Δυο γόβες

[ivikos]

Τα γράμματα τ’ ανώνυμά σου
 πηγαίνανε σε ξένη πόλη
 δεν γνώριζα ούτε τ’ όνομά σου,
…είναι αριθμός, μου λέγαν όλοι…

Είχες μονάχα μια φρεσκάδα
 που δεν την έχουνε πολίτες….
μία ματιά, σαν φεγγαράδα
 σαν λέγαν για φτωχούς κι αλήτες…

Και το φιλί σου ήταν μέλι
 τις νύχτες πάνω στο παγκάκι,
σου ‘λεγα, πάντα μη σε μέλλει,
που σε φωνάζουνε «μαγκάκι…»

Πρωϊ σε πέταξε το κάρο
 δίπλα στη σάπια ανεμώνα,
κι όπως ανάψανε ένα φάρο
 είδα στην φλέβα τη βελόνα…..

Τα γράμματα τ’ ανώνυμά σου
 στις ερημιές να τ’ απελάσεις…
θυμάμαι που ήταν τ’ όραμά σου
 δυό γόβες να μου αγοράσεις!!!!!