Ασύμβατη ζωή

[Anemos]

«Είναι ασύμβατ’ η ζωή μας» λες, «και τα όνειρα μας δεν ανέχονται εντάξεως σε ανώτερες τροχιές, σε απώτερες ιδέες και κοινές διαδρομές».

Απροσπέλαστες οι σκέψεις σου, τις αγαπώ μα δεν μου δίνονται. Με μισούν; Δε θα το πω. Με ποθούν; ούτε αυτό. Αδιαφορούν και καταφεύγουν σε φευγαλέα ηδονή που χαρίζουνε οι έμποροι, μα πουλάν τη διαφυγή.

Στην ασύμβατη ζωή μου σε ζητώ, σ’ αναζητώ. Στην αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη εκτροπή μου να σε βρω. Στην εκτροπή από το νοητικά τροποποιημένο το εγώ μου. Από το ετερογενώς διαβλημένο κοινωνικό μονόλογό μου.

«Ασύμβατ΄ η σκέψη σου» έτσι λες, μιλάς κι εσύ ωσάν κι αυτές, δεσποινι-δούλες θλιβερές π’ αποζητούν μια αγκαλιά απαλλαγμένη απ’ τα φθηνά. Μα δε μπορούν και απορούν παρόλ’ αυτά, ο μυώδης μπιλντεράς που τις βολεύει στην ανάγκη, για δε τις παίρνει σοβαρά και τις δουλεύει ενδομύχως.

Επιβολές, διαβολές, αναβολές, καταβολές, καταστολές, περιστολές και άλλες λεξούλες λυγερές, πουλάς και αγοράζεις στο λεπτό. Στο διάολο οι λέξεις, πάλι θέλω να με μπλέξεις. Όταν θέλω θα χαθώ.

Ασύμβατ’ η ζωή μου λεν, «και οι ελπίδες δεν ανέχονται αναπαύσεως σε γαλήνιες γωνιές, σε αιθέριες εικόνες και ουράνιες μουσικές».

«το γνωρίζω εξαρχής» θα πω, «μα δεν είσαστε σε θέση να ορίσετε εσείς την κατάσταση σας κύριε, θα το πράξουμε εμείς. Εσείς μείνετε ευτυχής» θ’ απαντήσουν ειδικοί, μανιακοί, εμμονικοί. Κι άμα κάπου τους στριμώξω λύση έχουν «πειστική».

Μολαταύτα εγώ μια στιγμή δε θα καμφθώ. Ευθύς θα αναλογιστώ όλους αυτούς τους «ασύμβατους» θνητούς που τολμήσαν και κοιτάξαν της Αβύσσου τους γκρεμούς. Με οδυρμούς και με λυγμούς θα ετοιμαστώ να μιμηθώ όλο αυτό που θα μου δώσει μια ευκαιρία να "λυτρωθώ".

Κι όταν θα ‘ρθει εκείν’ η ώρα κάπου να κριθώ κι εγώ, σ’ όλα τ’ άλλα κρίματα μου απ’ αυτό θ’ απαλλαγώ. Σαν με ρωτήσουν ευθύς «τι επράξατ’ επί Γής;» περήφανα θ’ αποκριθώ πως είμαι «θιασώτης μιας ασύμβατης ζωής».

[gkou]

Τώρα εμένα αυτό πως μου ξέφυγε;Πως δεν το είδα πρωτύτερα;Τι να πω...απίστευτα και απόλυτα συνεπαρμένη Δημήτρη...Μείνε εδώ, να φωτίζεις (τουλάχιστον) τα δικά μου σκοτάδια...