Αχνές Αναμνήσεις

[Lo.Lee.Ta]

Σαν τη στάλα της βροχής,
η δική σου η αποχή,
ένα δάκρυ, από τα μάτια μου τρέχει..

Σ΄ έψαχνα όλο το πρωί,
να σου δώσω ένα φιλί,
η καρδιά μου έπαψε να αντέχει.
 
Για σένα όλα,
για ΄σενα όλα,
την απουσία σου,
το τίποτα, 
το πουθενά.
 
Για σένα όλα,
Για σένα όλα,
για δύο μάτια που χαθήκαν ξαφνικά.

Σαν τη στάλα της βροχής,
η δική μου η ζώη,
ένα λεπτό, απ' το τέλος απέχει.

[..........]

Τα μάτια, ο νους σου, η καρδιά, το αλφάβητο, η ρίμα,
τα πέντε έσμιξαν τρελλά στον Έρωτα... Το ποιήμα
για την αγαπημένη σου, που έψαχνες όλη μέρα,
δεν είναι στάλα της βροχής. Τις "Αναμνήσεις" βέρα
θα τις φορά η τυχερή και όλα σου τα "όλα"
στολίζουν, XoLiDoXoS μας, το απόν ποικιλοφόρα...
 
Πάντα έτσι, φίλε!

[Lo.Lee.Ta]

Ευθύς αγαπητέ Λυράν, θα σου το πω στα ίσια!
Τους στίχους χαρτογράφησες με ακρίβεια περίσσεια!
Αν όλο και κάποια ξέχασες από τις 5 αισθήσεις,
με άλλον τρόπο μπόρεσες το πρόβλημα να λύσεις.
Την στάλα έκανες πέλαγο, τις αναμνήσεις βάρκα
νεός να την κωπηλάτώ ως να φορέσω βράκα!
Να την φορά και η τυχερή συνάμα με την βέρα
για να φουσκώνει σαν πανί όταν θα έχει αέρα!
Παρεά να ταξιδεύουμε με όλα μας τα "όλα"
σε απόν, παρόν, ανηφοριά μα και σε κατηφόρα!
 
Κάποια στιγμή να μιλήσουμε και για τα οπωροφόρα!
 
Παν'τα νιάτα μας φίλε!
Σε ευχαριστώ για το Στιχουργικό σου πέρασμα!
Την επόμενη πέρνα παρέα με την έγχορδη κρητικιά λεγάμενη του ονόματός σου!
 

[Βραζίλης]

Χόλι, δεν με "γέμισε" πολύ το ποίημα, ούτε από εικόνες ούτε από πλούτο λέξεων. Αλλά φαντάζομαι έτσι το ήθελες, λιτό, αφαιρετικό, και δεν είναι μεμπτό. Όμως, εγώ τουλάχιστον, που δεν γνωρίζω τίποτα για την κατάσταση που περιγράφεις, μάλλον θα ήθελα περισσότερα "στοιχεία".

[Lo.Lee.Ta]

Βραζίλη, το ποίημα είναι από αυτά του συρταριού, αν και δεν έχω αρκετά. Είναι παλιό. Θα μπορούσα να το πω απλό, ίσως και άγουρο. Όχι ότι αυτά που έχω γράψει τώρα κοντά είναι πιο ώριμα, άλλωστε σπάνια γράφω, έτσι ώστε να καλλιεργηθεί ο τρόπος μου και το περιεχόμενό του. Απλά κάποια στιγμή μπορεί να πιαστώ σε κάτι και να το μεταφέρω όπως μπορώ γραπτά. Ο σημαντικότερος λόγος όμως που το ποίημα είναι λιτό, δεν είναι επειδή έτσι το ήθελα ή όλα τα παραπάνω, αλλά γιατί έτσι ήτανε-είναι. Ούτε εγώ γνώρισα παραπάνω, για την κατάσταση που περιγράφω. Όταν το έγραψα δε, αυτό το λίγο που μου είχε μείνει σαν ανάμνηση, ήτανε και αυτό θαμπό. Το μόνο που δεν θαμπώνει, είναι αυτό που έχω νιώσει, ακόμη και αποκομμένο από ότι έγινε.Το ποίημα βγήκε παρέα με την κιθάρα, με λίγη μουσική, δηλαδή παρέα με συγχορδίες. Ναι μεν είναι μικρό και λίγο αλλά αν το ακούσεις τραγουδιστά, ίσως αποκτήσει την ακεραιότητα που του ταιριάζει. Δεν θα μπορούσα όμως και να γράψω κάτι παραπάνω. Τόσο οριοθετημένο και αστραπιαίο ήταν ότι συνέβει και αργότερα μια αχνή ανάμνηση.