Φορεσιά λευκή.
Χιόνι στις σκεπές του κόσμου,
και συ στο δρόμο
να χαίρεσαι τη δροσιά του χειμώνα.
Ολοζώντανη μοναξιά.
Ανθός του Γενάρη.

Τίναγμα αμυγδαλιάς
το βάδισμα σου,
ολόμαυρα μαλλιά
και κουμπιά – μάτια
δίπλα στον αγαπημένο σου
παγωμένο άνθρωπο.

Καπνισμένες καμινάδες.
τρέχεις να προλάβεις την ομορφιά,
να αγγίξεις την παρθένα νιότη
πριν τη μαυρίσει η στάχτη
και τη κάψει ο ήλιος.
Μα συ τη θέλεις νερό στη παλάμη.

Αχνισμένα τζάμια,
ζωγραφίζεις το είδωλο σου,
και από μέσα αρώματα κουζίνας.
Τρέχουν τα παιδιά να σε δούν,
και συ ξεμυαλισμένη
πέφτεις πάνω στο σεντόνι ευτυχισμένη.

μες το κατακαλοκαιρο κ συ τι πας κ γραφεις?

πολυ όμορφο...

ξεχωριζω το παρακατω γιατι μου ερχονται στο μυαλο αναμνησεις παιδικες...

Αχνισμένα τζάμια,
ζωγραφίζεις το είδωλο σου,
και από μέσα αρώματα κουζίνας.
Τρέχουν τα παιδιά να σε δούν,
και συ ξεμυαλισμένη
πέφτεις πάνω στο σεντόνι ευτυχισμένη.