με σώζει

[Χρήστοςφλ]

το βλέμμα  μου στην  έρημο βουλιάζει
και πώς να προχωρήσω  δίχως έννοια
κερκόπορτα του νου μου σιδερένια
ποια προδοσία σε παραβιάζει;

το σώμα μου μονάχο εδώ κρυώνει
τη μοναξιά μου με αιώνες  μέτρα
πως έγινε η καρδιά μου μαύρη πέτρα ΄
σαν λάβα που τη θάλασσα ανταμώνει;

καράβι δέσμιο ατσαλένιου μόλου
δεν μ’ έσκιαξαν τα πέλαγα ποτέ μου
τις τρικυμίες τους έκανα δικές μου…
το τίποτα με σκιάζει, το καθόλου

με σώζει  μόνο που μ’  αφήνει πίσω   
και  πάντα προπορεύεται η ψυχή μου
του υπολογισμού , της λογικής μου
του : «τόσα θέλω για να σ’  αγαπήσω»

[happydreamer]

Προσπαθώ να ξεχωρίσω μια μια στροφή από το ποίημα αλλά μάταια.Τα λόγια είναι περιττά..Συγχαρητήρια!

[gkou]

Εσύ και κάποιοι άλλοι κύριοι εδώ μέσα, έχετε ανεβάσει πολύ τον πήχυ τελευταία. ..Μας είχε λείψει τόση ποιότητα.Χρήστο, η τρίτη στροφή σου μίλησε πραγματικά στην ψυχή μου αλλά στο σύνολό του είναι πολύ καλογραμμένο !!!