Θέματα

1

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Nick Cave & The Bad Seeds - B-Sides & Rarities

« στις: 08/04/05, 01:31 »

Προσκυνάμε τον Πρίγκηπα του Σκότους (όχι τον erevos) και τους "Κακούς Σπόρους" που έχει διασπείρει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο Νίκος Σπηλιάς, ο άρχοντας της αυτοκαταστροφής, που κάποια στιγμή ανέκραξε αλληλούια, έρχεται με μια χορταστικότατη συλλογή τριών CD να αποδείξει το πλουσιότατο μουσικό του ταλέντο: σπάνιες ακουστικές εκτελέσεις, εξαντλημένα 7ιντσα, αξιοσημείωτα live, πρωτότυπες διασκευές, ακυκλοφόρητα και b-sides που εκτείνονται από το 1986 μέχρι και σήμερα. Και τι δεν περιλαμβάνει το box set που στο Metropolis της Πανεπιστημίου το βρήκα στη λογικότατη τιμή των 19.50Ε (με δεδομένο πως μιλάμε για 3CD φίσκα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο). Όταν μιλάμε για Nick Cave δε χρειάζονται και πολλά λόγια...αφήνω το tracklist να τα πει όλα:

CD 1:

1. Deanna (Acoustic Version)
2. The Mercy Seat (Acoustic Version)
3. City Of Refuge (Acoustic Version)
4. The Moon Is In The Gutter - B-side of the In The Ghetto single           
5. The Six Strings That Drew Blood - the B-side of Tupelo           
6. Rye Whisky - Frst available as a flexidisc with Reflex magazine           
7. Running Scared - B-Side of The Singer           
8. Black Betty - B-side of The Singer 12 Inch single           
9. Scum - Flexidisc sold with a poster at Bad Seeds concerts           
10. The Girl At The Bottom Of My Glass - B-side of Deanna 12" single         
11. The Train Song - B-side of The Ship Song 7" single         
12. Cocks 'N' Asses - B-side of The Weeping Song 7" single         
13. Blue Bird - B-side of Straight To You 12" single         
14. Helpless - first issued on the Neil Young tribute LP, The Bridge           
15. God's Hotel - KCRW radio session released on Rare On Air Volume 1           
16. (I'll Love You) Till The End Of The World - B-side of Loverman 7           
17. Cassiel's Song - soundtrack of Wim Wenders' Faraway, So Close!           
18. Tower Of Song - from I'm Your Fan, a Leonard Cohen tribute LP           
19. What Can I Give You? - Believed to have been a French promo only
           
CD 2:
   
1. What A Wonderful World - With Shane Macgowan. Single Release         
2. Rainy Night In Soho - B-Side Of What A Wonderful World         
3. Lucy (Version #2) - B-Side Of What A Wonderful World         
4. Jack The Ripper - Acoustic B-Side Of The 7" Of Straight To You, 1992         
5. Sail Away - B-Side Of Do You Love Me?, 1994         
6. There's No Night Out At The Jail - Previously Unreleased Cover         
7. That's What Jazz Is To Me - B-Side Of The Red Right Hand Ltd Ed Single         
8. The Willow Garden - B-Side Of Where The Wild Roses Grow Single         
9. The Ballad Of Robert Moore And Betty Coltrane - (As Above)         
10. King Kong Kitchee Kitchee Ki-Mi-O - The B-Side Of The Henry Lee         
11. Knoxville Girl - Featured On The Henry Lee CD Single         
12. Where The Wild Roses Grow - Unreleased Duet With Blixa Bargeld         
13. O'Malley's Bar Pt.1         
14. O'Malley's Bar Pt.2         
15. O'Malley's Bar Pt.3 - Mark Radcliffe Radio One Session, 1996         
16. Time Jesum Transeuntum Et Non Riverentum - From The TV OST CD Songs In The Key Of X-Files         
17. O'Malley's Bar Reprise - Mark Radcliffe Radio One Session         
18. Red Right Hand (Scream 3 Version) - Previously Unreleased      
   
CD 3:   

1. Little Empty Boat - B-Side Of Into My Arms Single         
2. Right Now I'm A-Roaming - B-Side Of Into My Arms Single         
3. Come Into My Sleep - B-Side Of The (Are You) The One? Single         
4. Black Hair (Band Version) - B-Side Of The (Are You) The One? Single         
5. Babe, I've Got You Bad - B-Side Of The (Are You) The One? Single         
6. Sheep May Safely Graze - Previously Unreleased Outtake         
7. Opium Tea - Previously Unreleased Outtake         
8. Grief Came Riding - Extra Track From The LP No More Shall We Part         
9. Bless His Ever Loving Heart - (As Above)         
10. Good Good Day - B-Side Of As I Sat Sadly By Her Side Single         
11. Little Janey's Gone - B-Side Of As I Sat Sadly By Her Side Single         
12. I Feel So Good - From The Wim Wenders Film The Soul Of A Man         
13. Shoot Me Down - B-Side Of Bring It On Single         
14. Swing Low - B-Side Of Bring It On Single         
15. Little Ghost Song - B-Side Of He Wants You Single         
16. Everything Must Converge - B-Side Of He Wants You Single         
17. Nocturama - B-Side Of The 7" Inch Single Rock Of Gibraltar         
18. She's Leaving You - B Side Of Nature Boy         
19. Under This Moon - B Side Of Breathless Single

2

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Porcupine Tree - Deadwing

« στις: 05/04/05, 21:21 »

Κυκλοφόρησε και δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν εκ των "οπαδών" τους. Μοιάζει με μια φυσική συνέχεια του "In Absentia" με κιθάρες που ενίοτε λυσσομανάνε (όταν δεν συνομιλούν με αρτίστικα αρπίσματα) και συνθέσεις που ακολουθούν την πινκφλοϋδική αισθητική (με τους Spiritualized να χαιρετάνε κι αυτοί από απέναντι). Το τσίμπησα με 12.50Ε από το Metropolis (Πανεπιστημίου)...μια τιμή ιδιαίτερα ελκυστική θα έλεγα. Συμμετέχει επίσης στο δίσκο (μαζί με το Steve Wilson εννοείται) και ο Richard Barbieri (από τους πρώην Japan...βλέπε και David Sylvian). Ακολουθεί ένα review από το ηλεκτρονικό περιοδικό Kludge:

Porcupine Tree has always surfed on the fringe of popularity by balancing on an ethereal fray of harmony-rich prog and razor sharp metal flare; which is a shame. I believe a band this talented deserves commercial success - complete with sold out areas and platinum record sales. Luckily, Deadwing continues to showcase their widely unnoticed musical chops with a tasty line-up of songs which undoubtedly combine to be Porcupine Tree’s best work to date as well as one of the strongest releases in years.

Steve Wilson’s delicate vocals and shining musical prowess once again allows the outing’s individual personalities to slink and slither into each other marvelously. On “Halo” he sings, “I'm not the same as you / 'Cause I've seen the light and I'm gaining in height now / I got a halo 'round me” in a fluttering tone that’s entirely fresh to these veteran ears. And “Glass Arm Shattering” almost demands that the listener closes his or her eyes and drift off to a better place as Wilson’s mellifluous lungs wash over superbly placed guitar licking rain drops and gorgeously soothing bass lines; collectively they cleanse your spirit of all the junk currently played on MTV.

Not since Pink Floyd has a band been able to compose such dreamy and intoxicating waves of artistic perfection. However, the true beauty found herein is the current line-up’s tactful range between aforementioned pillows of Floydian bliss and hard rocking intervals that don’t cheapen the overall and unified objective.

”Arriving Somewhere, But Not Here” delivers a 12 minute journey through a jungle of twinkling atmospheres which gradually build up and finally climax as they run headfirst into a midway riff that rocks so hard it’s as if the boys have dipped their pen in Black Sabbath’s vicious ink. “Open Car” follows in a similar vein of feisty riffs and intimidating vocal interludes which prove that the group’s skillful approach to songwriting will be difficult to match by fellow artists. And although the band has been around for quite a while, it appears that they’ve truly mastered the craft of what it means to create euphorically varied soundscapes ala Porcupine Tree.

Indeed, if (and that’s a strong if) the group has failed in the past, it’s been due to an absent solid crunch to really sink your teeth into. Thankfully, Wilson and the gang have triumphantly succeeded in that respect by delightfully grazing over an entire spectrum of musical shades and energetic gusto. It would be impossible to capture and express to you in mere words the diverse textures and sheer genius sprinkled all over this album; though it goes without saying… with Deadwing, Porcupine Tree has made a triumphant return to music with an intimidating and beautiful effort that is guaranteed to leave you begging for repeated listens.

Επίσημη Ιστοσελίδα του Συγκροτήματος

3

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / The Dead Eyes Of Youth - Lust

« στις: 01/04/05, 03:33 »

Αλήθεια που ήτανε κρυμμένα αυτά τα παληκάρια...κινούνται στα μουσικά κυκλώματα απο το 1996 και δεν τους πήρα ποτέ ούτε μυρωδιά?! Μήπως να αναθεωρήσω τη σχέση μου με το underground και τα λιγότερο προβεβλημένα συγκροτηματάκια? Όπως και να έχει, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη παίδες...προφανώς θα πέσατε στην περίπτωση που από τη μια λοξοκοιτούσα προς τη Γηραιά Αλβιόνα για το next big thing κι από την άλλη είχα εστιάσει στους αμερικανούς πραματευτάδες αναζητώντας αξιόλογες προτάσεις. Χαίρομαι που τελικά δε χρειάστηκε να ταξιδέψω μακρύτερα από το αναμενόμενο...

Τις προάλλες (2.5 βδομάδες πριν), σε μία από τις συνήθεις μου βόλτες στα δισκοπωλεία των Αθηνών (και πάσης Ελλάδος), έπεσα μπροστά σε ένα άγνωστο εξώφυλλο, που για έναν άγνωστο λόγο μου κίνησε την περιέργεια. Πιθανότατα να μην έπαιρνα το ρίσκο της αγοράς αν δε μιλούσαμε για μια τιμή αστεία (για τα σημερινά δεδομένα) της τάξης των 10.40Ε (τιμής Metropolis Πανεπιστημίου). Χαίρομαι ιδιαίτερα πάντως που όλα ευνόησαν για την απόκτησή τους.

Έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που καταρχήν έχει εμπεδώσει τις προφανείς του επιρροές και τις έχει μετουσιώσει σε άποψη συγκεκριμένη και μεστή. Μελαγχολικές καταθέσεις, ως επί το πλείστον, με κιθάρες που άλλοτε βυθίζονται σε υπνωτικούς ρυθμούς κι άλλοτε αλιεύουν νότες από τρικυμμιώδη νερά. Ήχος νεορομαντικός, εμποτισμένος με μια Cure-ική αισθητική, μα συνάμα παραδομένος στις θορυβοποιές αξίες των Sonic Youth, των Pixies και των Smashing Pumpkins, αλλά, για να τιμήσουμε και λίγο τα εγχώρια γένια μας, και Διάφανα Κρίνα/Closer. Η φωνή αναπάντεχα ώριμη (με ένα αψεγάδιαστο falsetto) και με ικανοποιητικότατη προφορά που υπερβαίνει με ευκολία το συχνά απροσπέλαστο σκόπελο της γλώσσας. Και τέλος ένα σύνολο συνθέσεων εξαιρετικά δεμένο που ρέει αβίαστα και σε οδηγεί αναπόφευκτα στο "repeat", αφού καταλήξει σε μια θύελλα θορύβου, μέσα από την οποία βγαίνει νικητής το πιάνο.

Η μοναδική μου ένσταση έχει να κάνει με την παραγωγή. Δεν τονίζεται αρκετά η φωνή και το όλο σύνολο μοιάζει λίγο πιο χλιαρό σε ένταση από αυτό που νοιώθω πως θα χρειαζόταν. Μιλάμε όμως για ανεξάρτητη παραγωγή...οπότε όπου φτωχός κι η μοίρα του. Όχι πως αυτό στέκεται εμπόδιο από το να απολαύσουμε έναν αξιολογότατο δίσκο.

Ομολογώ πως είμαι ενθουσιασμένος με τους συγκεκριμένους τύπους. Χωρίς πολύ σαματά, αθόρυβα και δίχως τις πλάτες κάποιας πολυεθνικής και γνωστών κατεθυνόμενων καναλιών, ξεπροβάλλουν (δισκογραφικά μετά από χρόνια) με ένα ντεμπούτο που θα ζήλευαν αρκετοί πολυδιαφημισμένοι συνάδελφοί τους. Σε ένα "How To Do It Right" alternative μουσικό εγχειρίδιο, οι DEOY θα είχαν αναμφίβολα περίοπτη θέση. Με 10Ε (δηλαδή 1.5 milkshake) είναι κρίμα να μην στηρίξετε αυτή τη μπάντα.

Tracklisting:

1. Vacant 3:03
2. Bone-dry 4:10
3. In An Afternoon 4:35
4. This Is 4:28
5. There Was Before Me A Little Stone 2:42
6. Lust; 5:14
7. Blackroom Skies 2:43
8. The Plastique Of My Ghost's Despair 5:41
9. In My Soul (here the god) 5:34
10. Semelis 7 3:35
11. Summer 5:24
12. Automatic Memory 7:51

Official Site: www.deoy.com (αλλά προς το παρόν είναι under construction)

4

Αθλητισμός / ...όχι στον φανατισμό

« στις: 30/03/05, 00:41 »

Με αυτόν τον τίτλο, ξεκινά το άρθρο του ο Σταύρος Καραΐνδρος από το Contra.gr κι εγώ αλήθεια αναρωτιέμαι αν το έχω εντάξει στη σωστή ενότητα, με δεδομένη τη μικρή του σχέση με αθλητικά δρώμενα. Αν μη τι άλλο, επαληθεύεται το ρητό που θέλει την Ελλάδα να αναστενάζει στα γήπεδα. Για πολλοστή φορά ας χαρούμε το υψηλό επίπεδο του πολιτισμού μας:

Το κλίμα ήταν τεταμένο εδώ και αρκετές ημέρες. Ωστόσο, οι «υπεύθυνοι» δεν προνόησαν για το αυτονόητο. Πως ο κίνδυνος επεισοδίων στον αγώνα των Ανδρών μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας υπάρχει και στον αντίστοιχο των Ελπίδων. Γιατί ήταν αναμενόμενο πως οι γνωστοί-άγνωστοι θα βρουν ελεύθερο πεδίο στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης -σε σχέση με το στάδιο Καραϊσκάκη τη Τετάρτη- και θα κάνουν τις… κλασικές εθνικιστικές τους ενέργειες «τιμώντας» τα ελληνικά χρώματα.

Δυστυχώς οι φόβοι των περισσότερων επαληθεύτηκαν. Με εμφανέστατη την απουσία σοβαρής αστυνομικής δύναμης, μερίδα Ελλήνων φιλάθλων βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν από τα εσώψυχά τους το αλβανικό μίσος και τον ρατσισμό και να τον εκφράσουν με τον πλέον άσχημο τρόπο. Ετσι, στον αγώνα των Ελπίδων μας με την Αλβανία, λίγο πριν τη λήξη του πρώτου μέρους, έλαβε χώρα ένα σοβαρό επεισόδιο με «πρωταγωνίστρια» την αλβανική σημαία του γηπέδου.

Ελληνες φίλαθλοι (σημείωση kiseichukan: αν ήταν φίλαθλοι ή όχι θα έπρεπε να περνάει σε δεύτερη μοίρα), λοιπόν, κατέβασαν την αλβανική σημαία με κίνδυνο να αναβληθεί η αναμέτρηση. Η αλβανική αποστολή απείλησε με αποχώρηση, ωστόσο με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων, βρέθηκε νέα σημαία και το επεισόδιο έληξε εκεί. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως για υποστολή διαγωνιζόμενης ομάδας προβλέπεται αυστηρή ποινή από την UEFA (βαρύ χρηματικό πρόστιμο και μία αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών).

Εκτός από αυτό, όμως, επεισόδιο είχαμε και πριν την έναρξη του αγώνα, καθώς Ελληνες φίλαθλοι επιτέθηκαν σε αλβανό, που βρισκόταν πάνω σε μηχανάκι τραυματίζοντάς τον ελαφρά στο πρόσωπο. Ευτυχώς, η παρέμβαση της Αστυνομίας ήταν έγκαιρη και ο Αλβανός γλίτωσε από του «Χάρου τα δόντια».

Οσον αφορά τα παρατράγουδα στις εξέδρες, πριν την έναρξη του αγώνα οι Ελληνες φίλαθλοι έκαψαν μια σημαία της Αλβανίας, ενώ κατά τη διάρκεια του Εθνικού Υμνου της Αλβανίας υπήρξε έντονη αποδοκιμασία παρά τις απέλπιδες προσπάθειες των διεθνών ποδοσφαιριστών μας. Στις εξέδρες, όμως, υπήρχε και η… αντίθετη άποψη, αφού πετάχτηκαν φέιγ βολάν, πιθανότατα από οργάνωση αριστερών πεποιθήσεων, τα οποία έγραφαν: «Κάτω τα ξερά σας από τους μετανάστες. Οι Αλβανοί εργάτες είναι αδέλφια μας».

5

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / A Greek Tribute To Depeche Mode

« στις: 21/03/05, 20:14 »

Όχι, αυτή η συλλογή δεν είναι ούτε φλωροαγγλική, ούτε βλαχοαμερικάνικη, είναι "greek and proud of it" (αστειεύομαι φυσικά). Ο πλήρης τίτλος "Around The World And Back - A Greek Tribute To Depeche Mode" κι οφείλει την ύπαρξή της καταρχήν στο μεγαλύτερο ελληνικό fan club τους Hysterika που εδώ και 4 χρόνια παλεύει με θεούς και δαίμονες για να συγκεντρώσει το υλικό του tribute.

17 συγκροτήματα του εναλλακτικού electrobeat/indie/pop κι όχι μόνο χώρου φιλτράρουν γνωστά και λιγότερο δημοφιλή κομμάτια των DM μέσα από το πρίσμα της δικής τους οπτικής και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον αξιόλογο. Άλλοι πιο κοντά στο πνεύμα του θέματος, ελέω συγγενικής μουσικής φυσιογνωμίας (Atria, Mίκρο, Monitor, Marsheaux, Decode, Carpe Diem) κι άλλοι με ντεσαβαντάζ οικιότητας με το χώρο, αλλά όχι λιγότερο επιτυχημένοι (Κοργιαλάς, Ορχήστρα του 5ου Γαλαξία, Πέτα, Raining Pleasure, Φόβοι Του Πρίγκηπα, Παπαδοπούλου) κατορθώνουν να επαναπροσδιορίσουν το πνεύμα των DM, αφήνοντας στο τέλος τουλάχιστον μια ικανοποιητική εντύπωση ακόμα και στους πλέον αυστηρούς οπαδούς των τελευταίων. Σίγουρα δε στέκουν όλα τα κομμάτια στο ίδιο υψηλό επίπεδο, ούτε σφύζουν έμπνευσης, αλλά οφείλω να αναγνωρίσω πως συνολικά πρόκειται για ένα ιδιαίτερα πετυχημένο tribute και μάλιστα αρκούντως καλύτερο από άλλα του εξωτερικού που έχω ακούσει.

Προσθέστε μεταξύ άλλων και μια ιδιαίτερα καλόγουστη συσκευασία, με τους στίχους του κάθε κομματιού να αναγράφονται σε 17 καρτ ποστάλ αστικής αισθητικής κι έχετε ένα tribute στολίδι, που αξίζει να αποκτηθεί κι από τους μη-φανατικούς του συγκροτήματος.

Κυκλοφορεί σήμερα 21/3/05, αν και προσωπικά την τσίμπησα με 12Ε από το εξαιρετικό party που διοργάνωσε το Σάββατο στο Μαρούσι το Ηysterika με τo Dewar's, με live από 5-6 καλλιτεχνες που πήραν μέρος και στο tribute.

Tracklisting:

- - 1.YEAH: Police Of Truth
- - 2.MIKPO: World In My Eyes
- - 3.ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑ: Only When I Lose Myself
- - 4.RAINING PLEASURE: Shouldn't Have Done That
- - 5.MINDWALTZ: Shake The Disease
- - 6.MONITOR: Little 15
- - 7.MARSHEAUX: New Life
- - 8.DECODE: Behind The Wheel
- - 9.OBERON: Enjoy The Silence
- - 10.ATRIA: Photographic
- - 11.EMIGRE: Somebody
- - 12.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΡΓΙΑΛΑΣ: Halo
- - 13.FOTONOVELA: But Not Tonight
- - 14.ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ: Never Let Me Down Again
- - 15.ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ 5ου ΓΑΛΑΞΙΑ: In Your Room
- - 16.ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Stripped
- - 17.CARPE DIEM: Clean

6

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Sage Francis - A Healthy Distrust

« στις: 16/03/05, 01:21 »

Καλές (λέμε τώρα) οι ροκάδικες/μεταλλικές παρωπίδες μας, μας ζεσταίνουν και το πρόσωπο το χειμώνα, αλλά όσο περισσότερο τις αφήνουμε στην άκρη, τόσο περισσότερο ενδιαφέρουσα γίνεται η περιήγησή μας στο αχανές μουσικό ηχόκοσμο που μας περιβάλλει. Έτσι για αλλαγή λοιπόν από τα καθιερωμένα προτείνω να ακούσουμε ένα κομμάτι (τι κομμάτι...κομματάρα!) από τον τελευταίο δίσκο του Sage Francis, που όπως ήδη περιγράφει και το review του Κώστα Παπασπυρόπουλου στο Atraktos, έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες. Νoμίζω πως το "Sea Lion" ανήκει στην κατηγορία "hip hop διαμάντια που είναι πολύ πιθανό να λατρευτούν κι από μη-hip hop ακροατές".

Δεν ασχολούμαι πολύ με το hip hop, αλλά το A Healthy Distrust, το νέο άλμπουμ του Sage Francis, είχε τρεις σημαντικούς λόγους για να το κάνω: α) τη συμμετοχή του Will Oldham, β) την κυκλοφορία του μέσω της punkοειδούς Epitaph και γ) το γεγονός ότι ο Francis ήταν ο ένας από τους δύο Non-Prophets (ο άλλος ήταν ο Joe Beats), που το άλμπουμ τους Hope (2003) το είχα συμπαθήσει πολύ.

Ο Sage (Paul) Francis από το Rhode Island των ΗΠΑ ανήκει στη νέα γενιά των hip hoper, αυτή που έχει εμπλουτίσει και έχει αναμορφώσει το συγκεκριμένο είδος τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε μέλος της Anticon, δηλαδή την εταιρία της hip hop πρωτοπορίας, όπου κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ (Personal Journals, 2002). Αυτό, όμως, που τον διαφοροποιεί από τους άλλους ανάλογους καλλιτέχνες, είναι ότι το δικό του hip hop διατηρεί αρκετά old school στοιχεία, κυρίως όσον αφορά τα φωνητικά. Εδώ θα αναγνωρίσετε στοιχεία Public Enemy στην εκφορά του λόγου, ενώ ακόμα και το έντονα πολιτικοποιημένο περιεχόμενου αυτού, παραπέμπει πολύ στο hip hop της παρέας του Chuck D. Αναμενόμενο βέβαια, αφού ο Francis είναι ένας MC που δηλωμένα λατρεύει τον Chuck.

Το άλμπουμ ανοίγει με το κομμάτι The Buzz Kill, όπου ο 27χρονος καλλιτέχνης μάς αυτοπαρουσιάζεται λέγοντας: “… by analyzing the past, Sage can project into the future”. Όντως αυτή την εντύπωση αφήνει το A Healthy Distrust. Ο Francis κρατά τα στοιχεία που αγάπησε από το παραδοσιακό hip hop και το προωθεί μουσικά σε νέους χώρους, χρησιμοποιώντας μια μεγάλη και γνωστή ομάδα νεωτεριστών του είδους. Έτσι, στα 15 τραγούδια του άλμπουμ συμμετέχει η παρακάτω dream team: Sixtoo, Dangermouse, Alias, Joe Beats και οι πιο άγνωστοι σε μένα (αλλά εξίσου καλοί με βάση το αποτέλεσμα): Reanimator, Daddy Kev, Controller 7, Varick Pyr.

Το στοιχείο, όμως, που δεν ήταν αναμενόμενο, και που απογειώνει το άλμπουμ, είναι το τραγούδι Sea Lion που έχει συγγράψει ο Sage Francis με τον Will Oldham, δηλαδή τον «μάστορα» της americana και του lo-fi. Εδώ τα πράγματα γίνονται καθηλωτικά. Στο γνωστό τρόπο ερμηνείας του Oldham προστίθεται ένα εξαίρετο beat του Alias και μαζί με το καταιγιστικό ραπάρισμα των μεταφορικών στίχων από τον Sage Francis επιτυγχάνεται η τέλεια συνύπαρξη της americana με το hip hop. Θεωρώ το Sea Lion ένα από τα καλύτερα τραγούδια που θα ακουστούν μέσα στο 2005.

Το γεγονός ότι ο Francis γίνεται ο πρώτος rapper που υπογράφει στην Epitaph δεν με παραξενεύει. Ίσως είναι πια τακτική της εταιρίας να ανοίξει λίγο τους ορίζοντές της και να πάρει στο δυναμικό της μερικούς από τους καλύτερους καλλιτέχνες των άλλων ειδών. Το έχει κάνει ήδη με τον Tom Waits. Το ότι το κάνει και με τον Sage Francis αποδεικνύει το πόσο πίστεψε στο ταλέντο του μουσικού από το Rhode Island. Με το θαυμάσιο A Healthy Distrust αυτός φρόντισε να μην τη διαψεύσει.

---> Sea Lion <---

7

Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Everything Comes and Goes: A Tribute to Black Sabbath

« στις: 13/03/05, 17:39 »

Φαντάστηκα πως μια "βλάσφημη" προσέγγιση από καλλιτέχνες που δε μοιάζουν να έχουν σχέση με τους Black Sabbath, θα ενδιέφερε κάθε ανοιχτόμυαλο ακροατή (ελπίζω να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) των τελευταίων. Αντιγράφω το review του Gary Blackwell από το Delusions Of Adequacy:

‘Unusual’ is probably the best word that can possibly be used to describe Everything Comes and Goes, a collection of “interpretations and mutilations” of Black Sabbath songs recently released by the Temporary Residence label. This is most definitely NOT what most mainstream music fans would have expected from a collection of Sabbath covers, indeed.

The disc opens with Matmos’ sparse, basically unidentifiable, blip-and-bloop electronic washing of “F/X,” which is an admittedly auspicious start for the disc. From there, the Japanese noise-rock act Ruins kicks the disc into a more proper gear with an instrumental montage of Sabbath bits titled “Reversible Sabbath” (side note: the band was so worried about being part of the tribute that it enclosed a scribbled note along with the master recording sent to Temporary Residence – “We hope Sabbath fan will not angry with this song”). Four Grails’ “Black Sabbath” is pretty creepy, actually – the dark, ominous drone of the original is gone, replaced by what almost feels like a set of slowed-down, yet amped-up Celtic sensibilities. The vocal is replaced by a plaintive, howling violin, which works well in the few spots it pops up.

Four Tet’s take on “Iron Man” is surprisingly good for an instrumental acoustic cover, and it actually comes off as something that would be great as background music at a coffee shop or bookstore (hey, it’s already been stated that this isn’t a conventional cover album). Curtis Harvey Trio’s “Changes” initially sounds like it could be the most faithful cover on the disc, albeit with a piano/acoustic guitar/trumpet arrangement; however, once the first chorus kicks in, the song goes full-blown country/Americana. It may sound strange, but the style pairs up with the song remarkably well, thus proving that sometimes the best way to revere something great is to change everything sacred about it.

Paul Newman’s “Fairies Wear Boots” is instantly recognizable, though the style of the track is 100% ‘garage rock’ rather than ‘metal sludge.’ Outside of the first 45 seconds of the “Changes” interpretation, The Anomaonon’s slightly spacey reading of “Planet Caravan” earns the title as the most faithful cover on the disc, as well as being one of the CD's most redeeming aspects. The band does drag the song out a bit, dragging things out to around the seven-minute mark with some inspired, intense guitar noodling – all in all, this is a solid track.

While the “Planet Caravan” cover is very impressive, Racebannon follows it by bludgeoning the living hell out of the rest of this compilation with a nasty, snarling, screechy, noise-riddled take on “Sabbath Bloody Sabbath” that manages to honor the spirit of Tony Iommi’s riff while also spitting in the face of rock history and slandering it with a load of modern day shameless, snotty rock bravado. Hell, Racebannon’s casting of the opening riff alone is enough to send goose bumps up and down the body. This track is the very definition of ‘doing your rock idols proud,’ indeed. Unfortunately, the same can’t be said for Greenness w/ Philly G’s album-closing take on “Sweet Leaf” – while the track features some impressive bass playing, the overall effect sounds like a bunch of guys that have never played together before trying to jam out a Sabbath cover in a garage somewhere.

Well, in all honesty, there are a few lame ducks in the bunch on Everything Comes and Goes, but the stuff that works here is actually pretty interesting. The country-styled “Changes” and acoustic layerings of “Iron Man” work way better than they should have any right to, the “Planet Caravan” cover is just plain quality, and Racebannon’s cover is nothing short of amazing. This is a short disc, indeed, but folks with widespread musical taste who are familiar with Sabbath material just might get a kick out of some of this material.


Κατεβάστε την instrumental διασκευή στο Iron Man από τους Four Tet. To cd θα κυκλοφορήσει επισήμως από την Temporary Residence στις 5 Απριλίου.

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

« στις: 07/03/05, 00:58 »

Θα παρακαλούσα το παρακάτω ποιητικό εγχείρημα, βγαλμένο από τη ζωή και τις καθημερινές παραστάσεις, να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα αυστηρότητα, σα να έχετε απέναντί σας το Νίκο Γκάτσο. Μη διστάσετε να είσαστε ειλικρινείς και να απαντήσετε ευθέως στα ερωτήματα που θέτω στο τέλος του post:



Ένας Ευαίσθητος Φαγάς (Drama Remix)

Μ' άφησες κακούργα πάλι να λιμοκτονώ
να μην έχω τι να φάω, που να κοιμηθώ
μα θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι
πριν με στείλει η αγάπη σου στον Άδη

Μ' άφησες γιατί 'μαι λέει ένα θωρηκτό
κι ας σου έδινα για δώρα πλούτο ορυκτό
τα κιλά δεν τα 'χα πάρει από πείσμα
δε σου φταίω που δεν μ' έπιασε το κλύσμα

Μ' άφησες να τρώω μόνος τα ξυλάκια Boss
κι έμεινες εσύ χτικιάρα σαν την Kate Moss
μια ψυχή ταριχευμένη σ' ένα βόδι
που τη βγάζει με σουβλάκια κι Έφη Θώδη



Και τώρα τα ερωτήματα:

1) Έχω ταλέντο; Να εγκαταλείψω τη δουλειά (που δεν έχω) και να στραφώ ολοκληρωτικά στην ποίηση ή θα πεινάσω?

2) Μπορεί να αναγνωριστώ μετά θάνατον όπως τόσοι και τόσοι άλλοι μεγάλοι που δεν τους κατάλαβε η εποχή τους?

3) Αν ζούσε ο Χατζιδάκις, θα το μελοποιούσε σίγουρα ή μπορεί να το έδινε και στον Ξαρχάκο, λόγω έλλειψης χρόνου?

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για κάθε καλοπροαίρετη συμβουλή που θα με φέρει πιο κοντά στην ποιητική θέωση.

9

Σύνδεσμοι Συγκροτημάτων/Τραγουδιστών / Mira

« στις: 20/01/05, 02:00 »

Οι Mira αποτελούν ένα μικρό μουσικό διαμαντάκι που ακροβατεί μεταξύ ethereal darkwave και shoegaze, στο ύφος των Claire Voyant. Ατμοσφαιρικές μελωδίες, υπνωτικές κιθάρες και αιθέρια φωνητικά. Must για όσους αρέσκονται σε αυτόν τον ήχο κι όχι μόνο.

Στο προσωπικό τους site θα βρείτε και αρκετά ολοκληρωμένα mp3 για ακρόαση.

10

Αθλητισμός / Οι χειρότερες στιγμές των Ολυμπιακών

« στις: 31/08/04, 19:04 »

Χωρίς αξιολογική σειρά:

- Το σκάνδαλο του Τζέκου και των αθλητών του. Από όπου κι αν το εξετάσεις, η υπόθεση βρωμάει και ζέχνει. Κρατικοδίαιτος πρωταθλητισμός, ανάλγητοι πρωταγωνιστές, εμπαιγμός του κοινού και της απλής λογικής.

- Τα μπουκάλια που έριχναν οι εθνο-χούλιγκανς των γηπέδων και τα γιούχα που συνόδευαν κάθε προσπάθεια αντίπαλου αθλητή. Ο γύρος του θριάμβου μάλιστα των τελευταίων αντιμετωπιζόταν ως υπέρτατο θράσος κι αμάρτημα, ικανό να προσβάλλει το δημόσιο αίσθημα. Ντροπή σας όρνια της πρωτειάς και του εθνικού φανατισμού. Λυπάμαι τόσο για τον Κορεάτη στο Τάεκβοντο, όσο και για πολλούς που βρέθηκαν στη θέση του.

- Και πάλι το κοινό που κατόρθωσε να αποσπάσει την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης από το αθλητικό γεγονός αυτό καθεαυτό (τον τελικό των 200m) μετουσιώνοντάς το σε αδικαιολόγητες εξάρσεις αμετανόητης καφρίλας. Χαιρετώ σε Ολυμπιακό ιδεώδες του fair play...

- Η ντοπαρισμένη ρωσίδα "ολυμπιονίκης" της σφύρας...όνειδος για την ιερότητα του χώρου.

- Οι κριτές σε αρκετά αγωνίσματα που δεν ήξεραν που πάνε τα τέσσερα...ή μάλλον ήξεραν...εκεί που έδειχνε το χρώμα του χρήματος.

- Η ψευδεπίγραφη κι επιφανειακά αναλωνόμενη συμπεριφορά του κόσμου. Αν μη τι άλλο, κατορθώσαμε να πείσουμε τους ξένους πως τάχα μου είμαστε μάστορες της φιλοξενίας με ένα μόνιμο χαμόγελο. Λυπάμαι όσους πρόκειται να μας επισκεφθούν του χρόνου...δεν πρόκειται να βάλουμε και πάλι το προσωπείο μας.