Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
" Μαντινιάδες" Τις λένε στην Ανατολική Κρήτη.( Σητεία) Θα το ακούσεις κυρίως από μεγάλους σε ηλικία. "Πάμε μωρέ μια μαντινιάδα του Ρε" Επειδή θήτευσα για κάποια χρόνια κυρίως δίπλα σε παπούδες είμαι σίγουρος για τον όρο.
Διψάω απόψε κι είσαι το νερό άδειο ποτήρι σε σπίτι αδειανό έκλεισε η νύχτα παράθυρα ανοιχτά μα πώς να σβήσει στα χείλη η φωτιά
Μαζί μου σαν πλαγιάσεις τα θαύματα της πλάσης μες στο κρεβάτι στήνουνε χορό μαζί μου σαν πλαγιάσεις του κόσμου οι παραστάσεις θ’ ανάψουν πάλι τ’ ουρανού το σκηνικό
Διψάω απόψε για λίγο να σε δω σπίθες στα μάτια το δάκρυ αρμυρό δεν έχει η νύχτα φεγγάρι να πιαστώ δεν έχει αστέρια και πώς να κοιμηθώ
Μαζί μου σαν πλαγιάσεις τα θαύματα της πλάσης μες στο κρεβάτι στήνουνε χορό μαζί μου σαν πλαγιάσεις του κόσμου οι παραστάσεις θ’ ανάψουν πάλι τ’ ουρανού το σκηνικό
Στα λόγια μου κρυφτήκαν πειρατές Έκλεψαν κάποιες λέξεις και κάποιες συλλαβές Άφησαν περιδέραια και ψεύτικα στολίδια Που τύλιξαν το σώμα μου αγριεμένα φίδια
Στα λόγια μου κρυφτήκανε νησιά Που τρέχουνε στη θάλασσα σαν τα μικρά παιδιά Άνοιξαν τα λιμάνια τους να μπαίνουνε καράβια Και διώξαν απ’ τους δρόμους μου της νύχτα τα σκοτάδια
Στα λόγια μου φανέρωσαν πουλιά Που πήραν το καθένα τους στο στόμα μία λέξη Την έβαλαν και κούρνιασε σε μια ζεστή φωλιά Να’ χει άλλες λέξεις συντροφιά παιχνίδια για να παίξει
Πως δεν έχει. Το θέμα είναι ότι , το σχολείο δεν πρέπει να έχει καθόλου κακές στιγμές. Και μιλάω για αυτές που προέρχονται από την "έδρα" κι όχι απ' το "θρανίο" A, ο πρώτος τίτλος ήταν " Κακός μαθητής" με την έννοια βέβαια που δίνουν οι πολλοί. Εγώ πιστεύω πως υπάρχουν μόνο διαφορετικοί μαθητές. Δια βίου.....
Κοίτα να δεις πως προέκυψε.Ήμουν σε συναυλία αφιερωμένη στον Κουγιουμτζή. Ακούω το " ...ήταν πέντε ήταν έξι..." και λέει κάπου:Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτερά...Και λέω πως να γράψεις σήμερα κάτι τέτοιο...Πιάνει μια βροχή στο τέλος της συναυλίας και γυρίζοντας στο σπίτι προέκυψε " μια βροχή "....
Είναι η πόλη μου βουβή από παλιά Κρύβει το γέλιο στα νερά της και στο χώμα Βλέπει τους κάμπους και τα δέντρα από ψηλά Και σιωπηλά χειμώνες περιμένει ακόμα
Είναι η πόλη μου μικρή σαν το παιδί Που θέλει βήματα να κάνει μα όμως πέφτει Και σαν τη μάγισσα παλιού παραμυθιού Όλο κοιτάζει σ’ ένα ψεύτικο καθρέφτη
Στέκει η πόλη μου κατάρτι και πανί Πάνω σε βράχο κρεμασμένη μα δε φεύγει Γύρω οι άνεμοι φυσάνε σαν τρελοί Μ’ αυτή ταξίδια κι ουρανούς τα αποφεύγει
Μένει μονάχη σα μια μάνα με παιδιά Που πάντα ανοίγει δροσερή την αγκαλιά της Μα εκείνα άρπαξαν της λήθης τα φτερά Κι έχουν πετάξει σ’ άλλες πόλεις μακριά της
‘Απλωναν μπρος τα μάτια σου τα γκρίζα τους βιβλία και σε στριμώχναν στις γωνιές σε ξύλινα θρανία βάλε τις λέξεις στη σειρά βάλε τελείες και κόμμα κι άμα μιλούσες δυνατά σου κλείνανε το στόμα
Κι εσύ κοιτούσες τα πουλιά στον ουρανό της τάξης κι αν σήκωνες το χέρι σου ήταν για να πετάξεις
Μπήκαν στα όνειρα βαθμοί στις ζωγραφιές σου χρώμα Ποιο λάθος σου χρεώσανε και σε πονά ακόμα Βρισκόσουν πάντα στην ουρά του έθνους παρελάσεις Και με το πλήθος στη σειρά σου ‘ρχοταν να γελάσεις
Κι εσύ κοιτούσες τα πουλιά στον ουρανό να πιάσεις κι αν σήκωνες το χέρι σου ήταν για να πετάξεις
Εμφάνιση μηνυμάτων
