Μηνύματα

76

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα

« στις: 24/02/06, 10:30 »

ροκακι με μεγάλη μου χαρά! δικό σου!! περιμένω να το ακούσω...
fsl πάντα υπάρχουν τέτοιες κρυψώνες, μέσα μας...
σας ευχαριστώ πολύ παιδιά ...

77

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα

« στις: 21/02/06, 21:03 »

παιδιά τι να πω... σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους...
ροκακι για να πω το κρίμα μου είμαι άσχετη από μουσική... θα θελα πολύ να το ακούσω μελοποιημένο, αλλά η μαμά μου ήθελε να ξεκινήσω γαλλικά στο δημοτικό  αν έχει κάνείς καμιά μελωδία πρόχειρη, πολύ ευχαρίστως

anastrianna, qrustiks, margarita, να στε καλά!

78

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Rock Adagio (Απόψε βγήκα στη σκηνή)

« στις: 21/02/06, 10:54 »

πολύ δυνατό, πολύ ροκ, και πολύ αληθινό! μπράβο σου!

79

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα

« στις: 21/02/06, 10:51 »

σ' ευχαριστώ βρε λιοντάρι, όντως δεν είναι τόσο δύσκολο, και προς τεκμήριο......

"...μα πότε επιτέλους θα μάθω να βάζω παραθέσεις ? ...

Ψυχούλα εσύ , δεν είναι τόσο δύσκολες οι παραθέσεις .

αλλά εγώ μ'αυτά τα μηχανάκια του ωξ απ' δω, που λέει κι pimami, διατηρώ από χρόνια σχέσεις μίσους
σ'ευχαριστώ πολύ!!!! 

80

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα

« στις: 19/02/06, 02:33 »

Αυτές οι "προσωπικές σταθερές" δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από τον πυρήνα τής ατομικής ύπαρξής μας .
Όμως εκεί , το σωστό είναι να καταφεύγουμε για να πάρουμε νέες δυνάμεις κι όχι για να κρυφτούμε .
Σωστά ?

Σωστά λιοντάρι και υπερθεματίζοντας λίγο, να πω ότι αυτό είναι από τα λίγα ποιήματα που έγραψα όντας ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά, όταν είχα περάσει μια δύσκολη περίοδο στο παρελθόν, όπου το  μόνο που ήθελα ήταν μια κρυψώνα, μια παρηγοριά και το δικαίωμα σε μια ανάσα, σ' ένα ξέσπασμα αν θέλεις, να γεμίσω μπαταρίες μέχρι να δω τι μέλλει γενέσθαι... δεν πρόκειται για παραίτηση, αλλά για προσωρινή αποχή... ένα μικρό... "επιστρέφω αμέσως" 

Ευτυχία, Symeon ναστε καλά για τα λόγια σας!
Pimami , τιμή μου, αν χτύπησα τη φλέβα σου όπως λες, μάλλον έχω χτυπήσει φλέβα χρυσού..
thank u guys!!

μα πότε επιτέλους θα μάθω να βάζω παραθέσεις

81

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα

« στις: 17/02/06, 19:38 »

συμφωνώ απόλυτα μαζί σου christo. Η κρυψώνα, μπορεί να σου χαρίσει την ησυχία, την παρηγοριά και την ανασυγκρότηση που ζητάς, μπορεί όμως κι εύκολα να γίνει "τάφος" αν δεν έχεις πλαναρει το επόμενο ταξίδι σου... 

82

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα

« στις: 17/02/06, 19:13 »

καταρχήν σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο και για τις σκέψεις σας. Είναι αλήθεια ότι όπως τα χρησιμοποιώ εδώ τα στοιχεία της φύσης, αντιπροσωπεύουν ελπιδες και υποσχέσεις που έχουν διαψευστει κατά καιρούς, και έναν συνεχή αγώνα για τη φιλία, τον έρωτα, την αυτογνωσία. (έτσι, πάντα, όπως το είδα εγώ και χωρίς να θέλω να σχηματοποιήσω καταστάσεις. Κάποιος άλλος μπορείς να εισπράξει τελείως διαφορετικά πράγματα από τους ιδιους στίχους κι εκεί εντοπίζω τη μαγεία του εγχειρήματος)
όσο για την τελευταία στροφή, δεν είναι τίποτε άλλο από τις προσωπικές μας σταθερές, που λειτουργούν πάντα ως οι αναντικατάστατες κρυψώνες μας όταν έχουμε κουραστεί "από τα πολλά". Στο τέλος, όσο μακρύ και κουραστικό κι αν είναι το ταξίδι του καθενός, έρχεται πάντα η ώρα που επιστρέφουμε "στην μήτρα", στην απάνεμη υστέρα μας, προφυλαγμένοι και καλά κρυμμένοι από κύμματα φωτιές και ανέμους. Και για μένα, η μάνα - η γη, είναι σύμβολα με τέτοιο πρόσιμο. Σύμβολα ακλόνητα, σταθερά, αναφορές μου στις οποίες μπορώ πάντα να επιστρέφω... Το εκλογίκευσα λίγο, αλλά΄anyway.
 Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας παιδιά

83

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κρυψώνα

« στις: 17/02/06, 16:09 »

για κείνους που κάποτε μας πρόδωσαν, και για κείνους που φυλάνε πάντα μια αγκαλιά για μας.....

Κάποτε θάλασσα θεά μου μάγεψε το βήμα
Κι εγώ για ‘κείνη έγραψα το πιο καλό μου ποίημα
Τα όνειρά μου κέρναγα μ’ αλμύρα για σαμπάνια
Μα εκείνη μου παζάρευε τη μοίρα στα λιμάνια
Ό,τι βαθιά φοβόμουνα το είδα στον αφρό της
Κι ό,τι με πίστη αγάπησα, το ’πνιξε στο βυθό της

Κάποτε ερίφης άνεμος με πήρε στο χορό του
Μακρύ ταξίδι μού ταξε στα μυστικά του Νότου
Να βρω της Σφίγγας το αίνιγμα, να δω όσα δεν είδα
Μα στης χαράς τον πανικό, ξέχασα την πυξίδα
Άνεμος ήταν κι έτσι απλά, άλλαξε την πορεία
Κι ένα πρωί με ξέβρασε, σ’ αυτή την εξορία

Κάποτε γύφτισσα φωτιά ζήτησε το κορμί μου
Να λυτρωθώ γι’ αντάλλαγμα, να σώσω την ψυχή μου
Να γίνω στάχτη να καώ να σκορπιστώ στο χώρο
Και από τις κρύες στάχτες μου να ξαναβγάλω σπόρο
Κόρμι δε μου περίσσευε μ’ανάγκη είχα από θαύματα
Στις φλόγες κέρασα ζωή, κεράστηκα εγκαύματα

Κάποτε η μάνα μου η γη μου πρόσφερε κρυψώνα
Ν’ αφήσω εκεί τον ύπνο μου, να βγάλω το χειμώνα.
Μες στην κοιλιά της τρύπωσα, φυγή σε φρέσκο χώμα
Μα με πατούσαν οι άνθρωποι να πάω πιο κάτω ακόμα
Ώσπου μια μέρα μάζεψαν κομμάτια έναν διαβάτη
Γιατί είναι μάνα μου η γη και απ’ της αγάπης την οργή...
μ’ έκανε νάρκη…

84

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΛΩΝΙΑ

« στις: 17/02/06, 15:44 »

πάρα πολύ όμορφο... μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό το αμοργινό μου πέραμα, αν και δε μιλάει για νησί, απλά ως προς τη μελωδία που μου σφύριξε, όπως είπαν και τα παιδιά. Μπράβο φυσαλίδα, θέλουμε κι άλλα!

85

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Βεγγέρα

« στις: 14/02/06, 13:40 »

πανέμορφο... λέξεις σαν χάντρες περασμένες μία μία σε λυρικό κολιέ! μπράβο!!!

86

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ...

« στις: 13/02/06, 16:16 »

στις σκολιές ατραπούς τ' ουρανού
θα οδηγήσω ξανά τη σκιά μου
στο μάτι να μπω του θεού
κι ας λιώσουν μετά τα φτερά μου...

αυτό μου ενέπνευσες διαβάζοντάς το.. μέγιστη απόδειξη πως ότι κατατίθεται σ' αυτό το εντευκτήριο είναι σαν σπίθα που μεταγγιζόμενη μπορεί να ξαναγίνει φλόγα... πολύ όμορφο φυσαλίδα μου... μπράβο!!

87

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: " Οι γυναίκες του ποιητή" ( Π α ρ α δ ο χ ή )

« στις: 13/02/06, 15:41 »

pimami είσαι χείμμαρος... σε απολαμβάνω πραγματικά γιατί έχεις, νομίζω στο ' χω ξαναπεί, έναν απίστευτο λυρισμό! νασαι καλά, και νασαι πάντα τόσο γεμάτος... 

88

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στο Πέραμα...

« στις: 12/02/06, 18:25 »

ευχαριστώ πολύ παιδιά! χαίρομαι που σας άρεσε. να στε καλα...

89

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στο Πέραμα...

« στις: 10/02/06, 17:58 »

Από παιδί μεσ' τα καράβια σου ταξίδευα
Αυτά που μένανε δεμένα στο μουράγιο
Λαθρεπιβάτης η φυγή μου στα αμπάρια τους
Λευκό μαντήλι, έχε γεια κι να ‘χουμε άγιο

Μ’ ένα τσιγάρο να κολλάει απ’ την αλμύρα
Έβγαζα βόλτα τη σκιά μου στην προβλήτα
Όνομα έδινα στα επόμενα λιμάνια μου
Και στα φωτάκια που κατάπινε η νύχτα

Από το Πέραμα τους χάρτες μου ξετύλιγα
Κι έπιανα Άμστερνταμ, Βοστόνη και Ινδίες
Και γέρος πια στη Σαλαμίνα σα θα επέστρεφα
Θα ‘χα να λέω των κυμάτων ιστορίες

Μ’ απαγορευτικό μου ανακοινώθηκε δελτίο
Για μιας αγάπης τα επικίνδυνα μποφόρ
Έριξα κάβο να κοπάσει η τρικυμία
Είκοσι χρόνια πάνε κι είμαι ακόμη εδώ

Γυνή και θάλασσα, ζωή σε χάλασα,
Έριξα πυρ και μια βραδιά στον Καββαδία
Κι έμεινα εδώ σαν άλλος Ξέρξης να κοιτώ
Των παιδικών μου καραβιών την ναυμαχία

90

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: " Ε γ ώ κ ι ο . . . . ά λ λ ο ς ! "

« στις: 26/01/06, 01:51 »

έχεις έναν απίστευτο τρόπο να συνταιριάζεις το λυρικό με το καθημερινό, το "μικρό" με το "μεγάλο", το χιούμορ με την θυμοσοφία... πανέμορφο, τα σέβη μου!

91

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ονειροπίστολο.

« στις: 16/01/06, 20:37 »

πανέμορφο! πανέξυπνος τίτλος, ωραίο θέμα και ωραίος χειρισμός... keep dreaming though...

92

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

« στις: 12/01/06, 22:16 »

να στε καλά παιδιά για τα καλά σας λόγια...

93

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κύματα, Λύματα

« στις: 12/01/06, 19:11 »

πολύ όμορφο... τουλάχιστον με την ερμηνεία που του δωσα εγώ, με άγγιξε! 

94

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: εκεί που φυτρώνει το θυμάρι.... (στην Τάπια)

« στις: 10/01/06, 17:29 »

από το λίγο που έχω παρακολουθήσει τα γραπτά σου, διακρίνω σε όλα το γραντζούνισμα μιας μεγάλης πένας... νασαι καλά!

95

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

« στις: 10/01/06, 17:24 »

thank u pinami! με βοηθάς πολύ

96

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

« στις: 10/01/06, 14:11 »

παιδια ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις, φίλε ιανέ έχω σπεύσει να διορθώσω ήδη τα λάθη μου,  :-[κεκτημένη ταχύτητα γαρ! thanks anyway...

97

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

« στις: 10/01/06, 12:21 »

Μετά από μήνες απουσίας - λόγω ασθένειας (του υπολογιστή μου) ναμαι και πάλι στην παρέα σας! Ένα τραγουδάκι και την καλημέρα μου...


Εδώ μπροστά σας παραδίδω το χιτώνα μου
Αποκαλύπτοντας τη γύμνια της ψυχής μου-
Όποιος τυλίχτηκε στις φλόγες που χει μέσα του
Δεν τον πυρώνει πια ο ήλιος της ερήμου

Εδώ μπροστά σας καταθέτω τα σανδάλια μου
Και τα μεγάλα μου στεντόρεια κηρύγματα-
Όποιος περπάτησε τους μέσα του ορίζοντες
Αέρας γίνεται και περπατά στα κύμματα

Δώρο σας φέρνω απ’ την καινούρια μου πατρίδα 
Ένα μικρούλι κρυσταλλένιο σουβενίρ
Πως για να αγγίξεις την κρυφή σου κορωνίδα
πρέπει να φτάσεις στο ναδίρ
πως για να βρεις βαθιά αυτό που σε θυμώνει
και να περάσεις απ’ την τρύπα της ψυχής σου
πρέπει να γίνεις ένας κόκκος μες στη σκόνη
τόσο μικρός όσο μεγάλη είν’ η φυγή σου

Εδώ μπροστά σας διαρρηγνύοντας τους φόβους μου
Σας εμπιστεύομαι μια ακάνθινη αλήθεια
Πως όποιος μέτρησε τα γράδα της ανάσας του
Μπορεί να αγγίξει το Θεό που χει στα στήθια

Κι έτσι ελεύθερος με ολάνοιχτα τα χέρια μου
θα γονατίσω στο μικρό μου ακροατήριο
Όποιος συνάντησε της ύπαρξης το άπειρο
θερμά υποκλίνεται στο αιώνιο μυστήριο...

98

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ποτάμι γεμάτο στιγμές

« στις: 26/10/05, 19:09 »

Αποχαιρετώντας μια "εποχή", κάπου κοντά στον Αώο ποταμό...

Τη λύπη μου κουβάλησα στην όχθη σου
μια λύπη για ό,τι λέγεται θνητό
την έριξα σαν πέτρα στα νερά σου
και είδα ό,τι δεν ήθελα να δω

Ας το πάρει το ποτάμι...
καμιά στιγμή δεν κράτησε αιώνια
Ας το πάρει το ποτάμι
ό,τι δεν ρίζωσε βαθιά, βαθιά στα χρόνια

Το φόβο μου κουβάλησα στην όχθη σου
το φόβο για ό,τι χάνεται έτσι απλά
"εγώ και να στερέψω" μου πες τρέχοντας
"του χρόνου το ποτάμι θα κυλά"

Ας το πάρει το ποτάμι...
ο χρόνος την ουρά του κυνηγά
ας το πάρει το ποτάμι
ό,τι γεννήθηκε μαζί του να κυλά
             
Ας το πάρει το ποτάμι...
το τέλος είναι αρχή αντεστραμένη
ας το πάρει το ποτάμι
ό,τι γεννήθηκε να ζει... και να πεθαίνει.

99

Νομικά, διαδικαστικά, οργανωτικά / Απ: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

« στις: 11/10/05, 11:39 »

εγώ πάντως είδα και κάτι θετικό στην συγκεκριμένη διοργάνωση... δηλαδή ό,τι δεν είδα...
και εξηγούμαι...
δεν είδα Θηβαίο
δεν είδα Μάλαμα
δεν είδα Δεληβοριά
δεν είδα Περίδη...
δεν είδα Ιωαννίδη... για μένα ευτυχώς...
και δεν είναι μόνο αυτοί αλλά και άλλοι πολλοί αξιόλογοι συγκαιρινοί τους που έλαμψαν δια της απουσίας τους (ουχί ειρωνικά...)

και δεν τίθεται απλά και μόνο θέμα προτίμησης στους συγκεκριμένους δημιουργούς (που φυσικά και δεν αρνούμαι)αλλά πιστεύω ότι μάλλον ακόμη κι αν εκλήθησαν να συμμετάσχουν θα προτίμησαν να καθίσουν παρέα με την κιθάρα τους και να περάσουν τη βραδιά τους πιο ουσιαστικά,γράφοντας πχ κανένα αξιόλογο τραγουδάκι όπως αυτά που κατά καιρούς μας έχουν συνηθίσει, παρά να εκτεθούν στη ματαιόδοξη λάμψη του Φεστιβάλ...
εφόσον σπάνια συχνάζουνε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες τον υπόλοιπο καιρό, δεν υπάρχει λόγος να βρεθούν και στο φεστιβάλ... ένα φεστιβάλ πατιναρισμένο με την επίφαση του πολιτισμικού γεγονότος... που μόνο τέτοιο δεν ήταν τελικά, παρά αμιγώς τηλεοπτικό γεγονός, με προηγηθείσες εντατικές προ-φεστιβαλικές εκπομπές, μακρόσσυρτα τηλεοπτικά αφιερώματα κλπ κλπ, όλα σωστά ενταγμένα στο όλο πρότζεκτ...

είδαμε για μια ακόμη φορά όσους είχαμε ήδη βαρεθεί να βλέπουμε ακκιζόμενοι και διαγωνιζόμενοι, φευ, για το "ευ προβάλλεσθαι..." 

αναμενόμενο για μένα, αλλά και πάλι λίγο το κάκο, συνηθίσαμε πια...

100

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Τσουνάμι? Και που 'σαι ακόμα...

« στις: 11/01/05, 12:44 »

φυσικά και δεν γίνεται να άρεσουν όλα σε όλους... το θέμα όμως είναι πως αποτυπώνεις είτε την δυσαρέσκειά σου είτε την επιβραύβευσή σου... μια καλή κριτική καμιά φορά είναι πολύ πιο χρήσιμη από έναν κολακευτικό έπαινο... απλά θέλει τρόπο... μαζί σου!

Να διευκρινίσω πάντως ότι όχι..., ούτε μέλος της Greenpeace είμαι ούτε της WWF ούτε κάποιας άλλης οικολογικής οργάνωσης... αφορμή γι’ αυτό το ποίημα/στίχους/σκέψεις ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, στάθηκε ένα άρθρο που διάβασα στο Βήμα για το πόσο έχει ξεφύγει η κατάσταση απ’ τα χέρια μας, αναφορικά με την κατηφόρα πουχει πάρει ο πλανήτης μας. Και πραγματικά αφυπνίστηκα έως και ταρακουνήθηκα μπορώ να πω. Δεν είχα σκοπό ούτε να κουράσω με κινδυνολογίες ούτε να παρατείνω την «τσουναμοπληξία», όπως είπε η Chome. Απλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο στίχους γιαυτό, και το έκανα... καλούς η κακούς, δεν ξέρω. Κι έπειτα τους μοιράστηκα μαζί σας. Thats all...