Στα σωθικά μου καίει λάβα άσβεστη
Ώριμη γυναίκα με στήθη υψωμένα
Μ’ εγκατέλειψε η μούσα μου
Μού ριξαν κατάρες τα παιδιά μου

Λυτρώθηκα και άδραξα το δίχτυ μου
Το δρόμο πήρα ανάμεσα στους λόφους

Ανάστησα την ψυχοραγούσα λιμνοθάλασσα
Κι όλα μαζί μετοίκησαν τα ψάρια της
Στον απολεσθέντα παράδεισο.

Αυτοεξυψώθηκα σε πείσμα όλων
Σε θρόνο στολισμένο απο ροδάκινα
Και περπάτησα ξυπόλητος
Στην λασπερή κοιλάδα της ειρήνης

...Τσου...
Η πρώτη και η δεύτερη στροφή έχουν τρομερή δύναμη! Τρομέρή!
Η τρίτη κι η τέταρτη...
Να σε ρωτήσω κάτι; Το έγραψες με μιάς, η σε διαφορετικές φάσεις; Γιατί το μισό ποιήμα αποπνέει άλλη διάθεση κι εμπνευση και το υπόλοιπο άλλη.
Πάντως, οι πρώτοι έξι στίχοι είναι διαμάντια!

Είναι όλο φανταστικό και ταξιδιάρικο!!!
Με βάση τον τίτλο, όλα σου δίνουν μια παράξενη μελαγχολία, αυτή ακριβώς που αναζητώ σε τέτοια γραπτά...
Ευγε φίλε μου...

Συμφωνώ με qrusticks! Bravo!   

Τι να σου πώ ΄καμάρι  μου τώρα; Μου σώνονται οι λέξεις..Να' ξερες πόσο σε καμαρώνω!!!

Να σε ρωτήσω κάτι; Το έγραψες με μιάς, η σε διαφορετικές φάσεις; Γιατί το μισό ποιήμα αποπνέει άλλη διάθεση κι εμπνευση και το υπόλοιπο άλλη.

Φιλε Ιανε ευχαριστω για τις παρατηρησεις! Γραφω παντα μεμιας....Δε συνεχιζω ποτε κατι σε αλλη φαση και ποτε δε τα ξανακοιαω για διορθωση....Απλα τα "ξερναω"...(να μου επιτραπει η εκφρασις...) Κοιτα η εμπνευση ηταν μια για το συγκεκριμενο και ολο ειχε μια συνεχεια (στο μυαλο μου βεβαια)...Επισης μου αρεσει να γραφω αντιφατικα κι αυτο συμβαινει γιατι συχνα αισθανομαι αντιφατικα (χαρμολυπη που λενε).

Δικασομπλαστμπιτα, Μαργαριτα, Σαντουγκακι σας ευχαριστω για τα σχολια σας.

χμμμ....
ειναι λιγο διαφορετικο απ τα προηγουμενα δικα σου που εχω διαβασει..
Μπορει νσ εναι και ιδεα μου..
Μου αρεσε παντως.... οπως ειπε και ο Ιανος παραπανω, εχουν τρομερη δυναμη...
Μπραβο σου ερεβε..... 

Ξάδερφε να σε ρωτήσω κάτι καθαρά από περιέργεια και όχι με επικριτική ή κάποια άλλη διάθεση: Πόση ώρα σου παίρνει για να γράψεις ένα ποίημα; (είπες παραπάνω ότι το γράφεις σε μία φορά. Και από εκεί ορμώμενη...)

Ξάδερφε να σε ρωτήσω κάτι καθαρά από περιέργεια και όχι με επικριτική ή κάποια άλλη διάθεση: Πόση ώρα σου παίρνει για να γράψεις ένα ποίημα; (είπες παραπάνω ότι το γράφεις σε μία φορά. Και από εκεί ορμώμενη...)

Διορθωση ξαδερφουλα, ειπαμε δεν ειναι ποιηματα αυτα τα ανουσιουργηματα....Εξαρταται.....απο 10 λεπτα μεχρι και 1 ωρα...

από τη μία αντίφαση στην άλλη πηγαίνει το "ανουσιούργημά" σου πατριώτη... είναι "λάβα άσβεστη" από τη μια κι όμως σε εγκαταλείπει...  αυτό βέβαια δε συνεπάγεται την εξαφάνισή της... εξάλλου κάνεις λόγο για ανάσταση πιο κάτω... είναι υπέροχο κύριε Έρεβε και αδυνατώ να εκφράσω συνειρμούς που μου γεννάει... και είναι αλήθεια οι αληθινοί βασιλιάδες είναι ξυπόλυτοι... και είναι αλήθεια η κοιλάδα της ειρήνης μόνο λασπερή μπορεί να είναι... μετά την καταιγίδα... μετά τον πόλεμο....

γεια σου πατρίδα....

Στα σωθικά μου καίει λάβα άσβεστη
Ώριμη γυναίκα με στήθη υψωμένα
Μ’ εγκατέλειψε η μούσα μου
Μού ριξαν κατάρες τα παιδιά μου

Λυτρώθηκα και άδραξα το δίχτυ μου
Το δρόμο πήρα ανάμεσα στους λόφους

Χρήστο μου , μέχρις εδώ είσαι πολύ καλός
με νόημα και έμπνευση 

Πιο κάτω όμως το ποιήμα σου φαίνεται να παθαίνει αλλαγή προσωπικότητας . 
Μάλλον βρέθηκες σε εντελώς άλλη φάση κι έτσι έχασες πάλι τη μούσα σου .

Αυτοεξυψώθηκα σε πείσμα όλων
Σε θρόνο στολισμένο απο ροδάκινα
Και περπάτησα ξυπόλητος
Στην λασπερή κοιλάδα της ειρήνης

Χωρίς να υποτιμώ καθόλου μα καθόλου το υπόλοιπο ποίημα,
το τετράστιχο αυτό είναι ....απίστευτο.....

Πιο κάτω όμως το ποιήμα σου φαίνεται να παθαίνει αλλαγή προσωπικότητας . 

Χεχε....Λογικο δεν ειναι λεοντα??? Αφου κι εγω ο ιδιος τις παθαινω αυτες απο καιρον εις καιρου....

Pimami, Pinelopi σας ευχαριστω θερμα!

Σκέφτηκες ποτέ τι αποτέλεσμα θα είχες αν τα κοίταζες τα γραπτά σου και 2η και 3η φορά; Αν τολμούσες ένα μέτρο; Αν εμπλούτιζες τις εικόνες που άφθονες βγαίνουν από το μυαλό σου;

Να σου πω ένα παράδειγμα του τι εννοώ: Μπορεί να σκεφτόσουν κάτι πολύ όμορφο όταν το έγραφες αυτό "Αυτοεξυψώθηκα σε πείσμα όλων
 Σε θρόνο στολισμένο απο ροδάκινα"

αλλά λόγω της μικρής έκτασης που του αφιέρωσες και των φτωχών εκφραστικών μέσων που του χάρισες, το μόνο που μπορεί να συμπεράνει το μυαλουδάκι μου είναι ότι αγόρασες ρετιρέ στη Βέροια! Δε σου κάνω πλάκα, κάθε φορά που το διαβάζω τη Βέροια θυμάμαι.

Τι να έγραφε άραγε ο ποιητής (εφόσον τα ανεβάζεις στους "Δικούς μας στίχους και ποιήματα" θέλεις να τα θεωρείς ποιήματα και όχι πεζά, έτσι δεν είναι;) αν ήθελε να το εμπλουτίσει αυτό;

Καλέ μου έρεβε...
το ποίημά σου με σύγχισε, συμφωνώ με τον μπαμπά αποπάνω..από όσα μπορεί το φτωχικό μου μυαλό να συμπεράνει και να σχολιάσει, είναι πως έχεις τρομερή εκφραστική δύναμη, όχι μόνο σε αυτό το ποίημα, αλλά και σε άλλα σου που έχω διαβάσει.

 Δίνεις αυτό που θέλεις να πεις με δύσκολο τρόπο, όχι όμως δυσπρόσιτο.Δηλαδή η πρώτη σου στροφή είναι (δεν κάνει να πω τη λέξη.. ) και θα σκότωνα για να έγραφα και εγώ κάτι τόσο δυνατό..
Από την άλλη, δεν ξέρω (με τα ίδια πενιχρά μου μέσα) αν το ποίημά σου βγάζει εντέλει εκείνη την τραγικότητα, με την οποία ξεκίνησε..

Κλείνοντας τις νεφελώδεις μου σκέψεις, θα συμφωνήσω με τα πρώτα λόγια της συμπαθέστατης κυρίας πασκάλ από πάνω... Γιατί μπορούμε να  πιστέψουμε σε όλες εκείνες τις θεωρίες περί περιρρέουσας ατμόσφαιρας.."ποιητής δε γεννιέται αλλά γίνεται" (πράγμα που προσωπικά δεν ασπάζομαι..εντελώς)..

Σκέφτηκες ποτέ τι αποτέλεσμα θα είχες αν τα κοίταζες τα γραπτά σου και 2η και 3η φορά;

Oχι μονο το εχω σκεφτει....Το χω πραξει κι ολας..Και το απορριπτω...Γιατι α) χανει τον αυθορμητισμο του (για μενα προσωπικα αυτα που γραφω ειναι κατι που θελω να βγει, εκεινη την ωρα να αποτυπωσει την σκεψη μου εκεινη την ωρα και οχι να το πειραξω μετα...) και Β) Ειμαι σφοδρα αναποφασιστος οταν στην θεση μιας λεξεως προκυπτουν 2-3 αλλες οταν το ξαναβλεπω.

Αν τολμούσες ένα μέτρο

Το χουμε πει και κατ ιδιαν οτι απεχθανομαι το μετρο...Το θεωρω αντιστοιχο των μεσων καταστολης (στυνομια, στρατος) που περιοριζει την εκφραση προς χαρην του λυρισμου (καθαρα προσωπικη αποψη και την εννοω μονο σε δημιουργικο επιπεδο...Υπαρχουν και (ελαχιστα) εμμετρα που μου αρεσουν να τα διαβαζω)

Αν εμπλούτιζες τις εικόνες που άφθονες βγαίνουν από το μυαλό σου

Δεν βλεπω καποιο προφανη λογο σε αυτον...Δεν ειμαι ποιητης, βιβλιοθηκονομος ειμαι... ¨

Τι να έγραφε άραγε ο ποιητής (εφόσον τα ανεβάζεις στους "Δικούς μας στίχους και ποιήματα" θέλεις να τα θεωρείς ποιήματα και όχι πεζά, έτσι δεν είναι;)

Τα θεωρω στιχους σκετο...Οχι ποιηματα.

Η γενικοτερη απαντηση στον προβληματισμο σου , καλη μου ξαδερφη ειναι οτι ποτε δεν πηρα το γραψιμο στο σοβαρα...Μεχρι ν αρχισω να ανεβαζω εδω τα απομειναρια των γραπτων μου, παντα κατεστρεφα οτι εγραφα σε λιγοτερο απο 2 μερες...(Πρεπει να χω πεταξει γυρω στα 50-60 τετραδια τα τελευταια 5 χρονια)...Οποτε εφοσον υπαρχει κοσμος εδω που αρεσκεται στο να διαβαζει απλοικες και ερασιτεχνικες στιχουργικες αποπειρες οπως η δικη μου, τα ανεβαζω για να σωθουν. Ισως για να τα ξαναδω μεγαλωνοντας και να γελασω...

Από την άλλη, δεν ξέρω (με τα ίδια πενιχρά μου μέσα) αν το ποίημά σου βγάζει εντέλει εκείνη την τραγικότητα, με την οποία ξεκίνησε..

Καλη μου Κυπραια Νυμφη ( ) αυτος ηταν ο σκοπος...Να ξεκινησει με τραγικοτητα και να την ακυρωσει αμεσως.

Λεοντα, Ξαδερφουλα, Σαπφω ευχαριστω και παλι για τα σχολια και τις υποδειξεις σας...