Αποστολέας Θέμα: Θάνατος (Αναγνώστηκε 32103 φορές)

Arg0 · « **Απάντηση #25 στις:** 26/07/04, 15:48 »

Παράθεση από: Harold στις 26/07/04, 15:43

Κι ακόμα δεν το σκέφτεσαι λες...

Σε συγκριση με κατι απαντησεις που διαβαζεις εδω μεσα...

Ρε παιδια καλα λεει η CHCOME παρτε και κανα σαβανο!

Dante · « **Απάντηση #26 στις:** 26/07/04, 17:53 »

Σκέφτομαι τον θάνατο αρκετά συχνά.
Στην αρχή με έπιανε τρόμος, όσο περνάει ο καιρός τα βρίσκω μαζί του.
Ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος της ζωής μου.
Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γενιέται κουβαλάει θάνατο μέσα του. Γιαυτό και πεθαίνει. Μόνο τα πτώματα δεν κουβαλούν θάνατο, γιατί έχουν πεθάνει.
Αλίμονο σε εκείνον που δεν στοχάζεται πάνω στο γεγονός του επερχόμενου θανάτου του (αυτά περί "θα ζήσω αρκετά χρόνια σαν τον παππού μου" μόνο ως αστείο λογίζονται).
Ο Πλάτων μάς το είπε με μια φοβερή φράση: "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.

red mosquito · « **Απάντηση #27 στις:** 26/07/04, 18:01 »

Παράθεση από: Dante στις 26/07/04, 17:53

Σκέφτομαι τον θάνατο αρκετά συχνά.
Στην αρχή με έπιανε τρόμος, όσο περνάει ο καιρός τα βρίσκω μαζί του.
Ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος της ζωής μου.
Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γενιέται κουβαλάει θάνατο μέσα του. Γιαυτό και πεθαίνει. Μόνο τα πτώματα δεν κουβαλούν θάνατο, γιατί έχουν πεθάνει.
Αλίμονο σε εκείνον που δεν στοχάζεται πάνω στο γεγονός του επερχόμενου θανάτου του (αυτά περί "θα ζήσω αρκετά χρόνια σαν τον παππού μου" μόνο ως αστείο λογίζονται).
Ο Πλάτων μάς το είπε με μια φοβερή φράση: "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.

Δεν είναι φυσικό να μην σκέφτεται κάποιος το θάνατο. Νομίζω όμως ότι απλά δεν το καταλάβαμε ακόμα οτι θα πεθάνουμε- οι παραπάνω απο εμάς το λένε και δεν το πιστεύουν. Γι' αυτό και πολλόι δεν βλέπουν γιατί πρέπει να "χάνουν" την ώρα τους να το σκέφτονται.

Dante · « **Απάντηση #28 στις:** 26/07/04, 18:14 »

Φιλική συμβουλή: Μην ασχολείσαι ποτέ με ανθρώπους που δεν τους απασχολεί ο θάνατος. Είναι ήδη πεθαμένοι, απλά δεν το γνωρίζουν. Και είναι άδικο εσύ ένας ζωντανός να κάνεις παρέα με πτώματα

Witchking · « **Απάντηση #29 στις:** 27/07/04, 00:26 »

Παράθεση από: Dante στις 26/07/04, 17:53

Ο Πλάτων μάς το είπε με μια φοβερή φράση: "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".

Eπειδή βαριέμαι να ξαναγράφω τα ίδια ή να κάνω copy paste δες εδώ
http://forum.kithara.gr/yabbse/index.php?board=33;action=display;threadid=5106
για την άποψή μου...

Παράθεση

Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.

Ορίστε?? Από πότε η αναζήτηση της αλήθειας σημαίνει πεζά αναζήτηση μια ευτυχισμένης ζωής??
Να μια ακόμη ερμηνεία που δεν ήξερα...

red mosquito · « **Απάντηση #30 στις:** 27/07/04, 09:39 »

Παράθεση από: parpen στις 27/07/04, 00:26

Παράθεση
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.

Ορίστε?? Από πότε η αναζήτηση της αλήθειας σημαίνει πεζά αναζήτηση μια ευτυχισμένης ζωής??
Να μια ακόμη ερμηνεία που δεν ήξερα...

Xμμ... ναί σ' αυτό έχεις δίκαιο parpen. Είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την αλήθεια που είναι πιο δυστυχισμένοι παρα αυτούς που την αγνοούν και ζούν στον κόσμο τους. Η αλήθεια συχνά είναι πολύ πιο τρομακτική και απαίσια από το όνειρο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι...

Riverson · « **Απάντηση #31 στις:** 28/07/04, 10:20 »

Παράθεση από: Dante στις 26/07/04, 18:14

Φιλική συμβουλή: Μην ασχολείσαι ποτέ με ανθρώπους που δεν τους απασχολεί ο θάνατος. Είναι ήδη πεθαμένοι, απλά δεν το γνωρίζουν. Και είναι άδικο εσύ ένας ζωντανός να κάνεις παρέα με πτώματα

Para poly kalo!!!!

twist 1N my Sobriety · « **Απάντηση #32 στις:** 28/07/04, 12:10 »

Παράθεση από: RiverSon στις 28/07/04, 10:20

Παράθεση από: Dante στις 26/07/04, 18:14
Φιλική συμβουλή: Μην ασχολείσαι ποτέ με ανθρώπους που δεν τους απασχολεί ο θάνατος. Είναι ήδη πεθαμένοι, απλά δεν το γνωρίζουν. Και είναι άδικο εσύ ένας ζωντανός να κάνεις παρέα με πτώματα

Para poly kalo!!!!

για μενα καποιος που τον απασχολει ο θανατος ειναι ο ηδη πεθαμενος... η μαγκια για μενα ειναι να περιφρονεις τον θανατο ακομα κι αν εχεις αδικο.
ναι, θα πεθανω μια μερα, αυτο δεν σημαινει οτι θα ορισω τη ζωη μου στην αναμονη του θανατου μου, ουτε οτι θα φροντισω να τα ζησω ολα πριν πεθανω. θα πεθανω ζωντανος. και μπορει να πεθανω πριν τελειωσει η ζωη μου, αλλα ειναι πολυ αδικο και πολυ προσβλητικο για μενα και καποιον ζωντανο γενικοτερα να τελειωσει η ζωη του πολυ πριν πεθανει...

αληθεια, ποσο με βρισκετε συμφωνο?

maria · « **Απάντηση #33 στις:** 29/07/04, 13:41 »

Για να πω την αλήθεια ,υπάρχουν περίοδοι που μου περνάει από το μυαλό η ιδέα του θανάτου ...Δεν μπορώ να πω πως όταν τον σκέφτομαι φοβάμαι .Ανησυχώ ,ναι .Και η μόνη μου ανησυχία (όπως σωστά είπε και η Αυγή )είναι ως προς το εάν "φύγω" τί θα γίνει το παιδί μου .Απο εκεί και πέρα ...με τρομάζει - και την αποφεύγω-η σκέψη πως πολύ κοντινά μου πρόσωπα -όπως οι γονείς μου -κάποια δεδομένη στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν .Έχω έρθει αντιμέτωπη με αρκετούς θανάτους συγγενικών -και παράλληλα κοντινών- προσώπων και αυτό που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά ανάμνηση των καταστάσεων που έζησα μαζί τους.Πολλές φορές δεν θυμάμαι καν τα πρόσωπά τους ...αυτό ναι ,με στενοχωρεί πολύ. Τώρα ,για το πώς τον φαντάζομαι ...δεν μπορώ να φανταστώ το "μετά"...θεωρώ όμως πως η διαδικασία εξόδου(αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι) της ψυχής από το σώμα ,πρέπει να διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Δυστυχώς ή ευτυχώς ...ποτέ δεν θα μάθουμε ....

nefelh · « **Απάντηση #34 στις:** 29/07/04, 16:10 »

1. Αρκετά συχνά
2. Όχι τον δικό μου, αλλά των αγαπημένων μου προσώπων.
3. Σαν μια μετάβαση σε ένα άλλο είδος ή τρόπο ζωής (όπως θες πές το). Είτε αυτό είναι ύπαρξη είτε ανυπαρξία
Κάθισα και το ανέλυσα το θέμα εδώ και πολύ καιρό και κατάλαβα ότι αυτό που με ενοχλεί στο θάνατο είναι η αδυναμία επικοινωνίας με τα πρόσωπα που έχουν πεθάνει. Σκέφτομαι αρκετές φορές ότι αυτές μπορεί να είναι οι τελευταίες μου στιγμές. Το μόνο που θα με στεναχωρήσει είναι το γεγονός ότι δεν θα ξαναεπικοινωνήσω με τους ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω μου.
<για μενα καποιος που τον απασχολει ο θανατος ειναι ο ηδη πεθαμενος... η μαγκια για μενα ειναι να περιφρονεις τον θανατο ακομα κι αν εχεις αδικο.
ναι, θα πεθανω μια μερα, αυτο δεν σημαινει οτι θα ορισω τη ζωη μου στην αναμονη του θανατου μου, ουτε οτι θα φροντισω να τα ζησω ολα πριν πεθανω. θα πεθανω ζωντανος. και μπορει να πεθανω πριν τελειωσει η ζωη μου, αλλα ειναι πολυ αδικο και πολυ προσβλητικο για μενα και καποιον ζωντανο γενικοτερα να τελειωσει η ζωη του πολυ πριν πεθανει...>
Κατά τη γνώμη μου πεθαμένος είναι αυτός που "επιβιώνει" και γενικά δεν "ψάχνεται" στη ζωή του. Το να ζεις την κάθε σου στιγμή και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τους γύρω σου είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιφρονείς το θάνατο και συμφωνώ μαζί σου, αυτό είναι μαγκιά. Δεν ζούμε για τον θάνατο (γιατί τότε γινόμαστε μίζεροι), αλλά δεν πρέπει κιόλας να τον ξεχνάμε (γιατί τότε γινόμαστε ηλίθιοι). Οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν σε κάποιους τομείς επειδή ακριβώς νοιάζοταν για την υστεροφημία τους και όχι απλά για την καλοπέρασή τους.
Προσωπικά σκέφτομαι ότι η ζωή μου τώρα δεν είναι κάτι δεδομένο, οπότε πρέπει να τη χρησιμοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο. Γελάω, κλαίω, επικοινωνώ, χαλαρώνω, αγχώνομαι και τη ΝΙΩΘΩ. Τώρα το τι θα κάνω μετά το θάνατο, είναι άλλο θέμα. Όσο είμαι ζωντανή όμως θα προσπαθώ να τη νιώθω αυτή την έρμη τη ζωή και δεν θα την αφήσω να περνά από μπροστά μου.
Αυτά. Συγγνώμη για την έκταση του μνμ, αλλά ένιωθα την ανάγκη να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου.
Υ.Γ. Όσο για τη στιγμή του θανάτου υπάρχουν μαρτυρίες από διαφορετικούς ανθρώπους και από διάφορα μέρη της γης, άσχετοι μεταξύ τους, με διαφορετική προσωπικότητα και κουλτούρα και από διάφορες χρονικές περιόδους. Εμένα πάντως με βάζει σε σκέψεις το γεγονός ότι όλες αυτές οι μαρτυρίες μοιάζουν μεταξύ τους... $:-\$ $:-\$ $:-\$

Fteo · « **Απάντηση #35 στις:** 29/07/04, 16:21 »

1) Τον σκεφτομαι αρκετα συχνα
2) Καθολου!!! Αν ειναι να ερθει ας ερθει. Εγω κοιταω απλα να απολαμβανω καθε στιγμη που περναει...
3) Οπως ειπε και ο red mosquito οπως ειναι πριν τη γενηση σου δηλαδη σαν να μην υπαρχεις. Γενικα δεν πιστευω στη μεταθανατον ζωη

pinelopi · « **Απάντηση #36 στις:** 29/07/04, 17:57 »

Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει σκεφτεί το θάνατο. Είναι ασυμβίβαστο με την ανθρώπινη φύση κάτι τέτοιο απο τη στιγμή που απο την ώρα της γέννησής μας γνωρίζουμε ότι κάποτε αυτός ο κύκλος θα κλείσει (το αν θα ανοίξει άλλος είναι διαφορετική συζήτηση).

Η σκέψη του θανάτου δεν αποδεικνύει ούτε ''ζωντανούς'' ούτε ''πεθαμένους'' υποδηλώνει ανθρώπινη και φυσιολογική ροή νοητικής διαδικασίας.

Σκεπτόμενη τα αγαπημένα μου πρόσωπα και ιδιαίτερα την κόρη μου τρομάζω στην ιδέα του θανάτου (όπως και όλες οι μαμάδες). Τρομάζω όμως πολύ περισσότερο όταν έρχονται αντιμέτωποί του άνθρωποι που λατρεύω.....Ίσως αυτό είναι και το μόνο γεγονός που με καθιστά ολοκληρωτικά ανίσχυρη και μπορεί να με εξοντώσει....

Δεν πιστεύω πάντα στη μετά θάνατον ζωή, αυτό εξαρτάται απο τις συναισθηματικές διαθέσεις μου(όπως έχω πει και στο αντίστοιχο θέμα) , πιστεύω όμως πως τα πρόσωπα που αγαπάμε και φεύγουν απο αυτό που εμείς ονομάζουμε ζωή μπορούν να ζουν τόσο έντονα μέσα μας που τελικά το μόνο που λείπει είναι η αίσθηση της αφής σα τρυφερό χάδι στην ψυχή μας......

Kerwyn · « **Απάντηση #37 στις:** 14/12/04, 01:26 »

Πριν δυο ημερες εφυγε απο την ζωη ενα συγγενικο μου προσωπο.Η αληθεια ειναι οτι δεν τον γνωριζα αρκετα και ετσι δεν με πονεσε.Αλλωστε ειχε ζησει την ζωη του οπως ηθελε...Εφυγε στα 67 του χρονια απο τον καρκινο..
Αυτο που θελω να σας ρωτησω ειναι εσεις πως αντιμετωπιζετε εναν θανατο δικου σας ανθρωπου,αγαπητου ή μη?Πιστευετε οτι πρεπει να στεναχωριομαστε γι αυτο το προσωπο?Προσωπικα πιστευω πως εκει που πανε θα ειναι πολυ καλυτερα απο οτι ειναι εδω, χωρις τιποτα να τους απασχολει...Αλλωστε, εμεις που μενουμε εδω κατω ισως να εχουμε κατι ακομα να δωσουμε ενω εκεινοι οτι ειχαν να κανουν το εκαναν,ολοκληρωσαν τον κυκλο τους...Πειτε μου την γνωμη σας για αυτο το θεμα...

Symeon · « **Απάντηση #38 στις:** 14/12/04, 07:49 »

Ωραίο θέμα...Βασικά Πιστέυω ότι ο θάνατος είναι απλά κάτι πρακτικό και αναποφευκτο. Έχω συμφιλιωθεί αρκετά με την ιδέα μπορω να πώ...Το ότι σου μένει μία πίκρα και ένας πόνος με το γεγονός του θανάτου σε κάποιο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο είναι κάτι το φυσιολογικό. Αλλιώς θα ήσουν αναίσθητος η αδύνατος να κατανοήσεις τί έχει συμβεί. Αυτό είναι αρκετά συχνό, ειδικά σε φίλους.Εγώ πχ έχω χάσει αρκετούς φίλους αλλά και συγγενέις. Για μερικούς το έχω πάρει απόφαση. Για άλλους δεν έχω κατασταλάξει ακόμα.με ακούς;;;δεν έχω κατασταλάξει ακόμα...Λες και εξαρτάται από μένα...Περιμένω να τους δώ ξανα όταν θα γυρίσω σπίτι μου...Όσον αφορά το ότι θα είναι καλύτερα εκεί...δεν ξέρω, το ταξίδι είναι που μετράει όπως είπε και ο ποιητής. Και δεν μιλάμε για αιτία αυτοκτονίας, αυτό είναι άλλο καπέλο...Και Νομίζω ότι όλοι έχουν κάτι να δώσουν με τον τρόπο τους, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο δεν μπορείς να ξέρεις. Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...

Panos324 · « **Απάντηση #39 στις:** 15/12/04, 13:00 »

Παράθεση από: symeon στις 14/12/04, 07:49

Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...

Συμφωνώ

Έχω χάσει κι εγώ δύο αγαπημένους μου ανθρώπους.Όταν το έμαθα και στις δυο περιπτώσεις ήμουν έξω απο το σπίτι μου.Η αντίδραση μου δεν μπορώ να πώ οτι ήταν η καλύτερη.Δεν έκλαψα εκείνη την ώρα,ούτε στην κηδεία.Δεν μπορώ να πώ όμως όμως οτι δεν αγαπούσα τον παππού μου και τη γιαγιά μου!
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το έκανα αυτό... $:-\$

sourwtiri · « **Απάντηση #40 στις:** 15/12/04, 13:08 »

Καλα τα λεει για μια ακομα φορα ο Αρκας

Πατερας σπουργιτης:Φοβομαστε το θανατο γιατι δεν ξερουμε τιποτα γι αυτον
Υιος:Βλακεις! τοτε κι εγω θα πρεπε να φοβαμαι τον Γερασιμο Σπανοδημητρη
Πατερας: Ποιος ειναι αυτος;
Υιος:Ιδεα δεν εχω

maria · « **Απάντηση #41 στις:** 15/12/04, 14:37 »

Toν Οκτώβριου του 1993 ήρθα για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμέτωπη με τον θάνατο.Επρόκειτο για άνθρωπο μέσα από την οικογένειά μου και με πόνεσε πολύ.
Λίγους μήνες μετά ,και συγκεκριμένα το Μάιο του 1994 ήρθε ο θάνατος και χτύπησε την πόρτα για δεύτερη φορά.Στον πόνο προστέθηκε αυτή τη φορά και η αδικία γιατί επρόκειτο για ένα παιδάκι μόλις 4 ετών.Περίπου 2 χρόνια μετά έρχεται και η τρίτη είδηση θανάτου ,πάλι μέσα από την οικογένεια.Πλέον το έχεις συνηθίσει και ο πόνος ενώ είναι ο ίδιος ,φαίνεται να μην υπάρχει. Τα τρία αυτά άτομα που έφυγαν από την ζωή μου ήταν ο παππούς μου και η γιαγιά μου που με μεγάλωσαν (69 χρονών και οι δύο όταν πέθαναν)και η ανηψιά μου.Τα συγκεκριμένα άτομα τα υπεραγαπούσα ...ίσως και περισσότερο από τους ίδιους μου τους γονείς ...πώς το αντιμετώπισα και πώς το αντιμετωπίζω ακόμη και σήμερα ?Δεν αποδέχομαι πως έχουν πεθάνει ! Σκέφτομαι πως υπάρχουν κάπου και απλά δεν έχω επαφή μαζί τους.Έτσι ξεγελάω τον ίδιο μου τον εαυτό...Νιώθω όμως πως ποτέ δεν θα μπορέσω να συμβιβαστώ με την ιδέα του θανάτου ....και θεωρώ πως κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό (ανεξάρτητα από το τί ο/η ίδιος/α υποστηρίζει).

Σιδηρόπουλος · « **Απάντηση #42 στις:** 15/12/04, 15:49 »

Παράθεση από: Panos324 στις 15/12/04, 13:00

Παράθεση από: symeon στις 14/12/04, 07:49
Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...

Συμφωνώ

Έχω χάσει κι εγώ δύο αγαπημένους μου ανθρώπους.Όταν το έμαθα και στις δυο περιπτώσεις ήμουν έξω απο το σπίτι μου.Η αντίδραση μου δεν μπορώ να πώ οτι ήταν η καλύτερη.Δεν έκλαψα εκείνη την ώρα,ούτε στην κηδεία.Δεν μπορώ να πώ όμως όμως οτι δεν αγαπούσα τον παππού μου και τη γιαγιά μου!
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το έκανα αυτό... $:-\$

..περιπου στα ιδια..

πριν 2μιση χρονια πεθανε η προγιαγια μου..
ηταν πολύ κοντά μου ομως οταν πέθανε δεν έκλαψα καθόλου..
ήξερα οτι τους τελευτεους μηνες βασανιζώταν πολύ, και πιστεψά οτι τώρα θα ήταν καλύτερα.. και επίσης περιμένε και αυτη τον καιρό να ξανδεί τον αγαπημένο της άντρα που έχασε καμια 12ρια χρονια πριν..

το κλαμα εμενα μου ήρθε 2 χρονια μετα..πριν λιγες βδομάδες.. οταν συνηδητοποιήσα ποσο μου έλειψε, και πως δεν θα την ξαναδω.. $:-\$

epodos · « **Απάντηση #43 στις:** 15/12/04, 22:21 »

O θανατος δεν αντιμετωπίζεται απλά συνηθίζεις στην ιδέα της απουσίας. Εχασα την μητέρα μου όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Δεν το συνειδητοποιήσα αμέσως. Εκλαιγα αλλα δεν ήξερα ακριβώς γιατί.Αργοτέρα αρχισε να μου λείπει αισθητα.

porky · « **Απάντηση #44 στις:** 15/12/04, 22:34 »

Παράθεση από: Τζότζος στις 14/12/04, 01:26

Αυτο που θελω να σας ρωτησω ειναι εσεις πως αντιμετωπιζετε εναν θανατο δικου σας ανθρωπου,αγαπητου ή μη?Πιστευετε οτι πρεπει να στεναχωριομαστε γι αυτο το προσωπο?

Δεν υπαρχει πρεπει ή δεν πρεπει σε αυτό το ζητημα....κανεις αυτο που αισθανεσαι....

Παράθεση

Προσωπικα πιστευω πως εκει που πανε θα ειναι πολυ καλυτερα απο οτι ειναι εδω, χωρις τιποτα να τους απασχολει...Αλλωστε, εμεις που μενουμε εδω κατω ισως να εχουμε κατι ακομα να δωσουμε ενω εκεινοι οτι ειχαν να κανουν το εκαναν,ολοκληρωσαν τον κυκλο τους...

Δεν ξερουμε τι ειναι ή πως ειναι εκει που πανε (αν πανε καπου).
Οσον αφορα το τι εχει να δωσει ή δεν εχει να δωσει....θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω...ολοι εχουν τον ρολο τους αναμεσα μας...ενεργο ή λιγοτερο ενεργο...
Ολοι μπροστα στο θανατο ειναι ισοι.

Εγω προσωπικά τρεμω στην ιδεα του θανατου.Ανατριχιαζω στη σκεψη της απωλειας...
Πολλες φορες ευχηθηκα να πεθανω πριν απο τον αντρα μου και εννοειται πως θελω να με θαψουν τα παιδια μου....Αλλωστε αυτο ειναι το φυσιολογικο τα παιδια να θαβουν τους γονεις...
Θελω και το ευχομαι οταν ερθει εκεινη η ωρα,να εχω προλαβει να δω τα παιδια μου να μεγαλωνουν,να μοιραστω τις χαρες τους και τις λυπες τους,και να ειμαι σιγουρη οτι μπορουν να φροντιζουν μονοι πια τον εαυτο τους....

Πριν απο 7 περιπου χρονια εχασα τη γιαγια μου....δεν εχω καταφερει ακομη να αποδεχτω την απωλεια....

Fteo · « **Απάντηση #45 στις:** 16/12/04, 14:40 »

Παράθεση από: Panos324 στις 15/12/04, 13:00

Παράθεση από: symeon στις 14/12/04, 07:49
Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...

Συμφωνώ

Έχω χάσει κι εγώ δύο αγαπημένους μου ανθρώπους.Όταν το έμαθα και στις δυο περιπτώσεις ήμουν έξω απο το σπίτι μου.Η αντίδραση μου δεν μπορώ να πώ οτι ήταν η καλύτερη.Δεν έκλαψα εκείνη την ώρα,ούτε στην κηδεία.Δεν μπορώ να πώ όμως όμως οτι δεν αγαπούσα τον παππού μου και τη γιαγιά μου!
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το έκανα αυτό... $:-\$

Κ εγω το ιδιο επαθα... στην κηδεια του παππου μου κ του θειου ουτε καν δακρυσα... Δεν σημαινε αυτο ομως ουτε δεν τους αγαπουσα!

ερεβος · « **Απάντηση #46 στις:** 16/12/04, 14:40 »

Οταν ημουν 3 πεθανε η αδερφη μου....Μου αφησε ψυχολογικα απο οτι ξερω αλλα επειδη ημουν μικρος δε το θυμαμαι....Οταν ημουν 11 πεθανε ο παππους μου. Δε στενοχωρηθηκα καθολου.Δεν ειχαμε ιδιαιτερες σχεσεις και ειχε φερθει απαισια στην μητερα μου (κορη του). Στα 17 πεθανε ο πατερας μου απο καρκινο....Αυτος ο θανατος αλλαξε αρδην τη ζωη μου σε πολλα επιπεδα. Δεν το εχω ξεπερασει ακομα 4 χρονια μετα και νομιζω πως δεν θα το ξεπερασω στο αμεσο μελλον.

emay · « **Απάντηση #47 στις:** 04/01/05, 13:11 »

Μέχρι σήμερα έχω χάσει 7 ανθρώπους από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον και 3 από το φιλικό. Ακόμη δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας... κάποια στιγμή ο πόνος περνάει και η απουσία συνηθίζεται, αλλά η ιδέα εξακολουθεί να μου φαίνεται παράλογη - ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς ότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει τίποτα μετά.

Έτσι, έχω εξοικειωθεί με την ιδέα ότι είμαστε περαστικοί, ότι είναι πολύ πιθανό να χάσω κι άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους και ξέρω ότι θα αντέξω να συνεχίσω να ζω (με την εξαίρεση ενός και μοναδικού ανθρώπου στη ζωή μου, του παιδιού μου, που αν πάθει κάτι θα φύγω και γω μαζί του)...

legolas_gr · « **Απάντηση #48 στις:** 04/01/05, 14:33 »

Ο μονος χαμενος απο την ιστορια του θανατου ειναι αυτος που πεθενει. Προσωπικα πιστευω οτι ο θανατος ειναι το σβησιμο του διακοπτη,μετα τιποτα.Οχι οτι αποκλειο τιν οπιαδιποτε εκδοχη αλλα δεν μπορω να ελπιζω σε τιποτα.

Σιδηρόπουλος · « **Απάντηση #49 στις:** 28/03/05, 14:17 »

για πρώτη φορά έχασα καποιο που ήταν πολύ κοντά μου..
πέθανε ο παππούς μου σήμερα το πρωί..
την ώρα που το έμαθα ένοιωσα απιστευτο πόνο ο οποιος εχει περάσει και τώρα εχω ενα κόμπο στο στομάχι..
περιμένω λίγες ώρες μεχρι να το κατανοήσω πλήρως..
νομίζω δεν εχω πιστεψει ακομα τι έχει γίνει
:/

Νέα:

Αποστολέας Θέμα: Θάνατος (Αναγνώστηκε 32103 φορές)

red mosquito

red mosquito

legolas_gr

Σχετικά θέματα