασχετείς με το άδικο που σου γίνεται..;». Και είπε Εκείνος..:

«Οι προσβολές μπορεί να με αγγίξουν, μόνο αν τις αποδεχτώ.. Μα τις αντιγυρίζω σε κείνους που μου τις πρόσφεραν.. Και στα σπίτια τους ξανά θα τις πάρουν. Το τι θα κάνουν μ’ αυτές εκεί, δικό τους θέμα είναι…»

Το ίδιο με τα νήματα θαρρώ και με τις μαριονέτες…

Σαν αποδεχτούμε στο σκοπό που μας βάζουν να χορέψουμε, τότε μονάχα αληθινά τα σχοινιά τους θα γενούν..

Αν όχι…

Στο δρόμο μας ξανά θα πορευτούμε, τα μονοπάτια της καρδιάς θ αναζητούμε..

Καλό ξημέρωμα Γεωργία.

8
Και όλα κύκλους κάνουν.. Εικόνες, καταστάσεις, ζωές , σκέψεις, και ο χρόνος των πάντων τοποτηρητής, που αλλάζει σαν παρατηρείται, όπως λεν και οι Σοφοί μας…

Και μεις, σαν φαντάσματα, (φαντασίας άραγε πλάσματα, μα ποιού τάχα πλάστη, και τι φαντασία διεστραμμένη να είχε, φτιάχνοντας αυτόν εδώ τον κόσμο, ή μήπως απλά τον έφτιαξε και παρακολουθεί την εξέλιξη, δημιουργός μεν, αμέτοχος ων;), περιφερόμαστε, παρατηρούμε και παρατηρούμαστε, και ενιώτε πράττουμε, επιλέγουμε, ή τέλος πάντων έτσι θέλουμε να πιστεύουμε..

Αυτά στο μυαλό μου φέρνει το γραπτό, και άλλα πολλά που θα μπορούσα στο ψηφιακό χαρτί να βάλω, μα είναι η ώρα περασμένη, και μια βάρδια με θλιμμένα φαντάσματα παρέα κάνω, που έχω την αίσθηση πως θέλουν να τα αφήσω να περιφέρονται με την ησυχία τους στους διαδρόμους του οικήματος τούτου..

Βλέπεις τα νοσοκομεία είναι περίεργα μέρη, ειδικά τις νύχτες…

Καλό ξημέρωμα να χουμε..

9
Στων Αστεριών τα Μονοπάτια, εκεί που ο κόσμος οικείος θα φαίνεται, όταν όλα θα αλλάξουν. Όταν θα υπάρχουνε ευχές που θα σεργιανίζουν στους δρόμους, κι όχι άδικες κατάρες..

Εκεί που οι άνθρωποι, στα μάτια θα κοιτάζονται και θα χαμογελούν απ’ την καρδιά.

Εκεί που η αγάπη φωτοστέφανα θα φτιάχνει που θα φωτίζουν τα σοκάκια του χρόνου.

Εκεί που ο χρόνος φίλος θα είναι και όχι ένας ακάλεστος ξένος.

Εκεί που οι άγγελοι θα κοιτάνε τους ανθρώπους και θα τους νιώθουν ίσους, κι όχι προστατευόμενους.

Εκεί που η μαγεία θα ‘ναι η ίδια η ζωή, και όχι μια ανέλπιδη φαντασία.

Εκεί που θα ανθίζει ότι αξίζει, στα γόνιμα του ονείρου τα νερά.

Εκεί που ο άνθρωπος θα είναι ένα με τον εαυτό του, και κομμάτι του κόσμου του, κι όχι αταίριαστος κυρίαρχος, χαμένος στα ξένα που να κατακτήσει πρέπει..

Εκεί που θα μιλάνε με φρίκη, μέσα σε πανώριες αίθουσες, για τα όργανα των βασανιστηρίων των παλιών, σαν τις τηλεοράσεις, τις πολυκατοικίες, τις λεωφόρους….

Εκεί που οι Πήγασοι ελεύθεροι θα πετάνε, μαζί με κομμάτια από όνειρα παλιά μα και καινούργια, που ούτε να τα φανταστούμε δεν μπορούμε εμείς οι φυλακισμένοι…

Εκεί που τα φεγγάρια παρέα στον ήλιο θα κρατούν, και το στερέωμα ξανά ο Κόσμος, το Κόσμημα που ‘λέγαν οι αρχαίοι ποιητές θα είναι…

Εκεί θάλασσά μου, εκεί θα σε βρω…

Εκεί που σκοτάδια δεν σκιάζουν των ονείρων τη θωριά..

Εκείνο το εκεί, που μέσα μας υπάρχει..

Εκείνο το εκεί, που εδώ να το φέρουμε η ψυχή μας λαχταρά..

Εκεί που τα πάντα Φως και Αγάπη θα ‘ναι..

Εκεί, στων Αστεριών τα Μονοπάτια..


Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου..  Και καλά μας ταξίδια στων αστεριών τα μονοπάτια..

10
Ο μενεξές δεν ανθίζει, μα αντέχει, σ’ αντίθεση με τους βασιλικούς τους καλοκαιρινούς τουλάχιστον.. Και η λεμονιά μουδιασμένη τον ουρανό αγναντεύει και λαχταρά να νιώσει του ήλιου τη θωριά..

Για να ζεστάνει τον τρυφερό κορμό της, μια και είν’ ακόμα μια μικρή που τα’ αστέρια αγναντεύει και απαντήσεις σε ερωτήματα γυρεύει για να βρει..

Όπως εκείνο που την ψυχούλα της ταλανίζει από τότε που σαν φιντανάκι ξεφύτρωνε.. Που είναι τ’ αδέρφια της, γιατί το χώμα στις ρίζες της είναι λιγοστό, γιατί ο αέρας τόση καπνιά κουβαλά..

Ερωτήματα που όλοι κάνουμε, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο έντονα..

Υπέροχο, με εικόνες και συναισθήματα που την ψυχή την ταξιδεύουν..

Και τεχνικά, η ομοιοκαταληξία όχι απλά ασυνήθιστη, μα πραγματικά προτότυπη, και δεν είναι δικά μου λόγια αυτά..

Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου, και καλά μας ταξίδια..

11
Γραμμένο στο κινητό αρχικά.. Έμπνευση της στιγμής, από μια εικόνα, σε μια έντονα φορτισμένη στιγμή..

Άργησα να το αναρτήσω, μα κάλιο αργά που λένε.. Ας είναι καλά οι άσκοπες εν πολλοίς υποχρεώσεις..

Καλό ξημέρωμα να ‘χουμε…

12


«Φαντασία και πραγματικότητα, τόποι από του ονείρου της γωνιές, φερμένοι σε έναν τόπο που τα όνειρα εκτός νόμου θεωρεί…»
 
   
Οι Πήγασοι τσακίζουν τα φτερά τους,
Σε πετρωμένα σύννεφα χτυπώντας του καιρού,
Καθώς αναζητούν τα μονοπάτια,
Που θα τους πήγαιναν στην άκρη τ’ ουρανού..

Στη θάλασσα καράβι ταξιδεύει,
Ευχές και όνειρα παιδιών που κουβαλά,
Μα το σκαρί το κύμα παρασέρνει,
Μέσα σε σπήλαια ανήλιαγα το ‘πα,

Και συ ακόμα αρμενίζοντας προσμένεις,
Την κορυφή μες την ομίχλη να φανεί,
Μα οι δικές σου οι ελπίδες πια χαθήκαν,
Και ο Ποσειδώνας στο βυθό του σε καλεί,

Θολά νερά θα σε κοιμίζουνε αιώνια,
Σαν τα φταιξίματα που σου ‘δωσαν να πιεις,
Στεφάνι απ’ αχινούς σα μια κορώνα,
Μ’ αγκάθια από πρέπει θα φορείς,

Θυσία έγινες για αλλωνών τα θέλω,
Λασπόνερα και βούρκο στην καρδιά,
Σου ‘δωσε απλόχερα η μοίρα σου να έχεις,
Από την πρώτη μητρική την αγκαλιά,

Γάλα από τσίγκινο δοχείο μου ‘χαν δώσει,
Σκόνη σαν τον πηλό που ‘μαι και ‘γω,
Παιδί της θύελλας και του βοριά για πάντα,
Στο μάτι του τυφώνα προχωρώ,

Και ναι κοπάζει κι ο καιρός τα καλοκαίρια,
Μα ο ήλιος δε ζεσταίνει την καρδιά,
Μόνο θλιμμένα μου γελά και μου θυμίζει,
Πως φεύγει ο χρόνος μου και πίσω δε γυρνά,

Σκόνη σε έρημο φτιαγμένη από τέφρα,
Χωριό προγόνων μου καμένο από καιρό,
Ένα τραγούδι μοιρολόι στον αγέρα,
Για όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να δω…

Κι η λεμονιά ακόμα με προσμένει,
Σε κήπο που είν' βγαλμένος απ’ αλλού,
Σπέρμα αγάπης από κείνη που αντέχει,
Κόντρα στο πείσμα τ’ άγριου καιρού..    

13
Θυμάμαι το χαμόγελο που μου έφερε σαν το πρωτοδιάβασα, σαν το έγραψες σαν απάντηση στους δικούς μου Πήγασους.. Μια αχτίδα φωτός, που τα σκοτάδια φώτιζε.. Που κάθε φορά φωτίζεις..

Απλά υπέροχο, όπως μόνο κάτι που απ’ ένα όνειρο που πιο αλήθεια απ’ την «αλήθεια» που ζούμε, μπορεί να είναι..


Και θα αναρτήσω και το δικό μου σήμερα, κόντρα στων άσκοπων εν πολλοίς υποχρεώσεων, το άγριο το πείσμα. 8)


Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου.


14
Πολύ καιρό έχω να σας συναντήσω, μια καλησπέρα να σας πω.. Δύσκολος, περίεργος και ευμετάβλητος ο χρόνος μπορεί να είναι.. Μια να περνάει αργά, βασανιστικά αργά, και άλλοτε να τρέχει, σαν το νερό να χάνεται, και ‘μεις μέσα στις χούφτες μας να το συγκρατήσουμε, όπως κάναμε σαν  παιδιά, να προσπαθούμε.. Και να μην το καταφέρνουμε..

Και μετά κοιτώντας στο ημερολόγιο, βλέπεις ότι πέρασαν οι μέρες και οι βδομάδες.. Κοντεύει να φύγει και ο πρώτος μήνας του 09.. Αλήθεια πότε ήρθε το 9..; Και τα άλλα 37 που πήγαν ρε γμτ..;

Άσυνάρτητες μοιάζουν οι σκέψεις, θολωμένοι οι λογισμοί.. Εικόνες από όνειρα, και όνειρα με εικόνες και διηγήσεις γεμάτα.. Από όσα ήθελα να γράψω, να κάνω να πω.. Ναι ξέρω, ξέρουμε πως κάπου υπάρχουν όλα αυτά.. Σε ένα άχρονο εκεί, που μπορεί κάποτε να βρούμε, στο οποίο να ζήσουμε κάποτε μπορεί, μα μπορεί και όχι..

Στο τώρα ζούμε, αν και παρελθόν έχει γίνει, τη στιγμή ακόμα που το ζούμε.. Μα αυτό έχουμε, αυτό μπορούμε να ζήσουμε..

Και σ’ αυτό το τώρα, έστω και ετεροχρονισμένα, ένα Χρόνια Καλά και Πολλά θέλω να πω σε όλους.

Και να ευχαριστήσω όσους σχολίασαν αυτό το γραπτό.

Μαρία μου σ’ θα θυμόμαστε, όσοι θέλουμε να είμαστε κάτι διαφορετικό από όλα όσα οι «αφεντάδες» μας θέλουν να μας κάνουν..  Όσοι νοιαζόμαστε, και όσοι ονειρευόμαστε για κάτι άλλο, για κάτι διαφορετικό, για μια κοινωνία από ανθρώπους, για τον άνθρωπο φτιαγμένη. Για εκείνη την κοινωνία που ο καθένας καλύτερος θα θέλει να γίνει, και τον άνθρωπο σαν κέντρο της θα έχει. Και όχι τα λεφτά, τα ευρά, τα ακίνητα και τα κινητά. Που θα ενδιαφέρεται για τη γνώση, την τέχνη και την ομορφιά, και όχι για το πώς θα εφευρίσκει όπλα και λόγους να σκοτώνει τους άλλους. Που θα αποτελείται από ελεύθερα πνεύματα και όχι δούλους και αφεντικά στο όνομα του χρήματος φτιαγμένα..

Και που η εξουσία από τους πολίτες θα βγαίνει, μέσω της Λογικής του Λόγου και της Κρίσης, και όχι από το ‘νόμιμο που είναι και καλά ηθικό» που θέλουν να μας περάσουν.

Μια κοινωνία που θα αξίζει να ζει και να πεθαίνει κάποιος για αυτήν σα χρειαστεί..

Μια κοινωνία που θα περπατά στων Αστεριών τα Μονοπάτια..

Ναι ξέρω μπορεί να ακούγομαι σα να ‘μια κανένας Νεφελοβάτης κι Αιθεροβάμωνας, μα προτιμότερο μου φαίνεται να κάνει κανείς όνειρα μεγάλα, παρά να σπαταλά τις στιγμές που του χαριστήκαν εδώ με το να πνίγεται σε νόμους και όρια μικρά..

Ξέρεις άλλωστε, πως πάντα οι δικοί μου οι ήρωες δεν ήταν και πολύ δημοφιλείς στην εποχή που ήτανε αναγκασμένοι να ζουν…

«Κι όμως γυρίζει..»…

Και ένα ακόμα ευχαριστώ θέλω να σου πω.. Που είσαι εδώ, που το χέρι μου κρατάς.. Που τα όνειρα μοιράζεσαι μαζί μου, και δύναμη, ομορφιά από κείνη που στην ψυχή έχεις φυλαγμένη τους δίνεις.. Αληθινά για να ‘γινούν.. Όσο δύσκολο και να ‘ναι.. Όσο κι αν λυσσομανάει ο Βοριάς..

Να είσαι καλά θάλασσά μου, και να χαμογελάς.. Πάντα..

Καλό μας βράδυ..


Mistread σ’ ευχαριστώ, και εύχομαι να τους θυμόμαστε όσο είμαστε εδώ.. Όσο για το μετά, κάποιος μπορεί να μας θυμάται, μπορεί και όχι.. Πάντως θέλω να πιστεύω πως εκεί θα είμαστε, όταν χρειαστεί..

Σ’ ευχαριστώ πολύ Στάθη.

Η απώλεια Νίκο είναι κομμάτι αυτής της πραγματικότητας που ζούμε.. Μα και η ενθύμηση επίσης.. Και «ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί, μα και να θυμηθεί, δεν είναι ποτέ χαμένο..»

Σ’ ευχαριστώ Γεωργία, να είσαι καλά.

Και πάλι Να ευχηθώ θέλω Καλή Χρονιά σε Όλους..

Καλό ξημέρωμα να έχουμε..

15
Φωτογραφίες κοιτάς…

Αμαλία… Αλέξης…

Παναγιώτης…..

Δεν είναι πια εδώ…

Φωνή δεν έχουν, μα στα μάτια σε κοιτούν…

Και μετά…

Η «προστασία Οθόνης» πέφτει…

Και τ΄ αστέρια, τα ψηφιακά, μπροστά σου παρουσιάζονται..

Μέσα απ’ της οθόνης  το παράθυρο …

Και κει καταλαβαίνεις…

Αυτό που πάντα ήξερες…

Πως το πεπρωμένο μας είναι στ’ άστρα…

Εκεί που οι ψυχές τους τώρα κατοικούν..

Και μας κοιτούν…

Που με θολωμένα μάτια απ’ τα δάκρυα …

Των δικών μας αστεριών το φως αναζητάμε..

Για να μας βγάλει απ’ αυτή την καταχνιά

Και τα σκοτάδια που ζούμε να φωτίσει…

Καλό ταξίδι να ‘χετε..

Και να μας θυμάστε…

Μια και τα μονοπάτια μας με τα δικά σας συναντιούνται…

Να μας θυμάστε…

Όταν το δρόμο που πήρατε θα πάρουμε…

Και μην ξεχνάτε…

Πως σας θυμόμαστε…

Και αν δε βρεθεί κανείς εμάς να θυμάται…

Παρακαλώ σας εκεί να είστε..

Το χέρι μας να κρατήσετε…

Σαν το σκοτάδι έρθει…

Μέχρι το φως να μας δοθεί…

Καλό σας ταξίδι…

Μακάρι και το δικό μας το ταξίδι Νόημα να ‘χει…

Και να το θυμηθούν…

Σαν το δικό σας…

Στων αστεριών τα μονοπάτια…



"Μια και Ζούμε στη μνήμη εκείνων που μας θυμούνται…


http://nefelovatis.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html

http://nefelovatis.blogspot.com/2008/12/blog-post_18.html"

16
Καλησπέρα κι από μένα. Το ότι μ’ έχει αγγίξει το γραπτό σου στο είπα σε συζητήσεις μας.. Με έναν τρόπο που μιλάει σε ένα αρχέγονο κομμάτι της ψυχής, ή του εγκεφάλου αν θες, μέσα από πανανθρώπινους συμβολισμούς που το είναι μας αγγίζουν.. Καθώς αναφέρεται σε καταστάσεις και συναισθήματα που οι περισσότεροι τα έχουμε βιώσει.

Μια και έχει ξεκινήσει όμως μια συζήτηση γενικότερη, θα ήθελα να καταθέσω και εγώ τη θέση μου.

Ως προς την απλότητα λοιπόν.. Τα μεγαλύτερα κείμενα της Ελληνικής και Παγκόσμιας λογοτεχνίας, ποίησης και Φιλοσοφίας, στην απλότητα βασίστηκαν..

Γιατί άραγε..; Ίσως γιατί το απλό και κατανοητό, είναι αυτό που μιλάει και στο μυαλό και την ψυχή. Μια και δεν έχει κάτι να κρύψει ή να καμουφλάρει πίσω από περίτεχνες λέξεις και νοήματα, μα θέλει και πετυχαίνει κάτι πολύ σπάνιο στις μέρες μας, αλλά και διαχρονικά..

Την Αρμονία. Εκείνη τη μουσική και μουσικότητα που αγγίζει το Όλον μας, μια και είναι κατανοητό από τη Λογική και από το Συναίσθημα, και με Αρμονία τα βοηθά να Λειτουργούν με ένα σκοπό. Την Τέρψη μα και την Εξύψωση του Είναι μας, με σκοπό την Ολότητα να πλησιάσει..


Αλλά νομίζω ότι για την απλότητα βρέθηκε συμφωνία και στα παραπάνω σχόλια..


Αυτό στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είναι τα οικεία επαναλαμβανόμενα μοτίβα και αισθητικές..

Έλεγε ο πατέρας μου λοιπόν.. «Στις μικρές στιγμές (τις καθημερινές και τις οικείες) η ευ-τυχία βρίσκεται..». Χρόνια έκανα για το κατανοήσω σε όλο το βάθος και το Μεγαλείο του αυτό.. Πολλοί από μας ψάχνουμε να βρούμε κάτι καινούργιο συνέχεια, κάτι μεγάλο και μεγαλεπήβολο ίσως και «διαφορετικό». Μα έτσι ξεχνάμε κάτι.. Πως από τις μικρές στιγμές έρχονται και οι μεγάλες. Πως εκείνες, οι τόσο «κοινότυπα» οικείες είναι που χρειάζεται να είναι γαλήνιες μα και με ομορφιά γεμάτες για να μπορέσουμε να βρούμε τη γαλήνη που τόσο ανάγκη έχουμε.

Όσο για τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα.. Πανανθρώπινα και στη φύση μας είναι, αν και μια που από τη Φύση μας απομακρυνόμαστε, κινδυνεύουμε να τα χάσουμε.. Και μαζί τους να χάσουμε και ότι σε Αρμονία με τη Φύση και τη Φύση μας, μας κρατά.. Μα για να δούμε, μια και που εγώ ένας απλός άνθρωπος είμαι, τι έλεγαν και κάποιοι άλλοι. Κάποιοι που το Φως του Λόγου τους είναι από εκείνα που τα σκοτάδια του σήμερα μακριά μας μπορεί και τα κρατά..

Για ένα οικείο θέμα λοιπόν. Για την απογοήτευση από τη σύγχρονη Πολιτική ας πούμε.. Που θα λέγαμε ότι όλοι όσοι με την πολιτική ασχολούνται, αυτό που κοιτάνε είναι το κέρδος το προσωπικό τους και τη δυνατότητα που έχουν να κερδίσουν εξουσία απ’ αυτήν. Που για το καλό αυτών που εξουσιάζουν δεν ενδιαφέρονται, και που χωρίς λογική λειτουργούν. Χωρίς τη λογική που για την κοινωνία θα λειτουργεί. Μια και το να άρχουν μια κοινωνία με τρόπο ιδιοτελή, ειναι Παραλογισμός, μια και την κοινωνία βλάπτουν άμμεσα, μα και έμμεσα τον Εαυτό τους. Το ότι δεν μπορούν να το δουν Παρά τον Λόγο, Παράλογο είναι.. Και πολλά άλλα θα μπορούσα να πω και γω και οποιοσδήποτε άλλος.

Μα για να δούμε τι ελέχθει κάποτε..

«και στο τέλος κατάλαβα, ότι κανένα απολύτως από τα σύγχρονά μας κράτη δεν κυβερνάται σωστά ―αφού η νομοθεσία τους βρίσκεται, μπορεί κανείς να πει, σε μια κατάσταση, που δεν επιδέχεται καν θεραπεία χωρίς σοβαρή προετοιμασία μαζί με τη βοήθεια κάποιας καταπληκτικής τύχης―, κι έτσι αναγκάσθηκα να κάνω το εγκώμιο της αληθινής φιλοσοφίας και να λέω ότι μέσ' απ' αυτήν είναι δυνατόν να δει κανείς το δίκαιο παντού, και στης πολιτείας και στων ατόμων τη ζωή, και ότι επομένως οι γενεές των ανθρώπων δεν θα πάψουν να υποφέρουν, παρά όταν, ή εκείνοι που σωστά και γνήσια φιλοσοφούν, πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, ή οι πολιτικοί ηγέτες, από μια θεία βουλή, φιλοσοφήσουν αληθινά.»
Μτφρ. Η.Ε. Κορμπέτη. 1997. Πλάτωνος Επιστολή Ζ'. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις. Αθήνα: Στιγμή.
Με Απλά λόγια, για ένα κοινό θέμα, που και πριν 2500 χρόνια τους ανθρώπους απασχολούσε..

Οπότε ναι μπορεί να μην είμαστε πρωτότυποι, μπορεί να επαναλαμβάνουμε μοτίβα και αισθητικές, μα αυτό σημαίνει κάτι. Ότι τα απλά και οικεία μοτίβα είναι που για αιώνες τους ανθρώπους απασχολούν. Και επηρεάζουν. Και ότι το είναι μας αγγίζουν. Με απλότητα. Με πρωτοτυπία που έγκειται στο πώς στο συναίσθημα μα και στην καρδιά μας μιλάνε.. Να το ότι δεν μπορέσαμε ακόμα να τα λύσουμε και να εξελιχθούμε σαν άτομα και σαν κοινωνίες είναι ένα μεγάλο ζήτημα.. Που είχαν από πολύ καιρό πριν επισημάνει οι πρόγονοι.. Και που ακόμα μπροστά μας το βρίσκουμε..

Όμως έχουν να μας πουν πράγματα.. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αυτά τα συναισθήματα νιώθουν και την ολοκλήρωση αναζητούν..

17
Δεν σε ήξερα, όχι προσωπικά δυστυχώς,

Δεν έτυχε, των χρόνων οι ομίχλες μας χώριζαν,

Μα πέρα απ’ αυτές, σε πείσμα εκείνων βρεθήκαμε,

Σε χώρο από όνειρα φτιαγμένο,

Που για των ψυχών τη λαχτάρα μιλά,

Εκείνων που μέσα τους Γνωρίζουν..


Πως πέρα απ΄ της ρουτίνας τις ομίχλες,

Πέρα απ’ της «πραγματικότητας» το βάλτο,

Πέρα από μια ζωής άηχης τους θορύβους,

Υπάρχει και ο Κόσμος,

Εκείνος που την άκρη του ματιού μας συναντά,


Που μας χαμογελά σε κάθε παιδιού το γέλιο,

Που μας γνέφει κάθε ανατολή,

Μα και σε κάθε ηλιοβασίλεμα.

Εκείνος που την καρδιά μας κάνει να χτυπά,

Που την Αλήθεια μέσα μας μπολιάζει,

Που το Φως του, τα σκοτάδια τα σκορπά,


Εκείνος ο Κόσμος που μέσα του ζούσες,

Και σε μας εικόνες του χάριζες,

Εκείνος στον οποίο είσαι τώρα,

Φως μέσα στο Φως, εις τους Αιώνες των Αιώνων,


Καλό ταξίδι Σπήλιο, και είθε να σε συναντήσουμε,

Στων Ονείρων τα λιβάδια..

18
Τι είν’ αυτό που το φως μας μαυρίζει,
Τι ειν’ αυτό που σκιές μας γεμίζει,
Ποιος είναι αυτός που για μας αποφασίζει,
Και στα Πρέπει ξανά ‘θε να μας ρίξει..;

Είναι όλα αυτά που μέσα μας σαν μια μόρα, σαν βραχνάς, στης ψυχής το είναι μας έχουν κολλήσει.. Όλοι αυτοί που τάχατες μας νοιάζονται.. Οι δικοί μας, οι δασκάλοι μας, οι γνωστοί κι οι άγνωστοι.. Που είναι και σε κείνους κολλημένα..

Μα από πού άραγε..;

Ξέρεις Γεωργία μου, μιλώντας για αυτό, είχε περάσει η εξής σκέψη απ’ το μυαλό..

«Τον ευτυχισμένο άνθρωπο, να τον Ελέγξεις δεν μπορείς..»

Και μια που όλη αυτή η «κοινωνία», από όργανο εξέλιξης, εργαλείο ελέγχου έχει γίνει, από αυτούς που την «κοινωνία» θέλουν να ελέγχουν, όλο αυτό εκπορεύεται..

Μια και όλα όσα «χρήσιμα» για κείνους είναι κόπτονται να μας τα μάθουν (τεχνολογίες, γνώσεις στείρες, και όλα τα συναφή), μα εκείνα που σαν άτομα, σαν Ανθρώπους θα μας εξελίξουν..; Τι τα κάνουν..; Όπως τη φιλοσοφία, την κριτική σκέψη, το Δίκαιο, το Λόγο, τη Λογική..;

Στον καιάδα της δήθεν μάθησης των «χρήσιμων τεχνολογιών» τα ρίχνουν..

Και από κει ξεκινάνε πολλά..

Μα ότι και να κάνουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται, που αναρωτιούνται, που με το Λόγο ποιούν, θα υπάρχει και Ελπίδα!

Καλό σου βράδυ..


19
Πώς την ομορφιά να κρίνω..; Πώς να πω οτιδήποτε που μικρό να μην φανεί..

Φως είναι η δημιουργία σου.. Που από μέσα σου πηγάζει..

Κι ας μοιάζει να είναι στα σκοτάδια χαμένο..

Σαν τα σύννεφα είναι που το φεγγάρι καλύπτουν.. Για λίγο όμως μοναχά..

Μια και κείνο εκεί είναι και μας περιμένει..!

Καλό μας ξημέρωμα..

20
Σας ευχαριστώ και ‘γω με τη σειρά μου για τα ενθαρρυντικά σας σχόλια.

Να είστε όλοι καλά εύχομαι.

21
Εκπεσώντες κι Αγγέλλοι ,
για ψυχές καρτερούν,
Ουρλιάζουν και κλαίνε,
και μάχες ζητούν.

Με σπαθιά πολεμάνε,
προσευχές και βρισιές,
Και το δίκιο κυλάνε,
Στους  βούρκους του χθες.

Ψυχές που πονάνε ,
Ανθρώπων κοινές,
Που ήλιο ζητάνε,
Μα τριγύρω σκιές.

Λαχταράνε Ελπίδα,
Κι  αυτή πουθενά,
Στον κόσμο χαμένοι,
Παντού καταχνιά.

Σκυφτές οι φιγούρες,
Λιγοστεύει το Φως,
Τα βήματα σέρνουν,
Και που ειν’ ο Θεός;

Γιατί να πεθαίνουν,
Τόσα νέα παιδιά,
Σε ασφάλτινους δρόμους,
Σε σοκάκια στενά;

Γιατί η αδικία,
Παντού να γυρνά,
Τσιμπούσι να κάνει ,
Σ΄ αθώα κορμιά;

Γιατί το ποτήρι ,
Να ‘ναι πάντα πικρό,
Για όσους αγαπάνε,
Και ζητάν ουρανό;

Είναι που φταίνε,
Στ’ αλήθεια κι αυτοί,
Είναι που θέλουν ,
Μα δεν έχουν πυγμή;

Είναι που δούλοι,
Εμάθαν να ζουν,
Τα μάτια να κλείνουν,
Σε όσα ποθούν;

Είναι που την πάρτη,
Θεό τη θωρούν,
Μια και τους είπαν,
Με τα Πρέπει να ζουν;

Μη τάχατες είναι,
Πως ξεχάσαν κι αυτοί,
Το «ότι δώσεις θα λάβεις»,
Και γίναν τυφλοί;

Κενοί από συμπόνια,
Απ’ αγάπη, στοργή,
Στριγκά αηδόνια,
σε μια μαύρη ζωή.

Και ψάχνουν και κλαίνε.
Σαν γυρνάν μοναχοί,
Στα κλουβιά τους τα βράδια,
Για λίγη πνοή.

Ότι δώσεις θα πάρεις,
Το λέγαν παλιά,
Και σαν το ξεχάσεις,
Ελπίδα καμιά.

Ανέλπιδα ψάχνουν,
Μαύρους τράγους να βρουν,
Θυσία να κάνουν ,
Μπας και τάχα σωθούν.

Μα μέχρι να νιώσουν,
της ψυχής τους το φως,
η δυστυχία θα είναι,
σύντροφός τους απτός.

Κι η καρδιά θα σπαράζει,
Για λίγη ζωή,
Μα μονάχα το δάκρυ,
Αυτήν θα καλεί.

Η Αλήθεια υπάρχει,
Και το Φως κι η Πνοή,
Μα χωρίς την Αγάπη,
Θα ‘ναι πάντα λειψή.

Και ως να την νιώσει,
Ο καθείς από μας,
Στα σκοτάδια θα μένει ,
Και θα είναι φυγάς..

22
Σ ευχαριστώ Μαρία μου. Αν και «σκυλάδικη» όπως λες, είναι ενθαρρυντική η άποψη σου, η γνώμη σου. Δεν ξέρω αν το έχω, απλά αυτό που νιώθω, αυτό που από μέσα μου πηγάζει γράφω. Αυτό που πιστεύω πως στον κάθε Άνθρωπο υπάρχει.
   
Και από κει κάθε αληθινή επανάσταση πηγάζει. Από αυτό που νιώθουμε, σκεφτόμαστε και πράττουμε. Αυτό που μας πάει στην καρδιά μας λίγο πιο κοντά..

Να είσαι καλά Θάλασσα.

Σ’ ευχαριστώ XoLiDoXoS. Και μια και βλέπω την υπογραφή σου, και γω μα και οι πιο πολλοί από μας για αλλού είμαστε γεννημένοι.. Για εκεί που οι άνθρωποι σκέφτονται, θωρρούν τον ουρανό και τα όνειρα τους πραγματικότητα παλεύουν για να κάνουν.

Αυτός ο πόθος είναι που μέσα στον καθένα μας που σκέφτεται σαν αστέρι φωτίζει. Και τα σκοτάδια και της πιο βαθιάς νυχτιάς σκορπά. Σ ευχαριστώ ΧΩΡΙΑΤΗΣ.

Ναι αυτή είναι η διαφορά argentina. Να Αγαπάς, να νιώθεις μέσα σου να σε καίει ο Πόθος για κείνο που στη φύση μας είναι. Και να μας πάρουν, και να μας κάνουν να ξεχάσουμε προσπαθούν.. Το να ‘μαστε Ελεύθεροι!

Καλώς σας βρήκα όλους!

Καλησπέρα Γεωργία. Εμένα πάντα κάποιοι «γραφικοί» ήταν οι ήρωες μου. Κάποιοι που έλεγαν και υποστήριζαν αυτό που αισθανόταν, που πίστευαν και ήταν έτοιμοι να το υπερασπίσουν με κάθε κόστος. Ότι και όπως και να τους έλεγαν οι άλλοι. Σαν το Γαλιλαίο ας πούμε, σαν την Υπατία, σαν το Λεωνίδα, και τόσους άλλους που τη διαφορά έκαναν.

Πάντως για να επανέλθω σ’ αυτό που λες και σ’ ευχαριστώ, δεν είναι πολύς καιρός που γράφω. Κάπου πριν δυο χρόνια, στα 35 ξεκίνησα. Αν και ήταν κάτι που από καιρό το ήθελα, μα δεν το αποφάσιζα μια και κάποτε, στα 19, δεν ήμουν και τόσο καλός στην έκθεση.. Βέβαια περνώντας α χρόνια κατάλαβα κάποια πράγματα. Όπως ας πούμε, το να είσαι καλός όπως το «σχολείο» εννοεί, δε σημαίνει και τόσο πολλά τελικά. Μια και αποδίδει κάποιος πραγματικά σε θέματα που εκείνος επιλέγει, που την καρδιά του αγγίζουν, κι όχι το μυαλό μονάχα. Οπότε ναι, πήρα το μονοπάτι εκείνο που μ’ αγγίζει και πορεύομαι.

Και χαίρομαι που είμαι μαζί σας.

Σ’ ευχαριστώ Γιώργο. Το έχει εξηγήσει με τον τρόπο του κάποιος πρόγονός μας αυτό, μια και το νιώθω επίσης με κάποια γραπτά. Λέει λοιπόν ο Πλάτωνας, ότι, η Σκέψη που το Δίκαιο και το Λόγο προάγει μια είναι και αδιαίρετη, πανανθρώπινη. Και γι’ αυτό μπορούμε να τη δούμε και σε άλλους…

Καλό Ξημέρωμα σε όλους.

23
Μια και το γραπτό της Μαρίας είναι αλληλένδετο, από πολλές απόψεις, με το δικό μου το ομότιτλο (που είναι σε πεζό),  θα ήθελα να καταθέσω και τη δικιά μου θεώρηση.

Ξεκίνησα να γράφω με αφορμή μια εκδήλωση μνήμης που έγινε από καθημερινούς ανθρώπους, και όχι κομματικά στελέχη, στο χώρο που εργάζομαι.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πρώτα αυτό.

Μιλάω Πολιτικά και όχι κομματικά.. Ψιλά γράμματα μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Μα η διαφορά τεράστια.

Άλλο η Σκέψη η Πολιτική κι άλλο ο Κομματισμός. Η πρώτη στην Ουσία της κοινωνίας, εκείνης που θέλουμε, στη φιλοσοφία της, στην Πολιτεία του Πλάτωνα και του καθενός που το Δίκιο αναζητά κι ονειρεύεται μπορεί να μας πάει. Ενώ η άλλη..

Η άλλη σε κάτι μπλε, πράσινα, ροζ και άλλα πολύχρωμα ίσως δοντάκια κι ανθρωπάκια.. Και σε αφορισμούς. Του στυλ, «έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι», «δεν μπορούμε τίποτα ν’ αλλάξουμε κτλ»…

Ότι θέλουν τ’ «αφεντικά» να πιστέψουμε δηλαδή.. Μα έλα που Δεν είναι έτσι.. Μια και άλλο η Πολιτική και άλλο αυτά τα λαμόγια (ανεξατρήτως χρωματισμού) που «πολιτικοί» το παίζουν.

Όλοι μας μπορούμε να δούμε στο Πολυτεχνείο  το ’74 έναν αγώνα. Αυτό κάποιων Ανθρώπων που ζήτησαν αυτό που μέσα μας όλοι έχουμε. Και πάλεψαν και πέθαναν για αυτό. Τη Λευτεριά ζητούσαν. Και αυτό το έκαναν όχι από κομματικό ή άλλο συμφέρον.

Η κοινωνία γιατί άραγε φτιάχτηκε; Για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε αρχικά, και για να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε. Σαν άνθρωποι. Μια που και αυτό που πραγματικά έχουμε να δώσουμε στο συνάνθρωπο, μα και στην Κοινωνία είναι ένα πράγμα. Ένα και μόνο.

Τον εαυτό μας να δώσουμε έχουμε! Γι’ αυτό και οι κοινωνίες εκείνες που ήταν φτιαγμένες για να προχωρούν και να εξελίσσονται, ένα σκοπό είχαν. Το να βοηθήσουν το Άτομο να εξελιχθεί, να μορφωθεί, να Σκέφτεται. Μια και όσο πιο εξελιγμένο, ενεργό, και φιλοσοφημένο ήταν το κάθε άτομο που την αποτελούσε, τόσο πιο εξελιγμένη, πιο Ανθρώπινη θα ήταν και η Κοινωνία.

Αυτός είναι ο θετικός κύκλος.. Υπάρχει όμως και ο Φαύλος, αυτός που σήμερα ζούμε..

Θέλουν να μας ελέγχουν, να κάνουνε ότι από τη σάπια την «ψυχή» τους περνά, να καλύψουν τη δικιά τους την Κενότητα με «εξουσία». Και πώς να το κάνουν μπορούν; Μα με το να μας έχουν Σκλάβους.

Και πώς από ανθρώπους που στη φύση τους είναι να ‘ναι Λεύτεροι, σκλάβους θα φτιάξουν;


Μα με το να τους κάνουν να ξεχάσουν ποια είναι η φύση τους, ποιοι και τι είναι ικανοί να κάνουν.

Οπότε..; Τους κάνουν για ένα ξεροκόμματο να δουλεύουν, να τρέχουν, να πεινάνε και να μη σκέφτονται. Και τι άλλο;

Χτυπάνε την Παιδεία!

Γι’ αυτό και φώναζαν «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»!!! Αυτό που βλέπουμε πως να το έχουμε δε ακόμα μπορούμε..

Γιατί άραγε..;

Γιατί όλοι λέμε Ναι πάλεψαν, αγωνίστηκαν, μα δεν γιατί κερδίσαμε ακόμα..; Και τι κέρδισαν Εκείνοι που τότε Πέθαναν;

Μπορεί να ήταν νεαροί στην ηλικία, μα μεγάλοι στο πνεύμα. Τον κίνδυνο τον έβλεπαν, κάθε μέρα. Στις προσαγωγές στην «ασφάλεια» στο ξύλο, στα βασανίστρια, στις εξορίες το βλέπαν.

Ξέρανε με τι τέρατα θα τα βάλουν. Τον ξέρανε τον κίνδυνο.

Ο Θάνατος μέρος της ζωής τους ήτανε..

Μα παρόλα αυτά να πολεμήσουν αποφάσισαν! Με όπλο..; Τα κορμιά τους. Όχι δε θα γινόταν Δολοφόνοι σαν τους φονιάδες που τους καταδυνάστευαν. Μια και ήξεραν πως όσο κι αν ήταν πλανημένοι, ήταν αδέρφια τους..

Ονειροπόλοι, Νεφελοβάτες; Μπορεί.. Ή και μπορεί να ήταν άνθρωποι. Με κεφαλαίο εκείνο το Α!

Και ξέροντας τις συνέπειες αγωνίστηκαν. Και πέθαναν.

Μα ναι δεν άλλαξαν και πολλά από τότε..

Γιατί λοιπόν…;

Γιατί τα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν μια και δεν υπάρχει ελικόπτερο να τα μεταφέρει από το νησί τους, γιατί οι πυροσβέστες χάνονται στη μάχη με τη φωτιά από έλλειψη υλικών, γιατί οι συνταξιούχοι δεν έχουν να πάρουν φάρμακα..; Γιατί για τους τραπεζίτες, αυτούς που τοκογλύφοι νόμιμοι είναι, μια χαρά τα βρίσκουν τα 28δις.. Γιατί τόσα παιδιά από ναρκωτικά πεθαίνουν. Γιατί οι φυλακές ακόμα είναι κολαστήρια;

Κάποιος φταίει για όλα αυτά.. Ή κάποιοι. Και δεν είναι εκείνοι μόνο που τη μνήμη των αγωνιστών καπηλεύονται, δεν είναι μόνο οι κάποιοι που απ΄ τη γενιά του Πολυτεχνείου καρέκλες πήραν. Δεν είναι μόνο οι μαριονέτες που το παίζουν υπουργοί και κυβερνήτες..

Για δες το λίγο πιο βαθιά. Από πού τη δύναμη και την εξουσία τους αντλούν όλοι αυτοί..;

Μα ναι από κείνους που βλέπουν την Αδικία γύρω τους, τη Σκοτεινιά, το κακό, και κάνουν τι..;

Κάθονται στο σπιτάκι τους, βλέπουν τηλεόραση, και τους ανέχονται. Συνένοχοι είναι όλοι. Όσοι δεν δρουν, μια και «συνέπειες» φοβούνται. Που για τη βόλεψη τους το κακό να σεργιανά στον Κόσμο αφήνουν.

Συνένοχοι και πλανημένοι οικτρά.. Μια και θα ‘ρθει η ώρα που το Κακό και τη δικιά τους πόρτα θα χτυπήσει.

Οι κυβερνώντες με το «διαίρει και βασίλευε», βασιλεύουν. Και κάθε αγώνας, κάθε δικαίωμα που χάνεται, είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της Λευτεριάς. Στο θάψιμο της μνήμης εκείνων που όταν ήταν η ώρα τους το ανάστημα όρθωσαν.

Τότε Πέτυχαν. Η Χούντα έπεσε μια και δεν τους ανεχόταν ο λαός πια. Παίρνοντας από κείνα τα παιδιά τους Ήρωες παράδειγμα ξεσηκώθηκε..

Αυτοί που σήμερα πεθαίνουν από αδιαφορία..; Δεν είναι ήρωες, όχι.. Γιατί..;

Μα γιατί μέχρι η ώρα τους να έρθει (ακόμα και ο πατέρας εκείνου του παιδιού), το κεφάλι έσκυβαν. Και λέγανε εντάξει θα περάσει κι αυτή η λιτότητα, ο νόμος, η φορολογία, η αδικία.. Μέχρι που την πόρτα τους χτύπησε…

Όλοι όσοι σκύβουν, είναι συνύπευθοι και συνένοχοι.. Μια και ενώ βλέπουν και γνωρίζουν, δεν αντιδρούν..!

Εμείς φταίμε που είμαστε σκλάβοι! ΕΜΕΙΣ, που τους αφήνουμε να μας κάνουν έτσι.!

Και τι να κάνουμε..;

Να σκεφτόμαστε χρειάζεται, να μιλάμε, το Δίκιο να ζητάμε και να το Πράττουμε.

Μικρές πράξεις τον Κόσμο αλλάζουν.

Κάθε μας Σκέψη προς το Δίκαιο, και πράξη, τον κόσμο μας αλλάζει.

Της σκλαβιάς σπάει τα δεσμά. Και τους γύρω μας βοηθά! Μα και εμάς τους ίδιους!

24
Ήθελα να βάλω το κείμενο, που τη μέρα ή μάλλον τη νύχτα που πέρασε, εκείνη του Πολυτεχνείου αφορά, μα ήταν μεγάλο μου λέει το site..  Και το καταλαβαίνω μια που για στίχους και ποιήματα κυρίως είναι φτιαγμένο..

Επειδή όμως σε πεζό μου βγήκε, και όπως είναι θέλω να το αφήσω, βάζω εδώ τη σύνδεση, για όσους θελήσουν να το διαβάσουν..

http://nefelovatis.blogspot.com/2008/11/blog-post_17.html

25
Στου χρόνου τα ποτάμια,
Το νόημα ζητώ,
ποτές μου δεν το βρίσκω,
στα όνειρά μου ζω..

Όμορφο, ονειρικό ταξίδι, μες της νυχτιάς την καθάρια σιγαλιά, σε μονοπάτια απάτητα την ψυχή περπατά..

Και όπως είπα και αλλού, λατρεύω της νύχτας την ησυχία, μακριά από τη Βοή, το «πλήθος», και όλα της μέρας τα δήθεν. Αν και αναγκάζομαι να την υπομείνω. Υπομονή κάνω ως τότε που του χρόνου τα μονοπάτια με τα δικά μου θ’ ανταμωθούν.. Ώστε να ζω λίγο πιο κοντά στο δικό μου το θέλω... 

Βέβαια ζήτημα επιλογής είναι μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Χρειάζεται όμως να κάνεις υπομονή κάποιες φορές, μέχρι να ζεις, να έχεις αυτό που θες..

Σαν τον κηπουρό που προσμένει ο βολβός κρίνο να γίνει..

Καλό Ξημέρωμα.

Σελίδες: [1] 2