Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: sonata στις 09/11/06, 17:27
-
Μπαίνεις στο σπίτι και τα ρούχα σου πετάς
κοστούμι σου βαλαν κι εσύ δεν τ’ αγαπάς
κοιτάς τον τοίχο και τον σπας με το μυαλό σου
μα όλα χτίστηκαν σου λεν για το καλό σου.
Ανοίγεις λίγο τα φτερά για να πετάξεις
δυο χέρια βρώμικα και πως να τα ταιριάξεις
σε έναν τέτοιο καταγάλανο ουρανό
ψηλά κοιτάζω μήπως κάπου και σε δω.
Σου καίει ο ήλιος τα φτερά
κατεδαφίζεσαι,
δεν την αντέχεις τόση ζέστη
κι απελπίζεσαι.
Ελευθερία πια δεν ξέρεις
τι σημαίνει
και το κορμί στην ξένη γη
να παραμένει.
Βγαίνεις το βράδυ τις γυναίκες για να δεις
τώρα που πέθανε η αγάπη ποια να βρεις,
σέρνεις τους φόβους σου σε μπάρες με οινόπνευμα
ζωής καμώματα σε πήρανε μονότερμα.
Ανοίγεις λίγο τα φτερά για να πετάξεις
βουτιά στα σύννεφα και ίσως να βουλιάξεις
σε έναν τέτοιο καταγάλανο ουρανό
πάλι θα ψάξω με τα κιάλια να σε βρω.
-
Δεν ξερω τι να πω!Εχω μεινει αφωνος.Θα τρεξω μηπως και σε προφτασω.
-
Ποτέ μην τρέχεις για να προφτάσεις. Απλά για να φτάσεις κάπου....
-
Μπραβο. Μου αρεσε και το περιεχομενο και ο τροπος που το παρουσιασες. Καλη συνεχεια.
-
Σ' ευχαριστώ μαύρο πρόβατο. Ωραίο χρώμα. Κουβαλάει ενοχές! ;)
-
Σ' ευχαριστώ μαύρο πρόβατο. Ωραίο χρώμα. Κουβαλάει ενοχές! ;)
Σε χρωμα ναι, σε προβατο σημαινει διαφορετικοτητα. ;)
-
Εξυπνο!!!!!!!!!!!!!Μου αρεσε αρκετα γραψε και αλλα!