αποριες?!!! radius, scale, neck...

[SWEET*STRINGS]

Δεν ξέρω για εσάς παιδιά, αλλά ένας φίλος μου που έχει μια Squier (δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια την έχει, σίγουρα πάνω από 10) όταν πας να παίξεις, μπορείς να παράγεις τον ήχο του vintage τρέμολο απλά πιέζοντας ταυτόχρονα το σώμα (στην περιοχή της γέφυρας) και το headstock .. Δεν νομίζω, και δεν θέλω κιόλας  να συμβεί αυτό στη Fender μου μετά από κάποια χρόνια..

Με το προηγούμενο παράδειγμα θέλω να πω ότι οι κιθάρες είναι σαν τα αυτοκίνητα.. Όταν μπεις σε ένα αυτοκίνητο φθηνό, σε κατακλύζει η πλαστικούρα στα ταμπλό και η ποιότητα κατασκευής είναι σχεδόν αισχρή.. Έχετε δει ποτέ λεβιέ ταχυτήτων να γυρίζει στροφές; .. Το έχω δει να γίνεται σε ένα accent ενός φίλου μου.. Εν τούτοις το αυτοκίνητο τρέχει, σε πηγαίνει στη δουλειά σου και σίγουρα κάποιος λιγότερο έμπειρος να έλεγε ότι τα φθηνα αυτοκίνητα δεν υπολείπονται σε τόσο μεγάλο βαθμό των ακριβών..

Μπορεί, και κανένας δεν το αμφισβητεί, η τιμή ανά προϊόν στην Κορέα να είναι αρκετές φορές μικρότερη από Η.Π.Α., Ην. Βασίλειο, Ιαπωνία, κ.λπ., και ως εκ τούτου η τελική τιμή που φθάνει στον καταναλωτή να είναι αρκετά μικρότερη από κάποιο "Made in U.S.A.".. Αλλά και πιο γρήγορα θα ξεφτίσει η ταστιέρα, και πιο γρήγορα θα χαλάσουν οι στροφές των κλειδιών, κ.λπ.. Προσωπικά, σε θέμα ήχου (και επειδή πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μέρος του ήχου προέρχεται από τους ενισχυτές) θαρρώ ότι μόνο η μειοψηφία είναι σε θέση να καταλάβει την διαφορά ανάμεσα σε μια πανάκριβη και μια φθηνή κιθάρα.. Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια Axtech κορεάτικη.. Θα ήθελα να σας πω, ότι ο ήχος της ήταν πάρα πολύ καλός και μπορούσα να παράγω ένα ευρύ φάσμα ήχων με μόνο 75.000 δρχ.. Μετά από κάποια χρόνια όμως μου χάλασε.. Η ποιότητα κατασκευής της με πρόδωσε.. Πλέον η κιθάρα αυτή έχει συναισθηματική αξία και τίποτα παραπάνω..

Ως κατακλείδα, θέλω να πω, ότι υπάρχουν μεν τα κόλπα των εταιριών που με το κατάλληλο marketing και endorsing "καπελώνουν" τις τιμές των προϊόντων τους, αλλά η διαφορά στην ποιότητα κατασκευής (και όχι τόσο στον ήχο) δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, πόσο μάλλον από τον αδυσώπητο χρόνο..

Λέγαμε προτύτερα φίλε αυτό ακριβώς που λες και ΄συ ¨**βασική διαφορά με πιο φθηνά μοντέλα είναι σχεδόν καμία. Εντάξει λίγο καλύτεροι μαγνήτες (κόστος εργοστασίου 1 ευρω) λίγο καλύτερος έλεχγος στα ξύλα (κόστος 0 ευρώ) κλειδιά (3 ευρώ) χρώμα (5 ευρώ)και θήκη (40 ευρώ)
Το μυστικό είναι η καλύτερη συναρμογή και τα ηλεκτρονικά κοστός γελοίο.
Δηλαδή για να μην τα ισοπεδώνω και όλα υπάρχει διαφορά αλλά δυσανάλογης τιμής.***
Με άλλα λόγια αν μια εταρεία Χ κατασκευάζει μια κιθάρα στρατ. squier  το κόστος είναι ασ πούμε 100 ευρώ
αν προσθέσει τα επιπλέον κόστη της αναβάθμισης (κλειδία καλύτερα ξύλα κλπ) για να φτάσει μια ας πούμε deluxe
δεν θα είναι 1100 ευρώ που είναι η διαφορά της εμπορικής αξίας αλλά 100 ευρω.
Ετσι αποδεικνύεται οτι οι εταιρείες έχουν βρεί ένα σύστημα εμπορικής διαβάθμισης που λέει έχεις 200 ευρω? π'αρε αυτή.... έχεις 1000 πάρε αυτή κ.ο.κ και αφήνει και τη λαχτάρα της ανάβάθμισης (τεράστιο θέμα) με μαγνήτες κλπ και βέβαια τον πόθο μιας κορυφαίας κθάρας.
Ενας πελάτης είχαι μία κιθάρα παμφηνη, που με κατι κλειδάκια και μαγνήτες έπαιζε απίθανα κόλλησε και ένα αυτοκόλητο chiquita απο μπανάνες και έγινε το μεγαλύτερο θέμα στη παρέα του, και κάτι άλλες κιθαρούλες ντρεπόντουσαν να βγούν απο το σπίτι.

[Gabriel6th]

Για τους ίδιους λόγους που ενα rolex και ένα seiko από ατσάλι δεν πωλούνται στην ίδια τιμή, η squier και η american δεν τιμολογούνται με την ίδια πολιτική. Σαν επιχείρηση μπορείς να παίξεις με μικρά profit margins ανά μονάδα και μεγάλη παραγωγή ή μεγαλύτερο profit margin ανά μονάδα και μικρότερη παραγωγή.

Δεν θεωρώ ότι μια squier strat και η AM Std προσφέρουν την ίδια ποιότητα κατασκευής αλλά με ίδιο hardware και μαγνήτες και καλό σετάπ ίσως να προσφέρουν τον ίδιο ήχο. Για μένα η αμερικάνα στάνταρ με 2 piece σώμα έπρεπε να κοστίζει γύρω στα 800 ευρώ με καλούς μαγνήτες. Όποιος έχει φτιάξει partscaster ξέρει ότι για ένα καλό σώμα και λαιμό 500 ευρώ (στη λιανική, όχι στη χονδρική που αγοράζουν οι εταιρίες...) είναι αρκετά οπότε από κεί και πάνω μένουν μαγνήτες, γέφυρα και wiring... Μέχρι τα 1000 της αμερικάνας είναι μια απόσταση...

Δε μπορώ από την άλλη να διαννοηθώ ότι μια αμερικάνα στρατ που αγοράζει κάποιος του βγαίνει "κακή κιθάρα". εφόσον όλα είναι κομμένα με CNC και η συναρμογή άψογη, η μόνη παράμετρος που μεταβάλλεται είναι το σετάπ. Και χωρίς να έχω ασχοληθεί με το service επαγγελματικά, υπήρχαν περιπτώσεις που φίλοι μου άφησαν τις κιθάρες τους όλο παράπονα για σκληρές ταστιέρες, πολύ action, φάλτσα κλπ, και μόλις φτιάξαμε το nut, ρυθμίσαμε intonation, βάλαμε άλλες χορδές και ρυθμίσαμε βέργα λέγανε ότι ήταν σαν να παίζουν με άλλες κιθάρες. Κάθε καινούρια ηλεκτρική κιθάρα χωρίς κατασκευαστικό πρόβλημα, πέρα από το φινίρισμα και την αξιοπιστία των ηλεκτρονικών της μπορεί να παίξει σωστά αν ασχοληθεί κάποιος μαζί της.

[Crossroad]

O μεξικανος εργατης και αμερικανος εργατης στα αντιστοιχα εργοστασια της Fender,πληρωνονται το ιδιο; Ειναι δυνατον να βγουν ιδιες τιμες ανα μοναδα προιοντος και στα 2 εργοστασια;Αυτο με τους μισθους ειναι ενας απο τους δεκαδες οικονομικους παραγοντες που παιζουν ρολο στην τελικη τιμη ενος προιοντος.Φοραει κανεις απο σας ρουχα ή παπουτσια made in Germany ή made in UK?
Αν και τα εγραψα πιο πριν,μερικοι δεν τα βλεπουν!   

[Gabriel6th]

O μεξικανος εργατης και αμερικανος εργατης στα αντιστοιχα εργοστασια της Fender,πληρωνονται το ιδιο; Ειναι δυνατον να βγουν ιδιες τιμες ανα μοναδα προιοντος και στα 2 εργοστασια;Αυτο με τους μισθους ειναι ενας απο τους δεκαδες οικονομικους παραγοντες που παιζουν ρολο στην τελικη τιμη ενος προιοντος.Φοραει κανεις απο σας ρουχα ή παπουτσια made in Germany ή made in UK?
Αν και τα εγραψα πιο πριν,μερικοι δεν τα βλεπουν!   

Δεν πληρώνονται το ίδιο. Αλλά τα εργατικά καθορίζουν το πολύ το 5% της τιμής του προϊόντος. Προφανώς αν δεν συνέφερε τις εταιρίες να πάνε στην Κορέα, το μεξικό και την κίνα δεν θα το κάνανε. Απλά δεν είναι τόσο τα φτηνά εργατικά χέρια όσο η πιο συμφέρουσα φορολογία, οι φθηνότερες εκτάσεις και υλοποίηση εγκαταστάσεων και η χαλαρότερη νομοθεσία περί κοινωνικής ασφάλισης, ωραρίων κλπ που ωθούν αυτές τις κινήσεις. Θεωρώ ότι τα υλικά της Αμερικάνας κοστίζουν το πολύ 10-20% παραπάνω από της Μεξικάνας. Και είναι η ίδια δουλειά ακριβώς...

Όπως είχα διαβάσει και από κάποιον στο harmony central, και βλέποντας την εικόνα της αμερικάνικης βιομηχανίας τον 21ο αιώνα, οι μεξικάνες φέντερ συναρμολογούνται από μεξικάνους στο μεξικό. Οι αμερικάνικες από μεξικάνους στην αμερική...

[The common cunning linguist]

Βεβαια... ακριβώς αυτό και βέβαια επέτρεψαν όλοι αυτοί οι κατασκευαστές στους κορεάτες και όλους τους άλλους να πλησιάσουν την ποιότητα και ο λόγος είναι ότι τη δεκαετία του 60 απο ένα κορμό δένδρου διάλεγαν ενα η περισσότερα κομμάτια (ανάλογα με την ποιότητα του δένδρου) και με αυτά 'βγάζαν τα πανάκριβα κομμάτια τα β' διαλογής σε αμμέσως φθηνότερα μοντέλα και τα υπόλοιοα στα μοντέλα της σειράς.
Μετά υπήρχε η διαδικασία παλαίωσης που κρατούσε απο μήνες εως χρόνια (μεγάλη και ακριβή διαδικασία μπορουμε να το σηζητήσουμε άλλη φορά) και μετά φτίαχναν τα αριστουργήματα.
Φίρμες Alha....., raim..... κ.αλλοι  (τον παλιο καλό καιρό) ο εγγονός κατασκεύαζε όργανα με ξύλα που συννέλεγε ο παππούς, και άλλοι κατασκευαστές γερμανοι κατασκευεαστές πιάνων, βιολιών   κ.α το με ξύλα 300 ετών και αναμφισβήτητα δν το έκαναν για πλάκα. Το ζήτημα είναι αν το αυτί του καθενός, εχει ''εκπαιδευτει έτσι'' ώστς να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.......

Με συγχωρείς, αλλά τα παραπάνω φαντάζομαι ότι αναφέρονται σε ακουστικά όργανα, έτσι? Γιατί σε solid ηλεκτρικά όργανα δεν ισχύει ΤΙΠΟΤΑ απ'αυτά και να με συμπαθάς.

Πρώτα απ'όλα, ο Λέο (που ήταν ο "πρωτοπόρος" εμπορικά στην κατασκευή ηλεκτρικών κιθαρών/μπάσσων) έβαζε στην κυριολεξία ό,τι νάναι στις κιθάρες του. Σιγά μη διάλεγε!

Ακόμη και η Gibson που μπήκε δεύτερη και καταϊδρωμένη στο παιχνίδι, πέρασε εποχές που έφτιαχνε Les Paul (για παράδειγμα) με ένα σωρό κομμάτια μαόνι κολλημένα σε σάντουιτς. Καμμία σχέση με τα ακουστικά ή ηλεκτρακουστικά όργανα, αν και στα τελευταία, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν κατασκευές από plywood.

Επίσης θα μου επιτρέψεις να πω ότι κανείς δεν "επέτρεψε" στους Κορεάτες (και πιο πριν στους Ιάπωνες) να τους "πλησιάσουν" σε ποιότητα. Απλώς η ανατολίτες λόγω κοσμοθεωρίας αν θέλεις έχουν την τάση να αναζητούν την "τελειότητα" στις κατασκευές τους, όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί βέβαια. Και ας μην αρχίσουμε τα περί παράδοσης... πολλά απωανατολίτικα "μαγαζιά" μετράνε πολλές δεκαετίας γνώσης και εμπειρίας.

Για να δούμε και τη φαιδρή πλευρά , έχω ακούσει τόσες φορές το επιχείρημα ότι η σύγχρονη κιθάρα είναι... αμερικανική υπόθεση που καταντάει γελοίο. Ναι, εντάξει, για να δούμε: Christian Martin (Γερμανός), Adolf Richenbacker (Γερμανός ή Αυστριακός?), Lester Polsfuss (Les Paul, Πολωνός?), Leo Fender (Ιρλανδός), Επαμεινώνδας Σταθόπουλος (Ιδρυτής της Epiphone), κλπ. Όλοι τους W.A.S.P. υποθέτω... 

[Gabriel6th]

Με συγχωρείς, αλλά τα παραπάνω φαντάζομαι ότι αναφέρονται σε ακουστικά όργανα, έτσι? Γιατί σε solid ηλεκτρικά όργανα δεν ισχύει ΤΙΠΟΤΑ απ'αυτά και να με συμπαθάς.

Και ακόμα και στα ακουστικά όργανα, η παραφιλολογία σχετικά με τα μονοκόμματα καπάκια και τις επιδράσεις στον ήχο είναι μεγάλη...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αντιμετωπίζετε τα όργανα διαφορετικά από τις άλλες κατασκευές. Δεν είναι έπιπλα μεν, δεν είναι και ζωντανά δε. τα ίδια υλικά και η ίδια συναρμογή φτιάχνουν το ίδιο όργανο. Και όσοι είστε κολλημένη στα tonal specs των ξύλων, θα σας πρότεινα να ακούσετε ακουστικές από composite υλικά και ειδικά ανθρακόνημα αν βρείτε κάπου ή να δείτε hi end ηχεία με καμπίνες plexiglass...

[Jezus]

...Οτι και να γινει δεν μπορει μια κιθαρα που παραχθηκε στην Κορεα να πουληθει πανω απο ας πουμε 700$...

Μην το λες αυτό, πλέων υπάρχουν master-luthiers και στην Korea. Έχω μια κορεατικη κιθάρα αξιας $1500 (λόγο σπανιότητας ξύλων και  dyskolwn κοσμητικών επιλογων), και υπάρχουν πολύ πιο ακριβές Κορεατικές. Το πως παίζει και ακούγεται η κιθάρα? Ονειρικά! Ποιότητα κατασκευής? Καλύτερη από τις αμερικανικες σειράς, ούτε ένα ψεγάδι! Όσον αφορά τις γιαπωνέζικες, έχουν από καιρό ξεπεράσει τα 4000-5000 euro +++.

Η άποψη μου? Κάθε κιθάρα αξίζει τα λεφτά της. Aλλες ως όργανα, άλλες ως επένδυση. Αυτό που έχω δει είναι πολύ φθηνά όργανα για πέταμα Η με ημερομηνία λήξης (p.x. Epiphone φθηνή με "ταστιερα" στρεβλωμένη κατά μήκος και πλάτος! Προφανώς "στραβοκομμενα" και όχι παλαιωμένα ξυλα) και κιθάρες που δεν αξίζουν τα λεφτά τους αλλα πληρώνεις το όνομα (p.x. fender, gibson). Αλλα οι πιο πολλές αξίζουν τα λεφτά τους.

Είναι σαν το αυτοκίνητο. Όπως είπε ο φίλος, η παίρνεις το Hyundai Accent που φέRNEι γύρους ο μοχλός και κανεις την δουλειά σου, με μέτρια ίσως άνεση/ασφάλεια/επιδόσεις. Η δίνεις πιο πολλά και παίρνεις ένα ανώτερο σε κάποιους τομείς φυσικά, που πάλι την ίδια δουλειά κάνει, σε πάει από το σημείο A στο B, με τον ίδιο τρόπο, με διαφορετική όμως αίσθηση.

Εξάλλου όλοι καταναλωτές είμαστε, γίαυτό γράφουμε εδώ τώρα και ο καθένας καλύπτει τις φυσικές και ψυχολογικές ανάγκες του με τον δικό του τρόπο. ’Aλλος είναι ευχαριστημένος με Accent, άλλος θέλει ένα γκαράζ γεμάτο με Ferrari.

[The common cunning linguist]

Οι παραβολές με τα αυτοκίνητα είναι πολύ ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές τελικά. Ασχολούμενος πολλά χρονιά και πολύ περισσότερο απ'όσο είναι... υγιές  με τα τετράτροχα, αυτά που κατάλαβα είναι τα εξής:

1) Όπως στα περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, η αγορά οδηγεί τα πράγματα σε ισορροπία. Σήμερα, απλά δεν υπάρχουν μέτρια αυτοκίνητα. Υπάρχουν μόνο καλά, πολύ καλά και εξαιρετικά, στην κατηγορία τους πάντα. Για να βγει κάποιο μεμονωμένο μάπα, πρέπει να συμβεί κάτι τραγικό στη γραμμή παραγωγής.

Και γιατί συνέβη αυτό; Γιατί πολύ απλά στη βιομηχανία επικρατεί ο νόμος της ποιοτικής εξομοίωσης. Χώρος για μικρές πλην τίμιες εταιρείες δεν υπάρχει. Στρατηγικές συμμαχίες, επενδύσεις από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και ακόμα και κρατικές παρεμβάσεις, έχουν φροντίσει ώστε το σημερινό μικρομεσαίο Huyndai να είναι στο ίδιο επίπεδο με το αντίστοιχο Fiat, Skoda, Ford, VW ή Seat. Οι διαφορές ακόμα και σε αυτό που ονομάζουμε "απτή ποιότητα" (π.χ. τα πλαστικά της κονσόλας) έχουν πλέον αμβλυνθεί σε βαθμό που δεν αξίζει να το συζητάμε. Και φυσικά δεν υπάρχει πλέον (νομίζω) αυτοκίνητο που να μην φέρει εγγύηση άνω των υποχρεωτικών 2 ετών (έχουν φτάσει μέχρι και 10 χρόνια να δίνουν!).

2) Σημασία δεν έχει το... μέγεθος αλλά πως το χρησιμοποιείς.  Φυσικά, το μέγεθος (το ποιοτικό πάντα!) έχει και παραέχει σημασία, όμως, έχω δει "χαμηλής ποιότητας" αυτοκίνητα να πατάνε κάτω, σε πολλούς τομείς, τα καμάρια των "ποιοτικών" εταιρειών. Έτσι κι'αλλιώς αυτοκίνητο που να προσπαθεί με ενθουσιασμό να σε σκοτώσει, δεν έχει φτιαχτεί τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια, οπότε...

3) Το αυτοκίνητο ως φετίχ είναι κάτι που πάντοτε θα αποτελεί μια πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όντας φανατικός οπαδός των μικρών και γρήγορων (συνήθως Ιταλικών ή Γαλλικών) αυτοκινήτων, θα έκανα σίγουρα τα στραβά μάτια για την αυξημένη κατανάλωση ή το μικρό πορτ μπαγκάζ. Άλλος θέλει αυτοκίνητο-μαούνα, για να κουβαλάει το νοικοκυριό του, ακόμα και εκτός δρόμου. Δεκτόν! Υπάρχει κάτι για όλους και οι εταιρείες φροντίζουν να το κάνουν πάντα επαρκώς σέξυ. Peace and chocolates everyone! 

ΟΛΑ τα παραπάνω μπορεί κανείς να τα μεταφέρει σχεδόν απαράλλακτα και στα όργανα. ΔΕΝ υπάρχουν πλέον κακοφτιαγμένα όργανα ή και να υπάρχουν δεν μένουν και πολύ στην αγορά. Να έχουμε υπόψιν μας ότι μια σημερινή Squier των 300 ευρώ είναι καλύτερα φτιαγμένη από το μέσο όρο των Fender των '50s. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε πολλοί εν ζωή μουσικοί που είχαν αγοράσει εκείνα τα όργανα καινούργια! Η διαφορά είναι πως, όπως και στα αυτοκίνητα, τότε οι διακυμάνσεις μεταξύ μεμονωμένων προϊόντων ήταν πολύ μεγαλύτερες απ'ότι τώρα.

Η απόλυτη βιομηχανοποίηση στην αγορά των μουσικών οργάνων, σίγουρα θα θέσει εντελώς στο περιθώριο τους μικρούς "μερακλήδες" μάστορες, όπως έγινε ακριβώς και με τα αυτοκίνητα! Πάντα όμως θα έχουν την αγορά τους. Πάντοτε θα υπάρχει αυτός που θα δίνει μερικές χιλιάδες δολλάρια για μια DeTemple ενώ ο διπλανός του δεν θα μπορεί να καταλάβει σε τι διαφέρει από μία Squier.

To περίεργο είναι ότι σε αυτή την περίπτωση και οι δύο έχουν "δίκιο" για την επιλογή τους και το κακό ξεκινάει όταν προσπαθεί ο ένας να πείσει τον άλλον για την ορθότητα των απόψεών του. 

[Jezus]

Συμφωνώ απολύτως με τον προλαλήσαντα, με δυο μικρές διαφορες:
1)Έχω οδηγήσει κάποια αυτοκίνητα που έχουν προσπαθήσει να με σκοτώσουν

2)Το μερίδιο αγοράς μικρών κατασκευαστών θα μικρύνει όσο βγάζουν παρόμοια όργανα με τους μεγάλους. Αντίθετα πολλαπλασιάζονται οι κατασκευαστές με περίεργα/πρωτότυπα όργανα, τα οποια δεν συμφέρει κιόλας τους μεγάλους να κατασκευάσουν.

Επίσης να προσθέσω στη παραπάνω συζήτηση, ότι Custom για εμενα δεν είναι ένα όργανο που απλά γραφει Custom στο headstock και υπάρχουν χιλιάδες ίδια (p.x. LesPaul Custom), η κάποιο που απλά διαλέγεις χρώμα και μαγνήτες από μια λίστα επιλογων.
Custom είναι το να φτιάξεις κάτι που δεν υπάρχει στο εμπόριο έτοιμο, είτε αυτό έχει να κάνει με το κοσμητικό επίπεδο (p.x. ένα σώμα ντυμένο με abalone η προσωποποιημένο), είτε με κατασκευαστικό (p.x. neck-through superstrat με συγκεκριμένα ξυλα), είτε με κάτι τελείως πρωτότυπο (8-χορδή baritone fanned-freted).

[Mistral]

Προσωπικά πάντως, για να ξεφύγουμε και λίγο από τα παραπάνω, θέλω να τοποθετηθώ λίγο διαφορετικά.
Ύστερα από πολλές συζητήσεις, είτε μέσα στο forum είτε έξω παρατηρώ το εξής...
Πολλοί κάθονται και ασχολούνται με τα ξύλα, radious, scale, κλπ κλπ, γνωρίζουν πράγματα πολλά ,θεωρίες μιας ζωής, αν είναι καλύτερο το alder ή το mapple, αν θα είναι custom η κιθάρα τους ή όχι, αν αντί για τον JB Junior βάλουν τον JB little 59, και άλλα παρόμοια...
Αυτό όμως που διαφεύγει είναι οι γνώσεις περί μουσικής, κοινώς δεν γνωρίζουν καν πως να κρατούν το όργανο (με την καλή έννοια).
Σαφέστατα και υπάρχουν πολλοί που πραγματικά γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τις διαφορές...
Ρωτάω λοιπόν...Μήπως έχουμε μπει όοοολοι μαζί στο τριπάκι των βιομηχανιών και συνεπώς έχουμε χάσει την ουσία?
Το εν λόγω σπορ έχει φτάσει να μου θυμίζει αυτό που συνέβαινε πριν 10 χρόνια στα χιονοδρομικά, όπου έβλεπες τότε τα Jeep Wrangler, Grand cherokee, τύπους χλιδάτους με στολές, επιγονατίδες κλπ κλπ και τον καλύτερο εξοπλισμό που κυκλοφορούσε να κάθονται να πίνουν καφέ στο σαλέ και ύστερα δρόμο προς το σπιτάκι τους πάλι...

Παραπέρα, στο θέμα μας, θα συμφωνήσω με τον Gabriel. Σύμφωνα με τα δικά μου αυτιά, τη δική μου εμπειρία και τα δικά μου χέρια, στις ακουστικές καταλαβαίνω τις διαφορές και στο παίξιμο και στον ήχο καί στο feeling, δεν μπορώ να πω το ίδιο όμως για τις ηλεκτρικές, όταν υπεισέρχονται άλλοι πολλοί παράγοντες.
Είτε για παράδειγμα η Strat USA είναι λίγο καλύτερη από την Mex, σίγουρα δεν δικαιολογείται η διαφορά τιμής...Με αλλαγή μαγνητών η Mex αλλάζει τελείως χαρακτήρα.
Μιας αναφερθήκαμε στα αυτοκίνητα όμως, δεν νομίζω πως μπορεί να συγκριθεί η USA me Ferrari kai h Mex me Accent σωστά???
Kάτι αντίστοιχο έχω διαπιστώσει με Gibson LP Standard kai Studio.
Οπότε στην ηλεκτρική το βρίσκω λίγο περιττό, να δίνει κάποιος τόση έμφαση σε λεπτομέρειες, τη στιγμή που από ότι έχω αντιληφτεί γίνεται μάλλον από τους περισσότερους για ....ποζεριά...
Είπαμε όμως, υπάρχουν και εξαιρέσεις πάντα για να μην τα υποτιμάμε όλα.
Αυτά from my point of view.
cu

[The common cunning linguist]

Προσωπικά πάντως, για να ξεφύγουμε και λίγο από τα παραπάνω, θέλω να τοποθετηθώ λίγο διαφορετικά.
Ύστερα από πολλές συζητήσεις, είτε μέσα στο forum είτε έξω παρατηρώ το εξής...
Πολλοί κάθονται και ασχολούνται με τα ξύλα, radious, scale, κλπ κλπ, γνωρίζουν πράγματα πολλά ,θεωρίες μιας ζωής, αν είναι καλύτερο το alder ή το mapple, αν θα είναι custom η κιθάρα τους ή όχι, αν αντί για τον JB Junior βάλουν τον JB little 59, και άλλα παρόμοια...
Αυτό όμως που διαφεύγει είναι οι γνώσεις περί μουσικής, κοινώς δεν γνωρίζουν καν πως να κρατούν το όργανο (με την καλή έννοια).
Σαφέστατα και υπάρχουν πολλοί που πραγματικά γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τις διαφορές...
Ρωτάω λοιπόν...Μήπως έχουμε μπει όοοολοι μαζί στο τριπάκι των βιομηχανιών και συνεπώς έχουμε χάσει την ουσία?
Το εν λόγω σπορ έχει φτάσει να μου θυμίζει αυτό που συνέβαινε πριν 10 χρόνια στα χιονοδρομικά, όπου έβλεπες τότε τα Jeep Wrangler, Grand cherokee, τύπους χλιδάτους με στολές, επιγονατίδες κλπ κλπ και τον καλύτερο εξοπλισμό που κυκλοφορούσε να κάθονται να πίνουν καφέ στο σαλέ και ύστερα δρόμο προς το σπιτάκι τους πάλι...

Με αφορμή και μόνο τα παραπάνω φίλε Mistral.

Κάποιος που έχει πολλά χρόνια επαφής με την "πιάτσα" θα δει ότι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί "τύποι":

1) Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ καλό μουσικό κριτήριο και πολύ καλό "αυτί", που δεν έχουν όμως το ταλέντο να είναι καλοί εκτελεστές ενός οργάνου, κατά συνέπεια δεν έχουν μεγάλη "άμεση" εμπειρία. Έχω γνωρίσει τέτοιους παραγωγούς με σοβαρές επιτυχίες. Αυτών μετράει η γνώμη για το gear και το μουσικό αποτέλεσμα?

2) Υπάρχουν άνθρωποι με πραγματικό ταλέντο στο όργανο, αλλά με πολύ περιορισμένο έως ανύπαρκτο μουσικό κριτήριο και πολύ στενό στυλιστικά πεδίο. Συνήθως μπορούν να παίξουν σόλο του Μάλμστην νότα νότα. Μετράει η γνώμη τους σχετικά με το gear και το τι είναι "καλός ήχος"?

3) Υπάρχουν άνθρωποι με εκτεταμένες τεχνικές γνώσεις και hand-on εμπειρία που όμως δεν είναι ούτε μεγάλα ταλέντα σαν εκτελεστές ούτε και έχουν ευρύτητα μουσικών ακουσμάτων. Ωστόσο μπορούν να πάρουν μια σακούλα ανταλλακτικά και να τα κάνουν κιθάρα σε μισή ώρα. Αυτών μετράει η γνώμη για τη μουσική "αξία" και τον "καλό ήχο"?

Τέλος υπάρχουν άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, σπουδών, απασχόλησης, χόμπυ, πολιτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικών προτιμήσεων και αγαπημένης μάρκας βότκας,  που απλά ΔΕΝ μπορούν να παραδεχτούν ότι κάποιοι άλλοι γνωρίζουν περισσότερα από τους ίδιους. Συνήθως οι κατηγορίες που εκτοξεύονται είναι περί "ξερολισμού" και "ημιμάθειας".

Μερικά πράγματα όμως στο σύμπαν, δεν είναι θέματα άποψης, αλλά θέσης: το γεγονός ότι κάποιος γνωρίζει πράγματα, αποδεικνύεται στην πράξη και από όσους ενδιαφέρονται. Οι παικτικές και μουσικές ικανότητες, είναι πιο υποκειμενικό ζήτημα αλλά και πάλι υπάρχει μια συναινετική κοινή πραγματικότητα. Κατά τα άλλα χώρος για όλους υπάρχει νομίζω, αρκεί να ανήκουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στις παραπάνω κατηγορίες και όχι ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι ανήκουν ή ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΝ. 

Τα παραπάνω δεν αναφέρονται σε κανέναν απολύτως προσωπικά, είναι μια δική μου διαπίστωση για φαινόμενα στο χώρο των ιντερνετικών συζητήσεων γενικότερα. 

[SWEET*STRINGS]

Βεβαια... ακριβώς αυτό και βέβαια επέτρεψαν όλοι αυτοί οι κατασκευαστές στους κορεάτες και όλους τους άλλους να πλησιάσουν την ποιότητα και ο λόγος είναι ότι τη δεκαετία του 60 απο ένα κορμό δένδρου διάλεγαν ενα η περισσότερα κομμάτια (ανάλογα με την ποιότητα του δένδρου) και με αυτά 'βγάζαν τα πανάκριβα κομμάτια τα β' διαλογής σε αμμέσως φθηνότερα μοντέλα και τα υπόλοιοα στα μοντέλα της σειράς.
Μετά υπήρχε η διαδικασία παλαίωσης που κρατούσε απο μήνες εως χρόνια (μεγάλη και ακριβή διαδικασία μπορουμε να το σηζητήσουμε άλλη φορά) και μετά φτίαχναν τα αριστουργήματα.
Φίρμες Alha....., raim..... κ.αλλοι  (τον παλιο καλό καιρό) ο εγγονός κατασκεύαζε όργανα με ξύλα που συννέλεγε ο παππούς, και άλλοι κατασκευαστές γερμανοι κατασκευεαστές πιάνων, βιολιών   κ.α το με ξύλα 300 ετών και αναμφισβήτητα δν το έκαναν για πλάκα. Το ζήτημα είναι αν το αυτί του καθενός, εχει ''εκπαιδευτει έτσι'' ώστς να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.......

Με συγχωρείς, αλλά τα παραπάνω φαντάζομαι ότι αναφέρονται σε ακουστικά όργανα, έτσι? Γιατί σε solid ηλεκτρικά όργανα δεν ισχύει ΤΙΠΟΤΑ απ'αυτά και να με συμπαθάς.

Πρώτα απ'όλα, ο Λέο (που ήταν ο "πρωτοπόρος" εμπορικά στην κατασκευή ηλεκτρικών κιθαρών/μπάσσων) έβαζε στην κυριολεξία ό,τι νάναι στις κιθάρες του. Σιγά μη διάλεγε!

Ακόμη και η Gibson που μπήκε δεύτερη και καταϊδρωμένη στο παιχνίδι, πέρασε εποχές που έφτιαχνε Les Paul (για παράδειγμα) με ένα σωρό κομμάτια μαόνι κολλημένα σε σάντουιτς. Καμμία σχέση με τα ακουστικά ή ηλεκτρακουστικά όργανα, αν και στα τελευταία, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν κατασκευές από plywood.

Επίσης θα μου επιτρέψεις να πω ότι κανείς δεν "επέτρεψε" στους Κορεάτες (και πιο πριν στους Ιάπωνες) να τους "πλησιάσουν" σε ποιότητα. Απλώς η ανατολίτες λόγω κοσμοθεωρίας αν θέλεις έχουν την τάση να αναζητούν την "τελειότητα" στις κατασκευές τους, όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί βέβαια. Και ας μην αρχίσουμε τα περί παράδοσης... πολλά απωανατολίτικα "μαγαζιά" μετράνε πολλές δεκαετίας γνώσης και εμπειρίας.

Για να δούμε και τη φαιδρή πλευρά , έχω ακούσει τόσες φορές το επιχείρημα ότι η σύγχρονη κιθάρα είναι... αμερικανική υπόθεση που καταντάει γελοίο. Ναι, εντάξει, για να δούμε: Christian Martin (Γερμανός), Adolf Richenbacker (Γερμανός ή Αυστριακός?), Lester Polsfuss (Les Paul, Πολωνός?), Leo Fender (Ιρλανδός), Επαμεινώνδας Σταθόπουλος (Ιδρυτής της Epiphone), κλπ. Όλοι τους W.A.S.P. υποθέτω... 

Κατα βάση μιλάμε για ακουστικά όργανα μιάς και είναι η μαεστρια τη οργανοποιείας, βέβαια η καλή κατάσκευη δεν αφήνει έξω τα ηλεκτρικά, βέβαια τα πράγματα έιναι πολύ απλότερα.
 Να συμφωνήσω οτι ολοι οι καασκευαστές μετοίκησαν στην αμερική, άσε που οι αυθεντικοί αμερικάνοι γίναν Τζιπ και ελικόπτερα, δεν παυει όμως να κατασκεύασαν αμερικάνικα όργανα sorry αυτό δεν αλλάζει.
 o LEO  διάλεγε τα ξύλα και σκέψου οτι απλά οτι όλοι οι μεταγενέστεροι κατασκευαστές βάζουν το καλύτερο για να αντιγράψουν αυτά τα αριστουργήματα, εξάλου αυτοί δημιούργσαν το πρότυπο του ηλεκτρικού ήχου, έτσι όπως τον δημιούργησαν ακόμα και να δεχθώ οτι βάζαν καδρόνια οι νέοι λοιπόν? μήπως βάζουν βραζιλιάνικη τριανταφυλλιά για να αντιγράψουν τα καδρόνια?
Οσον αφορά στους συμπαθέστατους ανατολίτες δεν διαφωνώ καθόλου μπορώ μάλιστα να επ'αυξήσω, μα όμως αν σου αρέσει το Whiskey θα πινές κορεάτικο?
Πάντως η άποψη σου και η διατύπωση με εντυπωσίασε.
Φιλικά Βαγγέλης

[SWEET*STRINGS]

Κάποιος που έχει πολλά χρόνια επαφής με την "πιάτσα" θα δει ότι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί "τύποι":

1) Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ καλό μουσικό κριτήριο και πολύ καλό "αυτί", που δεν έχουν όμως το ταλέντο να είναι καλοί εκτελεστές ενός οργάνου, κατά συνέπεια δεν έχουν μεγάλη "άμεση" εμπειρία. Έχω γνωρίσει τέτοιους παραγωγούς με σοβαρές επιτυχίες. Αυτών μετράει η γνώμη για το gear και το μουσικό αποτέλεσμα?

2) Υπάρχουν άνθρωποι με πραγματικό ταλέντο στο όργανο, αλλά με πολύ περιορισμένο έως ανύπαρκτο μουσικό κριτήριο και πολύ στενό στυλιστικά πεδίο. Συνήθως μπορούν να παίξουν σόλο του Μάλμστην νότα νότα. Μετράει η γνώμη τους σχετικά με το gear και το τι είναι "καλός ήχος"?

3) Υπάρχουν άνθρωποι με εκτεταμένες τεχνικές γνώσεις και hand-on εμπειρία που όμως δεν είναι ούτε μεγάλα ταλέντα σαν εκτελεστές ούτε και έχουν ευρύτητα μουσικών ακουσμάτων. Ωστόσο μπορούν να πάρουν μια σακούλα ανταλλακτικά και να τα κάνουν κιθάρα σε μισή ώρα. Αυτών μετράει η γνώμη για τη μουσική "αξία" και τον "καλό ήχο"?

Τέλος υπάρχουν άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, σπουδών, απασχόλησης, χόμπυ, πολιτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικών προτιμήσεων και αγαπημένης μάρκας βότκας,  που απλά ΔΕΝ μπορούν να παραδεχτούν ότι κάποιοι άλλοι γνωρίζουν περισσότερα από τους ίδιους. Συνήθως οι κατηγορίες που εκτοξεύονται είναι περί "ξερολισμού" και "ημιμάθειας".

Μερικά πράγματα όμως στο σύμπαν, δεν είναι θέματα άποψης, αλλά θέσης: το γεγονός ότι κάποιος γνωρίζει πράγματα, αποδεικνύεται στην πράξη και από όσους ενδιαφέρονται. Οι παικτικές και μουσικές ικανότητες, είναι πιο υποκειμενικό ζήτημα αλλά και πάλι υπάρχει μια συναινετική κοινή πραγματικότητα. Κατά τα άλλα χώρος για όλους υπάρχει νομίζω, αρκεί να ανήκουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στις παραπάνω κατηγορίες και όχι ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι ανήκουν ή ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΝ. 

Τα παραπάνω δεν αναφέρονται σε κανέναν απολύτως προσωπικά, είναι μια δική μου διαπίστωση για φαινόμενα στο χώρο των ιντερνετικών συζητήσεων γενικότερα. 
[/quote]

Ασε που στο τέλος θα συζητάμε και θα έχουμε μαζί και τα πτυχία μας για να επιβεβαιώνουμε και εγκαθυδρίουμε
την άποψη μας '' τι? έβαλες βερνίκι νυχιών? έχω μάστερ στη χημεία να ορίστε..... μη ξαναβάλεις''
Βεβαια έχει και το δίκιο του ο φίλος Mίstral  ίσως έιναι κουραστικό το να προσπαθείς να αποφύγεις   
γνώμες έμπειρων 12χρονων αλλά τι να γίνει υπομονή...
Πάντα φιλικά

[Gabriel6th]

Sweet Strings να υποθέσω ότι ασχολείσαι με την οργανοποιία ή το σέρβις μουσικών οργάνων επαγγελματικά? Το whiskey είναι παραδοσιακό αμερικάνικο προϊόν (μάλλον το bourbon θα λεγα) αλλά και πάλι, Καναδοί, Ιρλανδοί, Σκωτσέζοι τα καταφέρνουν εξίσου καλά...

Σχετικά με το πόσο αμερικάνικη είναι η κιθάρα, η ηλεκτρική κιθάρα ίσως να είναι αμερικάνικο establishment, η ακουστική όμως και η κλασσική, σε καμία περίπτωση. Από κει και πέρα, η Αμερική του 50-90 ήταν παράδεισος ανάπτυξης και δεν θεωρώ περίεργο ότι οι μεγάλοι κατασκευαστές μετοίκησαν εκεί. Η ηλεκτρική κιθάρα είναι ροκ όργανο. Και η ροκ είναι μουσική με κατά κόρον αγγλικό στοίχο. Στην Αμερική εκείνη την εποχή υπήρχε το ιδεολογικό-μουσικό υπόβαθρο (που κατά τη γνώμη μου και αυτό ξεκίνησε από την Αγγλία - Ιρλανδία) and the rest is history.

Η ένστασή μου σχετικά με τις κατασκευές οργάνων και τα υλικά - τιμές είναι πόσο κοστίζει τελικά η ανθρώπινη εργασία πάνω στο όργανο. Το φινίρισμα είναι όντως μια καλλιτεχνική δουλειά. Άντε και τα inlays. Το να πληρώσω όμως 3000 για μια τελεκάστερ, μια λες πολ ή μια στρατ απλά επειδή είναι χειροποίητη, όσο γ**άτος τεχνίτης και αν είσαι, όσο καλά ξύλα και αν χρησιμοποιήσεις το θεωρώ υπερβολή, όχι επειδή δεν είμαι αρκετά καλός κιθαρίστας για να έχω μια κιθάρα των 3000 αλλά επειδή η μουσική που ακούω δεν δημιουργήθηκε ούτε απευθύνεται σε ελιτίστες και μπουτίκ συλλέκτες.

Τον ίδιο χάρτη που θα χρησιμοποιήσει το CNC στην κορέα θα χρησιμοποιήσει και στην αμερική. Με τον ίδιο έλεγχο ποιότητας (που στην ανατολή συνήθως έιναι αυστηρότερος απότι στην αμερική...) οι διαφορές περιορίζονται στο σετάρισμα και το φινίρισμα. Οπότε μας μένουν βάψιμο, υλικά και σετάρισμα σαν μεταβλητές. Το σετάρισμα είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να το κάνει κάθε κιθαρίστας μόνος του μετά την αγορά. Τι είναι αυτό λοιπόν που διαφοροποιεί μια solid body κιθάρα εξ ανατολής με έναν αμερικάνικο κλώνο της και που ένας κιθαρίστας με γνώση του τι θέλει δε μπορεί να διορθώσει? Δε μιλάμε για καραμπίνες, που όπως την αγοράζεις έτσι πυροβολεί για πάντα. Μιλάμε για όργανα που ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ.

[SWEET*STRINGS]

αυτό δεν έλεγα?

[The common cunning linguist]

o LEO  διάλεγε τα ξύλα και σκέψου οτι απλά οτι όλοι οι μεταγενέστεροι κατασκευαστές βάζουν το καλύτερο για να αντιγράψουν αυτά τα αριστουργήματα, εξάλου αυτοί δημιούργσαν το πρότυπο του ηλεκτρικού ήχου, έτσι όπως τον δημιούργησαν ακόμα και να δεχθώ οτι βάζαν καδρόνια οι νέοι λοιπόν? μήπως βάζουν βραζιλιάνικη τριανταφυλλιά για να αντιγράψουν τα καδρόνια?

Πάντα σε φιλικό κλίμα μιλάμε, μιας και δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Να τονίσω απλώς, ότι εδώ είναι δικτυακός τόπος που διαβάζουν πολλοί και, μοιραία, επιρρεάζονται από τις απόψεις.

Η παραπάνω λοιπόν άποψή σου, ότι ο Leo "διάλεγε τα ξύλα" όχι μόνο δεν έχει βάση στην πραγματικότητα, αλλά είναι, πολύ απλά, απολύτως λάθος. Σε παραπέμπω στο βιβλίο "Fender:the Inside Story" (http://www.amazon.com/Fender-Inside-Story-Forrest-White/dp/0879303093), για περισσότερες λεπτομέρειες.

Και ναι, οι νέοι βάζουν βραζιλιάνικο rosewood (που φυσικά δεν είναι τριανταφυλλιά) για να αντιγράψουν τα καδρόνια. Την πασπαλίζουν και με πολύ mojo, ίσως τη βουτάνε και σε αγιασμό, δεν ξέρω. 

Οσον αφορά στους συμπαθέστατους ανατολίτες δεν διαφωνώ καθόλου μπορώ μάλιστα να επ'αυξήσω, μα όμως αν σου αρέσει το Whiskey θα πινές κορεάτικο?

Όχι, πίνω Ιρλανδέζικο ή Σκωτσέζικο μωλτ, μιας και αυτοί είναι οι εφευρέτες του whiskey, οι Αμερικάνοι είναι βλαχο-αντιγραφείς. 

[Mistral]

Φίλε μου Common, βασικά δεν νομίζω να αναφέρεσαι σε μένα προσωπικά, γιατί αν το κάνεις μάλλον δεν έχεις αντιληφτεί σωστά τα λεγόμενά μου...
Σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο, συμφωνώ εν μέρη, αλλά σε ότι με αφορά, απάντησα γενικότερα.
Να το ξεκαθαρίσω, ακόμα και αν μιλάς και συ γενικότερα, με αφορμή τα λεγόμενά σου.
Σαφέστατα και πολλά άτομα όπως προείπα, έχουν γνώσεις και καταλαβαίνουν διαφορές, που εγώ καλώς κακώς δεν μπορώ.
Αναφέρομαι όμως σε αυτούς τους ξερόλες και μαστερ της ημιμάθειας.
Δεν γίνεται να ασχολείσαι με τη μουσική, να μην ξέρεις να παίζεις και να το "παιζεις" ψαγμένος.
Κοινώς, δεν είναι ούτε σωστό, ούτε και λογικό να γνωρίζεις τα θεωρητικά, χωρίς να έχεις έρθει σε επαφή με μία κιθάρα για παράδειγμα και να μιλάς μόνο θεωρητικά λέγοντας λόγια του αέρα.
Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα άτομα στο forum.
Απλά με έχει κουράσει το γεγονός, να βλέπω να χάνεται η ουσία.
Στην τελική, ποιος ο λόγος να γνωρίζω τόοοοσα θεωρητικά, αν δεν ξέρω που παν τα τέσσερα?Έτσι από άποψη??...Δεκτό, απλά διαφωνώ καθέτος.
Παραπέρα, προφανώς και το δικό μου παράδειγμα δεν ανήκει σε κανένα από τα παραδείγματα που αναφέρεις. Ούτε και κρίνω κανέναν όμως.
Μία απλή διαπίστωση.
Φιλικά πάντα.
cu
 

[Mistral]

Βεβαια έχει και το δίκιο του ο φίλος Mίstral  ίσως έιναι κουραστικό το να προσπαθείς να αποφύγεις   
γνώμες έμπειρων 12χρονων αλλά τι να γίνει υπομονή...
Πάντα φιλικά

Βασικά, δεν αντιλήφθηκα πού αναφέρεσαι, για ποια 12 χρονα ακριβώς...
Αν έθιξα πάντως κανά 12χρονο, δεν το γνωρίζω μιας και δεν αναφέρθηκα συγκεκριμένα κάπου.
Είναι αυτό που λέμε, συ είπας!:)
Take care
cu

[The common cunning linguist]

Φίλε μου Common, βασικά δεν νομίζω να αναφέρεσαι σε μένα προσωπικά, γιατί αν το κάνεις μάλλον δεν έχεις αντιληφτεί σωστά τα λεγόμενά μου...

Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε σένα! Όπως είπα πήρα απλώς αφορμή από το δικό σου post. 

Για τα υπόλοιπα που λες δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Δυστυχώς όμως αυτά που περιγράφεις είναι το αντίτιμο για την δυνατότητα να έχουμε στη διάθεσή μας τόση πολλή πληροφορία μέσω του internet: υπάρχει πολύς "θόρυβος". 

[SWEET*STRINGS]

Ωπ τι μηδενισμός!!!! Η κιθάρα που έγραψε ιστορία ακόμα και με τεχνικές προτοπορίες του τύπου τρέμολο
είχε ξύλα της πλάκας..... ακόμα μήπως χρησημοποιήθηκε το ash κατα τύχη?
Εκτός και αν λες πως η κιθάρα που άρεσε σε άπειρους και χιλιάδες προσπαθούν να την αντιγράφουν
με τα καλύτερα ξύλα έτσι για να πλησιάσουν την ποιότητα ήταν για τα μπάζα!!
Περι ορέξεως...
Μήπως είσαι Γκιμπσονακιας?

[The common cunning linguist]

Ωπ τι μηδενισμός!!!!

Κανένας μηδενισμός. Πραγματικότητα.

Η κιθάρα που έγραψε ιστορία ακόμα και με τεχνικές προτοπορίες του τύπου τρέμολο
είχε ξύλα της πλάκας..... ακόμα μήπως χρησημοποιήθηκε το ash κατα τύχη?

Και βέβαια χρησιμοποιήθηκε "κατά τύχη".  Read the book.

Εκτός και αν λες πως η κιθάρα που άρεσε σε άπειρους και χιλιάδες προσπαθούν να την αντιγράφουν
με τα καλύτερα ξύλα έτσι για να πλησιάσουν την ποιότητα ήταν για τα μπάζα!!

Θα ήθελα να αφήσεις τα πολιτικάντικα κολπάκια και να μου κάνεις quote που ακριβώς το είπα αυτό. Διαφορετικά να αναθεωρήσεις.

Περι ορέξεως...
Μήπως είσαι Γκιμπσονακιας?

Όχι, λυπάμαι, έχασες. 

Θα προτιμούσα πάντως να μιλάμε με επιχειρήματα και πηγές. Έχεις ένα από τα δύο που να αποδεικνύει ότι ο Leo Fender επέλεγε τα ξύλα που χρησιμοποιούσε? Αν έχεις, σε παρακαλώ να το προσκομίσεις.

Διαφορετικά είναι σαν να μιλάνε αστρονόμοι με αστρολόγους σε πρωϊνάδικο.

[SWEET*STRINGS]

Ωπ τι μηδενισμός!!!!

Κανένας μηδενισμός. Πραγματικότητα.

Η κιθάρα που έγραψε ιστορία ακόμα και με τεχνικές προτοπορίες του τύπου τρέμολο
είχε ξύλα της πλάκας..... ακόμα μήπως χρησημοποιήθηκε το ash κατα τύχη?

Και βέβαια χρησιμοποιήθηκε "κατά τύχη".  Read the book.

Εκτός και αν λες πως η κιθάρα που άρεσε σε άπειρους και χιλιάδες προσπαθούν να την αντιγράφουν
με τα καλύτερα ξύλα έτσι για να πλησιάσουν την ποιότητα ήταν για τα μπάζα!!

Θα ήθελα να αφήσεις τα πολιτικάντικα κολπάκια και να μου κάνεις quote που ακριβώς το είπα αυτό. Διαφορετικά να αναθεωρήσεις.

Περι ορέξεως...
Μήπως είσαι Γκιμπσονακιας?

Όχι, λυπάμαι, έχασες. 

Θα προτιμούσα πάντως να μιλάμε με επιχειρήματα και πηγές. Έχεις ένα από τα δύο που να αποδεικνύει ότι ο Leo Fender επέλεγε τα ξύλα που χρησιμοποιούσε? Αν έχεις, σε παρακαλώ να το προσκομίσεις.

Διαφορετικά είναι σαν να μιλάνε αστρονόμοι με αστρολόγους σε πρωϊνάδικο.

Δηλαδή επιχείρημα είναι το read the book?
και τελικά σε αυτή τη ζωή διαλέγει ο καθένας τι θέλει να είναι η τι εππάγελμα θα λεεί η ταυτότητα του
αστρονόμος, αστρολόγος η και νοικοκυρά.
cheers

[The common cunning linguist]

Δηλαδή επιχείρημα είναι το read the book?
και τελικά σε αυτή τη ζωή διαλέγει ο καθένας τι θέλει να είναι η τι εππάγελμα θα λεεί η ταυτότητα του
αστρονόμος, αστρολόγος η και νοικοκυρά.
cheers

Όχι, είναι επιχείρημα το "μήπως είσαι Gibsonάκιας?" 

Σου έχω άλλο ένα βιβλίο φίλτατε:

"The Stratocaster Chronicles: Celebrating 50 Years of the Fender Strat"

http://www.amazon.com/Stratocaster-Chronicles-Celebrating-Years-Fender/dp/0634056786

Χωρίς ίχνος ειρωνίας, ειλικρινά πρέπει να το διαβάσεις. Πιστεύω ότι απλώς είσαι κακώς πληροφορημένος. Η αλήθεια είναι όμως πολύ σημαντικότερο πράγμα και από τις "συμπάθειες" και από τις παιδικές μας φαντασιώσεις (όλων μας).

Στα βιβλία που σου λέω, αλλά αν ανατρέξεις και σε άλλες αναφορές στην ιστορία της Φέντερ, θα ανακαλύψεις τη αλήθεια πίσω από μύθους, όπως:

- Τη χρήση της νιτροκυτταρίνης για βαφή, λόγω του ότι ο (αρχιτσιγγούνης) Λήο το έβρισκε πολύ φτηνά από παρακείμενο εργοστάσιο χρωμάτων.

- Τη χρήση rosewood στις κιθάρες τους στα late '50s και '60s λόγω παραπόνων ότι το maple φαινόταν λερωμένο μετά από λίγο καιρό!

- Τη χρήση alder από το '59 λόγω... ανατίμησης του ash

- Το ότι έβαλαν 1000άρια Pots το '66 στις κιθάρες, επειδή τους είχαν... περισσέψει από μια λανθασμένη τεράστια παραγγελία... για τους ενισχυτές τους!!!

- Τους μαγνήτες που ήταν τυλιγμένοι άλλα-ντ'άλλα, ΤΕΛΕΙΩΣ στην τύχη

- Τη μη χρήση truss rod στις πρώτες Tele (και Esquire και Broadcaster) για λόγους οικονομίας.

- Το ότι υπήρχαν εποχές που φτιάχνονταν Strat από... μαόνι ή poplar ή ακόμα και... 2 είδη ξύλων στην ίδια κιθάρα (!!!!)

- To ότι οι κιθάρες είχαν ξύλο... ανάλογα με το χρώμα!! (οι "διάφανες" ήταν ash για να φαίνονται τα όμορφα νερά)

Και φυσικά θα καταλάβεις και ποιο ήταν το πραγματικό μεγαλείο του ανθρώπου αυτού, του Leo Fender, ο οποίος ήταν ηλεκτρονικός και δεν είχε ιδέα από κιθάρες... αλλά συνέλαβε το μεγαλοφυιές σχέδιο της "modular" κατασκευής ενός ηλεκτρικού οργάνου. Ακόμα και για τα μπράτσα, έχεις υπόψιν σου ότι η οδηγία ήταν: "όταν φαγωθούν τα τάστα πετάξτε το και βάλτε άλλο"!!!?

Αυτά λένε τα στοιχεία. Αυτά λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι που ζήσανε και εργαστήκανε με τον Leo τότε. Το τι λένε οι διάφοροι μαρκετίστες που πέσανε σαν κοράκια κυρίως μετά τη δεκαετία του '90, να πάρουνε ένα κομματάκι της πίτας, δεν με απασχολεί προσωπικά καθόλου. Μα καθόλου.

Υ.Γ. Έχεις δίκιο, στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι τελικά....

[freemind]

Παιδες, να παρεμβω σαν συντονιστης.
Μεχρι εδω κυλαει πολυ ωραια η συζητηση. Λιιιιγο πιο χαμηλοι τονοι απλως θα παρακαλουσα

[SWEET*STRINGS]

Δηλαδή επιχείρημα είναι το read the book?
και τελικά σε αυτή τη ζωή διαλέγει ο καθένας τι θέλει να είναι η τι εππάγελμα θα λεεί η ταυτότητα του
αστρονόμος, αστρολόγος η και νοικοκυρά.
cheers

Όχι, είναι επιχείρημα το "μήπως είσαι Gibsonάκιας?" 

Σου έχω άλλο ένα βιβλίο φίλτατε:

"The Stratocaster Chronicles: Celebrating 50 Years of the Fender Strat"

http://www.amazon.com/Stratocaster-Chronicles-Celebrating-Years-Fender/dp/0634056786

Χωρίς ίχνος ειρωνίας, ειλικρινά πρέπει να το διαβάσεις. Πιστεύω ότι απλώς είσαι κακώς πληροφορημένος. Η αλήθεια είναι όμως πολύ σημαντικότερο πράγμα και από τις "συμπάθειες" και από τις παιδικές μας φαντασιώσεις (όλων μας).

Στα βιβλία που σου λέω, αλλά αν ανατρέξεις και σε άλλες αναφορές στην ιστορία της Φέντερ, θα ανακαλύψεις τη αλήθεια πίσω από μύθους, όπως:

- Τη χρήση της νιτροκυτταρίνης για βαφή, λόγω του ότι ο (αρχιτσιγγούνης) Λήο το έβρισκε πολύ φτηνά από παρακείμενο εργοστάσιο χρωμάτων.

- Τη χρήση rosewood στις κιθάρες τους στα late '50s και '60s λόγω παραπόνων ότι το maple φαινόταν λερωμένο μετά από λίγο καιρό!

- Τη χρήση alder από το '59 λόγω... ανατίμησης του ash

- Το ότι έβαλαν 1000άρια Pots το '66 στις κιθάρες, επειδή τους είχαν... περισσέψει από μια λανθασμένη τεράστια παραγγελία... για τους ενισχυτές τους!!!

- Τους μαγνήτες που ήταν τυλιγμένοι άλλα-ντ'άλλα, ΤΕΛΕΙΩΣ στην τύχη

- Τη μη χρήση truss rod στις πρώτες Tele (και Esquire και Broadcaster) για λόγους οικονομίας.

- Το ότι υπήρχαν εποχές που φτιάχνονταν Strat από... μαόνι ή poplar ή ακόμα και... 2 είδη ξύλων στην ίδια κιθάρα (!!!!)

- To ότι οι κιθάρες είχαν ξύλο... ανάλογα με το χρώμα!! (οι "διάφανες" ήταν ash για να φαίνονται τα όμορφα νερά)

Και φυσικά θα καταλάβεις και ποιο ήταν το πραγματικό μεγαλείο του ανθρώπου αυτού, του Leo Fender, ο οποίος ήταν ηλεκτρονικός και δεν είχε ιδέα από κιθάρες... αλλά συνέλαβε το μεγαλοφυιές σχέδιο της "modular" κατασκευής ενός ηλεκτρικού οργάνου. Ακόμα και για τα μπράτσα, έχεις υπόψιν σου ότι η οδηγία ήταν: "όταν φαγωθούν τα τάστα πετάξτε το και βάλτε άλλο"!!!?

Αυτά λένε τα στοιχεία. Αυτά λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι που ζήσανε και εργαστήκανε με τον Leo τότε. Το τι λένε οι διάφοροι μαρκετίστες που πέσανε σαν κοράκια κυρίως μετά τη δεκαετία του '90, να πάρουνε ένα κομματάκι της πίτας, δεν με απασχολεί προσωπικά καθόλου. Μα καθόλου.

Υ.Γ. Έχεις δίκιο, στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι τελικά....

που όμως είναι και το καλύτερο,,,,,,,,,,,