Μωρά στη φωτιά

[master of puppets]

Λοιπόν, το απόγευμα, μετά απο μία ταινία στο σινεμά, είπα να πάω να χαζέψω για κανένα cd...Ψάχνω, ψάχνω και το μάτι μου πέφτει στο καινούριο cd από τα Μωρά στη φωτιά ...Χωρίς δεύτερη σκέψη, το αγοράζω...Γυρίζω σπίτι μες στην τρελή χαρά και αγωνία, το βάζω στο στέρεο και ξεχείνονται οι μελωδίες απ'το "Αδρεναλίνη"...Δεν μπορώ να περιγράψω τη σκηνή..Απλά έμεινα ...Καταπληκτικό ...Βεβαια έχοντας συνηθίσει να το ακούω απ'τα Σπαθιά μου φάνηκε αρχικά κάπως ...Αλλά τελικά είναι σαφώς πιο ολοκληρωμένο, κυρίως μουσικά ...Συνεχίζοντας με τραγούδια όπως "Στο δρόμο, Δον Κιχώτες, Γκρίζο backround, Τα είδωλα, Ταξίδι, Τατουάζ" κ.α. , κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Τα Μωρά επέστρεψαν πιο δυνάμικα από ποτέ, με έναν εξαιρετικό δίσκο...Ο Σαλβαδόρ πολύ καλός και ανανεωμένος...Και γενικότερα ένα πολύ καλό και δεμένο σύνολο μουσικών...Το μόνα που με ενόχλησαν είναι η προσπάθεια προσαρμογής ηλεκτρονικών στοιχείων στα τραγούδια και η απουσία του Παύλου απ΄τα κιθαριστικά μέρη...Βέβαια αυτά είναι μικρολεπτομέρειες...Το θέμα είναι ότι τα Μωρά συνεχίζουν απο εκεί που είχαν μείνει με πολύ δύναμη, όρεξη και έναν πολύ καλό δίσκο να προστίθεται στο ενεργητικό τους...


Τα είδωλα που λάτρεψα, σε τόσο χρόνο μες στον Πόνο,
μου σπάσαν της υπόληψης τον ανθισμένο κλώνο.
Και την τιμή μου, σε ρηχό την έπνιξα μες στο ποτήρι,
και πούλησα τη φήμη μου για ένα τραγούδι μόνο...

[kiseichukan]

Αντιγράφω και το review του Avopolis από το Μάνο Μπούρα:

Πολύχρονη αλλά μικρή σε δισκογραφική παραγωγή η πορεία για τα Θεσσαλονικιώτικα Μωρά Στη Φωτιά. Μετά από αρκετά χρόνια, πιο συγκεκριμένα από το 1999 και το «Θεατρίνοι», επιστρέφουν με ένα νέο δίσκο, έχοντας πάντοτε σαν κινητήριο δύναμη το Στέλιο Παπαϊωάννου – Σαλβαδόρ, που υπογράφει όλα τα τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά.

Το πρώτο τους άλμπουμ του 1987 με τίτλο το όνομά τους έχει μείνει κλασικό για την ελληνική ροκ σκηνή (να υπενθυμίσουμε ότι από εκεί ξεκίνησε την πορεία του ο Παύλος Παυλίδης που αργότερα έφτιαξε τα Ξύλινα Σπαθιά), το δεύτερο ήταν κι αυτό αντάξιο του ονόματός τους, αυτό εδώ όμως είναι ίσως ένα ολίσθημα για το συγκρότημα. Σε επίπεδο συνθέσεων, έχουμε να κάνουμε με κομμάτια που θα μπορούσαν να προέρχονται από τη δεκαετία του ’80, έτσι όπως αυτή βιώθηκε στα μέρη μας και σε σχέση με την εμπειρία που είχαν οι ντόπιοι μουσικοί εκείνες τις ημέρες. Ροκ ήχος χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, και με μελωδίες που δεν αφήνουν τα σημάδια τους στον ακροατή.

Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στο στιχουργικό τομέα, εκεί όπου ήταν πάντοτε σημαντικοί οι Μωρά Στη Φωτιά. Με πολλές πολιτικές αναφορές και απόψεις, μοιάζει με ένα άτυπο μανιφέστο ενός ανθρώπου που δεν συνηθίζει να κάνει συμβιβασμούς στη ζωή του. Ως εκ τούτου, ο δίσκος είναι μια ιδανική πρόταση για ρομαντικούς ακροατές που θεωρούν ότι αξίζει να πηγαίνεις κόντρα στην κάθε είδους εξουσία, παντός ηλικίας. Αν και κάτι μας λέει ότι οι νεότεροι θιασώτες της ροκ μουσικής θα μπορέσουν να ταυτιστούν πολύ ευκολότερα με τα όσα ακούν εδώ

[master of puppets]

 Ροκ ήχος χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, και με μελωδίες που δεν αφήνουν τα σημάδια τους στον ακροατή.

Πλάκα κάνεις...Άκουσε ο τύπος το "τατουάζ" ή το "Χάρτινα Λουλούδια" ή όλο το δίσκο και δεν του έμεινε τίποτα

Καλοοοοοό...   Τι άλλο θα ακούσουμε

Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στο στιχουργικό τομέα, εκεί όπου ήταν πάντοτε σημαντικοί οι Μωρά Στη Φωτιά. Με πολλές πολιτικές αναφορές και απόψεις, μοιάζει με ένα άτυπο μανιφέστο ενός ανθρώπου που δεν συνηθίζει να κάνει συμβιβασμούς στη ζωή του. Ως εκ τούτου, ο δίσκος είναι μια ιδανική πρόταση για ρομαντικούς ακροατές που θεωρούν ότι αξίζει να πηγαίνεις κόντρα στην κάθε είδους εξουσία, παντός ηλικίας. Αν και κάτι μας λέει ότι οι νεότεροι θιασώτες της ροκ μουσικής θα μπορέσουν να ταυτιστούν πολύ ευκολότερα με τα όσα ακούν εδώ

Α! Τελικά μπορεί να διάβασε μόνο το βιβλιαράκι με τους στίχους