MACMISIAS KITHARAS ΑΠΑΝΤΑ

[MACMISIAS]

ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ Κα ΦΑΡΛΑΚΟΥ

Από τη λίμνη του Πλαστήρα,
μέχρι την Εύβοια, στα Στύρα.
Κι από τις εκβολές του Πηνειού,
μέχρι τις ρίζες του κακού.

Ψάχνεις για νά'βρεις μία μπύρα,
τη τελευταία σου εγώ τη πήρα !!!
Σε σούπερ-μάρκετ Α-Β
να πας να πάρεις να γίνεις πίτα!

Και το μυαλό μου είναι θολό,
πω πω πω πω,
πω πω πω πω!

[x-versous]

Άλλο ένα ποιοτικό αριστούργημα παγκοσμίου κλάσεως θα έλεγα .

[papous]

Συμφωνώ απολύτως με τον προλαλλήσαντα, και επαυξάνω:

Ήρθες και είδες κι έγραψες και την καρδιά μου πήρες
είναι σαν να με κέρασες ένα κιβώτιο μπύρες....

[MACMISIAS]

Άλλο ένα ποιοτικό αριστούργημα παγκοσμίου κλάσεως θα έλεγα .

Άτιμη κοινωνία που άλλους τους κατεβάζεις και άλλους τους ανεβάζεις στα...Τάρταρα

Συμφωνώ απολύτως με τον προλαλλήσαντα, και επαυξάνω:

Ήρθες και είδες κι έγραψες και την καρδιά μου πήρες
είναι σαν να με κέρασες ένα κιβώτιο μπύρες....

Παππού με τα ωραία σου,
            παππού με τα καλά σου,
            να χαίρεσαι τις μπύρες σου
            μα και τη τσικουδιά σου.
         
            Παππού με τα σπουδαία σου
            και με την ομορφιά σου,
            στ'αλήθεια να σε χαίρονται
            τα εγγόνια, τα παιδιά σου!!!

[MACMISIAS]

ΓΕΜΙΣΕ Η ΑΘΗΝΑ

Γέμισ' η Αθήνα από ένα σωρό ειδικούς,
ψυχολόγους,ψυχοθεραπευτές και ψυχίατρους.
Κι ειν' κι αυτό που λένε από παλιά, ειρωνεία τραγική
οι περισσότεροι από δαύτους δεν πιστεύουν, ούτε καν στη ψυχή.

Ο φόβος έχει κυριεύσει τους δρόμους, όλα τα στενά.
Κανένας δεν κοιτάει κανένανε κατάματα.
Μα κατά τ' άλλα όλοι θέλουνε "ποιότητα ζωής",
που να το πεις και να μη γελάνε ακόμα, που να το πεις.

Γέμισ' η χώρα από ένα σωρό ειδικούς,
καφρολόγους, χεσολόγους, κοινωνικοκριτικούς.
Μιά μέρα που αρρώστησα είδα τι κατάρα να'σαι νοικοκυρά,
να βλέπεις πρωινάδικα και καπάκι μεσημεριανά.

Και τελικά όλοι ψάχνουν μ'αγωνία , "αυτό το κάτι τις"...
που θα αλλάξει τους ρυθμούς μίας ατέρμονης ζωής.
Ζώντας ζωές μέσα από τύπους, μόδες, συνταγές για ζυμαρικά...
Ε ρε τι πλάκα που έχει η δική μου η γενιά...

Μελοποιημένο

[x-versous]

Πολύ ωραίο φίλε μια και είναι μελοποιημένο θα ήθελα να το ακούσω κάποια στιγμή.

[MACMISIAS]

LEAVE OR STAY

Sometimes i wonder, sometimes i'm blank.
Sometimes i feel that for some time ,
i want to paint it all black.
Is it a fear? Is it a pain?
Or is it that i was always a pone in the game...?

Girls and women, have passed me by
they all left me down on my knees, and cry.
Is it a fear? Is it a pain?
Or is it that i was always a pone in the game...?

So i wonder...yes i wonder...to
Leave or stay?

Sometimes a desert and sometimes a beach.
Sometimes i freeze and i can't move an inch.
Is it a fear? Is it a pain?
Or is it that i was always a pone in the game...?

This is the real world, i have to face
full of prizes and recognitions i must chase
But Is it a fear? Is it a pain?
Or is it that i was always a pone in the game...?

So i wonder...yes i wonder...to
Leave or stay?

Αυτό φίλοι μου είναι ένα από τα ελάχιστα αγγλόφωνα τραγούδια που έχω γράψει. Δεν είμαι και ο καλύτερος χειριστής της συγκεκριμένης γλώσσας, γι αυτό εκτός από την κρίση σας στο στίχο, θα επιθυμούσα και μερικές γλωσσικές διορθώσεις αν χρειάζονται, από όποιον από εσάς είναι καλός γνώστης των Αγγλικών...Thanx!

Μελοποιημένο...



ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Περνάει ο καιρός και φεύγουνε οι μέρες,
φεύγουν οι φίλοι, όπως τους ήξερες παλιά.
Πιάσαν δουλειά, βάλανε βέρες
κι υποκρίνονται πως τα ξέρουν
όλα "και καλά"...

Και μονάχα εγώ λες και μένω πάντα ο ίδιος,
δεν προχωράω, παρά στέκω εδώ.
Μες το μυαλό μου ,ένα όνειρο, ένας μύθος,
φοράω το ίδιο, τριμμένο παλτό.

Τις νύχτες τις έρημες, θα σουλατσάρω
ψάχνοντας για στέκια που κλείσαν από καιρό.
Με γέρικο ύφος , πάντοτε θα ροκάρω,
η ζωή θα με τραβάει, δεν θα την οδηγώ.

Και πάντα θα βρίσκομαι δυό βήματα πίσω,
δεν θα προλαβαίνω τη κάθε ευκαιρία,
που θα μπορούσε να με πάει, εκεί που θέλω να ζήσω.
Που θα δώσει σ'όλα αυτά , κάποια σημασία.

Μελοποιημένο...

[Ibanezακιας]

Μου αρέσουν όλα τα κομμάτια.Έτσι να υπάρχουν πάντα και άνθρωποι που παλεύουν για τη μουσική...

[MACMISIAS]

ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Ως πότε θα κρύβεσαι απ'τα αισθήματά σου;
Ως πότε θα πετάς τα σκουπίδια σου επάνω μου;
Ως πότε θα κάνεις ταξίδια για να γλυτώσεις απ'το εδώ...
Ακόμα δεν κατάλαβες πως όπου κι αν πας ,
θα κουβαλάς, πάντα τον ίδιο εαυτό;

Θα σε παίρνει από πίσω φιλαράκο,
βήμα μονάχος σου να κάνεις μη ζητάς.
Θα σου λέει "τσίριξε μικρέ μου ανθρωπάκο
μου αρέσει και το κέφι μου δεν το χαλάς"

Ως πότε μανάρι μου θα βρίζεις όλους εκείνους,
που απλά κάναν το λάθος να πιστέψουνε σε σένα;
Ως πότε θα τα κάνεις όλα "που**να",
μόνο και μόνο για να τραβήξεις μιά γ**ημένη προσοχή;
Ως πότε; Ως τότε;

Τότε που θα κάνεις τον απολογισμό σου
και που μπορεί να έχεις και πολλά λεφτά.
Ίσως να'χεις και δυό τρία παιδιά,
αλλά αγάπη;
Πότε θα μάθεις ν'αγαπάς και να το λες ;
Πότε συγγνώμη θα μάθεις να ζητάς σαν φταις ;
Οι στίχοι θα'ναι η μόνη σου καταφυγή,
αλλά το χάδι εκείνης, που;
Απλά μια δικαιολογία, ότι δεν είχες άλλη επιλογή...

[MACMISIAS]

ΠΗΡΑ ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΓΥΑΛΙ

Πήρα καρδιά, από γυαλί
πήρα ψυχή, ψυχή από λάσπη.
Ώρα μηδέν για τη ζωή,
τον εαυτό μου έχω χάσει.

Γιατί σαν δεν έχεις όνειρο,
σαν δεν έχεις μία ελπίδα,
δεν σε νοιάζει να ρωτάς
και σέρνεις βαριά, αλυσίδα.

Να μη το ψάξεις, τι φταίει για όλα αυτά
είναι τα χρόνια που ζούμε τρελλά.
Και τα τραγούδια δε λένε πολλά,
μιάς και κανείς δεν ακούει, τους στίχους πια.

Πήρα καρδιά, από γυαλί,
πήρα ψυχή, ψυχή από λάσπη.
Φοβάμαι μήπως και βρεθεί
κάποιος και μου τη σπάσει...


Αυτό οφείλω να πω εδώ ότι είναι μιά παλιά συνδημιουργία με την Σοφία Σουλιώτη. Το τελευταίο τετράστιχο είναι ολόκληρο δικό της , καθώς και το δίστιχο "Πήρα καρδιά  από γυαλί,πήρα ψυχή, ψυχή από λάσπη."
Όλα τα άλλα είναι γραμμένα από εμένα. Άσχετα από αυτό δείτε το σαν ολότητα...

Μελοποιημένο...

[x-versous]

.

Φοβάμαι μήπως και βρεθεί
κάποιος και μου τη σπάσει...

Μην φοβάσαι φίλε η καρδιά του μουσικού είναι φτιαγμένη από παράξενο υλικό όσες φορές και να σπάσει ξαναγεννιέται μέσα απτήν τέφρα της …

[MACMISIAS]

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Με τον χρόνο, τον πιο μεγάλο μου εχθρό
και φίλο μου συνάμα,
βρισκόμαστε κάθε πρωί, τα λέμε,
στο καθρέφτη μου αντάμα.

Καμμιά φορά, "σταμάτησε" του λέω
και του γκρινιάζω
και κείνος λέει "πλάκα έχεις"
και τότε νευριάζω.

"Δε κάνω πλάκα κολλητέ,μα μου τη δίνει
σαν βλέπω κι άλλη μια ρυτίδα".
Και κεινος απαντάει, "ακόμα δεν κατάλαβες
πως είν'αυτή πυξίδα;"

"Που σ'οδηγεί σε όλα αυτά
που'θελες από μικράκι;
Εδώ που έφτασες, έφτασες γιατί,
κυλούσα σαν νεράκι"

"Μα εμένα μου φαινότανε καμμιά φορά αιώνας"
"Κι εμένα τη γνώμη μου αν θες,
μου φαίνετε αλήθεια σαν εχθές,
που έβλεπα να χτίζετε, ο μέγας Παρθενώνας"

"Ρε άι παράτα μας κι εσύ κι όλα σου τα ρολόγια,
για να μας ρίχνουν σ'έφτιαξαν, του κόσμου τα λαμόγια"

Κι έτσι όλο μαλώνουμε σαν δυο μίζεροι γέροι
μα πάντα είμαι περίεργος, ο χρόνος τι θα φέρει...
 

[gkou]

Πανέξυπνοι στίχοι Μάκη,μου άρεσαν πάρα πολύ! Τι λες, τον σπάμε τον καθρέφτη να ηρεμήσουμε;Αλλά, θα μου πεις, μετά με ποιόν θα τσακωνόμαστε;

[MACMISIAS]

Πανέξυπνοι στίχοι Μάκη,μου άρεσαν πάρα πολύ! Τι λες, τον σπάμε τον καθρέφτη να ηρεμήσουμε;Αλλά, θα μου πεις, μετά με ποιόν θα τσακωνόμαστε;

Και τα 7 χρόνια γρουσουζά που τα βάνεις; Αχ Γεωργία, τουλάχιστον να γινόμασταν σοφότεροι...Μάλλον προς το μωρότεροι το κόβω...(για μένα μιλάω δηλαδή... )

[MACMISIAS]

ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΜΟΥ

Μιά ζωή πίστευα ότι μάλλον ήμουνα δειλός,
μιας και αργούσα πάντοτε να πάρω αποφάσεις.
Μπροστά στους μύθους ένοιωθα πάντοτε μικρός
τους τσακωμούς απέφευγα και όλες τις εντάσεις.

Κλεισμένος στο καβούκι μου τις πιο πολλές φορές
φίλους είχα ελάχιστους, κορίτσια μετρημένα.
Μονάχος σχεδόν πάντοτε σ'ολες τις κακοτοπιές
πέρασα ατελείωτα βράδυα μεθυσμένα.

Και να που τώρα πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια
χρόνια που πάμπολες φορές εγώ τα έκανα θάλασσα.
Μπορεί να μην ήμουν Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια
μπορεί ετούτο το κορμί με χαρακιές να χάλασα,
μα όμως δειλό δεν θα σε πω, εντέλει φίλε Μάκη...

Στις θάλασσες που έκανες, ήσουνα καπετάνιος
κι άλλες φορές και πειρατής και κλέφτης συ μεγάλος.
Κι αν χρόνια τόσα πέρασαν και σ'άφησαν με ένα μάτι
και πόδι ξύλινο και γάντζο στο'να χέρι,
αυτά είναι παράσημα που ο χρόνος τα'χει φέρει

Κι απ'ολα όσα έζησα αυτό μου έχει μείνει
πως για όλα εγώ ανέλαβα στο τέλος την ευθύνη...

[x-versous]

Αντρίκιο κομμάτι φίλε … αυτό μόνο.

[MACMISIAS]

Η Πριμαντόνα...

Εγώ θα απαντάω με τραγούδια
σ' όλους αυτούς που με περιφρονούν
Σε πίστες θα τους πετάω λουλούδια
ελπίζοντας πως δεν θα μαραθούν.

Γιατί αν κάτι μου έχει απομείνει,
δεν είναι οι αγάπες, ούτε οι φίλοι τελικά.
Είναι μονάχα κάτι άγιες μελωδίες,
που κρύφτηκαν στο είναι μου βαθειά.

Και κάποτε στο τέλος του αγώνα
θα λένε "να η μητέρα, η πριμαντόνα"

Τις νότες μου με τίποτα δεν αλλάζω,
μου στάθηκαν σε όλους τους καυμούς.
Μ' αυτές σαράντα χρόνια αναστενάζω,
λικνίζομαι με όλους τους καιρούς.

Γιατί αν κάτι τώρα έχει μείνει,
δεν είναι οι σχέσεις οι αδελφικές.
Είναι μονάχα μιά σπασμένη μι καντίνι
είναι και κάτι φρασούλες μυστικές.

Που κάποτε στο τέλος του αγώνα,
θα τραγουδάν, "να η κυρά, η πριμαντόνα"

Αλλοίμονο ποτέ σου δεν το είδες,
ανάγκη πόσο είχα να σου πω.
"Βγες απ'το τούνελ που σε μάθανε να σκάβεις
ένα τραγούδι σου, θα ήταν αρκετό."

Σε άλλους κόσμους να σε μεταφέρει
σε άλλη ρότα τη καρδιά σου να οδηγεί.
Να μην υπάρχει μόνο , ότι σε συμφέρει
και η εικόνα σου λιγάκι ας τριφτεί.

Για να μπορείς κι εσύ στο τέλος του αγώνα,
να' σαι κι εσύ μία γριούλα πριμαντόνα.

[MACMISIAS]

 
ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΣΟΒΙΤΕΣ

Κάποιοι φχαριστιούντε με το τίποτα
Και το τίποτα γι’αυτούς είναι τα πάντα.
Τα οράματα, τους φαίνονται πια ύποπτα.
Και το φάλτσο τους ,
μελωδική μπαλλάντα.

Κάποιοι φχαριστιούντε με το να’χουνε,
τα ίδια τόσα χρόνια, απωθημένα.
Και πριν την νιότη ζήσουν,να γεράσουνε.
Κρατώντας πόθους ,συναισθήματα,
ισόβια φυλακισμένα.

Κάποιοι είναι ισοβίτες
Έξω απ’τη φυλακή
Κάποιοι είναι τρωγλοδύτες
Κι ας ζούνε μέσα στη χλιδή
Κάποιοι είναι ήδη γέροι
Απ’τα τριάντα οκτώ
Διαλέγουν ότι τους συμφέρει
Με το μικρό τους το μυαλό

 Μιά καρδιά νεκρή…

Κάποιοι μάθανε να υπομένουνε
Κι αυτό να είναι μεγάλη αρετή
Το τίποτα πια να περιμένουνε
Κι η ζωή τους να είναι
Όλη  μιά στιγμή

[gkou]

Μου άρεσαν οι στίχοι σου Μάκη.Όπως πάντα, 100% αυθεντικοί και βγαλμένοι μέσα από την ψυχή σου, σαν ένα κρυφό παράπονο

[armagedon]

Eιναι παραξενο ισως πως ειναι δυνατον οι στιχοι σου,να περιεχουν τοσες αληθειες,τοσα πραγματα που εχουμε σκεφτει καποιες στιγμες,μα ποτε δεν προσπαθησαμε να αποτυπωσουμε στο χαρτι..Μακη,οι στιχοι σου με εκφραζουν απολυτα.Αν μου επιτρεπεις, να κανω μια προσπαθεια μελλωποιησης της "πριμαντονας"αυτο το σκ εκτος αν εχεις εσυ κατι στα σκαρια.δεν εχω κατι ετοιμο,αλλα,απο το βραδυ που τελειωνω τη δουλεια,πιστευω πως σιγουρα κατι καλο θα μου ερθει.

[MACMISIAS]

Γεωργία ευχαριστώ για ακόμα μιά φορά! Θόδωρα...be my guest!

[MACMISIAS]

ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;

Έτσι καθώς έπλεκες τα δάχτυλά σου
ανάμεσα στα μαλλιά μου απόψε και με έλουζες,
ένοιωσα πάλι την ανάγκη να σε ρωτήσω.

Κι ύστερα που έβαλες τον αγαπημένο μου δίσκο
εκείνον που εσύ μου είχες χαρίσει και τον ακούσαμε
καθώς μου στέγνωνες τα μαλλιά, πάλι μου'ρθε να σε ρωτήσω...

Μετά που μου χτένισες τα μαλλιά, κάθισες στα γόνατά μου
και μου'δωσες το φιλί σου το γλυκό
εγώ ξανά πήγα να σε ρωτήσω...

Τι;...Τη πιο ηλίθια ερώτηση
που άνθρωπος μετά απ΄όλα αυτά
 μπορεί να κάνει...
Μ' αγαπάας...;

[Crool]

Αυθεντικό, ευθύ, απλό, κι όμως τρυφερότατο!!

Να σαι καλά φίλε Μάκη...

[MACMISIAS]

ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ

Υπάρχει κάπου στο κόσμο μιά ψυχή και για μένα.
Τη νοιώθω με καλεί,Σάββατο βράδυ.
Και είναι οι δονήσεις της τόσο απαλές, σαν χάδι,
που έχει τρυφερότητα μα κι άλλα φυλαγμένα...

Τη χάνω κάθε πρωινό, σαν βγει του ήλιου το πρώτο φως.
Σαν ρομπότ βιώνω όλες τις επόμενές μου μέχρι τη νύχτα ώρες.
Μιας και η νύχτα είναι ευπρόσδεκτη για τις σκιές , σ' όλες τις χώρες
και το κλειστό μας το μυαλό, τη νύχτα γίνεται... εθνική οδός.

Υπάρχει κάπου στο κόσμο ένας φίλος και για μένα.
Θα καθόμαστε αντίκρυ χωρίς καθόλου να μιλάμε.
Δεν χρειάζεται. Απλά ξέρουμε ο ένας τον άλλο ν'αγαπάμε.
Κι έχουμε και πεντ' έξη μυστικά καλά κρυμμένα.

Θα σε βρω λοιπόν. Αύριο; Μεθ' αύριο;
Λίγο πριν την τελευταία μου ανάσα;
Ίσως ακόμα και μετά απ'αυτή...
Εγώ πάντως θα σε βρώ.

[gkou]

Να 'ξερες μόνο Μάκη πόσες φορές τις έχω κάνει κι εγώ αυτές τις σκέψεις...Όμορφοι στίχοι, περιμένω να τους μελοποιήσεις