Ο τόπος μου δελφίνι

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Μες το απυρόβλητο του χρόνου που γερνάει,
μέσα στου κόσμου την τεράστια φυσαλίδα,
μέσα από σμήνος μελισσών το φως περνάει,
για άλλη μια μέρα γράφει ακόμα μια σελίδα.


Μέσα στο άρρωστο κορμί γήινου μάγου,
που ξεπουλάει στο σφυρί την οικουμένη,
μέσα στα δάση του Διονύσου και του τράγου
χαμένη αχτίδα κάποιον ήλιο περιμένει.


Μέσα στο πέτρινο ταξίδι των στοιχείων,
γλυπτών εικόνων, των ανέμων που σαρώνουν,
αρχαίες μνήμες της καρδιάς και των αρχείων
για αιώνιους μύστες που μεθούν και χαλαρώνουν.


Μες το πανάκριβο της αύρας το ποτάμι,
μες του Απρίλη το ηλιόφερτο τοπίο,
πιστόλι αέρινο με ανάσα στη θαλάμη
πυροβολεί κάθε κρυμμένο προσωπείο.


Μέσα από δάκρυα των ματιών που ζεματάνε,
σκορπούν τις μέρες στου ορίζοντα την άκρη,
σμήνη γεράκια και αετοί παντού πετάνε,
της νύχτας γύπες ξενιτεύουνε το δάκρυ.


Μες το απόρθητο το κάστρο που με σμίγει
με τις σκιές που με στοιχειώνουν κι αναμένουν,
πυκνή ομίχλη με σκεπάζει, με τυλίγει
και οι φωνές των αντιλάλων επιμένουν.


Μες το απυρόβλητο του χρόνου που γερνάει,
μέσα στου κόσμου την τεράστια φυσαλίδα,
σε αγέλες λύκων και ελαφιών το φως περνάει
και κάθε μέρα θα γεμίζει μια σελίδα.


Μέσα στο απέραντο του χρόνου που με ζώνει,
πάνω στο κύμα που με λούζει, με δροσίζει,
αυτό τον τόπο θ' αγαπώ κι ας με σκοτώνει
και ας με ξεχνά, με ξεπουλά και μ' αφορίζει.


Μέσα στο απέραντο του χρόνου που με αφήνει
πάνω στο χώμα που φιλώ σαν φυλαχτό μου,
καράβι η μοίρα και ο τόπος μου δελφίνι,
για να με σώζει ως που να βρω το θάνατό μου.